Εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων και απροστάτευτοι δανειολήπτες
Οι εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις, τα λεγόμενα δηλαδή funds και servicers, αποδεικνύουν καθημερινά από την λειτουργία τους ότι δεν υπόκειται σε κανένα νόμο και κανονισμό αλλά λειτουργούν εντελώς ανεξέλεγκτα, με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Άλλωστε με το τέλος της προστασίας της πρώτης κατοικίας το 2020, οι πλειστηριασμοί των πρώτων κατοικιών και γενικά των ακινήτων των δανειοληπτών εκτοξεύτηκαν. Αφού οι συστημικές τράπεζες πούλησαν σε εξευτελιστικές τιμές τα δάνεια των ελλήνων πολιτών στα funds, τα τελευταία με μια σειρά πρακτικών οδηγούν σε χιλιάδες πλειστηριασμούς καθημερινά τους δανειολήπτες, εφόσον δεν τους ενδιαφέρει πράγματι η αποπληρωμή ή η ρύθμιση των δανείων, αλλά τα ακίνητα που έχουν ως εξασφάλιση τα δάνεια αυτά.
Είναι άλλωστε πολύ συχνό το φαινόμενο τα ακίνητα που βγαίνουν σε πλειστηριασμό με επίσπευση μιας διαχειρίστριας εταιρίας, να κατακυρώνονται, να τα παίρνουν, δηλαδή, θυγατρικές εταιρείες της εταιρείας που έχει αγοράσει τα δάνεια.
Για τις εταιρίες διαχείρισης δανείων δεν υπάρχει κανένας νόμος στον οποίον να υπάγεται η δράση τους. «Θεσπίζουν» οι ίδιες ρυθμίσεις και υποχρεώνουν μέσω καταχρηστικών και παράνομων ενεργειών και τους δανειολήπτες να υπακούν σε αυτές. Είναι πάγια τακτική τους η τρομοκρατία μέσω τηλεφώνου, καθώς επικοινωνούν με δανειολήπτες ή στέλνουν επιστολές, εξώδικα και διαταγές πληρωμής, ζητώντας από αυτούς να τους καταβάλλουν χρηματικά ποσά, ακόμα και αν δεν τα οφείλουν, απειλώντας τους με μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης. Πολλές δε φορές, επιβάλλουν αναγκαστική κατάσχεση και εκθέτουν σε πλειστηριασμό ακίνητα δανειοληπτών που τηρούν την ρύθμισή ή έχουν ενταχθεί στον εξωδικαστικό μηχανισμό ρύθμισης οφειλών. Στην τελευταία δε περίπτωση, όταν ο οφειλέτης εντάσσεται στον εξωδικαστικό μηχανισμό ρύθμισης οφειλών αποστέλλουν καθυστερημένα ή στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν αποστέλλουν ποτέ τα δοσολογία αποπληρωμής, ώστε να μετακυλύουν την ευθύνη μη πληρωμής στον δανειολήπτη και να καταργούν στην πράξη την σύμβαση ρύθμισης οφειλών. Με κάθε μέσο προσπαθούν να αποτρέψουν τους πολίτες να ρυθμίσουν τα δάνεια τους, εφόσον αν και είναι υποχρεωμένοι από τον νόμο να αποστέλλουν τις οφειλές τους στην πλατφόρμα εξωδικαστικού μηχανισμού, πολλές φορές δεν συμμορφώνονται σε αυτήν τους την υποχρέωση. Εφόσον δε η θετική απάντηση τους στο αίτημα ρύθμισης ενός δανείου δεν είναι υποχρεωτική, συνήθως απορρίπτουν την αίτηση με ανύπαρκτη αιτιολογία.
Επίσης συστηματική είναι η τακτική αποτροπής των οφειλετών από το να ζητήσουν νομική συνδρομή από δικηγόρο για να ρυθμίσουν την οφειλή τους ή γενικώς να διευθετήσουν ζητήματα σχετικά με αυτή. Ειδικότερα, όταν ένας δανειολήπτης απευθυνθεί σε δικηγόρο της επιλογής του, προκειμένου να αναλάβει ο τελευταίος την διαδικασία ρύθμισης της οφειλής του, οι εν λόγω εταιρίες μέσω των εκπροσώπων τους κάνουν ότι είναι δυνατόν προκειμένου να δυσχεραίνουν τον δικηγόρο σε αυτό. Ενδεικτικά, αρνούνται να συνομιλήσουν μαζί τους, ζητώντας μια εξουσιοδότηση από τον οφειλέτη προς τον δικηγόρο την οποία ουδέποτε εγκρίνουν ή θέτουν υπερβολικές απαιτήσεις ως προς την νομιμοποίηση των εντολέων των δικηγόρων. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις επικαλούνται ότι, η εξουσιοδότηση δεν έχει συνταχθεί σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα και επί της ουσίας την αναιρούν παράνομα. Αυτή η τακτική έχει ως σκοπό να αποτρέπουν στην πράξη τους δανειολήπτες να εκπροσωπούνται από δικηγόρο και να ασκούν τα δικαιώματα τους.
Στην πράξη, δηλαδή, είναι σχεδόν αδύνατον ένας δανειολήπτης να ενημερωθεί για το ποσό που οφείλει και την αιτία που το οφείλει ενώ δεν μπορεί να ενημερωθεί και για τον τρόπο που έχει υπολογιστεί το ποσό της οφειλής του. Τις εταιρίες διαχείρισης, λοιπόν, δεν τις ενδιαφέρει να ρυθμίζονται και να εξυπηρετούνται τα δάνεια. Αντίθετα, θέλουν να μην πληρώνονται αυτά προκειμένου να μπορούν να «αρπάζουν» στη κυριολεξία τα ακίνητα των δανειοληπτών.
Όλο αυτό το σύστημα έχει δημιουργηθεί και εξυπηρετείται από σειρά νομοθετικών παρεμβάσεων από την παρούσα κυβέρνηση, η οποία όχι μόνο δεν «τολμάει» να αγγίξει τα funds αλλά με την στάση της τα αφήνει να λειτουργούν παράνομα και να καταστρατηγούν βασικά δικαιώματα των πολιτών. Με την προστασία της πρώτης κατοικίας να έχει καταργηθεί, οι πολίτες είναι έρμαιο των τραπεζών. Ο συνεχώς προβαλλόμενος από κυβερνητικά στελέχη ως τομή εξωδικαστικός μηχανισμός ρύθμισης οφειλών είναι η μέγιστη ειρωνεία, καθώς η μη υποχρεωτικότητα συμμετοχής των τραπεζών σε αυτές αλλά και οι ρυθμίσεις που επιτυγχάνονται μέσω αυτού και οι οποίες δεν υλοποιούνται με ευθύνη των τραπεζών δεν είναι παρά «στάχτη στα μάτια».
Αν δεν μπει «φρένο» μέσω αυστηρών νομοθετικών παρεμβάσεων στις παράνομες τακτικές των τραπεζών, η πλειονότητα των ακίνητων και μάλιστα των πρώτων κατοικιών της χώρας θα καταλήξει στα χέρια των εταιρειών διαχείρισης, οι οποίες ούτως ή άλλως λειτουργούν ανεξέλεγκτα. Προφανώς όμως αυτή η τακτική είναι κυβερνητική επιλογή και μόνο.
Ελισσάβετ Παναγιωτίδου
Δικηγόρος
