Να σας πω πώς είναι η κάθε μέρα για εμάς στο Ειδικό Σχολείο;

Του Τάσου Βακφάρη

Τραγουδάμε ανατολίτικα hits για την αγαπημένη μας μαθήτρια, ώστε να σταματήσει να αυτοτραυματίζεται και να τσιρίζει. Χορεύουμε μαζί της για να μπει στον ρυθμό που την ηρεμεί και απασχολεί τη σκέψη της. Μόλις πει “φφφτάνειιιιι” με τον δικό της λόγο το γυρνάμε σε χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ασχέτως από ημέρες και μήνες. Εκεί χάνεται στη μελωδία και χαμογελάει με ευχαρίστηση.

Λέμε όλα τα παιδικά τραγουδάκια για τον μαθητή μας που κλαίει. “Στου Μανώλη την ταβέρνα έπεσε μια τουφεκιά και τρυπήσαν τα βαρέλια και χάθηκαν τα κρασιά,,, μπάμμμ”.

Έτσι γελάει και καταφέρνει να μασήσει το φαγητό του μέχρι να το καταπιεί. Αλλιώς δύσκολα θα ‘ναι χαρούμενος. Έπειτα περνάμε στο γάιδαρο, στην κουκουβάγια, στην πεταλούδα και σε ότι άλλο θυμηθούμε. Κουνάει το λαιμό και το κεφάλι του στο ρυθμό επειδή τον βοηθάει να καταπιεί. Ε μετά ανοίγει το στόμα σαν πεινασμένος καρχαρίας.

Χτυπάμε παλαμάκια και χαϊδεύουμε τα χέρια και το πρόσωπο για τον άλλον τον μικρούλη. Όταν είναι σε υπερένταση και δεν ξέρει πως να ηρεμήσει. Πολλά χάδια! Έπειτα σκύβει στο καρότσι του για να τρίψουμε και την πλάτη. Όχι που θα χάσει την ευκαιρία να το απολαύσει. Kάπου εκεί ηρεμεί και δεν σε δαγκώνει ούτε σε τσιμπάει με τα νύχια του.

Με τον ψηλό μας τον παππούλη μιλάμε “φαλαινέζικα” και κοιταζόμαστε στα μάτια για να σταματήσει να τρέμει και να καταβάλλεται από γενικευμένο άγχος και φοβίες. Το καλύτερο του σενάριο είναι να καθόμαστε στον καναπέ και να κρατιόμαστε σφιχτά σαν τις συμπεθέρες. Εκεί πια ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια.

Μιλάμε Ποντιακά στην Ποντία μας για να σηκώσει κεφάλι και να σκάσει ένα χαμόγελο. Όταν βέβαια δυσφορεί και δεν περνάει καλά κάνουμε σχέδια για να πάμε για καφέ και κουλουράκια. Φραπέ, ελληνικό, φίλτρου, εσπρέσο, δεν έχει σημασία. Μονάχα να ξεφεύγουμε νοερά. Ε μετά ξεχνιέται.

Η καινούρια η κοκονίτσα μας πήρε τον αέρα από την αρχή και μας στέλνει φιλιά συνεχώς. Πώς να μην την αγαπήσεις. Τα πιο γλυκά φιλιά. Άιντε μετά να την μαλώσεις. Άμα όμως φοβηθεί ή ταραχτεί βάζει κάτι κλάματα και ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε…

Δεν ξέρω τι σημαίνει για εσάς παγκόσμια ημέρα ατόμων με ειδικές ανάγκες και τι καταλαβαίνετε από αυτό. Για εμάς που εργαζόμαστε είναι ένα πάρτι η κάθε μέρα. Ένα ατελείωτο πάρτι!!!

Μονάχα συγχωρέστε μας καμία φορά γιατί δεν αντέχουμε και εμείς και αδειάζουμε. Από υπομονή, χαμόγελο, επιμονή και δύναμη. Όχι όμως και από αγάπη. Δεν αδειάζουμε ποτέ από αυτή. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα σταματήσουμε να βρισκόμαστε εκεί.