«Χρονοδιακόπτ-εις;»: Ατομική έκθεση ζωγραφικής της Χρυστάλλα Τσιαμπάρτα
Το Σάββατο 10 Οκτωβρίου, στις 17:00 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί η έναρξη της ατομικής έκθεσης ζωγραφικής της Χρυστάλλα Τσιαμπάρτα με τον τίτλο «Χρονιοδιακόπτ-εις;», στην αίθουσα της πινακοθήκης της Ευξείνου Λέσχης Φλώρινας.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 12 Οκτωβρίου και θα τηρηθούν όλοι οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας.
Προσωπικό σημείωμα της καλλιτέχνις
Άραγε, τι είναι ο χρόνος; Πώς λειτουργεί; Μήπως απλά κυλά όπως ακριβώς κάνει και ένα ποτάμι έχοντας μια αφετηρία και ένα τέλος; Ή μήπως ξεκινά και σταματά όποτε και όπου θέλει; Και εμείς επηρεαζόμαστε από αυτόν ή μας προσπερνά αδιαφορώντας πλήρως για την ύπαρξή μας;
«Η αντίληψη του χρόνου γίνεται ανάλογα με το πώς τον βιώνουμε μέσα από ψυχικές περιόδους» (Δανέζης, 1994).
Η συγκεκριμένη αναφορά του Μ. Δανέζη, ταλάνιζε το μυαλό μου για αρκετό καιρό. Η θεωρία της επιστήμης γύρω από τον χρόνο αποτελούσε πάντα για μένα πηγή έμπνευσης, καθώς το συγκεκριμένο θέμα αποτελεί προσωπικό μου προβληματισμό από τότε που δεν μπορώ καν να θυμηθώ. Ο χρόνος είναι κάτι προσωπικό για τον καθένα ξεχωριστά. Μπορεί να τον μετράμε στα ρολόγια μας, όμως το πώς τον ξεγελάμε είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.
Ο χρόνος ρέει εκεί όπου υπάρχει μέρα, εκεί όπου υπάρχει νύχτα. Ελλοχεύει εκεί που διαχέεται φως και εκεί που απλώνεται σκοτάδι. Γίνεται εύκολα αντιληπτός από τον άνθρωπο γιατί αφήνει πίσω του αλλαγές. Ο άχρονος χρόνος, εν αντιθέσει, δεν αφήνει πίσω του αλλαγές όμως μπορείς να τον νιώσεις. Βρίσκεται εκεί που χάνεσαι μέσα σε μία όμορφη στιγμή, εκεί που θα βρίσκεσαι με το άλλο σου μισό για δύο ώρες και θα σου φανούν σαν δύο λεπτά (Αυγουστατος Ι, 2018). Βρίσκεται εκεί που τελειώνεις έναν ζωγραφικό πίνακα και αναρωτιέσαι πότε έγινε αυτό, ποιος το έφτιαξε και πώς. Ο Άχρονος χρόνος αποτελείται από στιγμές που νιώθουμε σαν να ξεγλίστρησαν νωρίς, λόγω κάποιας χαρούμενης συγκυρίας. Ο καλλιτέχνης ζει πιο πολύ στον άχρονο χρόνο απ’ ότι στον κανονικό.
Φανταστείτε τον χρόνο ως μια διάσταση, μια οντότητα, ενώ το άχρονο ως κάτι εντελώς αφαιρετικό, χωρίς αρχή και τέλος. Βάση αυτής της θεωρίας συνεπάγεται ότι, όταν ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει κάτι από τον κόσμο του, το αποτέλεσμα πιθανόν να μη μοιάζει με αυτό που ο κοινός κόσμος αντιλαμβάνεται ως πραγματικότητα. Φαίνεται ότι η ουτοπία καταλαμβάνει μεγάλη θέση στην έκφραση του άχρονου. Επομένως, ο χρόνος για τον καλλιτέχνη είναι σχετικός. Ο χρόνος για τον καλλιτέχνη όταν το επιθυμήσει, έχει διακόπτη. Χρονο-διακόπτη.
Το εικαστικό ζωγραφικό μου έργο στο πλαίσιο της πτυχιακής μου εργασίας αφομοιώνει την έννοια του άχρονου χρόνου σε συνάρτηση με τον χρόνο. Παρουσιάζει εικόνες οι οποίες τείνουν να δημιουργούν ένα σουρεαλιστικό αποτέλεσμα λόγω της πρόσμιξης ρεαλιστικών στοιχείων σε περίεργες συνθέσεις. Επίσης, εμφανίζει σύμβολα τα οποία έρχονται για να αντιπαραβάλουν τις δυο έννοιες και να προβληματίσουν τον θεατή. Σε οποιονδήποτε παρατηρεί τη δουλειά μου οι πίνακές μου μπορεί να φαντάζουν σαν όνειρο πυρετού. Διάσπαρτες αναμνήσεις από σκηνές που εμφανίζονται στα όνειρα μου το βράδυ, αφιλτράριστα συναισθήματα από προσωπικούς προβληματισμούς, αντίστροφη γραφή, όλα αυτά ξεδιπλώνονται μπροστά στο μάτι του θεατή αποσκοπώντας ένα επίπεδο οικειότητας και ταύτισης.
