Η εκδήλωση του ΚΚΕ για τη Μάχη της Φλώρινας (video, pics)
Την ετήσια εκδήλωση μνήμης και τιμής για τη Μάχη της Φλώρινας διοργάνωσε το πρωί της Κυριακής η Τομεακή Επιτροπή Φλώρινας του ΚΚΕ, στο μνημείο – ομαδικό τάφο των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ.
Ομιλητής ήταν ο Κώστας Χατζηδαμιανός, μέλος του Γραφείου Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.
Στεφάνια κατέθεσαν ο γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής Γιώργος Κουδούνας και το μέλος της Οργάνωσης Βάσης της ΚΝΕ Φλώρινας Κώστας Λεζάκης.
Ακολούθησε ενός λεπτού σιγή και το πένθιμο εμβατήριο “Επέσατε Θύματα”.
Αποσπάσματα της ομιλίας του Κώστα Χατζηδαμιανού
Φίλοι και Σύντροφοι
Με την σημερινή μας εκδήλωση για ακόμη μια χρονιά τιμούμε τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που έπεσαν ηρωικά και με αυταπάρνηση στον τίμιο αγώνα.
Η μάχη της Φλώρινας ήταν μια από τις πιο δύσκολες και πολύνεκρες μάχες που έδωσε ο ΔΣΕ.
Ο αστικός στρατός είχε έγκαιρα αντιληφθεί τις προθέσεις του ΔΣΕ από τη συγκέντρωση μεγάλων δυνάμεών του στην περιοχή και τις εντατικές ασκήσεις του με πραγματικά πυρά.
Το γεγονός ότι ο αστικός στρατός ήταν προετοιμασμένος γι’ αυτή τη μάχη και έχοντας το συσχετισμό δύναμης υπέρ του, έκανε εξαρχής αυτή την πολεμική σύγκρουση άνιση σε βάρος του ΔΣΕ, εφόσον ο ΔΣΕ είχε χάσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού…
…’Οπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις επιχείρησαν μέσα σε αφάνταστα δύσκολες συνθήκες, με κύριο όπλο την αλύγιστη θέληση και την αφοσίωση στο δίκιο του αγώνα τους, με τη γενναιότητα τους να ανατρέψουν τον άνισο συσχετισμό δύναμης και να κάνουν κατορθωτό το ακατόρθωτο.
Και στη μάχη της Φλώρινας, παρά την ήττα και τις πολύ μεγάλες απώλειες (πάνω από 800 ήταν οι νεκροί και πάνω από 1.000 οι τραυματίες), αναδείχθηκε περίτρανα η ηθική, η πολιτική ανωτερότητα και το ακατάβλητο σθένος του ΔΣΕ.
Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ υπήρξε δίκαιος, ηρωικός και μεγαλειώδης.
Εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών της. Εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της βασικής συμμαχικής της δύναμης, της εξαθλιωμένης αγροτιάς και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων των πόλεων. Η αστική κρατική εξουσία γνώρισε τότε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή της. Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον εικοστό αιώνα.
Φίλοι και σύντροφοι
Τις πρόσφατες μέρες η αστική τάξη, τα ΜΜΕ επιδίδονται σε ένα γνώριμο για εμάς αντικομμουνισμό, για να συκοφαντήσουν και να διαστρεβλώσουν την ιστορία του ΔΣΕ, την ιστορία του ΚΚΕ.
Αποτελεί θράσος από τους θιασώτες και απολογητές του καπιταλισμού η αναφορά σε ξένες επεμβάσεις στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1940. Κι αυτό διότι η εγχώρια καπιταλιστική εξουσία στήριξε την επιβίωσή της, εκείνη την εποχή, στην επέμβαση ξένων καπιταλιστικών κρατών.
Αξίζει να θυμηθούμε εν συντομία πως…
Μετά την επιβολή της Κατοχής, η μεγαλύτερη μερίδα της αστικής τάξης και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι τάχθηκαν υπέρ του βρετανικού ιμπεριαλισμού και ακολούθησαν τον βασιλιά και τον βρετανικό στρατό στο Λονδίνο και στο Κάιρο, αντίστοιχα.. Ένα μικρότερο τμήμα της αστικής τάξης και των πολιτικών δυνάμεων συνεργάστηκε ανοιχτά με τις αρχές Κατοχής, ποντάροντας στη νίκη του φασιστικού Άξονα. Τέλος, ένα τρίτο τμήμα παρέμεινε απαθές, συνεχίζοντας τις οικονομικές του δοσοληψίες με τις αρχές Κατοχής, περιμένοντας να δει πού θα γείρει η πλάστιγγα του πολέμου. Μόνο μια μειοψηφία τους προσπάθησε σε μια πορεία να ιδρύσει ολιγομελείς αστικές αντιστασιακές οργανώσεις και ακόμα λιγότεροι στήριξαν το ΕΑΜ, αποδεχόμενοι μόνο τον στόχο της εθνικής απελευθέρωσης, όχι όμως και τις κοινωνικές του διακηρύξεις.
Στην πράξη, λοιπόν, το σύνολο της αστικής τάξης άφησε στην καλύτερη περίπτωση τον λαό έρμαιο στις δυνάμεις Κατοχής..
Αντίθετα, οι ελάχιστοι εναπομείναντες κομμουνιστές μαζί με όσους κατόρθωσαν να αποδράσουν από τις φυλακές και τις εξορίες πρωτοστάτησαν στην τιτάνια προσπάθεια ανασυγκρότησης του ΚΚΕ και συγκρότησης του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και των άλλων ΕΑΜικών Οργανώσεων.
…Το λαϊκό κίνημα εκείνης της εποχής αναγκάστηκε να απαντήσει στο δίλημμα: “Υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση, τις αλυσίδες ή τα όπλα”.
Οι ίδιοι οι αγωνιστές που είχαν παραδώσει τα όπλα με τη συμφωνία της Βάρκιζας, ξαναπήραν το δρόμο του ένοπλου αγώνα, καθώς η αναμέτρηση σε κείνη τη στιγμή δε θα μπορούσε παρά να είναι ένοπλη.
Από την άλλη μεριά υπήρχε ένας στρατός στην υπηρεσία ανθρώπων που εγκατέλειψαν το λαό στις τύχες του κατά την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, άλλων που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, θησαύρισαν από τη μαύρη αγορά ή εξαργύρωσαν τη σιωπή τους για να σώσουν το τομάρι τους…
Δίχως τη στρατιωτική, πολιτική και οικονομική -όπως καταλαβαίνουμε- ενίσχυση, η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να νικήσει!
Φίλοι και σύντροφοι
Απολογητές του συστήματος ισχυρίζονται ότι με τα έγγραφα του Ρατατσένκο αποκάλυψαν κατά τα λεγόμενα τους, την ενίσχυση του ΔΣΕ εκ μέρους της ΕΣΣΔ. Μόνο που η συγκεκριμένη βοήθεια είναι γνωστή εδώ και χρόνια.
Η δράση του ΔΣΕ μπορεί να ενισχύθηκε από αυτήν τη βοήθεια, αλλά δεν στηρίχτηκε αποκλειστικά σε αυτή (όπως αφήνουν να εννοηθεί οι συγγραφείς, που «κλείνουν το μάτι» στις θεωρίες περί ξενοκίνητου ΚΚΕ)… Κύρια δύναμη στήριξης του αγώνα του ΔΣΕ ήταν οι εργατικές – λαϊκές μάζες και ο οπλισμός τους από την πάλη τους ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις και τους συνεργάτες τους…
Ο εργαζόμενος λαός στήριξε τον ΔΣΕ με όλα τα μέσα. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι αστικές κυβερνήσεις δημιούργησαν νεκρές ζώνες, απομακρύνοντας τους κατοίκους – «αιμοδότες» του από τις περιοχές δράσης του. Παρ’ όλα αυτά, στις απελευθερωμένες περιοχές με τα Λαϊκά και Επαρχιακά Συμβούλια, ο ΔΣΕ οργάνωσε την παραγωγή και ο εκεί πληθυσμός τον βοήθησε ανυπολόγιστα. Αδιάψευστο μάρτυρα αποτελούν οι φωτογραφίες του κινηματογραφικού συνεργείου του ΔΣΕ με το όργωμα, τη σπορά, τον θερισμό στην περιοχή των Πρεσπών, τα ραφτάδικα, τα σιδεράδικα, τα λαϊκά ιατρεία και ξυλουργεία.
Όμως, οξύ ήταν το ζήτημα του εξοπλισμού του λαϊκού στρατού, εξαιτίας και του καθυστερημένου περάσματος στη γενικευμένη ένοπλη λαϊκή πάλη. Ο ΔΣΕ σωστά απευθύνθηκε διεθνώς στους ταξικούς του συμμάχους για να το επιλύσει.
Ο ΔΣΕ δεν έλαβε βοήθεια μόνο από την ΕΣΣΔ. Σε διάφορες καπιταλιστικές χώρες συγκροτήθηκαν επιτροπές αλληλεγγύης, με σκοπό να βοηθήσουν πολύπλευρα τους φυλακισμένους και εξόριστους αγωνιστές, να διαδώσουν την αλήθεια για τον αγώνα στην Ελλάδα, αλλά και να ενισχύσουν όπως μπορούσαν. Για παράδειγμα, στη Γαλλία δραστηριοποιήθηκαν διάφορες προσωπικότητες όπως ο Πωλ Ελυάρ, ο Ανρί Μπασίς και άλλοι.
Φυσικά ο ΔΣΕ στηρίχθηκε περισσότερο από τις χώρες όπου η εργατική τάξη και οι κοινωνικοί της σύμμαχοι στις συνθήκες της εξόδου από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ξεκινούσαν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση (Αλβανία, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία, μετέπειτα ΓΛΔ).
Η βοήθεια που έλαβε ο ΔΣΕ από την ΕΣΣΔ και τις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης υπολειπόταν κατά πολύ από τους ποταμούς εφοδίων που απέστελναν τα καπιταλιστικά κράτη για να στεριώσουν την ντόπια εξουσία των εκμεταλλευτών..
Φίλοι και σύντροφοι
Και σήμερα και πάντα ο αγώνας του ΔΣΕ πολλούς εμπνέει, αλλά και ενοχλεί τον ταξικό αντίπαλο και όσους συμβιβάζονται μαζί του. Η αστική τάξη και αυτοί που εμπλέκονται στους μηχανισμούς της έχουν εξαπολύσει τόνους λάσπης εναντίον του ΔΣΕ.
Η αστική τάξη και οι συνοδοιπόροι της συκοφαντούν και διαστρεβλώνουν τον αγώνα του ΔΣΕ, επειδή ξέρουν καλά ότι αντιπροσώπευε την ανώτερη μορφή πάλης, σε περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν ταξική σύγκρουση για το «ποιος – ποιον», για την εξουσία. Τον πολεμούν, γιατί έχουν κάθε συμφέρον να αποκρύπτουν από το λαό την πηγή κάθε αδικίας, δηλαδή την αντίθεση κεφαλαίου – μισθωτής εργασίας. Έχουν συμφέρον να παρεμποδίζουν τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις από το να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού.
Πόσο μάλλον σε μια περίοδο που το σύνθημα μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό, υιοθετείται από τμήματα των εργαζομένων ενοχλεί και προβληματίζει την αστική τάξη και τα κόμματα της οι διεργασίες και οι αγώνες που αναπτύσσονται σήμερα στην ΛΑΡΚΟ, στην COSCO στην efood, στις μάχες που δίνει η αγροτιά στα μπλόκα του αγώνα.
Κάποιοι, απολογητές του συστήματος και του μίσους των νικητών, που ξορκίζουν την ταξική σύγκρουση ως κατάρα, το κάνουν με σκοπό να δικαιολογήσουν τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού που οργανώνει και διεξάγει τον καθημερινό ταξικό πόλεμο κατά της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.
‘Εχουν σαν μοναδικό σκοπό τους να καταδικάσουν το νόμιμο δικαίωμα των λαών να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους με όλες τις μορφές πάλης που διαθέτουν και πάνω απ΄ όλα το δικαίωμα και τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Το καπιταλιστικό σύστημα και το κράτος του, μόνο συμφορές φέρνουν στο λαό, ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση. Είναι ιστορικά ξεπερασμένο πλέον, εμποδίζει την κοινωνική πρόοδο, γεννά μόνο φτώχεια, ανεργία, οικονομικές κρίσεις και πολέμους.
Σύντροφοι και Φίλοι
Τις τελευταίες βδομάδες δυναμώνει η αντιπαράθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και στη Ρωσία, με επίκεντρο τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Η φραστική και διπλωματική αντιπαράθεση συνοδεύεται τόσο από κινήσεις στρατευμάτων και μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια και των δύο πλευρών, όσο και από τη μυστική διπλωματία.
Οι ΗΠΑ και οι υπόλοιπες δυνάμεις του ευρωατλαντισμού υποστηρίζουν πως λόγος γίνεται για το δικαίωμα μιας «κυρίαρχης χώρας» (της Ουκρανίας) να επιλέξει τις συμμαχίες της και να διαφυλάξει την εδαφική της ακεραιότητα, που αμφισβητούνται από τη ρωσική επιθετικότητα.
Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία υποστηρίζει πως λόγος δεν γίνεται απλώς για την Ουκρανία αλλά για τις εγγυήσεις ασφάλειάς της. Εκτιμά πως η ενσωμάτωση της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, η μεταφορά αντιβαλλιστικών συστημάτων σε Ρουμανία και Βουλγαρία ανατρέπουν την «ισορροπία του τρόμου», δηλαδή τη δυνατότητα απάντησης σε πιθανό πρώτο πυρηνικό πλήγμα, που μπορεί να εξαπολύσει εναντίον της το ΝΑΤΟ.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη συνδρομή των ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, έχει καταστήσει τη χώρα «κόμβο» μεταφοράς αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων και ταυτόχρονα μια μεγάλη ΝΑΤΟική βάση, «εφαλτήριο» για τους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όπως αυτός που μπορεί να προκύψει στην Ουκρανία. Επιπλέον, ενεργά συμμετέχει στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς περικύκλωσης της Ρωσίας σε Βαλκάνια και Μαύρη Θάλασσα.
Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα από τη μια γίνεται «θύτης» άλλων λαών, κι από την άλλη μπορεί και η ίδια να αποτελέσει «θύμα» αυτών των ιμπεριαλιστικών πολέμων, μιας και είναι στο στόχαστρο πιθανών απαντητικών μέτρων.
Από κοινού οι αστικές δυνάμεις προσπαθούν να κρύψουν το κύριο, πως ο πόλεμος είναι «νύχι – κρέας» με τον καπιταλισμό, πως «είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα, βίαια, μέσα» και πως δεν μπορεί να υπάρξει φιλειρηνικός ιμπεριαλισμός.
Σε αυτές τις συνθήκες, υπαρκτού κινδύνου γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, έχει μεγάλη σημασία ο προσανατολισμός της εργατικής – λαϊκής πάλης στη χώρα μας. Δεν πρέπει να υπάρξει καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και στα άλλα αστικά κόμματα. Πρέπει να δυναμώσει η πίστη στη δύναμη της ταξικής πάλης, της σύγκρουσης με την πολιτική της εμπλοκής και με τα σχέδια της αστικής τάξης να σπρώξει τους εργαζόμενους στην παγίδα της στήριξης της συμμετοχής της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στο όνομα των «συμμαχικών υποχρεώσεων» στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ή δήθεν της ανάγκης υπεράσπισης της «κυριαρχίας» της Ουκρανίας, ή του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, ή της «δημοκρατίας» από τον «αυταρχικό Πούτιν».
Επιπλέον, το εργατικό – λαϊκό κίνημα πρέπει να απορρίψει το δίλημμα να επιλέξει κάποια από τις δύο μεριές της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης. Ακόμη κι αν αυτή καμουφλάρεται πότε με το θρησκευτικό δόγμα της Ορθοδοξίας, πότε με τον «αντιφασισμό», ο οποίος είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση ένα προπέτασμα καπνού.
Το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, που είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, πρέπει παντού να χαράξει αυτοτελή γραμμή, μακριά από αστικά – ιμπεριαλιστικά σχέδια και με κριτήριο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα συμφέροντα των αστικών τάξεων.
Αυτό κάνει το ΚΚΕ, υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και δυναμώνει την πάλη για την αποδέσμευση της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, πολέμους και συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία.
Είναι η γραμμή της σύγκρουσης με όσους οδηγούν τον λαό στο πολεμικό «σφαγείο» στο όνομα της αναβάθμισης των συμφερόντων της αστικής τάξης.
Το ΚΚΕ παραμένει και σήμερα η δύναμη του λαού. Γιατί δεν μπαίνει στο μαντρί της κάλπικης “εθνικής συνεννόησης”. Δεν υπακούει στον εχθρικό για το λαό αστικό σχεδιασμό.
Σύντροφοι και Συντρόφισσες
Είμαστε πεισμένοι ότι ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας νέων εξεγέρσεων και νέων σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Συνεχίζουμε με ακλόνητη την πίστη ότι ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος, μόνη απάντηση στη σημερινή βαρβαρότητα. Αταλάντευτα συνεχίζουμε στην πρώτη γραμμή, με την εργατική τάξη και το λαό, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στο σύστημα που τον γεννά.
Πορευόμαστε αταλάντευτα, υπερήφανα με ψηλά το κεφάλι στο δρόμο που χάραξαν οι μαχητές και οι μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας .
Συνεχίζουμε σε αυτή την πάλη. Με όπλο και την ακριβοπληρωμένη σε αίμα και θυσίες ιστορική εμπειρία και την επαναστατική θεωρία, δε θρηνολογούμε για τους χαμένους αγώνες του χθες. Τους αντιμετωπίζουμε ως προεόρτιο των νικηφόρων αγώνων του μέλλοντος.
Τιμάμε όλους τους αγωνιστές του αντιφασιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.
Τους μαχητές του Κόκκινου Στρατού, της Σοβιετικής Ενωσης.
Τους αγωνιστές του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΟΠΛΑ, ΕΛΑΝ, Εθνικής Αλληλεγγύης, ΔΣΕ.
Όλους και όλες που πέρασαν από τα κολαστήρια των φυλακών, τα κάτεργα της εξορίας, τα στρατοδικεία, τα εκτελεστικά αποσπάσματα.
Είμαστε σίγουροι. Η τελική νίκη θα είναι των λαών!
