Κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας για την Κυριακή ΙΒ’ Λουκά (10 λεπρών | 19 Ιανουαρίου 2025)

Ευαγγέλιο: Λουκάς 14:12-19

Τα θαύματα που επιτέλεσε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στην επίγειο ζωή Του είναι πολλές φορές και μια διδαχή ευλογημένη για τον πνευματικό μας αγώνα. Έτσι, σήμερα το ευαγγελικό ανάγνωσμα μέσα από το θαύμα της γιατρειάς των 10 λεπρών μάς μιλά για την προσευχή της ευχαριστίας. Ο Κύριος μπαίνοντας σε ένα χωριό βρίσκεται μπροστά σε ένα τραγικό θέαμα. Δέκα άνδρες λεπροί στεκόταν από μακριά Του και φώναζαν, ‘’Ἰησοῦἐπιστάτα, ἐλέησονἡμᾶς’’. Ικετεύουν τον Κύριο με μια φωνή, σαν να είναι σε λιτανεία, για να τους ελεήσει. Η λέπρα ήταν μια ανίατη μολυσματική αρρώστια και τους πάσχοντες από αυτήν τους εκδίωκαν να ζουν μόνοι τους σε τόπους απόμακρους. Τα μέλη του σώματός τους λίγο-λίγο σάπιζαν και έπεφταν, μέχρι που σταδιακά κατέληγαν στον θάνατο. Ήταν με έναν λόγο, ζωντανοί νεκροί. Οι 10 λεπροί έδειχναν μεγάλη πίστη με την επίμονη κραυγή τους για έλεος από τον Κύριο. Ο Κύριος τούς λυπήθηκε και τους έστειλε στους ιερείς του Ναού, για να πάρουν το πιστοποιητικό της υγείας τους. Έτρεχαν τότε προς τον Ναό σαν μια μάζα θλιμμένων ανθρώπων, που όμως πίστευαν στο θαύμα, παρόλο που δεν έβλεπαν κάποια εμφανή διαφορά στην υγεία τους μετά τον λόγο του Χριστού. Μετά από μια μεγάλη απόσταση που έτρεξαν, τότε άρχισαν να βλέπουν σώμα τους να αποκαθίσταται με πλήρη υγεία και αρτιότητα σαν σώμα μικρού παιδιού. Η χαρά τους ήταν μεγάλη! Έπιαναν την κεφαλή τους και άγγιζαν το θαύμα. Άρχισαν τότε να τρέχουν πιο πολύ για να γυρίσουν όσο πιο γρήγορα στα σπίτια τους. Τότε, σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή του θαύματος ο ένας, που ήταν και Σαμαρείτης, κοντοστάθηκε, γύρισε πίσω και έτρεχε προς τον ευεργέτη του, για Τον ευχαριστήσει προτού φύγει. Μόνον ένας συνέχισε την ιστορία της πίστης του. Ο Κύριος βλέποντάς τον γονατιστό εξέφρασε το παράπονό Του, ‘’δεν καθαρίστηκαν και οι δέκα; Πού είναι οι άλλοι εννιά; Δεν σκέφτηκαν να γυρίσουν πίσω και να δώσουν δόξα στον Θεό, παρά μονάχα αυτός ο αλλογενής; Και του είπε ο Κύριος, σήκω και πάνε στο καλό, η πίστη σου σε έσωσε.’’

Πόσο ευλογημένη είναι η προσευχή της ευχαριστίας! Ο Κύριος αναπαύεται με την καρδιά του πιστού που προσεύχεται ευχαριστιακά. Παίρνουμε βουνό από ευλογίες, αλλά δίνουμε πετραδάκια ευχαριστίας. Πιο πολλές είναι οι ικεσίες του ανθρώπου απ’ ότι οι ευχαριστίες του. Πιο πολύ Τον παρακαλούμε πολύ λίγο Τον ευχαριστούμε. Τα ποσοστά είναι τα ίδια, ο ένας στους δέκα ευχαριστεί. Οι δέκα τρέχουν στα πανηγύρια, στους εορτασμούς, στις λιτανείες, στις Παρακλήσεις, μονάχα ο ένας ευχαριστεί μέσα στο πλήθος και συνεχίζει την πίστη του στην αιωνιότητα. Η ευχαριστία έχει πάντα την καρδιακότητά της και την γλυκύτητά της. Η ευχαριστία σώζει. Μόνον στον ένα είπε ο Χριστός, ‘’η πίστη σου σε έχει σώσει’’.

Άραγε πώς μπορεί κάποιος να σπρώξει τον εαυτό του με έναν θείο πόθο για την προσευχή της ευχαριστίας; Κατά πρώτον τις προσευχές μας πάντοτε να τις αρχίζουμε ευχαριστώντας τον Κύριο, ψάχνοντας μέσα μας όλες τις ευεργεσίες του Θεού. Με την θύμηση των ευεργεσιών του Θεού γλυκαίνεται η καρδιά μου, και Τον ευχαριστώ.

Κατά δεύτερον ο ευγνώμων λεπρός μάς δεικνύει έντονα και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της αληθινής ευχαριστίας. Η ευχαριστία ως προσευχή είναι προσωπική και, όταν την κάνεις, γίνεται μόνο από εσένα, κινείται μοναχικά. Δεν περιμένεις τους άλλους να σε ‘’παρασύρουν’’, για να προσευχηθείς με ευχαριστία. Είναι μια πράξη μοναχική και δεν αντέχει ούτε και περιμένει να δει τους άλλους για να ακολουθήσει. Η ευχαριστία στον Θεό γίνεται άμεσα και με ταχύτητα. Δεν αναβάλλει ο πιστός. Ο λεπρός έτρεχε με ταχύτητα, για να προλάβει τον Χριστό, μην τυχόν και Τον χάσει. Με δυνατή φωνή ευχαριστούσε χωρίς να τον ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος κι αν τον έβγαζαν τρελό. Αν γιατρευτείς από λέπρα, δεν μπορείς να ψιθυρίζεις τις ευχαριστίες σου. Επίσης, ο λεπρός όταν ευχαριστούσε τον Κύριο έπεσε στα πόδια. Δεν ένιωθε άνετα να είναι όρθιος αλλά μόνον γονατιστός στο χώμα ‘’παρά τους πόδας Αυτού’’, όπως ακριβώς ήταν και η καρδιά του. Η ταπεινοφροσύνη είναι το όχημα που μεταφέρει την ευχαριστία στον Θεό. Η προσευχή της ευχαριστίας παίρνει και ένα άλλο χρώμα, πού είναι η έλλειψη της κατάκρισης. Ο λεπρός την ώρα που ευχαριστούσε, ακούει τον Χριστό του λέει με παράπονο που είναι οι άλλοι εννέα για να δώσουν δόξα στον Θεό. Ο ίδιος δεν απάντησε, δεν κατέκρινε τους υπολοίπους, αλλά συνέχισε την ευχαριστία. Η καρδιά του ξεχείλιζε από ευγνωμοσύνη στον Κύριο, πού να βρει χώρο για να βάλει μέσα της την κατάκριση.

Ο Δαυίδ μετά από μια θαυμαστή γιατρειά του από κάποια ασθένεια αναρωτιέται πώς να ευχαριστήσει τον Θεό. Και λέγει στον 114 Ψαλμό του, «Τί να ανταποδώσω στον Κύριο για όλες τις ευεργεσίας που έχει κάνει προς εμένα; Θα πιώ από το ποτήριο που του προσφέρω για τη σωτηρία μου και θα επικαλεστώ το όνομα του Κυρίου.». Όταν θέλεις αληθινά να ευχαριστήσεις τον Θεό για τις ευεργεσίες που σου χάρισε, κάνε την καρδιά σου Ναό Του, για να κατοικήσει μέσα σου ο Χριστός. Δεν ωφελεί μόνον να κάνεις ένα εκκλησάκι σε έναν δρόμο. Ευχαριστία και ευλάβεια είναι να κάμεις την καρδιά σου Εκκλησία. Να πας να ζητήσεις από τον Θεό και τον πνευματικό σου την συγχώρεση των αμαρτιών σου, και μετά έλα να κοινωνήσεις αυτό το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, «ποτήριον σωτηρίου λήψομαι καὶ τὸ ὄνομα Κυρίου ἐπικαλέσομαι». Γι’ αυτό λέγεται η Θεία Λειτουργία Θεία Ευχαριστία, γιατί όλη η Θεία Λειτουργία είναι ανάμνηση όλων των ευεργετημάτων και της πρόνοιας του Θεού, καθώς και η έκφραση της ευχαριστίας μας για όλα τα σωτήρια αγαθά. Ο Κύριος μάς προσφέρει τον Εαυτό Του, για να Τον τρώμε και να Τον πίνουμε μέσα στο Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και έτσι να εκφράζουμε την αγάπη μας και την ευχαριστία μας σ’ Αυτόν. Έτσι λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, ‘’ΑὐτότόΣῶμα Του ὁ Χριστός μᾶςτόἔδωσεκαίνάτό κατέχουμε καί νά τό τρῶμε, γεγονός πού δείχνει τήν μεγάλη Του ἀγάπη. Ὅσουςἀγαπᾶμεκαίνά τούς φᾶμεδέν χορταίνουμε… Ἔτσικαί ὁ Χριστός μᾶςἔδωσε το Σῶμα Του γιά νά Τον τρῶμε καί νά χορταίνουμε καί ἔτσι νά μᾶς τραβᾶ σέ μεγαλύτερη ἀγάπη…’’ (In epistulam i ad Corinthios, PG MIGNE 61.204.28-38).

Τί ανάγκη όμως έχει ο Θεός από τις ευχαριστίες μας; Γιατί μας ζητά να Τον ευχαριστούμε και να Τον δοξάζουμε, εφ’ όσον ως Θεός δεν έχει την ανάγκη αυτή; ‘’ἀνενδεὲςγὰρτὸΘεῖον’’. Μας δίδει την απάντηση ο Ιερός Χρυσόστομος. Ευχαριστώντας και δοξάζοντάς Τον γινόμαστε οικείοι Του, και πλάθεται η αγάπη μας ακόμη πιο θερμή γι’ Αυτόν. Αυτός που θαυμάζει την χάρη του Θεού που του δόθηκε γίνεται πιο προσεκτικός για να μην αμαρτήσει και πιο πρόθυμος για να επιτελεί το έργο Εκείνου. Εκείνος που ξέρει να ευχαριστεί και να δοξάζει τον Θεό είναι πηγαία χαρούμενος και ποτέ του δεν γκρινιάζει. Η συνεχής ευχαριστία φυλάγει τις ευεργεσίες του Θεού και τις επαυξάνει.

Και γονάτισα στα πόδια του Χριστού και αναλογιζόμουνα τις ευεργεσίες Του και φώναζα με την δύναμη της καρδιάς μου, ’’Δόξα τω Θεώ’’.

Και ήμουν μόνος με μόνον τον Θεό στην προσευχή της ευχαριστίας μου.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως