ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. η΄ 5 – 13)
Ο Χριστός εισέρχεται στην Καπερναούμ, μετά την επί του Όρους ομιλία, και εκεί Τον πλησίασε ένας εκατόνταρχος λέγοντάς Του, ότι ο δούλος του ήταν παράλυτος. «Έρχομαι, να τον θεραπεύσω» του απαντά ο Ιησούς, κι εκείνος αποκρίνεται: «Κύριε, δεν είμαι άξιος για να έρθεις στο σπίτι μου. Πες μονάχα ένα λόγο, και θα θεραπευτεί». Θαύμασε ο Ιησούς την πίστη του εκατόνταρχου, και είπε «αληθινά, τόση πίστη δεν βρήκα σε κανένα Ισραηλίτη». Στράφηκε στον εκατόνταρχο και του είπε: «πήγαινε, ας γίνει όπως πίστεψες». Και την ίδια στιγμή ο υπηρέτης του εκατόνταρχου θεραπεύτηκε. Από τη διήγηση του Ματθαίου διαφαίνεται πόσο μεστή συμπόνοιας, καλλιεργημένη, και ευγενική ψυχή ήταν ο εκατόνταρχος. Έχει τρεις βασικές αρετές.
α. ΑΓΑΠΗ
Βλέπουμε, έναν αριστοκράτη Ρωμαίο αξιωματικό να αγαπά και να ενδιαφέρεται για τον δούλο του. Να είναι το πρόβλημα του υπηρέτη του και δικό του πρόβλημα. Και αυτό σε μια εποχή που οι δούλοι θεωρούνταν αντικείμενα, άψυχα εργαλεία και ρίχνονταν στα αμφιθέατρα για να μονομαχήσουν και να φονευθούν αγωνιζόμενοι ή να κατασπαραχθούν από θηρία και έτσι να διασκεδάσουν τα άγρια ένστικτα των Ρωμαίων. Ο εκατόνταρχος ξεχωρίζει από τη μάζα. Έχει ψυχή θεοφιλή και αγαπώσα. Θυσιάζεται, αγαπά και μπαίνει στη θέση του άλλου. Είναι αυτό που λέει η σύγχρονη ψυχολογία «ενσυναίσθηση». Πρωτίστως όμως το είπε ο Χριστός μας: «να αγαπάς τον πλησίον σου όπως αγαπάς τον εαυτό σου». Ας μη ψάχνουμε και μείς άλλοθι και δικαιολογίες ότι όλοι έτσι κάνουν, ότι χάλασε η κοινωνία και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Ακούμε τακτικά «θέλω να αγιάσω αλλά δεν μ’ αφήνουν». Η αγιότητα στον άνθρωπο δεν εμποδίζεται από τους άλλους. Είναι λαχτάρα της ψυχής, ανθρώπινη προσπάθεια και δωρεά του Παναγίου Πνεύματος σε όποιον την επιθυμεί εκ μέσης καρδίας.
β. ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
Η ομολογία του εκατόνταρχου και η συναίσθηση της αμαρτωλότητός του είναι συγκινητική. «Κύριε, δεν είμαι άξιος να μπεις στο σπίτι μου». Ίδια σχεδόν είναι και τα λόγια του Πέτρου, τότε που δέχθηκε την κλήση από το Χριστό στο αποστολικό αξίωμα. Όταν σε μια προσταγή του Χριστού, ολωσδιόλου ανέλπιστα έπιασαν πλήθος ψάρια, ο Πέτρος έπεσε στα γόνατα και ομολόγησε την αμαρτωλότητά του. Αυτή η εξομολογητική ταπείνωση αμείβεται και με το παραπάνω. Στον Πέτρο τότε ο Ιησούς είπε «Μη φοβάσαι! Από τώρα και στο εξής θα ψαρεύεις ανθρώπους». Τώρα, όταν άκουσε τα λόγια του εκατόνταρχου ο Ιησούς, θαύμασε και είπε σε εκείνους που πήγαιναν από κοντά: «Σας βεβαιώνω πως μήτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες βρήκα τόση πίστη».
Άραγε πόσοι από μας κατανοούμε αυτό το λόγο; Πόσες φορές για να εκφράσουμε την πίστη μας γινόμαστε εγωκεντρικοί, υποκριτές, επικριτικοί και περιφρονητικοί προς τους άλλους έχοντας ζηλωτικές τάσεις, νιώθοντας ότι όλοι πρόδωσαν την ορθή πίστη και το χειρότερο κατακρίνουμε και κατηγορούμε όποιον διαφωνεί με τον «τέλειο και αλάνθαστο εαυτό μας»; Μάθε να ταπεινώνεσαι άνθρωπε του Θεού και τότε η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού θα σε επισκεφθεί. Δεν βλέπουμε πρόοδο στην πνευματική μας ζωή γιατί η πίστη μας είναι πίστη υπερηφάνειας και υπεροψίας και όχι καρπός ταπείνωσης και αγάπης στο Θεό.
γ. ΠΙΣΤΗ
Βλέπουμε τον εκατόνταρχο να κάνει κάτι μοναδικό. Πιστεύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός! Δέχεται την θεανθρώπινη υπόστασή Του! Αυτός που μπορεί να θεραπεύσει είναι μόνο ο Θεός. Και όταν πιστεύει ο εκατόνταρχος ότι έχει εξουσία ο Χριστός να θεραπεύσει έναν άνθρωπο λέγοντας μόνο ένα λόγο, πόσο εμπιστοσύνη και βεβαιότητα έχει για το ποιος πραγματικά είναι Αυτός που βρίσκεται ενώπιόν του!
Εμείς αμφιβάλουμε. Λέμε, άραγε υπάρχει Θεός; Ας γίνει ένα θαύμα να πιστέψω. Ο Χριστός λέει πίστεψε για να γίνει θαύμα. Γιατί αν πιστέψω επειδή είδα κάτι υπέρλογο δεν πιστεύω αλλά υποχρεώνομαι να το δεχθώ. Καταργείται το αυτεξούσιο και η ελευθερία μου. Αν όμως το πιστέψω δίχως να περιμένω κάτι, απλώς και μόνο επειδή ο Χριστός ως Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα, τότε έρχεται το θαυμαστό και αναμενόμενο. Βέβαια μέσα στο ιερό κείμενο της Γραφής δεν αποκαλούνται αυτές οι ενέργειες του Χριστού θαύματα, αλλά σημεία, τέρατα και δυνάμεις. Σημεία γιατί σημειώνουν την παρουσία του Θεού, τέρατα με την έννοια του υπερμεγέθους, του τεράστιου, αυτού που δεν είναι σε φυσιολογικές συχνότητες, συγχρόνως όμως δεν είναι παρά φύσιν, αλλ’ υπέρ φύσιν και δυνάμεις διότι γίνονται με την δύναμη του Θεού που είναι η άκτιστη ενέργειά Του στην οποία μετέχει και ο κτιστός άνθρωπος.
Φυσικά το αποτέλεσμα των τριών αυτών αρετών του εκατόνταρχου υπήρξε άμεσο. Η αγάπη και η ταπείνωση παράγουν την πραγματική και όχι την φαινομενική και επιδεικτική πίστη. Αυτή την πίστη που καρποφορεί και μπορεί και όρη να μετακινήσει. Αυτή η αγαπώσα και ταπεινή πίστη που θεραπεύει τον δούλο του εκατόνταρχου.
Ο πιστός χριστιανός δέχεται ότι και το μεγαλύτερο εμπόδιο και πτώση στον πνευματικό του αγώνα θα εξαφανιστεί εφόσον έχει σύμμαχο το Θεό. Δεν απελπίζεται αλλά περιμένει. Ο σωστός χριστιανός δεν είναι ούτε ευκολόπιστος, ούτε άπιστος αλλά πιστός. Δηλαδή, έχει απόλυτη βεβαιότητα και εμπιστοσύνη την πρόνοια τού Θεού. Έτσι ζει και τρέφεται με την αγάπη του Θεού και Πατρός, την χάρη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Έτσι να ζούμε και να τρεφόμαστε και εμείς. Αμήν. Γένοιτο.
