Η συγκέντρωση του ΚΚΕ στην κεντρική πλατεία της Φλώρινας

Πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή η συγκέντρωση της ΤΕ Φλώρινας του ΚΚΕ στην κεντρική πλατεία.

Κεντρικός ομιλητής ο Νίκος Χριστάνης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέας της Επιτροπής περιοχής Δυτ.Μακεδονίας του ΚΚΕ. Στην ομιλία του καταδίκασε την απαράδεκτη ιμπεριαλιστική επίθεση της Ρωσίας, ξεκαθαρίζοντας ότι ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και από τις 2 πλευρές. Οι επικίνδυνες εξελίξεις, με την ενεργή συμμετοχή της χώρας μας ταυτόχρονα με τους σχεδιασμούς για συνοριακές αλλαγές στα Βαλκάνια πρέπει να φέρουν το λαό μπροστά στις εξελίξεις. αντιπολεμική στάση ξεκινάει από την πάλη ενάντια στη εμπλοκή της χωράς, περνάει μέσα από τη πάλη ενάντια στις συνέπειες του πολέμου με τη έξαρση της ακριβείας και της φτώχειας, εκφράζεται με την αλληλεγγύη στο λαό της Ουκρανίας και ολοκληρώνεται στην πάλη να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη εξουσία, εργατική-λαϊκή που θα είναι το επιστέγασμα της πάλης ενάντια τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Η ομιλία

Αυτό το διάστημα το Κόμμα μας σε όλη την Ελλάδα προχωρά σε ένα μεγάλο πολιτικό άνοιγμα με σκοπό να συζητήσουμε με όλο τον κόσμο που αγωνιά και ανησυχεί για τις εξελίξεις και πιο συγκεκριμένα για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξάγεται στο έδαφος της Ουκρανίας. Θέλουμε και επιδιώκουμε από πρώτο χέρι να ακούσετε τις θέσεις του ΚΚΕ γύρω από αυτά τα ζητήματα και όχι από τα διάφορα παπαγαλάκια που ξερνάνε τόνους αντικομουνισμού αυτές τις ημέρες σαν έτοιμοι από καιρό με μοναδικό σκοπό την διαστρέβλωση των κρυστάλλινων θέσεων του ΚΚΕ και την συγκάλυψη των σοβαρών ευθυνών που φέρνουν για αυτή την κατάσταση.

Αυτά τα παπαγαλάκια έριξαν μπόλικη χολή και για το οτι το Κόμμα μας αποφάσισε να μην παραστεί στη συνεδρίαση της Βουλής με ομιλητή τον Ζελένσκι. Και τι δεν ακούσαμε .. από τα γνωστά ότι μόνο στην Ελλάδα υπάρχει τέτοια ανοχή σε κομμουνιστές.. μέχρι ότι έτσι είμαστε ενάντια στην αλληλεγγύη στον Ουκρανικό λαό.

Η όλη χτεσινή ιστορία δικαίωσε απόλυτα το ΚΚΕ για την στάση του.

Αισθανόμαστε λοιπόν περήφανοι γατί δεν παρευρεθήκαμε σ’ ένα παραλήρημα του πρωθυπουργού νατοϊκής κοπής (τέτοιος είναι ο Ζελένσκι) που ζητούσε περισσότερα όπλα και πολεμοφόδια

Αισθανόμαστε περήφανοι που δεν χειροκροτήσαμε όπως έκαναν οι βουλευτές ΝΔ η δεν κάτσαμε σούζα όπως έκαναν οι προοδευτικοί του Σύριζα όταν μιλούσαν οι ναζιστές του τάγματος του Αζόφ.

Από όλη αυτή την ιστορία βγαίνει ένα συμπέρασμα: όταν συντάσσεσαι με τους ιμπεριαλιστές δολοφόνους, όχι μόνο θα δώσεις νέες βάσεις, θα παραχωρείς εδάφη, λιμάνια και αεροδρόμια αλλά θα είσαι και χειροκροτητής των ναζιστικών ταγμάτων. Και ας μην κάνουν τώρα τις μωρές παρθένες τα αλλά κόμματα Σύριζα, ΚΙΝΑΛ κλπ, ότι δεν γνώριζαν και δε ήξεραν, γιατί και η υποκρισία έχει τα όρια της.

Αγ φίλοι και σ/φοι

Γιατί το ΚΚΕ χαρακτηρίζει αυτό τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό ; και γιατί επιμένει τόσο σε αυτόν τον χαρακτηρισμό ;

Ο γνωστός φιλόσοφος και ιστορικός του πολέμου Κλαούζεβιτς αναφέρει ότι: «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα»

Για να κατανοηθεί λοιπόν το τι συμβαίνει στην Ουκρανία σήμερα, πρέπει να δούμε τι έχει προηγηθεί. Δηλαδή να δούμε συνέχεια ποιας πολιτικής είναι αυτός ο σημερινός πόλεμος. Και βέβαια, για να δούμε ολοκληρωμένα δεν πρέπει απλώς να δούμε την αλληλουχία των γεγονότων μόνο στην ίδια την Ουκρανία, αλλά πώς αυτά εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο όξυνσης της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ από τη μια και Ρωσία από την άλλη.

Η Ουκρανία, ως καπιταλιστικό κράτος μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, είχε εξαρχής διαμορφωμένες στενές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με την καπιταλιστική Ρωσία.

Ταυτόχρονα όμως δυνάμωσε και η διείσδυση των ευρωπαϊκών κρατών και των ΗΠΑ στη χώρα. Στο πλαίσιο της ουκρανικής αστικής τάξης διαμορφώθηκαν και ενισχύθηκαν δύο τάσεις, που με ορισμένες προϋποθέσεις συνυπήρχαν και συμβιβάζονταν, διαπλέκονταν και με ιστορικά διαμορφωμένους όρους συγκρότησης της Ουκρανίας (πολιτιστικές, ιστορικές, εθνολογικές, γλωσσικές διαφορές στη σύνθεση του λαού της χώρας κ.ά.).

Οι τάσεις αυτές άρχισαν ανοιχτά να συγκρούονται εδώ και περίπου είκοσι χρόνια, με ορόσημα αυτής της σύγκρουσης τη λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» το 2004 και το Ευρω-μεϊντάν, που οδήγησε στην πραξικοπηματική ανατροπή της κυβέρνησης το 2014, στον πόλεμο στην Ανατολική Ουκρανία στην περιοχή του Ντονμπάς, την ανεξαρτητοποίηση της Κριμαίας και την ενσωμάτωση στη Ρωσία κ.λπ.

Οι εξελίξεις αυτές δεν μπορούν να ειδωθούν ξεκομμένα από την πορεία των σχέσεων της Ρωσίας με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ όλη αυτή την 20ετία. Ουσιαστικά έχουμε μια πορεία κλιμάκωσης του ανταγωνισμού που εκφράζεται με πολλά επεισόδια, στα οποία περιλαμβάνονται η επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην Ανατολική Ευρώπη και σε κράτη της πρώην ΕΣΣΔ.

Οι στενές σχέσεις συνεργασίας και ανταγωνισμού που διαμόρφωσε η Ρωσία με ισχυρά κράτη της ΕΕ ειδικά στα ενεργειακά (Γερμανία, Ιταλία κ.ά.), η οικονομική και πολιτική άνοδος της Κίνας, η διείσδυσή της στην Ευρώπη και στη Λ. Αμερική και οι σχέσεις συμμαχίας με τη Ρωσία, η προσπάθεια της Ρωσίας να συγκροτήσει τις δικές της συμμαχίες και ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, η διαμόρφωση της συνεργασίας της ομάδας κρατών των BRICS κ.ά. πολλές μεταβολές που συντελέστηκαν συνολικά στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η Ρωσία θέτει άλλωστε ανοιχτά το ζήτημα ότι η αιτία της εισβολής της στην Ουκρανία είναι η άρνησή της να δεχθεί την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, ότι απαιτεί μια ουδέτερη Ουκρανία, φιλική προς τη Ρωσία, όπως αυτό ήταν κατοχυρωμένο σε παλιότερα Συντάγματα της χώρας.

Έτσι λοιπόν και ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι απλώς ένας πόλεμος ανάμεσα σε δύο κράτη. Πίσω από την ουκρανική κυβέρνηση στέκεται ένας ολόκληρος ιμπεριαλιστικός συνασπισμός, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ. Είναι βίαιη εκδήλωση των σχέσεων αντιπαράθεσης και συμβιβασμού αυτών των δυνάμεων με τη Ρωσία και τους συμμάχους της όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Η ουκρανική αστική τάξη διχασμένη εδώ και πάνω από 20 χρόνια σε δύο στρατόπεδα, το ένα προσανατολισμένο προς τη λεγόμενη «Δύση» και το άλλο προς τη Ρωσία, δυο στρατόπεδα που η πάλη τους έχει οδηγήσει σε συγκρούσεις, πραξικοπήματα, «πορτοκαλί επαναστάσεις», σε χιλιάδες νεκρούς.

Η παρέμβαση των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ στον πόλεμο στην Ουκρανία και ο κίνδυνος αυτός ο πόλεμος να πάρει πιο γενικευμένο χαρακτήρα δεν γίνεται «για τα μάτια της Ουκρανίας», δεν γίνεται από την ευαισθησία στην ανεξαρτησία και κυριαρχία της, αλλά γιατί ουσιαστικά η ουκρανική κυβέρνηση, η ουκρανική αστική τάξη βρίσκεται στην προμετωπίδα αυτής της αντιπαράθεσης των δύο αντιμαχόμενων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Εμείς βεβαίως και καταδικάσαμε τη ρωσική ιμπεριαλιστική επίθεση της Ρωσίας, αλλά αναδείξαμε την αιτία του πολέμου, και από την άποψη αυτή η Ουκρανία, δηλαδή η κρατική ηγεσία, η αστική της τάξη, πυροδότησε την επίθεση, καθώς δέχθηκε να παραχωρήσει από το 2004 και ιδιαίτερα από το 2014 να γίνει στρατιωτικό προγεφύρωμα, με καθαρά επιθετική διάθεση κατά της Ρωσίας. Έτσι το ποιος ξεκινά τον πόλεμο δεν έχει πρακτική σημασία. Και οι δύο προετοιμάζονταν συγκεντρώνοντας εύφλεκτο υλικό και ήταν θέμα ποιος πρώτος θα οργανώσει την επίθεση, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι επιτίθεμαι για να μη δεχθώ την επίθεση του άλλου, για να μη βρεθώ στη θέση της άμυνας. Σε κάθε πόλεμο μπορεί να συνυπάρχουν και τα δύο, η επίθεση να γίνει άμυνα και η άμυνα επίθεση. Το θέμα είναι ποια τάξη κάνει τον πόλεμο και ποια πολιτική συνεχίζει ο πόλεμος, ποιο πολιτικό σκοπό υπηρετεί.

Επιμένουμε λοιπόν και λέμε : Ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι αναπόσπαστος με τον καπιταλισμό στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, δηλαδή το μονοπωλιακό, ότι ο πόλεμος έχει οικονομική βάση, κάτι που κρύβουν ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ και εδώ στην Ελλάδα η ΝΔ και όλα τα άλλα κόμματα. Ενώ πίσω από το παραβάν αναδεικνύεται στην πρώτη γραμμή η αντιπαράθεση Κίνας και ΗΠΑ για την πρωτοκαθεδρία.

Δεν είναι πόλεμος που κηρύχθηκε από τους δυο λαούς, είναι πόλεμος ανάμεσα σε δύο καπιταλιστικά κράτη και τις ηγεσίες τους για τα συμφέροντα της καθεμιάς σε βάρος της άλλης, σε ποια συμμαχία θα ανήκει η μια ή άλλη. Δεν είναι ο πόλεμος ανάμεσα σε έναν δικτάτορα και εγκληματία πολέμου απέναντι στον οπαδό της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά πόλεμος ανάμεσα στη δικτατορία της μιας αστικής τάξης απέναντι στην άλλη. 

Αγαπητοί σ/φοι και φίλοι

Πριν από 30 χρόνια ζήσαμε τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών στη ανατολική Ευρώπη. Τότε πολλοί μιλούσαν για το τέλος της ιστορίας, για την παντοδυναμία του καπιταλισμού και για έναν κόσμο που πλέον θα ζήσει ειρηνικά τα επόμενα χρόνια.

Πού είναι αλήθεια αυτός ο καλύτερος κόσμος που τους υποσχέθηκαν; Πού είναι η ειρήνη, η ασφάλεια και η ευημερία που τους έταξαν;

Ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού του ’91, το αντίθετο, έγινε χειρότερος, πιο βάρβαρος.

Κι αυτό το έζησαν από πρώτο χέρι οι λαοί σ’ αυτές τις χώρες, όταν οι αστικές τάξεις που διαμορφώθηκαν έκλεψαν τον πλούτο τους υποχρεώνοντάς τους να ζήσουν στη βαρβαρότητα της φτώχειας, της εκμετάλλευσης και του πολέμου, όπως άλλωστε έζησαν κι άλλοι λαοί σε όλο τον κόσμο.

Αυτές τις αστικές τάξεις εκφράζουν οι κυβερνήσεις του Πούτιν στη Ρωσία και του Ζελένσκι στην Ουκρανία.

Ο κόσμος τους, ο περίφημος «κόσμος των δυτικών αξιών», είναι ο κόσμος της βαρβαρότητας, της εκμετάλλευσης, του πολέμου και της προσφυγιάς, των οικονομικών κρίσεων, των θυμάτων της πανδημίας, είναι ο κόσμος των τεράτων, ο καπιταλισμός.

Ο πόλεμος λειτουργεί ακριβώς με τους ίδιους «νόμους», τους ίδιους «κανόνες» που λειτουργεί ο ίδιος ο καπιταλισμός σε συνθήκες ειρήνης.

Οι ίδιες τάσεις, οι ίδιες δυνάμεις είναι αυτές που σπρώχνουν προς τον πόλεμο: Η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους για τα μερίδια των αγορών, το κυνήγι του μέγιστου ποσοστού κέρδους, είναι αυτά που κινούν και την «ειρήνη» και τον πόλεμο.

Άλλωστε οι οικονομικές συνέπειες του πολέμου και της ελληνικής εμπλοκής είναι ήδη εδώ για τον λαό και την νεολαία:

• Είναι τα 4 δισ. ευρώ των ΝΑΤΟικών εξοπλισμών, τους οποίους πλέον η κυβέρνηση συνδέει ανοιχτά με την υπεράσπιση του «ΝΑΤΟικού εδάφους», που καμιά σχέση δεν έχει με την άμυνα της χώρας.
• Είναι οι πρόσθετες λόγω πολέμου ανατιμήσεις στο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, που έχουν εκτοξεύσει τις τιμές τους σε ρεκόρ δεκαετίας, συμπληρώνοντας τις μεγάλες αυξήσεις από την απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας και την «πράσινη» ανάπτυξη. Το τίμημα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και του πολέμου είναι το ακριβότερο ρεύμα, η μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια, οι τιμές – φωτιά σε μετακινήσεις και βασικά αγαθά, με τον πληθωρισμό να τρέχει αυτό τον μήνα στα επίπεδα ρεκόρ 8%. Οι παροχές της κυβέρνησης είναι ελάχιστες, δεν θα μετριάσουν καν τις νέες αυξήσεις.
• Είναι οι επιπτώσεις από τις κυρώσεις και τα αντίμετρα. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στον τουρισμό, στις κατασκευές, οι αυτοαπασχολούμενοι είναι αυτοί που θα πληρώσουν ακριβότερα τις συνέπειες στον Τουρισμό, αφού 600.000 Ρώσοι και Ουκρανοί δεν θα έρθουν φέτος στη χώρα. Το έργο το έχουν ξαναδεί και οι βιοπαλαιστές αγρότες που πλήρωσαν τη νύφη για τις κυρώσεις του 2014. Πέρα από τα ακριβότερα καύσιμα, τα αγροτικά εφόδια και πρώτες ύλες, με τα οποία ήταν αντιμέτωποι και πριν από τον πόλεμο, η ζημιά θα είναι ακόμα μεγαλύτερη, αν υπολογίσει κανείς και το εμπάργκο που επιβλήθηκε στη Ρωσία από την ΕΕ.
• Αποκαλυπτική είναι και όλη αυτή τη περίοδο και η συζήτηση γύρω από την αξιοποίηση του λιγνίτη. Από εκεί που όποιος υπερασπιζόταν την αξιοποίηση όλων των μορφών της ενέργειας κατηγορούνταν ως οπισθοδρομικό τώρα έχουμε στις αρχές Μάρτη τη δήλωση του επικεφαλής υλοποίησης της «Πράσινης Συμφωνίας» της ΕΕ, Φρανς Τίμερμανς, ότι «τα κράτη – μέλη μπορούν να συνεχίσουν να καίνε άνθρακα για να μη βασίζονται στο ρωσικό φυσικό αέριο».

Στα πλαίσια αυτά κινήθηκε και η προχτεσινή επίσκεψη τουκ. Μητσοτάκη για τα εγκαίνια του φωτοβολταϊκού πάρκου των ΕΛΠΕ στην Κοζάνη. Πίσω από τις θριαμβολογίες για το πόσο μεγάλο και σύγχρονο είναι απέκρυψε συνειδητά να πει ότι οι εργαζόμενοι εκεί δουλεύουν με όλων των ειδών τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, με φουλ εντατικοποίηση με 10ωρα και 12ωρα για να τελειώσει στην ώρα του και πέρα των άλλων είχε και 3 εργατικά ατυχήματα. Η προσωρινή μερική αύξηση της λιγνιτοπαραγωγής που εξήγγειλε δεν αλλάζει τις εγκληματικές συνέπειες της πράσινης μετάβασης, στην οποία η κυβέρνηση όπως και τα αλλά κόμματα μένουν πιστοί.

Η κυβέρνηση της ΝΔ όμως μιλάει για καταπάτηση του διεθνούς δικαίου και για αναθεωρητισμό που δεν πρέπει να περάσει. Από κοντά σε αυτή την προπαγάνδα είναι και τα άλλα αστικά κόμματα. Μήπως αν αφήσουμε να περάσει έτσι η επέμβαση της Ρωσίας, ανοίγουμε τον δρόμο και για εμάς με την Τουρκία ;

Τα επιχειρήματα αυτά δεν ξεχνάμε ότι αποτελούν και βασικά επιχειρήματα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και αποτελούν τουλάχιστον υποκρισία από αυτούς που :

Προχώρησαν σε ένα κάρο πολέμους με δική τους υποκίνηση μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

Πόλεμος στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, από τη μια η Ρωσία και η Αρμενία, και από την άλλη το Αζερμπαϊτζάν, που στηριζόταν από το Πακιστάν και την Τουρκία.

Πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, διάλυση, πόλεμος στο Κόσσοβο, πυροδότηση εθνικιστικών δυνάμεων στην Κροατία και τη Σλοβενία, ανατροπή της κυβέρνησης της Νέας Γιουγκοσλαβίας που τότε ήταν η Σερβία και το Μαυροβούνιο.

Οι πολεμικές επιχειρήσεις της συμμαχίας των προθύμων στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, η «Αραβική Ανοιξη» και οι έγχρωμες «επαναστάσεις» στην Τυνησία, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Συρία, που συνδυάστηκαν και με εσωτερικές εμφύλιες αναμετρήσεις.

Ο πόλεμος Σαουδικής Αραβίας κατά Υεμένης, βομβαρδίζεται η Υεμένη τώρα που γίνεται ο ρωσοουκρανικός πόλεμος, άχνα δεν έβγαλε η ΕΕ, ούτε βεβαίως η Ελλάδα που έχει στείλει στη Σαουδική Αραβία πυραύλους «Πάτριοτ» για να πέφτουν στα κεφάλια του λαού της Υεμένης. Η εισβολή της Τουρκίας σε συριακά εδάφη, ο πόλεμος της Τουρκίας με Κούρδους, οι συγκρούσεις στην Αφρική, στο Σαχέλ, στο Σουδάν που χωρίστηκε στα δύο, στην Ακτή Ελεφαντοστού. Πάνω από 100 στρατιωτικές παρεμβάσεις το ΝΑΤΟ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν το 1991.

Δεν ξεχνάμε την εισβολή και κατοχή της Κύπρου από το 1974 μέχρι σήμερα. Σε αυτόντον αναθεωρητισμό που είναι οι ευαισθησίες των ευρωπαϊκών και Νατοϊκών συμμάχων μας;

Αγ σ/φοι και φίλοι

Με το αίμα των λαών θέλουν τώρα να χαράξουν καινούργια σύνορα στην Ανατ. Ευρώπη.

Σήμερα, στον πόλεμο στην Ουκρανία, βλέπουμε ξανά νεκρούς, βομβαρδισμούς, εγκλωβισμένους άμαχους, καραβάνια προσφύγων. Τις ίδιες σκληρές εικόνες ……είδαμε και στον πόλεμο στο Αφγανιστάν το 2001, στο Ιράκ το 2003, αλλά και σε άλλους, όπως στη Λιβύη, στη Συρία και αλλού.

Και αυτές οι εικόνες και μια σειρά αλλά γεγονότα μας πείθουν πως μπροστά μας είναι ορατός και ο κίνδυνος της γενίκευσης ή και της επέκτασης του πολέμου

Αυτό φανερώνουν μεταξύ άλλων:

Η ανάπτυξη 140.000 και πλέον στρατιωτών του ΝΑΤΟ στην Ανατ. Ευρώπη περιμετρικά της Ρωσίας και ο σχεδιασμός του ΝΑΤΟ να ενισχύσει περαιτέρω την περικύκλωσή της. Πέντε υποβρύχια, εκατοντάδες αεροσκάφη και πολεμικά πλοία σε Μεσόγειο και πάνω από την Ανατ. Ευρώπη σημαδεύουν αυτήν τη στιγμή τη Ρωσία.

Η μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση των κρατών – μελών της ΕΕ, με τη «στρατηγική πυξίδα» και την αύξηση των πολεμικών προϋπολογισμών. Για πρώτη φορά η ΕΕ συγκροτεί δύναμη 5.000 στρατιωτών για «ταχεία αντίδραση

Οι αλληλοκατηγορίες και απειλές μεταξύ των πυρηνικών δυνάμεων για τη χρήση τέτοιων όπλων.

Οι αντιθέσεις που «βράζουν» στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, κυρίως στο ευρωατλαντικό, όσο βαθαίνουν οι συνέπειες του πολέμου στην οικονομία, με αιχμή την Ενέργεια, κάτω από την απειλή μιας πιο γενικευμένης σύρραξης. Κι αυτό παρά την προσπάθειά τους να παρουσιαστούν ομόφωνοι στον τρόπο που στέκονται απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα.

Η αναζωπύρωση των εντάσεων σε μια σειρά άλλα θέατρα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπως στα Βαλκάνια, στον Καύκασο, στην Κεντρική Ασία, στον Ινδο-Ειρηνικό, στον Περσικό Κόλπο.

Πάνω σ’ αυτό το έδαφος, αναβαθμίζεται και η εμπλοκή της χώρας μας στους ανταγωνισμούς και στον πόλεμο: εχουμε αυτές τις μέρες την άσκηση «Ηνίοχος», τη μετατροπή όλης της χώρας σε βάση εφόρμησης της ΝΑΤΟικής πολεμικής μηχανής.

Τα σχέδια για συνοριακές αλλαγές στα Βαλκάνια που την τελευταία διετία κυκλοφορούν, είτε επίσημα είτε ανεπίσημα δείχνουν ότι η περιοχή αυτή βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα σφοδρών ανταγωνισμών, γι’ αυτό και δυναμώνουν οι επεμβάσεις του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των ΗΠΑ, η μετακίνηση ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων, η εγκατάσταση νέων στρατιωτικών πολεμικών βάσεων. Ταυτόχρονα τώρα στην πράξη βλέπουμε ότι οι πρόνοιες της συνθήκης των Πρεσπών για να ενταχθεί η ΒΜ στην ΕΕ δεν αναιρεί καθόλου τα αλυτρωτικές διεκδικήσεις που συνεχίζουν να υπάρχουν από την ηγεσία αυτού του κράτους. Όλα τα παραπάνω δικαιώνουν τη στάση αρχών του ΚΚΕ, τη θέση του για σύνθετη ονομασία, με αυστηρό γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων και εξάλειψη των αλυτρωτισμών. Επίσης μας φέρνουν μπροστά στην ανάγκη να μην υπάρχει εφησυχασμός και επανάπαυση, ότι το φυτίλι των επεμβάσεων και των πολέμων είναι αναμμένο και στα Δυτικά Βαλκάνια.

Τέλος η εξέλιξη του ίδιου πολέμου στην Ουκρανία δεν μπορεί να προβλεφτεί, παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες προβάλλονται ως «αχτίδα ειρήνευσης» τα όσα συζητιούνται στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις δυο πλευρές.

Μπροστά σε αυτές τις απανωτές εξελίξεις αναρωτιέται κανείς;

Τελικά ποια πρέπει να είναι η στάση του λαού και της νεολαίας ; Πως θα εκφράσει τα αντιπολεμικά του αισθήματα, πως θα αποτρέψει τις αρνητικές συνέπειες του πολέμου;

Για μας είναι καθαρό : Η σωστή αντιπολεμική στάση ξεκινάει από την πάλη ενάντια στη εμπλοκή της χωράς, περνάει μέσα από τη πάλη ενάντια στις συνέπειες του πολέμου με τη έξαρση της ακριβείας και της φτώχειας, εκφράζεται με την αλληλεγγύη στο λαό της Ουκρανίας και ολοκληρώνεται στην πάλη να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη εξουσία, εργατική-λαϊκή που θα είναι το επιστέγασμα της πάλης ενάντια τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Ως ΚΚΕ, προβάλλαμε και συνεχίζουμε να προβάλλουμε τα μέτρα ανακούφισης. Ένας πρώτος σταθμός σε αυτή τη πάλη ήταν η απεργία στις 6 Απρίλη και συνεχίζουμε με τις εκδηλώσεις που θα γίνουν μπροστά στην φετινή Εργατική Πρωτομαγιά.

παλεύουμε για

— Κατάργηση των φόρων στα καύσιμα και άλλα είδη λαϊκής κατανάλωσης.

— Αυξήσεις μισθών και Συλλογικές Συμβάσεις, προστασία εργασιακών δικαιωμάτων, προστασία συνταξιούχων και ανέργων.

— Μέτρα για αγρότες και αυτοαπασχολούμενους λόγω των κυρώσεων στη Ρωσία.

— Αξιοποίηση των εγχώριων ενεργειακών πόρων, όχι στην απολιγνιτοποίηση

— Να σταματήσει η εμπλοκή.

— Να κλείσουν οι βάσεις.

— Κανένας στρατιώτης και στρατιωτικός έξω από τα σύνορα.

. Δεν μπορεί ο λαός να έχει καμιά εμπιστοσύνη στην αστική τάξη, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά της, ότι θα «προστατέψουν» τη «δικιά του πατρίδα». Δεν υπάρχει ολίγον εμπλοκή όπως λέει ο Συριζα. Είναι το ίδιο έτοιμοι να παζαρέψουν σύνορα, κυριαρχικά δικαιώματα και το ίδιο έτοιμοι να τον σύρουν στη σφαγή …γιατί για «πατρίδα τους» έχουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων.

Χρειάζεται επίσης να δείξουμε την αλληλεγγύη μας τους στρατευμένους που με επιστολές και δηλώσεις καταγγέλλουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν, που δηλώνουν την άρνησή τους να πάρουν μέρος σε έναν τέτοιο άδικο πόλεμο που γίνεται για το μοίρασμα αγορών και εδαφών και καμία σχέση δεν έχει με τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα.

Επιπλέον τώρα είναι που πρέπει να δυναμώσει η εργατική – λαϊκή αλληλεγγύη μπροστά στα φαινόμενα της φτώχειας που θα διογκωθούν, της αδυναμίας επιβίωσης για μεγάλα τμήματα του λαού και των εργαζομένων, να προστατευτούν αγωνιστικά και να στηριχτούν όλοι σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, να μη μείνει κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, χωρίς πρόσβαση στα στοιχειώδη.

Μοναδικό αποκούμπι των εργαζομένων και του λαού είναι η δικιά τους οργάνωση, η συσπείρωση στα συνδικάτα, στα σωματεία, σε άλλους φορείς του λαϊκού κινήματος, σε επιτροπές αγώνα στις πόλεις στα χωριά, οι απεργιακές επιτροπές σε χώρους δουλειάς. Εκεί βρίσκεται η δικιά τους δύναμη, η δικιά τους δυνατότητα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Δεν μπορεί ο λαός να εμπιστευτεί τη ζωή του, τη σωτηρία του στις κυβερνήσεις, στο αστικό κράτος, στους μηχανισμούς του, ούτε βεβαίως στις συνδικαλιστικές ηγεσίες που τα διπλώνουν στις συνθήκες του πολέμου, που είναι έτοιμοι να σαμποτάρουν τις διεκδικήσεις και την πάλη του για τα δικαιώματά του, για την προστασία του εισοδήματος, για ΣΣΕ, να τον «βάλουν στον πάγο». Μέσα από αυτή την οργάνωση και συσπείρωση θα μπορέσει να απαντηθεί και κάθε προσπάθεια καταστολής ή περιορισμού της εργατικής – λαϊκής δράσης στο όνομα του πολέμου και των έκτακτων συνθηκών.

 

 Αγαπητοί σ/φοι και φίλοι

Συνεπακόλουθο του ιμπεριαλιστικού πόλεμου είναι και κάτι άλλο: η έξαρση του αντικομμουνισμού

Πως τα έφερε η ζωή τώρα: αυτοί που έκαναν τα πάντα να ανατραπεί η ΕΣΣΔ, που ανέθρεψαν του διάφορους Πούτιν, συναντήθηκα αυτές τις μέρες στην ίδια όχθη του αντικομουνισμού και αντισοβιετισμού.

Βγήκαν στην επιφάνεια διάφορα παπαγαλάκια του συστήματος, τύπου Πρετεντέρη, γνωστοί υπερασπιστές του ΝΑΤΟ από τον πόλεμο του 1999 στην πρώην Γιουγκοσλαβία να επιτίθενται σε καλλιτέχνες και άλλους που συμμετέχουν στις εκδηλώσεις των φοιτητικών συλλόγων, εκφράζουν την άποψη τους, αρνούμενοι να γίνουν ορντινάντσες σε δήθεν φιλανθρωπικές εκδηλώσεις.

Όλη αυτή η υπόθεση πάει χέρι-χέρι και την ένταση της καταστολής και του αυταρχισμού. Στην Ουκρανία με τον στρατιωτικό νόμο, την φυλάκιση των στελεχών της ΚΝ, στην Ρωσία με τα διαγγέλματα για προδότες κλπ. Στην χωρά μας ήδη ξεκίνησε η προπαγάνδα ότι τώρα να κοιτάξουμε πως θα περάσει και αυτή η μπόρα, αρά μη ζητάτε και πολλά-πολλά, στα σχολεία στις σχολές ή πολύ περισσότερο αυξήσεις στους μισθούς κλπ

Μόλις χθες ζήσαμε την απρόκλητη επίθεση από τις αστυνομικές δυνάμεις ενάντια σε διαδηλωτέ ςαπεργούς στο λιμάνι στης Θεσ/νικης. Τους θυμίζουμε ότι και πριν 23 χρόνια που περνούσε το Νατοϊκό πολεμικό υλικό φάγανε τα μούτρα τους όταν ήταν σε αντιπαράθεση με το λαϊκό κίνημα, με τους κομμουνιστές. Το ίδιο θα γίνει και τώρα, θα κλιμακώσουμε την πάλη σε κάθε πόλη, σε κάθε νομό ενάντια στην εμπλοκή της χωράς σε αυτό το σφαγείο.

Αγ σ κ φίλοι

Δεν διαλέγουμε στρατόπεδο ληστών.

Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ΗΠΑ ή Ρωσία, ΕΕ ή Ρωσία, ΝΑΤΟ ή Ρωσία. Ο ελληνικός λαός και οι άλλοι λαοί έχουν τα δικά τους συμφέροντα κι αυτά καλούνται να υπερασπιστούν ενάντια σε κάθε ληστή, ιμπεριαλιστή. Η εργατική – λαϊκή πάλη πρέπει να χαράξει αυτοτελή, ανεξάρτητη γραμμή, μακριά από όλα τα αστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Το σύστημα έχει σαπίσει, δεν παίρνει μερεμέτια, οι ανταγωνισμοί, οι αντιθέσεις του δεν χαλιναγωγούνται και οι προτάσεις των αστικών κομμάτων, όπως αυτές του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ, του ΜέΡΑ25, τα ευχολόγια για την «ιμπεριαλιστική» ειρήνη και τη λεγόμενη «νέα παγκόσμια ή ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική», είναι εργαλεία χειραγώγησης του λαού, κάλυψης της βάρβαρης φύσης του καπιταλισμού.

Η πείρα από τις οδυνηρές εξελίξεις είναι πολύτιμη και η εργατική τάξη, ο λαός μας, όπως και οι άλλοι λαοί, επιβάλλεται να βγάλουν συμπεράσματα, να μη δείξουν ποτέ εμπιστοσύνη στις αστικές τάξεις, στις κυβερνήσεις, στις συμμαχίες τους, να πιστέψουν στη δύναμή τους και να πάρουν μέρος στην αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη, για τη νέα σοσιαλιστική κοινωνία που μπορεί να βάλει θεμέλια για να ζήσει ο λαός όπως του αξίζει, με αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τους άλλους λαούς.

Αυτός είναι ο δρόμος, για να μπει τέλος στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και βαρβαρότητα, για τη συναδέλφωση των λαών.

Αυτός είναι ο δρόμος που φωτίζει την πραγματική προοπτική, για να μπορούν οι λαοί να ζήσουν με ειρήνη, ασφάλεια, αδερφοσύνη και τις αμοιβαία επωφελείς σχέσεις, όπως έζησαν οι λαοί της Ρωσίας και της Ουκρανίας για δεκαετίες, όταν οι ίδιοι βρίσκονταν στο τιμόνι της εξουσίας, είχαν στα χέρια τους τον πλούτο που παρήγαγαν, οικοδομούσαν μια καινούργια σοσιαλιστική κοινωνία.

Αυτή είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας για τον ελληνικό λαό, για τους λαούς όλου του κόσμου!

Σε αυτόν τον αγώνα, το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις, ώστε ο ελληνικός λαός και οι άλλοι λαοί να αγωνιστούν ενάντια στον εθνικισμό και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες των αστικών τάξεων, για να δυναμώσει η κοινή πάλη των εργαζομένων, να ξεμπερδέψουν τελικά με το σύστημα που γεννά μόνο φτώχεια, εκμετάλλευση και πολέμους.