Ο πανηγυρικός της 25ης Μαρτίου 2022 στο γυμνάσιο Αμμοχωρίου από τον καθηγητή Πέτρο Δημητριάδη

Η σημερινή διπλή γιορτή, η επέτειος της 25ης Μαρτίου 1821 και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι ο εορτασμός των Ελλήνων στο γένος και στο φρόνημα. Είναι η μέρα που τιμούμε δύο πολύ σπουδαία γεγονότα.

Τιμούμε τη μέρα κατά την οποία ένας αγνός και λαμπρός Άγγελος, σταλμένος από τον ίδιο το Θεό, ανακοίνωσε στην Παναγία την απόφαση του Κυρίου μας να φέρει στον κόσμο τον Υιό του.

Η Γέννηση του Χριστού είχε ένα και μοναδικό στόχο: να μας δείξει μέσα από τη Ζωή του και τα λόγια του τον τρόπο που πρέπει να ζούμε, να μας θυμίσει τον βασικότερο λόγο της δημιουργίας μας: την προσφορά της ΑΓΑΠΗΣ.

Πέρα όμως από την αναγγελία του ερχομού του Χριστού στη Γη, η 25^η Μαρτίου για μας τους Έλληνες έχει μια εξίσου ιερή συμβολική σημασία.

Συμβολίζει την πιο σημαντική και οργανωμένη προσπάθεια που έκανε το Ελληνικό Έθνος για να αποτινάξει από τις πλάτες του τον τουρκικό ζυγό και να καταφέρει και πάλι να ζήσει ελεύθερο και περήφανο!

Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 για 400 ολόκληρα χρόνια οι Έλληνες υφίστανται τις ταπεινώσεις της πιο σκληρής σκλαβιάς.

Οι Τούρκοι εφαρμόζουν τον βίαιο εξισλαμισμό, το παιδομάζωμα, τη βαριά φορολογία, την αναγκαστική ναυτολογία, τις αρπαγές και τις σφαγές, προκειμένου να υποτάξουν τους Έλληνες.

Όμως οι πρόγονοί μας, παρά τα μαρτύρια, κατόρθωσαν να διατηρήσουν την εθνική τους συνείδηση και να μην αφομοιωθούν, μέσω της Ορθόδοξης πίστης και της ελληνικής γλώσσας. Πίστευαν ακράδαντα ότι είναι οι συνεχιστές όχι μόνο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αλλά και της αρχαίας Ελλάδας.

Σ’ αυτό συνέβαλε κυρίως η Εκκλησία, η «κιβωτός του Έθνους», το κρυφό σχολειό και οι δάσκαλοι του Γένους, όπως ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Ρήγας Φερραίος, ο Αδαμάντιος Κοραής, κ.ά., που έσπειραν το σπόρο της λευτεριάς και τον πότισαν με το αίμα τους.

Χωρίς αμφιβολία, ο αγώνας του 1821 έχει την ουσία και τις διαστάσεις ενός θαύματος «γιατί στο θαύμα και όχι στη λογική, χρωστάει την ανάστασή του το γένος», έγραψε ο στρατηγός Μακρυγιάννης. Στην αγιοφρούρητη μονή της Αγίας Λαύρας, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός υψώνει το λάβαρο της επανάστασης, έναν μπλε σταυρό σε λευκό φόντο, που αποτέλεσε το πέπλο της λευτεριάς. Και οι αγωνιστές δίνουν όρκο ιερό: «Ελευθερία ή Θάνατος» βροντοφώναξαν κι έγραψαν με το αίμα τους την απαρχή της ιστορίας της νεότερης Ελλάδας.

Απ΄άκρη σ΄άκρη του ελληνισμού, από το Σούλι και τη Μακεδονία, ως το Ταίναρο και την Κρήτη, από την Κωνσταντινούπολη και τον Πόντο, ως την Κύπρο και τα Δωδεκάνησα ξεσηκώθηκε το υπόδουλο γένος.

Το χάνι της Γραβιάς, η Τρίπολη, η Αλαμάνα και το Μεσολόγγι έγιναν κάστρα αντρειοσύνης και σύμβολα αυτοθυσίας και ηρωισμού. Και τότε όλοι, άντρες, γυναίκες, γέροντες και παιδιά έλαβαν μέρος στη μεγάλη εξέγερση με απίστευτο ηρωισμό. Οι χτεσινοί ραγιάδες έγιναν μεμιάς ήρωες. Το όραμα της λευτεριάς το άπιαστο, το μεγαλειώδες , το σήκωσαν μορφές αγέρωχες, γνήσια τέκνα της ελληνικής λεβεντιάς , βράχοι υψηλοί με απίστευτη αντρειοσύνη. Ο Κολοκοτρώνης στο Μοριά, ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, ο Διάκος στην Αλαμάνα, ο Ανδρούτσος στο χάνι της Γραβιάς. Και η στρατιά των ηρώων μεγάλωνε: Γεώργιος Καραϊσκάκης, Κανάρης, Μπότσαρης, Παπαφλέσσας, Μπουμπουλίνα, Μαντώ Μαυρογένους.

Οι επαναστάσεις και οι πόλεμοι που γίνονται στις μέρες μας είναι συνήθως πόλεμοι συμφερόντων. Η Επανάσταση όμως του 1821, δε μοιάζει μ’ αυτούς τους πολέμους, διότι είχε άρωμα πίστεως, απόφαση θανάτου, φρόνημα μαρτυρικό!

Μια χούφτα άνθρωποι, βασανισμένοι, κυρτωμένοι από το ασήκωτο βάρος της τουρκικής σκλαβιάς τετρακοσίων και πλέον ετών, ξεσηκώθηκαν να διώξουν τον βάναυσο κατακτητή, χωρίς να έχουν όπλα και τακτικό στρατό. Μόνα τους όπλα ήταν η καταφυγή τους στο Θεό και την Υπέρμαχο Στρατηγό και η απόφασή τους να πεθάνουν πολεμώντας «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία».

Μια χώρα μονάχα μπορεί να καυχιέται για τέτοιου βεληνεκούς ήρωες και ηρωικές πράξεις. Και αυτή η λεβεντογέννα χώρα είναι η Ελλάδα, ο τόπος που γέννησε την ιδέα της λευτεριάς. Η μεθοδική προετοιμασία από τη Φιλική Εταιρεία, οι κλέφτες και οι αρματολοί, η θέληση και η αγωνιστικότητα και κυρίως η θυσία και ο ηρωισμός του ελληνικού λαού γονάτισε την οθωμανική αυτοκρατορία.

Η ελληνική επανάσταση κατακεραυνώνει τον Τούρκο κατακτητή, έχει στοιχίσει όμως βαρύτατα. Τα χώματα της ελληνικής γης που ελεύθερα εμείς πατάμε ζυμώθηκαν με τα αίματα και σπάρθηκαν με τα οστά ενός εκατομμυρίου Ελλήνων αγωνιστών. Γι΄αυτό και ο ποιητής Βασίλειος Ρώτας έγραψε:

Διαβάτη στάσου προσοχή,
δω κάτω κείτονται νεκροί,
που δεν επρόδωσαν ποτέ,
ποτέ δεν είπαν ψέματα,
τύραννο δεν προσκυνήσαν
Διαβάτη στάσου προσοχή
και με άξιο νου μελέτα τους.
τι κι αν χαίρεσαι τ΄ωραίο φως,
κι αν όλο θάρρος περπατάς,
κι αν σ΄αγαπάνε κι αγαπάς,
κι ότι καλό έχεις στη ζωή,
στο χάρισαν τούτοι οι νεκροί .
Διαβάτη στάσου προσοχή
και μ΄άξιο νου μελέτα τους.

Χρειάστηκαν πάνω από εκατόν είκοσι χρόνια αγώνων για να ενσωματωθούν στον εθνικό κορμό όλες οι περιοχές του σημερινού ελληνικού κράτους. Τα Επτάνησα το 1864, η Θεσσαλία και η Ήπειρος το 1881, η Μακεδονία το 1912, η Κρήτη το 1913, η Θράκη το 1920 και τελευταία τα Δωδεκάνησα το 1947.

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον βίαιο ξεριζωμό των Ελλήνων της ευρύτερης περιοχής της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης.

Η Μικρασιατική Καταστροφή θεωρείται ως η μεγαλύτερη συμφορά του Νεότερου Ελληνισμού. Με τη Συνθήκη της Λωζάνης και την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών, ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης ξεριζώθηκε από την προαιώνια πατρίδα του. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και Αρμένιοι Χριστιανοί εξοντώθηκαν και οι υπόλοιποι ήρθαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα. Το σχεδόν χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος έπρεπε τάχιστα να στεγάσει και να περιθάλψει αυτόν τον τεράστιο πληθυσμό.

Παράλληλα, με την αποχώρηση των μουσουλμάνων στο θρήσκευμα από την ελληνική επικράτεια, η Ελλάδα κατέστη περισσότερο εθνικά και θρησκευτικά ομοιογενής, αλλά η Μεγάλη Ιδέα, που αποτέλεσε τον κύριο συνεκτικό δεσμό της κοινωνίας και τον κύριο στόχο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής για σχεδόν 100 χρόνια, έλαβε τέλος.

Η επί δεκαετίες απροθυμία ή διστακτικότητα των κυβερνήσεων να αναγνωρίσουν τα γεγονότα αυτά ως Γενοκτονία, έχει ως αποτέλεσμα η σύγχρονη Τουρκία, όχι μόνο να μην δείχνει μεταμελημένη για τα ιστορικά εγκλήματα του παρελθόντος, αλλά να επιδιώκει να τα δικαιώσει, προωθώντας τα νεοθωμανικά της οράματα, και μάλιστα με μεθόδους βίας και απειλών.

Ως εκ τούτου, η εκστρατεία για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Χριστιανών της Μικράς Ασίας πρέπει να συνεχιστεί με μεγαλύτερη ακόμη αποφασιστικότητα, όχι μόνο προς τιμή όσων έχασαν τη ζωή τους στις σφαγές της Σμύρνης και άλλων μικρασιατικών περιοχών. Κυρίως, καλούμαστε να μην επιτρέψουμε στη σημερινή Τουρκία να εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του διεθνούς ταραξία, χωρίς να έχει τις συνέπειες των πράξεών της. Ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά, σε αντίθεση με το 1922, η ανθρωπότητα δεν θα κάνει τις επιλογές της με τα ίδια με τότε ιδιοτελή συμφέροντα, εις βάρος των αρχών της αλήθειας και της δικαιοσύνης.

Σήμερα διανύουμε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της ιστορίας μας. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλαπλές απειλές, πολλούς μα καλά κρυμμένους εχθρούς. Θα πρέπει λοιπόν, να ανατρέξουμε και να αναβαπτιστούμε στις αξίες και τα ιδανικά του 1821, στο « εμείς» του Μακρυγιάννη, στον πατριωτισμό και τη θυσία των αγωνιστών. Να κρατήσουμε αυτά που μας ενώνουν και να αναλογιστούμε τι χάσαμε, τι έχουμε και τι μας πρέπει, έτσι ώστε να μην αναγκαστούμε να ξαναζήσουμε την ιστορία που ξεχάσαμε.

Ας εμπνευστούμε από τους ήρωες του 1821 πραγματικά και όχι πρόσκαιρα. Ας τους έχουμε στο νου μας καθημερινά και όχι μια φορά το χρόνο. Και τότε μόνο θα είμαστε άξιοι της ελευθερίας που εκείνοι μας χάρισαν.

Ευλαβείς προσκυνητές σήμερα, γονατίζουμε εμπρός στους τάφους των αθανάτων ηρώων του Έθνους μας.

Τιμή και δόξα στην αδούλωτη Ελληνική ψυχή!

Τιμή και δόξα στους αθάνατους νεκρούς του 1821!

Τιμή και ευγνωμοσύνη και σε όλους εσάς τους αφανείς ήρωες που δεν κατέγραψε η ιστορία, σε σας που τα δώσατε όλα χωρίς να πάρετε τίποτε…

ΖΗΤΩ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

ΖΗΤΩ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ