Στα μη περαιτέρω…

Του Τάσου Βακφάρη

Έχομεν φτάσει όλοι στα μη περαιτέρω…

Θέμε να κλαίμε, δεν κλαίμε!

Θέμε να γελάμε, δεν γελάμε!

Θέμε να αγκαλιάζουμε, δεν αγκαλιάζουμε!

Θέμε να φιλάμε, δεν φιλάμε!

Τα μη περαιτέρω εγράψαμε στο μαύρο το σεντόνι…

Θέτε που ταξίδεψαν όσοι δεν είχαν ταξιδέψει ποτέ με το νου!

Θέτε που λευτέρωσαν όσοι τα πουλιά τους αγαπούσαν στο κλουβί τους μέσα!

Θέτε που τα βράδια η πόλη γίνεται χωριό και οι χωρικοί λεβέντες!

Θέτε που αντίκρισαν κακό τον εαυτό τους οι πολλοί και τρόμαξαν!

Θέτε που έβαλαν στο σεντούκι το παρόν και άρπαξε υγρασία!

Έχομεν φτάσει όλοι στα μη περαιτέρω…

Δεν θέμε να πενθούμε, μα πενθούμε!

Δεν θέμε να φοβόμαστε, μα τρέμουμε!

Δεν θέμε να κλειστούμε, μα αμπαρωθήκαμε!

Δεν θέμε να σταθούμε, μα χορταριάσαμε!

Δεν θέμε να ζούμε έτσι, μα υπομένουμε!

Στα μη περαιτέρω βασίζεται η Ελπίς…

Δεν θέτε να μάθετε πως οι παλάμες έκλεισαν στεγανά τα αυτιά μας!

Δεν θέτε να μάθετε τα μάτια μας πως βάφτηκαν από το φτηνό μελάνι!

Δεν θέτε να ξέρετε πως αν το στόμα μας μίλαγε θα κελαϊδούσε!

Δεν θέτε να ξέρετε πόση απόγνωση γνώρισε σήμερα η ανθρωπότητα!

Δεν θέτε να μάθετε πως είναι να αγαπάς χωρίς καρδιά!

Θέμε δεν θέμε στα μη περαιτέρω εναποθέτει το αύριο για εμάς…