Μια τράπουλα άνθρωποι…

Του Τάσου Βακφάρη

Όλες οι ψυχές που εμφανίζονται στη ζωή μας είναι ένα δώρο. Ένα καλά πληρωμένο δώρο το οποίο δίνεται απλόχερα και φαινομενικά εύκολα. Άνθρωποι που έρχονται και αλλάζουν τα δεδομένα, που σε ανεβάζουν στον ουρανό και σε κρατάνε σαν χαρταετό. Σε βλέπουν να πετάς ψηλά και ταυτόχρονα σου κρατούν το σχοινί μη χαθείς, μη σε πάρουν τα σύννεφα και ο αέρας σε διαλύσει. Αυτοί θα σε παιδέψουν, θα σε κοπιάσουν και θα ζυμώσουν μέσα σου τη μαγιά που θα σε ωριμάσει.

Είναι αυτοί που θα σε αγαπήσουν ειλικρινά. Από τον ιδρώτα στο μέτωπο τους ως τις πιο σκοτεινές και βαθιές ρανίδες αίματος που κυλά στις φλέβες του κορμιού τους. Είναι αυτοί που θα φύγουν μακριά μετά και θα σε κουβαλούν πάντα μέσα τους. Χιλιόμετρα μακριά αλλά και τόσο κοντά. Έχει γίνει μια ανταλλαγή χορδών μεταξύ σας που πάλλονται σε κάθε ανάγκη, σε κάθε σκέψη, σε κάθε χαμόγελο.

Αυτοί αποτελούν τα δυνατότερα χαρτιά της τράπουλας που κρατάς στα χέρια σου. Που ανακατεύεις σε κάθε αναποδιά. Κάθε που θες να γευτείς το νέκταρ της μελωδίας βιολιών δίπλα σε ένα βάζο με μέλι. Με μέλι που στάζει και σου γλυκαίνει τους κάλυκες της γεύσης…

Έχει όμως και άλλα χαρτιά στο μέτρημα. Αυτά που έρχονται και είναι ουδέτερα, δεν σου κάνουν ούτε κακό ούτε καλό. Είναι μια ανάπαυλα για να ισορροπήσει η ζυγαριά. Είναι οι άνθρωποι που δεν τολμούν να δώσουν από τον χαρακτήρα τους γιατί δεν ξέρουν να χαρίζουν νερό από την πηγή τους. Κρατάνε τις πύλες τους μισάνοιχτες για να μπαίνεις τόσο όσο, να ξεδιψάσεις, ώστε να μην στεγνώσεις. Δεν είναι κακοί ούτε σε φθονούν, μα βρίσκονται μεσοπέλαγα σε βάρκα φουσκωτή και φοβούνται τον άνεμο μην τους παρασύρει. Θα σου εμφανιστούν σαν άγλυκο γλυκό για να αρέσουν και να μην προκαλούν, να είναι ήρεμοι και γαλήνιοι γιατί δεν έχουν φουρτουνιάσει ποτέ.

Δεν έχουν ξοδέψει πολύτιμο χρόνο με το τριαντάφυλλο τους όπως ο Μικρός Πρίγκηπας, δεν έχουν εξημερώσει την δικιά τους αλεπού γιατί δεν έχουν καλλιεργήσει μέσα τους το μποστάνι της συντροφιάς..

Έπειτα ανακατεύεις ξανά στην επόμενη παρτίδα και εύχεσαι για έναν άσσο καλό. Όμως αυτός σου ήρθε την πρώτη φορά και θα ξανάρθει αργότερα για να σου δώσει και άλλο μάθημα. Να σε μάθει πως να παίζεις χάνοντας. Τώρα έρχονται στο δρόμο σου άνθρωποι που δεν θα σε βοηθήσουν ούτε στο ελάχιστο. Θα σταθούν εμπόδιο στο δικό σου δρόμο και θα σου βάζουν τρικλοποδιές, θα σε τραβάνε κάτω συνεχώς. Να μένεις εκεί μαζί τους. Δεν αντέχουν να σε βλέπουν να πετάς στον ουρανό, τραβάνε το σκοινί και σε γκρεμίζουν χάμω.

Το κάνουν όμως σιγά σιγά με τρόπο αφανή και καλυμμένο. Είναι τα τζόκερ με το ψεύτικο χαμόγελο και την μάσκα που κρύβει το πρόσωπο τους. Έχουν ένα κακό συνήθειο ως επί το πλείστον να σε εκθειάζουν μπροστά σου και πίσω να ρίχνουν λάσπη και μαχαιριές. Είναι όμως και αυτοί μέσα στο παιχνίδι. Χρησιμεύουν για να σε διδάξουν πως να φτιάχνεις το δικό σου κρασί μόνος σου, με τα δικά σου σταφύλια, χωρίς τον γείτονα..

Η τράπουλα είναι δώρο για σένα και χρωματίζει τους ανθρώπους που θα συναντήσεις στο διάβα σου από πολύ μικρή ηλικία μέχρι τα βαθιά γηρατειά σου. Θα την έχεις πάντα μαζί σου στο συρτάρι αφού αποτελεί εσένα και τις εμπειρίες σου. Είναι κομμάτι του εαυτού σου που διαπραγματεύτηκε σκληρά για να σε μοιραστεί και να σε γνωρίσει.

Δικό σου καθήκον είναι ένα και μόνο. Να επαναπροσδιορίζεσαι συνεχώς και να κατατάσσεσαι σε όποια κατηγορία εσύ αισθάνεσαι καλύτερα, στην τράπουλα ενός άλλου ανθρώπου. Διακυμάνσεις θα περάσεις και εσύ, ίσως σπάσεις σαν χορδή κιθάρας, ίσως ανυψωθείς σαν σημαία στον στύλο, ίσως μείνεις ανώριμος σαν βατόμουρο που δεν μελάνιασε ποτέ.

Να παίζεις και να ελπίζεις πάντα..

Μην σταματάς ποτέ..

Πηγή: enallaktikidrasi.com