Ένα βήμα πριν το όνειρο: Ο «Μέγας Αλέξανδρος» στον τελικό του κυπέλλου Αυστραλίας
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Αυστραλία συνειδητοποίησε ότι χρειάζεται επειγόντως νέα εργατικά χέρια. Η εισροή νέων κατοίκων θα βοηθούσε τη χώρα στην οικονομική ανάπτυξη αλλά και σε περίπτωση που προέκυπτε νέα πολεμική ανάγκη. Ο πρωθυπουργός Μπεν Τσίφλεϊ ίδρυσε το ομοσπονδιακό Υπουργείο Μετανάστευσης για να διαχειριστεί ένα μεγάλης κλίμακας πρόγραμμα που είχε ως βασικό στόχο την αύξηση του πληθυσμού τουλάχιστον κατά 1% κάθε χρόνο.
Με σλόγκαν τη φράση «Populate or perish», που μπορεί να μεταφραστεί και ως «Αν δεν αυξηθούμε, θα χαθούμε» οι Αυστραλοί έκαναν κάλεσμα προς τους ευρωπαίους πολίτες, παρέχοντας διάφορα προνόμια σε όποιον αποφάσιζε να αφήσει το σπίτι του για να ξεκινήσει μια νέα ζωή στην άλλη άκρη του πλανήτη. Ανάμεσα στους εκατοντάδες χιλιάδες που κατέφθασαν εκείνα τα χρόνια (μόνο τη δεκαετία του 50′ ο αριθμός των μεταναστών ξεπέρασε τα 1,2 εκατομμύρια), ήταν και πολλοί Έλληνες. Η αρχή έγινε στα 50s όταν και πάνω από 50.000 συμπατριώτες μας μετακόμισαν στην Αυστραλία ψάχνοντας για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και προοπτικές εξέλιξης. Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στα μεγάλα αστικά κέντρα και σύντομα στη Μελβούρνη και στο Σίδνεϊ δημιουργήθηκαν ισχυρές κοινότητες Ελλήνων που αποροφήθηκαν σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους.
Μαζί τους εκτός από λιγοστά υπάρχοντα πήραν και τις παραδόσεις και τα χόμπι που είχαν κληρονομήσει από τους προγόνους τους. Το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτά. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας ιδρύθηκαν αρκετές ποδοσφαιρικές ομάδες με ξεκάθαρο το ελληνικό στοιχείο, αφού οι περισσότερες είχαν ελληνικά ονόματα, σήματα ή παρατσούκλια. Μια από αυτές ήταν και ο Μέγας Αλέξανδρος Μελβούρνης που δημιουργήθηκε το 1958 σε ένα προάστιο στα βόρεια της Μελβούρνης από μια παρέα μεταναστών από τη βόρεια Ελλάδα. Οι περισσότεροι προέρχονταν από τη Φλώρινα.
Για πολλά χρόνια ο «Αλέξανδρος» κατέγραψε αρκετές επιτυχίες στις τοπικές κατηγορίες της πόλης, σε διάφορα τουρνουά αλλά και στο πολιτειακό πρωτάθλημα της Αυστραλίας. Στο ερασιτεχνικό παλμαρέ του βρίσκει κανείς πάνω από 15 τίτλους αν και η βασικότερη αποστολή του ήταν, όπως και σε όλες τις ομάδες μεταναστών, το να φέρει κοντά τους εκπατρισμένους ανθρώπους μεταξύ τους αλλά και να τους βοηθήσει να ενταχθούν αρμονικά στην αθλητική ζωή της νέας τους πατρίδας.
Εφτά δεκαετίες μετά την ίδρυση του ο σύλλογος παραμένει ζωντανός και εκπροσωπεί σε μεγάλο βαθμό την ελληνική παροικία της περιοχής και όχι μόνο. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι το όνομα του. Τη δεκαετία του 90′ η ΠΟ της Αυστραλίας αποφάσισε να παρέμβει για να αλλάξει τη γενικότερη εικόνα του ποδοσφαίρου της. Ως τότε, ένα πολύ μεγάλο μέρος της δυναμικής του οφειλόταν στους μετανάστες. Οι περισσότερες ποδοσφαιρικές ομάδες προέρχονταν από προσπάθειες ανθρώπων που μετακόμισαν στην Αυστραλία από κάπου αλλού και αναμενόμενα είχαν ονόματα, χρώματα και σήματα που παρέπεμπαν στις πατρίδες τους. Αυτό όμως δημιούργησε αρκετές φορές προβλήματα, αφού κάποιοι αγώνες μετατρέπονταν σε «μάχες» (μεταφορικά αλλά κάποιες φορές και κυριολεκτικά) με πολιτικό και εθνικό υπόβαθρο. Γι’ αυτό και όλοι οι σύλλογοι υποχρεώθηκαν να μετονομαστούν ή ακόμα και να αφαιρέσουν εθνικά σύμβολα από τα σήματα τους. Έτσι, ο «Αλέξανδρος» έγινε επίσημα Χάιντελμπεργκ Γιουνάιτεντ, αν και αρκετοί οπαδοί του τον αποκαλούν ακόμα με το παλιό όνομα.
Στις μέρες μας ο σύλλογος είναι ημι-επαγγελματικός. Στον πάγκο του κάθεται ένας γνωστός μας, ο «Τζόνι» Αναστασιάδης, που αγωνίστηκε στα 90s στον ΠΑΟΚ. Ένα μέρος του έμψυχου δυναμικού του αποτελείται από εργάτες, φοιτητές, μεσίτες και εργαζόμενους σε όλους τους κλάδους. Μέχρι και φέτος αγωνιζόταν στο πολιτειακό πρωτάθλημα, όμως η νέα σεζόν θα τον βρει στην Τσάμπιονσιπ, δηλαδή στη 2η κατηγορία. Οι Αυστραλοί δεν είχαν ως τώρα δεύτερη κατηγορία. Στη θέση της υπήρχαν διάφορα τοπικά πρωταθλήματα. Φέτος όμως αποφασίστηκε η δημιουργία μιας νέας εθνικής κατηγορίας που θα κάνει σέντρα για πρώτη φορά στις 10 Οκτωβρίου. Μια από τις 16 ομάδες που κλήθηκαν να παίξουν σε αυτή (βάσει των αποτελεσμάτων τους την προηγούμενη σεζόν στα περιφερειακά τουρνουά) είναι και η Χάιντελμπεργκ Γιουνάιτεντ.
Δεν θα είναι όμως η μόνη ομάδα της νέας κατηγορίας με τόσο έντονο ελληνικό στοιχείο. Υπάρχουν ακόμα η Σάουθ Μέλμπουρν και η Σίντνεϊ Ολίμπικ. Η πρώτη έγινε αρκετά γνωστή τα τελευταία χρόνια χάρη στο πετυχημένο πέρασμα που έκανε εκεί, σαν παίκτης και σαν προπονητής, ο Άγγελος Ποστέκογλου. Η δεύτερη ιδρύθηκε το 1957 μετά την ένωση μερικών μικρότερων σωματείων που είχαν μετακομίσει τα προηγούμενα χρόνια στο Σίδνεϊ. Το πρώτο της όνομα ήταν Pan-Hellenic Soccer Club. Τη φανέλα της φόρεσε για λίγο στο τέλος της καριέρας του και ο Σωτήρης Κυργιάκος.
Ο λόγος που ασχολούμαστε με τη Χάιντελμπεργκ Γιουνάιτεντ δεν είναι όμως η παρουσία της στο νέο πρωτάθλημα. Είναι η πορεία της στο κύπελλο Αυστραλίας. Πριν από ένα μήνα η ομάδα του Αναστασιάδη έκανε τη μεγάλη έκπληξη και κέρδισε με 2-0 την Όκλαντ, μια από τις καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος πέρσι, και προκρίθηκε στον τελικό του κυπέλλου. Αυτή ήταν η τρίτη σερί πρόκριση της απέναντι σε ομάδες 1ης κατηγορίας! Tο τρομερό είναι ότι σε καμία από τις τέσσερις προκρίσεις που έκανε από τη Φάση των 32 και μετά δεν έχει δεχτεί γκολ. Στον μεγάλο τελικό, που θα διεξαχθεί το Σάββατο στο Λέικσαιντ Στέντιουμ της Μελβούρνης, ο «Αλέξανδρος» θα αντιμετωπίσει τη Νιούκαστλ Τζετς, μια ακόμα ομάδα πρώτης κατηγορίας που φυσικά είναι και το μεγάλο φαβορί. Αρχηγός των «Τζετς» είναι ένα ακόμα παιδί Ελλήνων μεταναστών, ο Κώστας Γκρόζος, κάτι που επιβεβαιώνει πως το ποδόσφαιρο στη χώρα των καγκουρό εξακολουθεί να είναι κατά βάση το παιχνίδι των μετοίκων.
Σε περίπτωση που η Χάιντελμπεργκ κάνει μια ακόμα έκπληξη και κερδίσει το τρόπαιο τότε θα γράψει ιστορία. Εκτός του ότι θα γίνει η πρώτη ημι-επαγγελματική ομάδα που το κατακτάει, ο τίτλος θα της δώσει το δικαίωμα να αγωνιστεί την επόμενη σεζόν στο ασιατικό Τσάμπιονς Λιγκ! Μια αδιανόητη ιδέα για έναν σύλλογο που έχει παίκτες που παίζουν για το χόμπι τους. Το να συμμετάσχει ένας ερασιτέχνης παίκτης που ως τώρα αγωνιζόταν μόνο σε τοπικό επίπεδο στο κορυφαίο διασυλλογικό ποδοσφαιρικό τουρνουά της Ασίας είναι μια τεράστια υπέρβαση. Όπως τόνισε αυτές τις μέρες και ο προπονητής Τζόνι Αναστασιάδης: “Αν κερδίσουμε τον τελικό αυτό πιθανότατα θα δώσει πίστη σε πολλές μη επαγγελματικές ομάδες σε όλη τη χώρα ότι αν το πιστεύεις και έχεις αυτοπεποίθηση, τίποτα δεν είναι αδύνατο. Το έχω δηλώσει δημόσια και το πιστεύω. Νομίζω ότι θα αλλάξει τα πάντα στο αυστραλιανό ποδόσφαιρο. Το μεγαλύτερο κίνητρο, το ταξίδι δηλαδή στην Ασία, είναι όνειρο ζωής για όλους μας”.
