Εκλογολογίες
‘Είναι τόσο πιο σκοτεινά όταν ένα φως σβήνει,
από ότι θα ήταν αν δεν είχε λάμψει ποτέ’
Τζον Ερνστ Σταινμπεκ
1902-1962
Αν τα αποτελέσματα των εκλογών είχαν ήχο, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την νίκη της Ν.Δ. θα ήταν εκκωφαντική. Από την στιγμή της μετάδοσης των exit poll και για τις επόμενες περίπου δύο ώρες, είδαμε το «πείραμα» ΣΥΡΙΖΑ να αποδομείται και να καταρρέει προκαλώντας πολιτικό σεισμό και μια βίαιη αλλαγή συσχετισμών που σπανίως βλέπουμε σε τόσο συμπυκνωμένο χρόνο.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Χρειάζεται μια πολύ κακή αντιπολίτευση για να χάσει από την χειρότερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση. Η ΝΔ των Πάτσηδων και των Λιγνάδηδων της Αττικής οδού και των φωτιών της Εύβοιας, των χιλιάδων νεκρών της πανδημίας και της κρατικής δολοφονίας των Τεμπών. Η Ν.Δ. των απευθείας αναθέσεων και των υποκλοπών, της ασύδοτης καταστολής και του ξεπουλήματος σε ιδιώτες του ότι έχει απομείνει στον δύσμοιρο λαό μας, της ανεξέλεγκτης ακρίβειας και της ενεργειακής φτώχειας. Η Ν.Δ. που εδώ και τέσσερα χρόνια κυβερνά με όρους συμμορίας, κατάφερε να επικρατήσει του ΣΥΡΙΖΑ με 20 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά. Θα χυθεί πολύ μελάνι τις επόμενες μέρες για να εξηγηθεί και να εκλογικευτεί το εκλογικό αποτέλεσμα. Οι προσπάθειες εξωραϊσμού από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και η μετάθεση ευθυνών σε ‘αστάθμητους παράγοντες’ και στην ευρύτερη αριστερά έχουν αρχίσει ήδη. Πάντα φταίει κάποιος άλλος.
Εξετάζοντας όμως ψυχρά την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 μέχρι τις εκλογές της 21ης Μάιου, αντιλαμβάνεται κανείς ότι μια τέτοια ευρεία ήττα , δεν ήταν μόνο αναπόφευκτη αλλά και αναμενόμενη. Δεν είναι μόνο ότι ο μνημονιακός κύκλος ως αφήγημα έχει κλείσει, ούτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει μια καλά οργανωμένη νεολαία , τον έλεγχο των ΜΜΕ και έναν στρατό από ανθρώπους στις κρατικές δομές. Πέρα και πάνω από αυτά, είναι το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε σε ένα κλασικό κεντρώο κόμμα από το 2015 και μετά, όπου το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και της παραμονής στην εξουσία έγιναν αυτοσκοπός και η προσπάθεια πασοκοποίησης το κύριο πρόταγμά του με τελευταίο το γελοίο και αναχρονιστικό σύνθημα περί “συμβολαίου αλλαγής”. Ο λαός δεν ξέχασε την μεγάλη προδοσία του δημοψηφίσματος το 15. Την καταβαράθρωση της μεσαίας τάξης (όποια και αν ήταν αυτή ) με σχεδόν πολεμικούς όρους, το ιδιώνυμο στις διαμαρτυρίες ενάντια στους πλειστηριασμούς, την συνθηκολόγηση στην αστική τάξη, την αποριζοσπαστικοποίηση μιας τεράστιας μερίδας του λαού και το ξεπούλημα των προσδοκιών του.
Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες ολόκληρες με τις αστοχίες και τις αυταπάτες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και το σχεδόν γελοίο αντιπολιτευτικό έργο του. Αυτό όμως που πραγματικά με ενδιαφέρει είναι το τι κάνουμε από εδώ και πέρα.
Η διαφαινόμενη τετραετία Μητσοτάκη θα συνεχίσει με ακόμη μεγαλύτερη ένταση το αντιλαϊκό της έργο και θα πρέπει να μας βρει απέναντί της. Είναι ζήτημα επιβίωσης. Είναι επιτακτική η ανάγκη συγκρότησης ενός παλλαϊκού, αντικαπιταλιστικού μετώπου, με σαφείς θέσεις για την κοινωνία και την οικονομία. Μόνο ένα ρωμαλέο κίνημα μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην επερχόμενη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και είναι ώρα να δηλώσουμε όλες και όλοι παρούσες και παρόντες. Το κίνημα αυτό όμως δεν μπορεί να περνάει μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξηγίσθη, εμετρήθη και εκρίθη ελλιπής. Ούτε μπορεί ούτε και θέλει να αποτελέσει ένα από τα ηγετικά συστατικά μιας τέτοιας προσπάθειας. Είναι ώρα για έναν νέο αγώνα μαζί με τις δυνάμεις εκείνες που πιστεύουν ότι αξίζουμε έναν καλύτερο κόσμο για εμάς και τα παιδιά μας.
Για το τέλος λίγα παραπολιτικά. Ήταν τραγική η εικόνα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ την νύχτα των εκλογών, να δέχονται συμβουλές από τον Άδωνη και τον Βορίδη ,με κατεβασμένα τα αυτιά για το πώς θα πρέπει να αντιπολιτεύονται από εδώ και πέρα. Μου θύμισαν λίγο τη σκηνή του τεράστιου Θανάση Βέγγου, όπου πανικόβλητος ρωτούσε παρερχόμενους οδηγούς “μήπως ξέρεις από βέσπα;”
Σάκης Μίγκος
Μέλος Τ.Ε. ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α Φλώρινας
