Μεγάλη Εβδομάδα: Προσδοκία Ανάστασης
Ανοίγεται μπροστά η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Συμπυκνωμένη ολόκληρη η θεολογία της εκκλησίας, μέσα σ’ αυτές τις μέρες. Η ζωή, όπως ακριβώς μας καλεί ο Θεός να ζήσουμε.
Αν η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, αποτελεί το μονοπάτι της επιστροφής στον Θεό. Η Μεγάλη Εβδομάδα, γίνεται η ολοκλήρωση της πορείας μας, που καταλήγει στην Ανάσταση του Χριστού.
Αυτός είναι ο στόχος όλου του δρόμου, τον οποίο μας κάλεσε η εκκλησία να βαδίσουμε. Το Τριώδιο, η Μεγάλη Τεσσαρακοστή και η Μεγάλη Εβδομάδα συνδέονται και φωτίζονται μέσα στην προοπτική της Ανάστασης.
Χωρίς αυτή, η προσπάθεια μας γίνεται νεύρωση. Άγευστη, από την χάρη του Αναστάντος Κυρίου. Μια υποβολή σε ανούσιες πράξεις, ή ακόμα περισσότερο ένα θεατρικό δρώμενο με πολύ ωραία πλοκή, που μας συγκινεί βγάζοντας μας από την ρουτίνα της καθημερινότητας.
Η νίκη του Χριστού επί του θανάτου αποτελεί την απαρχή και την κατάληξη κάθε προσπάθειας να μεταμορφώσουμε την ζωή μας. Χαρακτηρίζεται το κλειδί της Μεγάλης Εβδομάδας.
Τις μέρες που ακολουθούν η λαϊκή παράδοση ζωντανεύει έθιμα και τελετουργικά όμορφα. Αναλλοίωτα στην πάροδο του χρόνου, κρυμμένους θησαυρούς της Ρωμιοσύνης που τροφοδοτούν την παρουσία του γένους στο διάβα των αιώνων.
Όλα τα παραπάνω έχουν μια ξεχωριστή ομορφιά, ωστόσο κρύβουν έναν μεγάλο κίνδυνο. Δραματοποιούν τα γεγονότα, αποπροσανατολίζοντας το ενδιαφέρον, τον σκοπό της Μεγάλης Εβδομάδοςπου είναι η Ανάσταση του Χριστού, η συνάντηση μας μαζί Του.
Η εκκλησία επιχειρεί μέσα από τις ακολουθίες και το περιεχόμενο αυτών, να σημειώσει την συμβολή μας σ’ όσα συντελούνται. Ο Χριστός οδηγείται στον Σταυρό σήμερα, όχι εκείνο τον καιρό από τους Γραμματείς και Φαρισαίους. Σταυρωτές του γινόμαστε όλοι εμείς.
Και τούτη η διαπίστωση δεν παράγει ενοχές, ούτε αναζητά υπεύθυνους. Αλλά γεννά την σωτηρία, επειδή ακριβώς ηθελημένα ο Χριστός έρχεται να Πάθει, οδηγείται στον θάνατο από εμάς, με σκοπό να ζήσουμε εμείς.
Μας οδηγεί στην Άνασταση, καλώντας μας να μετέχουμε ουσιαστικά σ’ αυτήν. Κι εδώ βρίσκεται το μυστικό της Μεγάλης Εβδομάδος, η μετοχή μας στο γεγονός της Ανάστασης. Κατά πόσο μπορεί η καρδιά μας ν’ ακολουθήσει τον Χριστό.
Εύκολα μπορούμε να μετέχουμε στην λύπη των άλλων. Να τους υποστηρίξουμε στον πόνο που βιώνουν. Όμως, δύσκολα γινόμαστε κοινωνοί της χαράς τους.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο εύκολα θρηνούμε τον Χριστό, δύσκολα όμως Τον ακολουθούμε στην Ανάσταση που είναι το ζητούμενο. Καθότι η μετοχή σ’αυτήν προϋποθέτει την έξοδο από τον εαυτό μας. Το σπάσιμο των σταθερών και των περπατημένων. Αυτό που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε το πραγματοποιεί ο Ίδιος ο Χριστό, παρέχοντας την διπλή λύτρωση. Τόσο από το γεγονός του θανάτου, νικώντας με την Αναστασή Του, όσο τον πνευματικό θάνατο της καρδιάς, που προηγείται του φυσικού, που είναι η έξοδος μας από τον τάφο της αμαρτίας.
Γι’ αυτό η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, γίνεται μια προσδοκία Ανάσταση. Συντέμνεται ο χρόνος του Σταυρού, μέσα από την θλίψη κι μας οδηγεί η εκκλησία στην Ανάσταση. Ακριβώς για ν’ αποφύγουμε τους συναισθηματισμούς. Να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Να δούμε κατάματα τον εαυτό μας, παίρνοντας την απόφαση ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό στην Ανάσταση Του.
Άλλωστε η νίκη του θανάτου, οντολογικά ως πραγματικότητα εν Χριστώ, βιώνεται ακριβώς στην προσωπική νίκη για χάρη του Χριστού, που σημειώνουμε εναντίον των αμαρτιών και των παθών, που πηγάζουν από την αυτοθέωσημας, από τον εγκλωβισμό της καρδιάς μας στο εγωισμό. Διαφορετικά, αδυνατούμε να ζήσουμε την νίκη του θανάτου, αν πρώτα δεν βγούμε, για χάρη του Χριστού από τον τάφο της καρδιά μας.
Καλή Ανάσταση!
Τρυφωνόπουλος Γεώργιος
Θεολόγος Α.Π.Θ.
