Κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας για την Κυριακή Θ΄ Ματθαίου
ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. ιδ΄, 22 – 34)
Στην Καινή Διαθήκη έχουμε περιγραφή δύο τρικυμιών.
Η πρώτη είναι η διάσωση των μαθητών από πνιγμό ενώ ο Χριστός κοιμόταν μέσα στο πλοίο (Ματθ. η΄, 23-27). Τον ξυπνούν και Εκείνος τους επιπλήττει για την απιστία τους πριν επιτιμήσει τη θάλασσα να γαληνέψει. Οι μαθητές αναρωτιούνται: «ποιός είναι αυτός ο άνθρωπος που διατάζει τους ανέμους, που σταματά τη βροχή και κοπάζει τη φουρτούνα;».
Η δεύτερη τρικυμία είναι αυτή που περιγράφει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ο Χριστός δεν είναι μαζί τους. Δεν μπορούν να Τον επικαλεστούν και να ζητήσουν βοήθεια. Βρίσκεται στο όρος και προσεύχεται. Η τρικυμία συμβαίνει τη νύχτα. Νιώθουν μοναξιά, αδυναμία και φόβο. Μετά την εμφάνιση του Χριστού, την πορεία του Πέτρου στα κύματα και την παύση της τρικυμίας ομολογούν ότι αληθινά είναι Υιός του Θεού.
Ας αφήσουμε όμως τον Ευαγγελιστή Ματθαίο να μας διηγηθεί το γεγονός. «Αμέσως ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές του να μπουν στο καΐκι και να τον περιμένουν στην απέναντι όχθη ωσότου διαλύσει τα πλήθη. Αφού απέλυσε το λαό ανέβηκε μόνος στο όρος να προσευχηθεί. Όταν βράδιασε ήταν μόνος του εκεί. Στο μεταξύ το καΐκι βρισκόταν στη μέση της λίμνης και το παίδευαν τα κύματα γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος. Κατά το ξημέρωμα, ήλθε ο Ιησούς κοντά τους περπατώντας πάνω στη λίμνη. Οι μαθητές, όταν τον είδαν να περπατάει πάνω στη λίμνη, τρόμαξαν λέγοντας ότι είναι φάντασμα και έβγαλαν κραυγή από το φόβο τους. Αμέσως ο Ιησούς τους μίλησε και τους είπε· Θάρρος! Εγώ είμαι· μη φοβάστε. Και ο Πέτρος του αποκρίθηκε· Κύριε, αν είσαι εσύ, πρόσταξέ με να έλθω κοντά σου περπατώντας στα νερά. Κι εκείνος του είπε· Έλα. Κατέβηκε τότε από το πλοιάριο ο Πέτρος και άρχισε να περπατά πάνω στα νερά για να πάει στον Ιησού. Βλέποντας όμως τον άνεμο ισχυρό φοβήθηκε και, καθώς άρχισε να βουλιάζει, έβγαλε μια κραυγή και είπε· Κύριε σώσε με. Αμέσως ο Ιησούς άπλωσε το χέρι, τον έπιασε και του λέει· Ολιγόπιστε, γιατί σε κατέλαβε αμφιβολία; Και μόλις ανέβηκαν στο καΐκι κόπασε ο άνεμος. Τότε όσοι ήταν στο πλοιάριο ήλθαν και τον προσκύνησαν λέγοντας· Αληθώς είσαι ο Υιός του Θεού. Και αφού διέσχισαν τη λίμνη ήλθαν στην περιοχή της Γεννησαρέτ».
Θα επιμείνουμε σε τρία σημεία της διήγησης.
Πρωτίστως σημειώνουμε ότι το γεγονός αυτό είναι η άμεση συνέχεια του θαύματος του χορτασμού των 5.000 όπως το ακούσαμε την προηγούμενη Κυριακή. Οι μαθητές μοιράζουν στο λαό την τροφή που ο Χριστός ευλογεί και πολλαπλασιάζει. Ο κόσμος τους θεωρεί προνομιούχους ως στενούς συνεργάτες του Ιησού. Τους επευφημεί. Θέλει να γίνουν μαζί με τον Χριστό οι αρχηγοί του. Ήταν λογικό να νιώθουν οι μαθητές ένα αίσθημα εγωισμού και υπεροχής. Τώρα όμως ταπεινώνονται και έχουν συνείδηση της ανεπάρκειάς τους. Χωρίς Αυτόν θα πνιγούν. Αν δεν τους άφηνε να αναμετρηθούν με τα κύματα ίσως να μην είχαν αυτογνωσία. Ίσως δεν κατανοούσαν ότι δίχως το Χριστό είναι αδύναμοι, άσημοι, τιποτένιοι. Θέλει να τους διδάξει την ταπείνωση. Ό,τι καλό έχουμε είναι δικό του δώρο. Ας μην κλέβουμε τη δόξα του Θεού. Ο ταπεινός δέχεται χάρη, στον υπερήφανο όμως αντιτάσσεται ο Θεός. Έλεγε σύγχρονος Ιεράρχης: «χωρίς Χριστό είσαι ένα συρματάκι που και το μικρό παιδάκι αν το στρίψει κόβεται. Όταν είσαι ενωμένος με το Χριστό γίνεσαι παντοδύναμος. Είναι σαν να περνάει μέσα από το συρματάκι ρεύμα. Και ο πιο ισχυρός άνθρωπος δεν μπορεί να το αγγίξει». Άρα τους διδάσκει ότι Αυτός είναι τα πάντα. Ο μόνος Αληθινός Θεός. Το Α και το Ω! Έκανε τόσα θαύματα για να μας το καταδείξει. Πόσες φορές πρέπει να το αποδείξει για να το εμπεδώσουμε;
Δεύτερο, ο Ιησούς περπατάει πάνω στα θάλασσα. Αφύσικο και πρωτάκουστο πράγμα όπου και οι μαθητές δεν το πίστεψαν και είπαν πως βλέπουν φάντασμα. Ήταν πέραν του φυσικού, σχεδόν παράλογο, αλλά όπου υπάρχει ο Θεός το παράλογο γίνεται υπέρλογο. «Ὅπου Θεὸς βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις». Το θαύμα είναι γεγονός έξω από την φυσική τάξη. Το βλέπεις, το διαπιστώνεις, το παραδέχεσαι, μα να το εξηγήσεις δεν μπορείς. Κάποιοι βέβαια επειδή δεν μπορούν να εξηγήσουν τα υπερφυσικά του Θεού τα αρνούνται. Περπατώντας ο Χριστός στα νερά δηλώνει την κυριαρχική εξουσία του πάνω στην υλική κτίση. Αυτό όμως διαφαίνεται πιο έντονα όταν δίδει εντολή στον Πέτρο να περπατήσει και αυτός. Ο Χριστός είναι Θεός. Μπορεί. Ο Πέτρος όμως; Ο Κύριος μας είπε ότι όποιος πιστέψει θα κάνει ό,τι κάνει και ο Ίδιος. Και ο Πέτρος το πιστεύει και το κάνει. Τη στιγμή όμως που ζει το θαύμα αμφιβάλλει και χάνεται το υπέρλογο. Πέφτει στην πεζότητα της φυσικής τάξης. Πόση αστάθεια! Αυτός, λοιπόν, που εξουσιάζει την κτίση, αυτός που η φύση και η δημιουργία τον υπακούν είναι ο Δημιουργός. Άρα και ο μόνος αληθινός Θεός.
Και τρίτο, ο Χριστός δεν διατάζει αμέσως να κοπάσει η θαλασσοταραχή. Δεν προσφέρει μαζί με την παρουσία του και τη λύτρωση στους μαθητές. Και όχι μόνο αυτό αλλά ταράζονται περισσότερο αφού τον θεωρούν φάντασμα. Είναι η συνήθης τακτική του Θεού να επιτείνει τις δοκιμασίες λίγο πριν τις παύσει! Τους λέει: «Μη φοβάστε. Εγώ είμαι. Να έχετε θάρρος». Δίδει ελπίδα και δύναμη, θάρρος και τόλμη δίχως να τους λυτρώσει από τη θύελλα. Είναι κάτι που συχνά συμβαίνει στη Γραφή. Σώζει τους ανθρώπους του χωρίς να παύσει τους πειρασμούς που τους προσβάλλουν, αλλά δωρίζει δύναμη για την αντιμετώπιση και την υπέρβασή τους.
Ρώτησε ο αββάς το πνευματικοπαίδι του: «Να παρακαλέσω το Θεό, αδελφέ μου, να πάρει τον πειρασμό που σε ταλαιπωρεί. Σε συμπονώ και θλίβομαι, αγωνιώ μαζί σου». Και απαντά ο νεαρός αλλά συνετός μοναχός: «Όχι γέροντά μου. Μόνο να εύχεσαι να αντέχω. Αν φύγει ο πειρασμός θα φύγει και η χάρη του Χριστού. Θα σταματήσω να προσεύχομαι, να αγρυπνώ, να κάνω μετάνοιες, και θα νιώθω ότι υπερτερώ έναντι των αδελφών μου».
Στις θαλασσοταραχές της ζωής μας ας είμαστε ενωμένοι με τον Χριστό. Όταν νιώθουμε ότι απουσιάζει, να επικαλούμαστε το Άγιο Όνομά Του. Και σύντομα θα μας επισκιάσει η χάρη Του. Η αίσθηση της απουσίας ή της θεοεγκατάλειψης θα γίνει εμπειρία και γεύση Χριστού. Θα περπατούμε πάνω στα κύματα του φουρτουνιασμένου βίου μας. «Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος». Αμήν.
