Η εγκληματική κυβερνητική πολιτική και οι αντιεμβολιαστές: Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Κείμενο του Τμήματος Υγείας – Πρόνοιας της Κ.Ε. του ΚΚΕ

Η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας και τα τραγικά αποτελέσματα στους εμβολιασμούς βαραίνουν αποκλειστικά την κυβέρνηση και όσους υπερασπίζονται την εμπορευματική – επιχειρηματική λειτουργία του συστήματος Υγείας της χώρας.

Από την έναρξη των εμβολιασμών μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση συστηματικά προσπαθεί να ταυτίσει τις επιφυλάξεις και τον φόβο ενός τμήματος του πληθυσμού με ακροδεξιές – συνωμοσιολογικές απόψεις που δεν είναι καθόλου αυθόρμητες. Να ενοχοποιήσει όλους όσοι δεν εμπιστεύονται την πολιτική της, που δεν παίρνουν απάντηση από τους κρατικούς φορείς σε ερωτήματα, που αισθάνονται ότι αν «πάθουν κάτι» – που οι ίδιοι θα πρέπει να «διαγνώσουν» – δεν θα ξέρουν πού να απευθυνθούν.

Ο σκοταδιστικός ανορθολογισμός των συνειδητών αντιεμβολιαστών είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής στην Υγεία και συναντιέται με τον ανορθολογισμό της κυβέρνησης, που ισχυρίζεται ότι χωρίς γιατρούς – νοσηλευτές, χωρίς υποδομές και εξοπλισμό των δημόσιων νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας, μπορούν να αντιμετωπιστούν οι λαϊκές ανάγκες στην Υγεία. Η συνειδητή υπερπροβολή αυτών των απόψεων από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ δεν είναι αθώα. Είναι ένας «βολικός» αντίπαλος, που ακόμα κι αν δεν υπήρχε έπρεπε να δημιουργηθεί, για να κρύψει τις ευθύνες της.

Η έρευνα και η παραγωγή εμβολίων στον καπιταλισμό καθορίζονται από το άμεσο κέρδος

Το γεγονός ότι τα φάρμακα και τα εμβόλια στον καπιταλισμό είναι εμπορεύματα δεν σημαίνει ότι δεν διεκδικούμε να αξιοποιούνται καθολικά και δωρεάν για όλους με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια. Το γεγονός ότι ποιο φάρμακο ή εμβόλιο θα παραχθεί και ποιο όχι καθορίζεται με γνώμονα το κέρδος, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι δεν είναι ασφαλές και αποτελεσματικό, αλλά πανάκριβο για τον λαό και συχνά απρόσιτο. Ευθύνη έχει ο καπιταλισμός και όχι το αποτέλεσμα της χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας χιλιάδων εργαζομένων στον τομέα της βιοϊατρικής έρευνας.

Στον 21ο αιώνα, η χρηματοδότηση της παρασκευής εμβολίων είναι αυστηρά προκαθορισμένη απ’ τους όρους της αγοράς, από το εάν η «επένδυση» θα είναι κερδοφόρα ή όχι. Αυτός ο τομέας, ενώ θα μπορούσε, δεν αναπτύσσεται προληπτικά αλλά χρειάζεται να υπάρχει η απαραίτητη «ζήτηση». Στην περίπτωση της COVID-19, τα καπιταλιστικά κράτη έδωσαν βάρος στην έρευνα για το εμβόλιο γιατί η «αντιμετώπιση» της πανδημίας αποτελεί προϋπόθεση για την επιστροφή στην καπιταλιστική «κανονικότητα» και όχι επειδή συγκινήθηκαν αντικρίζοντας τις εκατόμβες νεκρών για τις οποίες ευθύνονται. Τα εύλογα ερωτήματα για την ταχύτητα παραγωγής απαντώνται αν λάβουμε υπόψη μας την τεράστια χρηματοδότηση, την εκ των προτέρων παραγγελία κρατών προς τις φαρμακευτικές εταιρείες, τη συνεργασία φαρμακευτικών κολοσσών μεταξύ τους και με πανεπιστήμια, την εξέλιξη της βιοτεχνολογίας, την παράλληλη διεξαγωγή κλινικών μελετών (φάσεις 1 και 2) και τον μεγάλο αριθμό εθελοντών για τη διεξαγωγή μελετών φάσης 3. Το ερώτημα δεν είναι αν παράχθηκε γρήγορα το εμβόλιο, αλλά γιατί δεν παράχθηκε εμβόλιο έναντι των κορονοϊών από την πρώτη φάση της εμφάνισής τους (SARS το 2002 και MERS το 2012). Η βασική έρευνα είναι κατά κανόνα μη άμεσα εφαρμόσιμη, γι’ αυτό στον καπιταλισμό είναι καταδικασμένη σε πενιχρή χρηματοδότηση. Γι’ αυτόν τον λόγο το σύστημα «μπλοκάρει» προσωρινά μπροστά σε έκτακτα φαινόμενα. Το ίδιο το κυνήγι του άμεσου κέρδους φέρνει το σύστημα σε αντίφαση, αφού ακόμα και η μη άμεσα εφαρμόσιμη έρευνα θα γίνει με βεβαιότητα άμεσα εφαρμόσιμη μετά από χρόνια. Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι εμπορικές συμφωνίες και πατέντες κρατών και πολυεθνικών εταιρειών έγιναν εργαλείο για να οξυνθούν ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι οποίες είχαν στόχο όχι μόνο το κέρδος από το εμβόλιο αλλά και το ποια οικονομία «ξεκινάει» πρώτη.

Η συζήτηση γύρω από την ασφάλεια των εμβολίων και την προστασία που παρέχουν είναι πολύ παλιά, διεθνής, και δεν διαχωρίζεται από πλευρές που αφορούν το εποικοδόμημα και τις σχέσεις παραγωγής σε κάθε φάση ανάπτυξης της κοινωνίας και της επιστήμης. [Το 1853 ψηφίστηκε στη Μ. Βρετανία ο πρώτος νόμος που υποχρέωνε τους γονείς να εμβολιάζουν τα παιδιά κατά τους πρώτους τρεις μήνες της ζωής τους, ο οποίος ήταν άμεσα συνδεδεμένος με το καθεστώς της παιδικής εργασίας. Νέος νόμος, το 1867, επέκτεινε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό στην ηλικία των 14 ετών. Τότε αρκετοί εναντιώθηκαν, ιδρύθηκε η «Λίγκα, συμμαχία για τον μη υποχρεωτικό εμβολιασμό», κυκλοφόρησαν στη Μ. Βρετανία πολλά αντιεμβολιαστικά βιβλία και περιοδικά με μνημειώδη σκίτσα που παρουσίαζαν τα εμβόλια ως τέρατα και φίδια που προσπαθούσαν να κατασπαράξουν ανθρώπους. Τα τελευταία χρόνια, το αντιεμβολιαστικό κίνημα «αναζωογονήθηκε» λόγω της δημοσίευσης σε ένα από τα εγκυρότερα ιατρικά περιοδικά («The Lancet») του Andrew Wakefield, όπου μαζί με άλλους συγγραφείς υποστήριξαν ότι βρήκαν στοιχεία που συνδέουν το εμβόλιο MMR με τον αυτισμό. Αποδείχτηκε πολλά χρόνια αργότερα ότι ο ίδιος ο Wakefield είχε παραποιήσει δεδομένα της έρευνας, είχε υποβάλει αίτηση για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για άλλο εμβόλιο ιλαράς το 1997 (και είχε οικονομικά «ανταγωνιστικά» κίνητρα), ενώ είχε πληρωθεί από δικηγόρους που επιδίωκαν να ασκήσουν αγωγές εναντίον παρασκευαστών εμβολίων. Μόλις το 2010 το περιοδικό απέσυρε τη μελέτη ως «εντελώς ψευδή» και το Γενικό Ιατρικό Συμβούλιο της Βρετανίας απαγόρευσε στον Wakefield να ασκεί Ιατρική].

Η «αμφισβήτηση» στην επιστήμη και τα ευρήματά της

Η άγνοια είναι εν μέρει αντικειμενικό φαινόμενο αφού χρειάζονται δεκαετίες ή και περισσότερο για να γίνει κατάκτηση όλης της ανθρωπότητας μία αποδεδειγμένη έρευνα. Συμβολή στην άγνοια και τον ανορθολογισμό έχουν οι αλλεπάλληλες μειώσεις των ωρών και το περιεχόμενο διδασκαλίας μαθημάτων φυσικών επιστημών, αλλά και παράγοντες που σχετίζονται με την οικογένεια, τα ήθη, τα έθιμα, τον τρόπο ζωής, τη θρησκεία. Για τους κομμουνιστές είναι καθαρό ότι για να εμπιστευτεί κάποιος την επιστήμη πρέπει να την αμφισβητεί από τη σκοπιά της προόδου και ταυτόχρονα να την υπερασπίζεται ως προσπάθεια του ανθρώπου να βρει τις σχέσεις μέσα σε έναν άπειρο κόσμο που αλλάζει συνεχώς. Το ταξικό ένστικτο που αναγνωρίζει πως το αστικό κράτος και η κυβέρνηση δεν έχουν στόχο να προστατεύσουν τη ζωή του λαού είναι λειψό αν δεν συναντηθεί με τα επιστημονικά δεδομένα. Δεν «πετάς το παιδί με τ’ απόνερα της γέννας». Στις μέρες μας, κάτω από την ανυπαρξία της εμβολιαστικής εκστρατείας, αρκετοί διαβάζουν αμφίβολης ποιότητας «επιστημονικές έρευνες» αγνοώντας μία βασική μεθοδολογική αρχή της έρευνας στις επιστήμες Υγείας: Η Ιατρική που ασκεί ο μεμονωμένος ιατρός προκύπτει από τις οδηγίες και τα αποτελέσματα των μεγάλων μελετών και μέσα σε αυστηρά προκαθορισμένα πλαίσια γίνεται εξατομίκευση της θεραπείας – παρέμβασης. Τα αποτελέσματα συνεχώς εμπλουτίζονται και αναλύονται, διορθώνονται και αλλάζουν, κάνοντας ένα βήμα παραπάνω από αυτό που είχαμε. Παρόλο τον σχετικισμό, από τη φύση της η έρευνα στον βιοϊατρικό τομέα ως τμήμα και συμπύκνωση φυσικών (αν λάβουμε υπόψη και την ψυχική υγεία θα προσθέταμε και κοινωνικών) επιστημών έχει κατά κανόνα αντικειμενικά ευρήματα. Η παρέμβαση στον προσανατολισμό και τη μεθοδολογία της έρευνας των επιστημών Υγείας, η εργαλειοποίηση των αποτελεσμάτων της αλλά και αυτό καθαυτό το αποτέλεσμα, είναι σύνθετο φαινόμενο που έχει αντανάκλαση στη ζωή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Ποιος καλλιεργεί τον ανορθολογισμό σήμερα;

Κάθε αστικό κράτος αντιμετώπισε την πανδημία ξεκινώντας από ένα εμπορευματοποιημένο σύστημα Υγείας που έχει αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο τα τελευταία 30 χρόνια. Ιδιωτικοποίηση κοινωνικοασφαλιστικών συστημάτων, ενίσχυση της εμπορευματικής λειτουργίας των δημόσιων μονάδων Υγείας με επιχειρηματικά κριτήρια, αύξηση των πληρωμών στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Άλλες χώρες πήγαν σε αυστηρά λοκντάουν και άλλες σε ήπια μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης. Στη χώρα μας, η επιλογή του επιδημιολογικού μοντέλου που εφαρμόστηκε καθορίστηκε από την ανάπτυξη κλάδων της βιομηχανίας, συνολικά της οικονομίας, με δεδομένο το εμπορευματοποιημένο και υποστελεχωμένο κρατικό σύστημα Υγείας, και τις πιθανές αντιδράσεις του λαού. Ακολούθησε η επιστημονική επίφαση που δικαιολογούσε τη μία ή την άλλη κυβερνητική επιλογή. Οι «σύμμαχοι και προστάτες» Μπ. Τζόνσον και Ντ. Τραμπ έγιναν ξαφνικά «αιμοσταγείς και αδίστακτοι» ηγέτες. Το «πρότυπο» σύστημα Υγείας της Σουηδίας έγινε «παράδειγμα προς αποφυγή». Σήμερα είναι αδιαμφισβήτητο πως η σύγκριση με άλλα μοντέλα διαχείρισης εντάχθηκε στην προσπάθεια να ταχθεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού με το σχέδιο της αστικής τάξης και της κυβέρνησης. Αποδείχθηκε βέβαια ότι όποιο μοντέλο διαχείρισης και αν εφαρμόστηκε, όλα τα καπιταλιστικά κράτη άφησαν πίσω τους εκατόμβες νεκρών και διαλυμένα συστήματα Υγείας γιατί όλα τα μέτρα είχαν έναν κοινό παρονομαστή: Ήταν ενταγμένα στη στρατηγική του «ελάχιστου κόστους» για το κράτος και τους επιχειρηματίες, της επιχειρηματικότητας, της εμπορευματοποίησης των παροχών.

Εργαλειοποίηση των επιστημονικών δεδομένων στην Ελλάδα

Τη δική της συμβολή, πέρα από τα κυβερνητικά πρωτόκολλα, είχε η …κυβερνητική Ιατρική. Ένα μήνα πριν την πανδημία οι 70άρηδες ήταν ικανοί να δουλεύουν. Στην πανδημία έγιναν ηλικιωμένοι και ευπαθείς ομάδες. Κυβερνητικά στελέχη και κυβερνητικοί επιστήμονες έλεγαν ότι δεν χρειάζονται μάσκες όταν δεν είχαμε εγχώρια παραγωγή, όχι κάποια επιστημονική εργασία, αλλά όταν αναπτύχθηκε εγχώρια παραγωγή χρειάστηκαν. Κανένα επιστημονικό δεδομένο δεν υπαγόρευε ότι ο υγειονομικός που νοσεί μπορεί να γυρίσει σε 7 μέρες στη δουλειά ενώ ο χρόνος επώασης του ιού είναι 14 – 21 μέρες. Ποια εργασία έλεγε ότι δεν κολλάει ο ιός με τον συγχρωτισμό και φτάσαμε στο αίσχος των πρωτοκόλλων του τουριστικού κεφαλαίου σε λεωφορεία, πλοία, αεροπλάνα; Ποια παράξενα «μαθηματικά» δικαιολογούν ότι οι 25 μαθητές ανά τάξη είναι πιο ασφαλείς από τους 15; Από πού δικαιολογείται ότι «τα σχολεία δεν είναι εστίες υπερμετάδοσης του ιού» (επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου στις 2/11/2020, για να δικαιολογήσει ότι δεν χρειάζονται τεστ, και αμέσως μετά τα σχολεία έκλεισαν για 6 μήνες); Ποια υγειονομική λογική υπαγόρευε τυφλά οριζόντια λοκντάουν στον «ελεύθερο χρόνο» σε συνδυασμό με καταστολή, όχι όμως μέτρα στις βασικές εστίες υπερμετάδοσης, τους χώρους δουλειάς; Ποια ιατρική εργασία θεωρεί τη θλιβερή απολογητική του 20% που πεθαίνει εκτός ΜΕΘ φυσιολογική, όπως μας ενημέρωνε μέλος της Επιτροπής Ειδικών; Πότε οι περιβόητοι «ειδικοί» είπαν μία κουβέντα για επίταξη του ιδιωτικού τομέα όταν η πανδημία θέριζε στη Βόρεια Ελλάδα; Πώς δέχτηκαν να μην ψελλίσουν λέξη για τη λοιπή νοσηρότητα, τα καρδιαγγειακά νοσήματα, τον καρκίνο; Και άλλα πολλά.

Να ποιοι ευθύνονται για την όποια αμφισβήτηση των επιστημονικών δεδομένων, τον κλονισμό της εμπιστοσύνης του λαού μας στην επιστήμη. Οι καπιταλιστές, αλλά και οι επιστήμονες που την υπέταξαν στις πολιτικές των κυβερνήσεων και στον καπιταλισμό.

Άλλο ανεμβολίαστοι, άλλο αντιεμβολιαστές

Η ταύτιση των ανεμβολίαστων με τους αντιεμβολιαστές είναι εκ του πονηρού. Οι ανεμβολίαστοι έχουν ερωτήματα εξαιτίας της ανύπαρκτης εμβολιαστικής εκστρατείας, των ανύπαρκτων δομών φαρμακοεπαγρύπνησης. Αντί να πείσουν όποιον φοβάται για τις ανεπιθύμητες ενέργειες του εμβολίου, εξηγώντας του και αναδεικνύοντας ότι θα έπρεπε να φοβάται ακόμη περισσότερο για τις συγκριτικά συχνότερες συνέπειες της νόσου, τον απειλούσαν, του κουνούσαν το δάχτυλο, τον βάφτιζαν αντιεμβολιαστή. Τα ΜΜΕ βομβάρδιζαν με ειδήσεις και πηχυαίους τίτλους όπως «Πέθανε ο πρώτος εμβολιασμένος», «Γιατί προκαλεί εγκεφαλικές θρομβώσεις το εμβόλιο», ενισχύοντας τον φόβο και τον δισταγμό. Ξεχωριστή θέση έχουν οι παλινωδίες και η έλλειψη επίσημων κατευθυντήριων οδηγιών προς τους ιατρούς. Όλοι θυμόμαστε τις επίσημες δηλώσεις μέλους της Επιτροπής Ειδικών για περιστατικά θρομβώσεων μετά από εμβολιασμό με συγκεκριμένο εμβόλιο, ενώ χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι έγκυες γυναίκες, όπου τα ερωτήματα περί αποβολών ή βλαβών του εμβρύου έχουν απαντηθεί επιστημονικά, αλλά δεν έχουν «κοινωνηθεί» ούτε καν σε μεγάλο τμήμα γυναικολόγων.

Το εμβόλιο αξιοποιήθηκε για να μετατοπιστεί η συζήτηση, να ενισχυθεί ο «κοινωνικός αυτοματισμός», η διαίρεση των εργαζομένων. Οι 5.000 υγειονομικοί που βρίσκονται σε αναστολή άνευ αποδοχών θα αναπληρωθούν από συμβάσεις με ιδιώτες και εργολάβους. Το μέγεθος της υποκρισίας της κυβέρνησης φαίνεται καθημερινά. Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η 3η δόση στους υγειονομικούς. Πώς αιτιολογείται η «σύσταση» για 3η δόση σε έναν υγειονομικό που δεν έχει πλέον ανοσία (αφού εμβολιάστηκε πλήρως πριν 8 μήνες) και ταυτόχρονα η απόλυση ενός υγειονομικού που επίσης δεν έχει ανοσία αφού (κακώς) δεν εμβολιάστηκε; Πώς συμβάλλει στην αναγκαία επιδημιολογική επιτήρηση και ιχνηλάτηση η διακοπή των δωρεάν τεστ για τους ανεμβολίαστους; Όλα αποτελούν εκφράσεις της πολιτικής της «ατομικής ευθύνης» και του περιορισμού του κράτους σε «συμβουλές» και «κατευθύνσεις» που καλές είναι, όταν όμως συνοδεύονται από κρατικά μέτρα που να μπορεί ο λαός να τα αξιοποιήσει.

Αντιεμβολιαστικό «κίνημα»: Ατομισμός, επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα

Οι απόψεις που εκφράζουν οργανωμένοι κύκλοι του αντιεμβολιαστικού κινήματος στην πραγματικότητα υπηρετούν τη βασική γραμμή της κυβέρνησης. Για παράδειγμα, κάποιος που ηθελημένα προπαγανδίζει ότι δεν υπάρχει πανδημία, υιοθετεί την άποψη ότι δεν υπάρχει λόγος να επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας Υγείας ή να υπάρχει έκτακτη ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας. Αν κάποιος αρνείται τη μάσκα ως μέτρο προστασίας, υιοθετεί τα πρωτόκολλα – λάστιχο της τουριστικής περιόδου. Κάποιος που προπαγανδίζει ότι οι μεταλλάξεις αποδεικνύουν την αναποτελεσματικότητα του εμβολίου ουσιαστικά δίνει «σινιάλο» να μην αξιοποιηθεί (αφού ακόμα και με μειωμένη αποτελεσματικότητα αποτρέπεται σε υψηλό βαθμό η βαριά νόσηση) και αθωώνει τον σφοδρό ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, που έχει σαν αποτέλεσμα στις φτωχότερες χώρες του πλανήτη να έχει εμβολιαστεί το 10% του πληθυσμού (όσο δεν προχωράει ο εμβολιασμός σε παγκόσμιο επίπεδο, θα προκύπτουν νέες και πιθανόν μεταδοτικότερες μεταλλάξεις). Στερούνται σοβαρότητας και μεθοδολογίας οι απόψεις «δεν γίνομαι πειραματόζωο για να πλουτίσουν οι πολυεθνικές», υπονοώντας το εμβόλιο. Αν ίσχυε αυτό, με δεδομένο ότι οι ανεμβολίαστοι είναι στην πλειοψηφία τους εργάτες, άνεργοι και κάτοικοι φτωχότερων χωρών, τότε ο καπιταλισμός θα είχε σχέδιο εξαφάνισης της αστικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων ή στην καλύτερη όλης της ανθρωπότητας, πράγμα άτοπο. Άλλωστε οι πολυεθνικές και ο ιδιωτικός τομέας θησαυρίζουν και από διαγνωστικά τεστ, από τα φάρμακα (π.χ. μονοκλωνικά αντισώματα) για την COVID-19 ή άλλες νόσους, και όχι μόνο από τα εμβόλια.

Οι απόψεις του αντιεμβολιαστικού χώρου πριμοδοτούνται από διάφορα πολιτικά συμφέροντα. Πλήθος είναι τα ρεπορτάζ για το «κόμμα των αντιεμβολιαστών». Όλα δείχνουν ότι θα αξιοποιηθούν ποικιλοτρόπως. Για άλλη μια φορά, οι διάφορες εθνικιστικές και φασιστικές ομάδες προσπαθούν να ξεπλύνουν την εγκληματική τους φυσιογνωμία. Αρνούνται το «μπόλι» του εμβολιασμού και μπολιάζουν με επιχειρήματα την πολιτική της κυβέρνησης. Από κοντά σιγοντάρουν τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ έως αναρχοαυτόνομες ομάδες. Κοινή συνισταμένη τους ο ατομικός δικαιωματισμός, η γνωστή ακραία ατομιστική θεωρία της ελευθερίας αυτοδιάθεσης του σώματος.

Η έννοια της ελευθερίας σημαίνει πολλά όταν ως περιεχόμενο και μέτρο σύγκρισης έχει τη δυνατότητα των οικογενειών να ικανοποιούν όλα όσα σχετίζονται με την υγεία τους, με πλήρη ευθύνη (δομές, χρηματοδότηση, παροχές) από το κράτος. Σήμερα αυτή η ελευθερία είναι όλο και περισσότερο «κουτσουρεμένη» για όλο τον λαό, είτε εμβολιάζεται είτε όχι. Η δεύτερη περίπτωση – λόγω του «προσωπικού» φορτίου που έχει – είναι βολική, γιατί συγκαλύπτει την ευθύνη του κράτους, των αντιλαϊκών πολιτικών της εκάστοτε κυβέρνησης.

Τα εμβόλια συμβάλλουν ταυτόχρονα στην ατομική και συλλογική προστασία. Προκύπτει το ερώτημα: Μπορεί η ατομική επιλογή στο ζήτημα του εμβολιασμού να μην παίρνει υπόψη τι είναι ωφέλιμο για την κοινωνία, επομένως και για το κάθε άτομο ξεχωριστά; Μπορεί ένα άτομο που ζει εντός του κοινωνικού συνόλου να αποθεώνει το κριτήριο του ατομισμού με επιλογές που μπορεί να έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία του κοινωνικού συνόλου; Μήτρα και τροφοδότης των αντιλήψεων που αποθεώνουν τον ατομισμό είναι το ίδιο το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που σκοπός της λειτουργίας του είναι το ατομικό όφελος, ο πλουτισμός των λίγων σε βάρος των πολλών. Τα επιχειρηματικά συμφέροντα φαρμακευτικών πολυεθνικών έχουν τον δικό τους ρόλο. Σπέρνουν αμφιβολίες, φέρνουν σε αντιπαράθεση τα εμβόλια (στοιχείο της πρόληψης) με τα φάρμακα (στοιχείο της θεραπείας).

Οι θέσεις του ΚΚΕ να προβληματίσουν τον λαό

Η προστασία της υγείας του λαού είναι μέτωπο πάλης δεμένο με τη φυσιογνωμία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η υγεία ποτέ δεν ήταν εθνικό, αλλά ταξικό ζήτημα. Στον καπιταλισμό η εργατική δύναμη είναι εμπόρευμα. Το σύστημα Υγείας ως σύνολο υποδομών και υπηρεσιών περιορίζεται στο ελάχιστο για την αναπαραγωγή του βασικού εμπορεύματος, της εργατικής δύναμης. Οι υπόλοιπες υπηρεσίες αποτελούν «κόστος».

Για το ΚΚΕ το εμβόλιο είναι αναντικατάστατο όπλο για την αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πρόληψη, τα φάρμακα, την επιδημιολογική επιτήρηση και ιχνηλάτηση, την ανάγκη για σύγχρονα δημόσια νοσοκομεία και Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας πλήρως αναπτυγμένα, στελεχωμένα και εξοπλισμένα να αντιμετωπίζουν το σύνολο των αναγκών έγκαιρα, αποτελεσματικά και δωρεάν. Για τα αστικά κόμματα και τον καπιταλισμό η ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας είναι βάρος για την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και τους κρατικούς προϋπολογισμούς, γι’ αυτό προβάλλουν το εμβόλιο ως πανάκεια. Είναι το μέσο για να μην ξανακλείσει καμία δραστηριότητα της καπιταλιστικής οικονομίας.

Ο λαός πρέπει να προβληματιστεί. Αν υπήρχε κέντρο ελέγχου και φαρμακοεπαγρύπνησης με σταθερή παρακολούθηση των εμβολιασμένων, έγκαιρη παρέμβαση σε τυχόν παρενέργειες και επιστημονική καταγραφή των άμεσων αλλά και μακροπρόθεσμων αποτελεσμάτων του εμβολιασμού, θα ήταν χειρότερα τα πράγματα; Αξίζει ή όχι να διεκδικήσουμε καθολικό πρόγραμμα δημόσιου δωρεάν εμβολιασμού με όλα τα αποτελεσματικά και ασφαλή εμβόλια, με επίκεντρο την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας; Να διενεργείται ο εμβολιασμός με το κατάλληλο εμβόλιο στη βάση ιατρικών ενδείξεων, αξιοποιώντας τα ολοένα και εμπλουτιζόμενα επιστημονικά δεδομένα; Είναι πολυτέλεια να υπάρχει δωρεάν, πλήρης προληπτικός ιατρικός έλεγχος για την ανίχνευση των περιπτώσεων που έχουν αντένδειξη για τον εμβολιασμό (εξέταση για τα συγκεκριμένα αλλεργιογόνα) και κατοχύρωση, για όσους πρέπει να εξαιρεθούν, ότι δεν θα υφίστανται καμία συνέπεια ή διάκριση; Ποιος έχει να χάσει από την πλήρη καθημερινή ενημέρωση για όλα τα δεδομένα που προκύπτουν από την πορεία των εμβολιασμών; Τι έχει κάνει η κυβέρνηση για την οργάνωση σοβαρής εμβολιαστικής εκστρατείας με εξαντλητική ενημέρωση και απαντήσεις στα υπαρκτά ερωτήματα; Αν υλοποιούνταν οι ρεαλιστικές και αναγκαίες προτάσεις του ΚΚΕ, θα έβρισκαν «πόρτες και παράθυρα ανοιχτά» για να επιδρούν οι σκοταδιστικές αντιλήψεις των αντιεμβολιαστών σε τμήμα του πληθυσμού; Αυτά δεν τα παραπέμπουμε στο μέλλον. Τώρα τα προωθούμε με όρους πάλης για τη διεκδίκηση – απόσπαση λύσεων.

Για το ΚΚΕ η Υγεία αφορά το σύνολο των παραγόντων που επιδρούν στη ζωή ενός ανθρώπου, όχι μόνο την απουσία ασθένειας ή αναπηρίας. Αυτή η πολιτική μπορεί να ασκηθεί από ένα κράτος και μία εξουσία με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. Αυτή η εξουσία μπορεί να συγκρουστεί στο επίπεδο της ιδεολογίας και να κυριαρχήσουν τα επιστημονικά δεδομένα, ως αποτύπωση της αντικειμενικής πραγματικότητας, και έχει ακλόνητη πίστη ότι μπορούν να πείσουν.