Το βαρύ ζεϊμπέκικο του Χρήστου Κωνσταντινίδη από τη Φλώρινα ως τη Μελβούρνη
Ο δάσκαλος κι ο μαθητής. Η κατασταλαγμένη ωριμότητα και η ανήσυχη ανωριμότητα. Η εμπειρία και η απειρία. Ο οδηγός και ο οδοιπόρος. Το χτες και το αύριο. Ένα σύνολο ψευδών αντιθέσεων που όταν συναντηθούν και ενώσουν τα χέρια, τότε μετατρέπονται σε συνθέσεις που υφίστανται έξω από τα στενά όρια του χρόνου και των διαστάσεων.
Γίνονται κίνηση, γίνονται πάθος, γίνονται η έκφραση της αμφίδρομης σχέσης που συνδέει πάντα τον μέντορα με τον μαθητευόμενο που κάποιοι τόλμησαν να της δώσουν σάρκα, οστά και όνομα.
Πρόκειται για τον 67χρονο πασίγνωστο στην παροικία μας χορευτή και χοροδιδάσκαλο ελληνικών παραδοσιακών χορών, Χρήστο Κωνσταντινίδη και τον 23χρονο ελληνικής καταγωγής φοιτητή θεάτρου και κίνησης, Λουκά (Λουκ) Μακαρώνα οι οποίοι εμπνεύστηκαν ένα πρωτότυπο χορευτικό διαδικτυακό δρώμενο που το ονόμασαν «Άπειρη Στοργή», θέλοντας να τονίσουν ακριβώς τη σχέση στοργής που συνδέει πάντα τον δάσκαλο με το μαθητή ή αν θέλετε την παλαιότερη με τη νεότερη γενιά.
«Η αρχική ιδέα ήταν του Λουκ και περιστρεφόταν γύρω από το πώς ξεκινάει ο χορός, πώς εγώ μπορώ να διδάξω έναν νέο που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με τον ελληνικό χορό, που δεν γνωρίζει την ελληνική κουλτούρα και ζει σε μια ξένη χώρα μακριά από την Ελλάδα.
Επίσης, πώς αλλάζει ο τρόπος που κινείται το σώμα ανάλογα με την ηλικία και την εμπειρία. Όλο αυτό μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ήταν κάτι που δεν είχα επιχειρήσει πάλι στα 55 χρόνια που ασχολούμαι με τον χορό και αποφάσισα να συνεργαστώ με τον Λουκ», λέει στον «Νέο Κόσμο» ο κ. Χρήστος Κωνσταντινίδης.
Η πρόθεση των δημιουργών ήταν να παρουσιαστεί ζωντανά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Fitzroy, όμως το νέο κύμα της πανδημίας ανέτρεψε τα σχέδιά τους. Ένα δείγμα αυτού του πρωτότυπου καλλιτεχνικού δρώμενου παρουσιάζεται από τα τέλη Σεπτέμβρη μέχρι και τις 17 Οκτώβρη μέσω διαδικτύου. Η είσοδος στην ψηφιακή παράσταση «Άπειρη Στοργή» είναι ελεύθερη για το κοινό με δυνατότητα δωρεών. Η παράσταση προγραμματίζεται να παρουσιαστεί ζωντανά το Μάρτιο.
Ο Χρήστος Κωνσταντινίδης πιστεύει ότι ο χορός είναι επικοινωνία. Φώτο: Supplied
«Θα δείτε έναν ηλικιωμένο να παίρνει από το χέρι έναν νεαρό και να του δείχνει βήματα, κίνηση, να τον αγκαλιάζει στοργικά, σαν ένας παππούς ή ένα πατέρας που παίρνει ένα μωρό και του διδάσκει χορό.
Έτσι όπως για παράδειγμα υπαγορεύει η ποντιακή κουλτούρα, που ο πατέρας παίρνει το παιδί του από μικρό και του λέει αποφασιστικά: «θα μάθεις ποντιακά, θα μάθεις σέρρα» [σ.σ. ο χορός της φωτιάς], κάτι τέτοιο θα δείτε. Ξεκινάμε με τα πρώτα απλά βήματα και σιγά – σιγά δείχνουμε πώς εξελίσσεται ο χορός», λέει ο κ. Κωνσταντινίδης.
Ο έμπειρος χοροδιδάσκαλος απόλαυσε κάθε στιγμή αυτής της συνεργασίας καθώς, όπως μας λέει είχε την ευκαιρία να διδάξει έναν μαθητή που είχε πραγματικά τη θέληση να μάθει.
«Ο Λουκ είναι ένας απίθανος άνθρωπος. Έχει δίψα για να μάθει και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα ως δάσκαλος».
ΑΠΟ ΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Η σχέση του Χρήστου Κωνσταντινίδη με το χορό ξεκίνησε αρκετές δεκαετίες πριν στο Οικονομικό Γυμνάσιο της Φλώρινας όπου φοιτούσε.
Συγκεκριμένα ήταν μαθητής της Α’ Γυμνασίου και ο καθηγητής της Φυσικής Αγωγής, ο κ. Στεφανίδης ετοίμαζε ένα χορευτικό για τη σχολική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου και ζήτησε εθελοντές για να συνθέσει μια χορευτική ομάδα. Ο 13χρονος τότε Χρήστος σήκωσε το χέρι του και από εκείνη τη γιορτή κατάλαβε πως αυτό που ήθελε να κάνει στη ζωή του ήταν να χορεύει.
Το όνειρό του ήταν να περάσει στη γυμναστική ακαδημία και να ειδικευτεί στους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Ένα όνειρο που θα έβγαινε αληθινό πολύ πιο γρήγορα από ό,τι περίμενε, όμως όχι έτσι ακριβώς όπως το φανταζόταν.
Η αιτία ήταν η απόφασή του να συνοδεύσει τον παππού του σε ένα ταξίδι στην Αυστραλία για να δουν τον γιο και την κόρη του παππού που ζούσαν εδώ για χρόνια. Το ταξίδι ήταν προγραμματισμένο να διαρκέσει 6 μήνες. Για τον παππού, διήρκησε τόσο, μα για τον νεαρό Χρήστο κρατά μια ολόκληρη ζωή.
ΣΤΟ «ΠΑΤΡΙΣ»
Έτσι, λοιπόν, το 1972, ο 18χρονος τότε Χρήστος, αφού πέρασε «περιοδεύων», έφτιαξε μια βαλίτσα και με 4 – 5 λίρες στην τσέπη σάλπαρε μαζί με τον παππού του με το «Πατρίς» για την μακρινή «Αστράλια».
«Οι υπεύθυνοι του ‘Πατρίς’ πρότειναν σε εμένα και άλλους δύο που ξέραμε να χορεύουμε να κάνουμε ένα σόου με τη συνοδεία της ζωντανής ορχήστρας του πλοίου. Θυμάμαι ότι μας έδωσαν κάτι παραδοσιακές στολές που είχαν εκεί και χορέψαμε ένα χασάπικο, ένα ζεϊμπέκικο και δυο – τρία τσάμικα. Όταν φτάσαμε στην Αυστραλία είχα στην τσέπη 60 λίρες!», θυμάται ο κ. Κωνσταντινίδης.
Γεμάτος πάθος για το χορό και με τη φλόγα των νιάτων να καίει στην ψυχή του, ο Χρήστος Κωνσταντινίδης, δεν άργησε να βρει τα… «πατήματά του» στη Μελβούρνη.
«Μπήκα στον Όμιλο Φλωριναίων όπου άρχισα να διδάσκω ενώ παράλληλα ήμουν και μέλος του χορευτικού συγκροτήματος. Κάναμε πολλές παραστάσεις σε μεγάλες διοργανώσεις. Πού να τα θυμηθώ όλα», λέει.
Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΝΙΝΑ ΜΠΛΑΚ
Οι δεξιότητες και το πάθος του Φλωριναίου χορευτή δεν άργησαν να τραβήξουν την προσοχή των τότε διάσημων του χώρου, μεταξύ των οποίων και η γνωστή στην εποχή της χοροδιδασκάλισσα, Νίνα Μπλακ-Μαυρομάτη που ξεχώρισε τον νεαρό τότε Χρήστο και του πρότεινε να συνεργαστούν.
«Με πήγε στο κέντρο εκπαίδευσης ενηλίκων που ήταν στην οδό Φλίντερς, όπου δύο βράδια την εβδομάδα δίδασκα χορό σε ξένους, Αυστραλούς ενήλικες που ήθελαν να μάθουν την ελληνική γλώσσα αλλά ταυτόχρονα μάθαιναν και χορό.
Από’ κει πολλοί από αυτούς τους Αυστραλούς μαθητές μου συνέχισαν κι έγιναν με τη σειρά τους χοροδιδάσκαλοι, όπως ο αείμνηστος Πίτερ Ουίλιαμς που ήταν πολύ καλός χορευτής και μάλιστα μετά έκανε και σεμινάρια στην Ελλάδα, η Γκουίνεθ Τζόουνς η οποία δίδαξε κι αυτή ελληνικούς χορούς στην παροικία μας, η Ρόμπιν Ροθ που ακόμη έρχεται στην τάξη μου κι επίσης διδάσκει ελληνικούς χορούς, ήταν από αυτούς που ξεκίνησαν το ’72», λέει ο κ. Κωνσταντινίδης.
ΤΟ… ΑΝΟΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΡΩΣΙΑ
Η καριέρα του ταλαντούχου Έλληνα χορευτή και χορογράφου προχωρούσε μόνο μπροστά δικαιώνοντας την απόφασή του να εγκατασταθεί μόνιμα στην Αυστραλία. Η αγάπη του για τον χορό θα τον οδηγούσε σε αχαρτογράφητα ύδατα που δεν άργησε όμως να τα κατακτήσει και να τα κάνει οικεία.
Μέσα από τη συνεργασία του με τη Νίνα Μπλακ γνώρισε τη Ρωσίδα χορογράφο του Μπαλέτου Κίροφ, μαντάμ Μαρίλα Μποριζόφσκα η οποία εντυπωσιασμένη από το ταλέντο του, τον κάλεσε να διδάξει τον τσάμικο στο πλαίσιο ενός επιδοτούμενο προγράμματος πολυπολιτισμικού χορού.
«Πήγα και τους έδειξα το τσάμικο, μου άρεσε ο ρωσικός χορός και μου λέει [σ.σ. η μαντάμ Μποριζόφσκα] ‘εάν θέλεις, μπορείς να μείνεις να κάνεις πρόβα μαζί μας’. Και τελικά ασχολήθηκα και με το ρωσικό χορό για την επόμενη διετία».
Βέβαια, δεν σταμάτησε ποτέ τους ελληνικούς χορούς. Ο ίδιος θεωρεί πως όσο καλά και να ξέρεις να χορεύεις υπάρχουν πάντα περιθώρια για να μάθεις κάτι παραπάνω, ή για να βελτιώσεις την τεχνική σου.
«Ο ελληνικός χορός δεν τελειώνει», λέει χαρακτηριστικά και γι’ αυτό δεν σταμάτησε ποτέ να επιδιώκει τη εξέλιξή του τόσο όσο χορευτής όσο και ως χοροδιδάσκαλος. Έτσι μέσα στα χρόνια ταξίδεψε αρκετές φορές στην Ελλάδα για μετεκπαίδευση και σεμινάρια επάνω στους παραδοσιακούς χορούς.
ΜΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΚΑΡΙΕΡΑ
Για τον Χρήστο Κωνσταντινίδη, ο χορός είναι ταυτόσημος με τη ζωή. Όπως λέει, όταν χορεύει γεμίζει ενέργεια και παίρνει μια έξτρα δύναμη για ζωή.
Αναπολώντας την 55χρονη καριέρα του διαπιστώνει ότι θυμάται μόνο τις χαρές. Του ζητώ να μοιραστεί μαζί μας κάποιες από αυτές.
«Τι να πρωτοθυμηθώ μέσα στα τόσα χρόνια», μου απαντά με μια έντονη δόση νοσταλγίας στη φωνή του.
«Συνεργάστηκα με την Χάρις Αλεξίου στις συναυλίες της εδώ στην Αυστραλία. Ήμουν ο φαντάρος που χόρευε το θρυλικό ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.
Επίσης είχα την τύχη να γνωρίσω πολλούς διάσημους από όλο τον κόσμο οι οποίοι ήταν θαμώνες του πολύ γνωστού κέντρου της εποχής, Greek Tavern όπου χόρευα για αρκετά χρόνια. Έκανα και αρκετά τηλεοπτικά σόου.
Μάλιστα σε ένα από αυτά, το Cabaret Show με παρουσιαστές τους Graham Kennedy και Joe Hasham, όπου εμφανίζονταν καλλιτέχνες που στην πορεία έγιναν πολύ μεγάλα ονόματα στο τραγούδι και το χορό, εγώ μαζί με τους Παύλο Βαφειάδη και Κώστα Αθανασίου που εμφανιζόμαστε τότε μαζί κερδίσαμε το πρώτο βραβείο. Έκανα ακόμη θέατρο. Το 1985 έκανα μια τουρνέ σε ολόκληρη την Ελλάδα με τον Μιχάλη Νικολούδη».
Παράλληλα με όλα αυτά, στο πρόγραμμά του υπήρχε πάντα χώρος για την ελληνομάθεια. Επί 13 χρόνια ήταν χοροδιδάσκαλος στο σχολείο του Αγίου Ιωάννη και σήμερα εξακολουθεί να διδάσκει σε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο της περιοχής του Όκλι.
ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΓΚΟΥΛΙΟΒΑ
Ο Χρήστος Κωνσταντινίδης είχε γνωριστεί και με τον μεγάλο θρύλο της πυγμαχίας της δεκαετίας του ’70, Γιώργο Γκουλιόβα. Η γνωριμία αυτή αποδείχτηκε πραγματικά ενδιαφέρουσα.
«Ο Γκουλιόβας είχε ένα γυμναστήριο στο κέντρο. Επειδή γνωριζόμαστε μου είπε ότι είχε ένα κενό στούντιο πάνω από το γυμναστήριο και μου πρότεινε να κάνω εκεί τα μαθήματα χορού. Δέχτηκα. Εκείνη την εποχή, όπως σας είπα, κάποια βράδια χόρευα και σε διάφορα νυχτερινά μαγαζιά.
Μία Πέμπτη βράδυ ήμουν στον Greek Inn και χόρεψα σε ένα πάρτι του νοσηλευτικού προσωπικού του St Vincent Hospital. Ενθουσιασμένοι οι θαμώνες με ρώτησαν πού μπορούν να μάθουν να χορεύουν έτσι. ‘Ελάτε στη σχολή που έχω’, τους απάντησα. Τελικά μαζεύτηκαν 40 άτομα – γυναίκες κυρίως, όλοι Αυστραλοί», θυμάται ο κ. Κωνσταντινίδης, ο οποίος μέχρι και σήμερα έχει πολλούς μαθητές που δεν είναι ελληνικής καταγωγής.
Ένας από τους παλιούς ‘ξένους’ μαθητές του είναι και ο περίφημος στην παροικία μας για το καταπληκτικό ζεϊμπέκικό του, Ντάνιελ Τσιεν που είναι κινεζικής καταγωγής.
Ο ΧΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗ
Μια καριέρα που μετρά ήδη 55 χρόνια θα έλεγε κανείς πως ίσως να έχει κουράσει πια τον Χρήστο Κωνσταντινίδη.
Κάθε άλλο… Μιλά για το χορό και η φωνή του κρύβει τόσο πάθος και ζωντάνια σαν να ξεκινά τώρα.
Μέχρι πριν από το χτύπημα της πανδημίας είχε τρεις σχολές χορού, όμως τώρα, «λόγω των συνθηκών» διατηρεί μόνο τη σχολή του στο Όκλι.
«Έχω μαθητές από 30 έως 70 ετών. Μία από τις μαθήτριές μου είναι η Όλγα Μπλακ, αδερφή της Νίνας, η οποία είναι 96 χρονών και χορεύει δύο ώρες χωρίς να σταματήσει. Ο χορός είναι μια έκφραση. Από τη στιγμή που πιάνεσαι από το χέρι με τον άλλον επικοινωνείς μαζί του και δεν έχει σημασία η ηλικία, η σωματική διάπλαση, η καταγωγή, τίποτα. Ο χορός είναι για όλους».
Πηγή: neoskosmos.com
Αγαπητός φίλος και μακρινός ξάδελφος, Χρήστος Κωνσταντινίδης του Κυριάκου και αδελφός του Στάθης Κωνσταντινίδη… απο το χωριό Λεπτοκαρυά Φλώρινας! Ένα απο τα καλύτερα παιδιά της γενιάς μου! Γεια σου Χρηστάρα είμαστε χαρούμενοι για σένα!