Κήρυγμα Κυριακής μετά την Χριστού Γέννησιν
(Μτθ. β, 13-23)
Η Εκκλησία μας, λίγες μόνο ημέρες μετά την άφατη χαρά της Γεννήσεως του Χριστού, μάς οδηγεί σήμερα στο βαθύτερο νόημα της Ενανθρωπήσεως. Το σημερινό Ευαγγέλιο όμως δεν παρουσιάζει εικόνες γλυκύτητας και ειρήνης, αλλά γεγονότα δραματικά. Η χαρά της Γέννησης συναντά τη βία του Ηρώδη.
Ο Χριστός, το Φως του κόσμου, γεννιέται σε έναν κόσμο που αντιστέκεται στο φως. Και όμως, μέσα στη σκοτεινιά αυτή λάμπει η Πρόνοια του Θεού, η οποία οδηγεί βήμα βήμα την ανθρώπινη ιστορία.
Το Ευαγγέλιο μάς φέρνει μπροστά στον Ιωσήφ, την Παναγίας και το Θείο Βρέφος να ξεκινούν μέσα στη νύχτα για την Αίγυπτο. Δεν πρόκειται για ένα απλό ταξίδι, αλλά για φυγή, για προσπάθεια σωτηρίας από τον φονικό φθόνο του Ηρώδη. Ένας ανάλγητος βασιλιάς φοβάται ένα παιδί.
Μέσα σε αυτήν την ταραχή όμως ακούγεται κάτι σταθερό, κάτι αδιάσειστο. Είναι η φωνή του Θεού που μιλά στον Ιωσήφ: «Σηκώ, πάρε το παιδί και τη μητέρα του και φύγε στην Αίγυπτο». Και λίγο αργότερα: «Γύρισε στη γη του Ισραήλ». Και πάλι: «Πήγαινε στη Γαλιλαία». Ο Ιωσήφ δεν ενεργεί από δική του πρωτοβουλία. Δεν κινείται από φόβο ή αγωνία. Κινείται με υπακοή. Είναι ο άνθρωπος που ζει με ανοιχτή καρδιά στη φωνή του Θεού και προχωρά μέσα στον κόσμο όχι με δικό του σχέδιο, αλλά με εμπιστοσύνη στο σχέδιο του Θεού.
Πόσο σημαντικό είναι αυτό. Ο Θεός προπορεύεται. Δεν επιτρέπει τυχαία γεγονότα στη ζωή εκείνων που Τον εμπιστεύονται. Δεν μας οδηγεί ποτέ σε δρόμους σκοτεινούς χωρίς να είναι ο ίδιος μπροστά. Το ταξίδι προς την Αίγυπτο δεν ήταν μια ήττα. Ήταν μέρος του σχεδίου του Θεού. Ήταν εκπλήρωση προφητείας. Ήταν απόδειξη ότι ο Θεός εργάζεται ακόμα και μέσα από τα πιο απρόβλεπτα γεγονότα. Και ο Ιωσήφ υπακούει. Δεν αμφισβητεί, δεν διαπραγματεύεται, δεν ρωτά «γιατί». Απλώς προχωρά, διότι εμπιστεύεται τον Θεό.
Σκεφτείτε την εικόνα. Η Παναγία κρατά στην αγκαλιά της τον Χριστό. Ο Ιωσήφ μπροστά. Η νύχτα της φυγής. Και όμως, αυτή η εικόνα δεν είναι εικόνα φόβου. Είναι εικόνα ελπίδας. Διότι εκείνη τη στιγμή δεν είναι μόνο τρεις άνθρωποι που βαδίζουν. Είναι ο Θεός ο ίδιος που βαδίζει μαζί τους.
Αδελφοί μου, πόσες φορές και στη δική μας ζωή έρχεται μια στιγμή ξαφνική, που μοιάζει με φυγή. Μια αρρώστια, μια απώλεια, μια δυσκολία, μια απογοήτευση. Πόσες φορές νομίζουμε ότι η ζωή μας οδηγεί όπου να ’ναι, χωρίς νόημα και χωρίς σκοπό. Σήμερα το Ευαγγέλιο μάς θυμίζει κάτι βαθύ. Ο Θεός ποτέ δεν εγκαταλείπει. Ακόμα και τα γεγονότα που φαίνονται σκοτεινά, είναι εργαλεία της αγάπης Του. Ο Παντογνώστης ξέρει γιατί μας πηγαίνει στην «Αίγυπτο» και γιατί μας επιστρέφει από εκεί. Ξέρει πότε πρέπει να μείνουμε και πότε να φύγουμε, πότε να σιωπήσουμε και πότε να ενεργήσουμε.
Ο Χριστός επιστρέφει από την Αίγυπτο μόνο όταν ο κίνδυνος έχει περάσει. Πηγαίνει στη Γαλιλαία, μια περιοχή περιφρονημένη. Εκεί, στην απλότητα της ζωής, θα μεγαλώσει ο Χριστός. Ο Σωτήρας του κόσμου δεν μεγαλώνει στα ανάκτορα αλλά στην απλότητα μιας επαρχίας. Αυτό είναι το μυστήριο του Θεού. Εκεί όπου ο κόσμος βλέπει ασήμαντα πράγματα, ο Θεός κρύβει τη δόξα Του.
Ας σταθούμε σε αυτό το σημείο λίγο και στον Ιωσήφ. Είναι ο ήσυχος άνθρωπος της υπακοής. Δεν μιλά καθόλου στα Ευαγγέλια. Όμως η σιωπή του δεν είναι αδυναμία. Είναι δύναμη. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ακούει τον Θεό. Σήμερα που όλοι μιλούμε συνεχώς, που θέλουμε να επιβάλουμε τη γνώμη μας, που αγωνιούμε να δικαιωνόμαστε, ο Ιωσήφ μάς δείχνει έναν άλλον δρόμο. Να ακούμε. Να σιωπούμε για να ακούσουμε το θέλημα του Θεού. Να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε πριν γνωρίσουμε το σχέδιό Του.
Και η Παναγία; Η Παναγία πορεύεται με εμπιστοσύνη. Είπε το «ας γίνει το θέλημά Σου» και το κρατά με συνέπεια μέχρι τέλους. Σηκώνεται μέσα στη νύχτα για να φύγει. Δεν παραπονιέται, δεν λυγίζει, δεν απαιτεί εξηγήσεις. Κρατά τον Χριστό στην αγκαλιά της και προχωρεί. Αυτή είναι η εσωτερική της δύναμη. Η δύναμη της απόλυτης εμπιστοσύνης στον Θεό.
Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής μετά τα Χριστούγεννα δεν είναι απλώς μια ιστορία. Είναι εικόνα της δικής μας ζωής. Μας καλεί να δούμε τρία πράγματα.
Πρώτον, ότι ο Θεός δεν εγκαταλείπει ποτέ τον άνθρωπο. Ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές είναι εκεί. Μπορεί να μη βλέπουμε το σχέδιό Του, αλλά υπάρχει.
Δεύτερον, μας καλεί να μάθουμε την υπακοή του Ιωσήφ. Όχι μια υπακοή τυφλή, αλλά μια υπακοή εμπιστοσύνης. Να προσευχόμαστε για να καταλαβαίνουμε πότε ο Χριστός μάς καλεί να μείνουμε και πότε να κινηθούμε, πότε να αλλάξουμε και πότε να περιμένουμε.
Τρίτον, μας καλεί να μιμηθούμε την Παναγία στην αφοσίωση της καρδιάς. Στις χαρές και στις λύπες να κρατούμε τον Χριστό στην αγκαλιά της ψυχής μας. Διότι όποιος έχει Θεό, μπορεί να πορευτεί και στην ερήμωση της Αιγύπτου και στην ταπείνωση της Γαλιλαίας.
Τα Χριστούγεννα συνεχίζονται. Η χαρά της Γέννησης δεν τελειώνει με τη βρεφική εικόνα στη φάτνη. Συνεχίζεται σήμερα, στην πορεία μας προς την Αίγυπτο και πίσω, στις δικές μας δυσκολίες και ελπίδες. Ο Χριστός δεν ήρθε για να μείνει μακριά μας. Ήρθε για να μοιραστεί την ανθρώπινη ζωή, τον φόβο, την εξορία, την αβεβαιότητα. Και ακριβώς επειδή τα πέρασε όλα αυτά, μπορεί σήμερα να στέκεται δίπλα μας.
Ας Του εμπιστευθούμε λοιπόν τη ζωή μας. Ας Του πούμε με ειλικρίνεια: «Κύριε, προπορεύσου. Και δώσε μου τη δύναμη να Σε ακολουθώ».
Αμήν.
