12 Φεβρουαρίου 1949 – 12 Φεβρουαρίου 2017: 68 χρόνια μνήμες

Η ομιλία του Έφεδρου Ταγματάρχη Πέτρου Ηλιάδη για τη Μάχη της Φλώρινας

 

Ημέρα εθνικής μνήμης, αυτογνωσίας και προβληματισμού η σημερινή.

Ημέρα αυτοθυσίας, πόνου, δακρύων αλλά και δόξης και τιμής η 12η Φεβρουαρίου 1949.

Όμως για τους τότε ξενοκίνητους απάτριδες και σημερινούς ψευτοκουλτουριάρηδες, φυγόστρατους υπονομευτές της εθνικοθρησκευτικής μας κληρονομιάς, η ημέρα αυτή για εξήντα οκτώ (68) χρόνια είναι ημέρα μίσους και οι τιμώντες αυτήν είναι φασίστες.

Κυρίες και κύριοι παρευρίσκεστε εδώ περισσότερο ως προσκυνητές, παρά ως ακροατήριο μιας ομιλίας. Ήρθατε και συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί, για να ανάψουμε και πάλι το κεράκι της θύμησης και της ευγνωμοσύνης μας σε αυτούς, τους οποίους «επιδεικτικά» εδώ και 35 χρόνια ξέχασαν όλες οι πολιτικές και πολιτειακές ηγεσίες της πατρίδας μας.

Συγκεντρωθήκαμε για να στεφανώσουμε με τον αμάραντο της δόξας στέφανο, τους τάφους των ηρώων μαχητών της Φλώρινας, τάφους πάνω στους οποίους ακουμπάει στέρεα η ελευθερία μας σήμερα.

Βρισκόμαστε εδώ, παρόντες στο προσκλητήριο του χρέους μας, για να προσευχηθούμε σιωπηλά για τις ψυχές τους, να αντλήσουμε δύναμη από τη θυσία τους, να επιβεβαιώσουμε ότι «τείδαι κείνται τοις κείνην ρήμασι πειθόμενοι», να μεταφέρουμε στις επερχόμενες γενιές το μήνυμα ότι η ελευθερία της πατρίδος κερδήθηκε μόνο με αγώνες και θυσίες των παιδιών της και όχι με αγώνες «φιάσκο» τύπου Πολυτεχνείου ή αγώνες αναρχικών και αντιεξουσιαστών τύπου Εξαρχείων.

Τέλος, συγκεντρωθήκαμε όλοι εδώ γιατί νιώθουμε εθνική μοναξιά και ζητάμε την αλήθεια των εθνικών νοημάτων σε αυτούς τους τάφους των ηρώων μας. Και φέτος, για μια ακόμη φορά ήρθαμε να ζήσουμε τα γεγονότα εκείνων των ημερών, να βιώσουμε τις αγωνίες, τα καρδιοχτύπια αλλά και τις αποφάσεις των γενναίων εκείνων και να γίνουμε κοινωνοί των ηρωικών τους πράξεων.

Μπροστά από τους τάφους αυτών των ηρώων, ξετυλίγεται νοερά το κουβάρι των αναμνήσεων, η κλεψύδρα του χρόνου μετράει αμείλικτα και αρχίζει να ξαναγράφεται η ιστορία 68 χρόνων πίσω, τις ίδιες παγερές, με σήμερα, νύχτες του Φεβρουαρίου 1949.

Τις νύχτες εκείνες που σύσσωμο το Έθνος στάθηκε με κομμένη την ανάσα πάνω από τη Φλώρινα, και η καρδιά του χτυπούσε στο ρυθμό των όπλων των υπερασπιστών της. Των όπλων που έπαιρναν τον ρυθμό της καρδιάς των παλληκαριών που τα κρατούσαν. Αυτών των επωνύμων και ανωνύμων παλληκαριών που με καρτερικότητα, επί μήνες, περιφρόνησαν τις άνανδρες και ιταμές προκλήσεις των ξενοκίνητων ορδών, περιφρόνησαν τον ίδιο το θάνατο και θυσιάστηκαν στο βωμό του καθήκοντος, κονιορτοποιώντας όμως τα καταχθόνια σχέδια και αποφάσεις της 5^ης ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. που συνήλθε στις 30-31 Ιανουαρίου 1949 στην περιοχή των Πρεσπών.

Τα σχέδια που προέβλεπαν τη δημιουργία «Μακεδονικού κράτους» όπως επί λέξει αναφέρεται στην απόφαση της, για την μελλοντική τύχη της Μακεδονίας μας. Έγραφαν: «Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το αποτέλεσμα της νίκης του Δημοκρατικού στρατού Ελλάδας και της λαϊκής επανάστασης, θα είναι να βρει ο «Μακεδονικός λαός» την πλήρη εθνική του αποκατάσταση, έτσι όπως την θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποκτήσει».

Και στις 15 Φεβρουαρίου 1949, τρεις ημέρες μετά την πανωλεθρία του Δημοκρατικού στρατού στη Φλώρινα, το γενικό αρχηγείο των συμμοριτών επιβεβαιώνει τις αποφάσεις της 5^ης ολομέλειας του Κ.Κ.Ε. διακηρύσσοντας ότι: οι Σλαβομακεδόνες είναι ιδιαίτερος λαός που χύνει το αίμα του σήμερα μαζί μας και ζητάει τη δικιά του λευτεριά».

Ας ξεκινήσουμε όμως από τα γεγονότα και ειδικότερα από τις προετοιμασίες που προηγήθηκαν της μάχης της Φλώρινας. Στις 30 Ιανουαρίου 1949 ο Μάρκος Βαφειάδης αντικαταστάθηκε στην ψευτοκυβέρνηση των συμμοριτών από τον Ιωαννίδη και στην αρχιστρατηγία του Δημοκρατικού στρατού από τον Γούσια.

Στη διάθεση της νέας ηγεσίας υπήρχαν σημαντικές εμπειροπόλεμες δυνάμεις, που υπολογίζονταν σε 7000 άνδρες καλώς οπλισμένες. Ο ανεφοδιασμός των μονάδων αυτών ήταν εξασφαλισμένος από την Αλβανία, μέσω του πεδινού διαδρόμου της Πρέσπας.

Με την σχεδιαζόμενη επίθεση κατά της Φλώρινας, σε συνέχεια των προσωρινών επιτυχιών τους σε Καρδίτσα, Καρπενήσι και Νάουσα, η ηγεσία των συμμοριτών επεδίωκε:

• Να καταστρέψει τη 2^α Μεραρχία και να λαφυραγωγήσει το πολεμικό και λοιπό υλικό της.
• Να στρατολογήσει βιαίως νέους και νέες ορίζοντας ως επικεφαλή της βιαίας στρατολόγησης τον σύντροφο Σπάρτακο.
• Να εκμεταλλευτεί την πόλη επιμελητειακώς.
• Να τιμωρήσει τους εχθρούς της μέσα στη Φλώρινα τοποθετώντας ως επικεφαλή της υπηρεσίας σύλληψης προδοτών και τη σίγουρη μεταφορά τους έξω από την πόλη τον σύντροφο Κέντρο.
• Να καταλάβει τη Φλώρινα και να εγκαταστήσει στην πόλη την ψευτοκυβέρνησή της, ορίζοντας τη Φλώρινα ως πρωτεύουσα της «Ελεύθερης Ελλάδος» δημιουργώντας διεθνή αναγνώριση.

Άξια προσοχής και η ημερήσια διαταγή του γενικού αρχηγείου των συμμοριτών στις 10 Φεβρουαρίου 1949, παραμονή της επίθεσης εναντίον της Φλώρινας, στην οποία τονίζονταν τα εξής: «…Πρέπει να σαρώσουμε τα οχυρά του εχθρού. Να εξοντώσουμε τη 2^α μοναρχοφασιστική μεραρχία. Να καταλάβουμε τη Φλώρινα και να μείνουμε σε αυτή. Να στρατολογήσουμε χιλιάδες νέους μαχητές και μαχήτριες. Η Φλώρινα πρέπει να γίνει δική μας».

Τόση δε μεγάλη αυτοπεποίθηση είχαν για την επιτυχία τους, ώστε καθόρισαν την 8^η πρωινή ώρα της 12^ης Φεβρουαρίου ως ώρα παρέλασης στον κεντρικό δρόμο της Φλώρινας.

Και πράγματι παρέλασαν. Αλλά παρέλασαν το απόγευμα της ίδιας ημέρας όχι ως νικητές, αλλά ως ένας θλιβερός συρφετός αιχμαλώτων.

Όλοι οι παραπάνω σκοποί επιβεβαιώνονται από τις εκθέσεις-απολογίες του αρχιστρατήγου του «Δημοκρατικού στρατού» Γούσια και του πολιτικού καθοδηγητή Βλαντά, που υπέβαλαν μετά την πανωλεθρία στη μάχη της Φλώρινας, όπου μεταξύ άλλων έγραφαν, προσπαθώντας να ωραιοποιήσουν τις δυσάρεστες εικόνες που δημιουργήθηκαν, μετά την αποτυχία τους:

• Η τέλεια προπαρασκευή και η επιχείρηση της επίθεσης κατά της Φλώρινας, μπορούσε να τελειώσει με πλήρη επιτυχία.
• Πιστεύαμε ότι η απελευθέρωση και το κράτημα μιας πόλης θα σημείωνε την αρχή της αποφασιστικής στροφής για την αναγνώριση νέου κράτους, του δικού μας, από τα κράτη που στήριζαν τον αγώνα μας ήτοι Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Ρωσία.
• Η μεγάλη στρατιωτική και πολιτική σημασία της επιχείρησης της μάχης της Φλώρινας ήταν τα πολλαπλά αποτελέσματα όπως:

1) να συντρίψουμε τη 2^α μοναρχοφασιστική μεραρχία και τις τυχόν ενισχύσεις της

2) να λαφυραγωγήσουμε το πολεμικό και λοιπό υλικό της, που θα μας έδινε νέες εξοπλιστικές δυνατότητες

3) με τη επιχείρηση αυτή κάμποσες χιλιάδες νέοι μαχητές και μαχήτριες να περάσουν στις γραμμές του στρατού μας

4) να συνεχιστεί και να αυξηθεί το υψηλό ηθικό των μαχητών και μαχητριών μας, που θα πολλαπλασιάσει τη μαχητική τους απόδοση.

Οι Γούσιας και Βλαντάς στην ίδια απολογητική τους έκθεση για την αναπάντεχη ήττα γράφουν χαρακτηριστικά: «Ας κάνουμε μια παρομοίωση. Γδύνεσαι και ετοιμάζεσαι να ξαπλώσεις σε μια λεκάνη με πολύ ζεστό νερό και μόλις ξαπλώσεις ξέγνοιαστος, βρίσκεσαι αντί σε πολύ ζεστό, σε πολύ παγωμένο νερό. Οι συνέπειες είναι να ξαφνιαστείς, να παίξουν τα νεύρα σου, να κοπεί για μια στιγμή η αναπνοή σου από το αναπάντεχο. Δεν θα ήταν υπερβολή αν πούμε ότι το ίδιο έπαθαν οι μαχητές και τα στελέχη μας στη μάχη της Φλώρινας».

Μια άλλη επίσης χαρακτηριστική ομολογία της οικτρής αποτυχίας τους στη Φλώρινα, είναι και το δημοσίευμα του περιοδικού των συμμοριτών «Δημοκρατικός στρατός» όπου στο τεύχος 4 γράφει χαρακτηριστικά:

«Στη μάχη της Φλώρινας οι δυνάμεις μας πήγαιναν με μεγάλη φόρα. Όταν βρέθηκαν μπροστά σε απρόβλεπτες δυσκολίες, ξαφνιάστηκαν, ζαλίστηκαν, έχασαν την αυτοκυριαρχία τους, έκαναν σπασμωδικές κινήσεις, τα δίπλωσαν και άλλοι, όπως τα τμήματα της 18^ης ταξιαρχίας κλωθογύριζαν, όπως κάνει εκείνος που παίζει την τυφλόμυγα, κάτω από τα εχθρικά πυρά».

Σε όλες τις εκθέσεις και τα ιστορήματα των συμμοριτών προβάλλονται λόγοι-δικαιολογίες- για την πανωλεθρία που υπέστησαν. Ο κύριος όμως λόγος της ήττας τους δεν αναφέρεται πουθενά, σκόπιμα φυσικά. Γι’ αυτό και όλες οι δικαιολογίες τους πέφτουν στο κενό. Και ο λόγος αυτός είναι ότι ενώ στους σχεδιασμούς τους έλαβαν βέβαια υπόψιν τους όλες τις παραμέτρους και τα στρατιωτικά δεδομένα, παρέλειψαν να υπολογίσουν την ψυχή του Έλληνα στρατιώτη. Αυτή που σε δεδομένη στιγμή, γίνεται θύελλα και σαρώνει στο πέρασμά της κάθε λογής επιδρομέα κατά της πατρίδος. Αυτή ήταν που, όχι μόνο ανέτρεψε όλα τα άριστα σχέδια των συμμοριτών, αλλά σκόρπισε στους πέντε ανέμους τους προδότες και τα καταχθόνια ανθελληνικά σχέδια τους.

Οι πολεμικές επιχειρήσεις ξεκίνησαν στις 03.30 πρωινή της 12^ης Φεβρουαρίου. Οι δυνάμεις των επιδρομέων του «Δημοκρατικού στρατού» ανέρχονταν όπως προανέφερα σε πλέον των 7000 καλώς οπλισμένων και εκπαιδευμένων μαχητών οι οποίες βάσει των σχεδίων, που βρέθηκαν στο αρχείο του φονευθέντος Διοικητού Ταξιαρχίας των συμμοριτών του περίφημου «Λευτεριά», ήταν ταγμένες από Νότο έως Βόρεια της Φλώρινας με συγκεκριμένες αποστολές.

Οι εθνικές δυνάμεις με σύνολο στρατιωτικών περίπου 4000 κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο υπέρτερους εχθρούς αλλά και αριθμητικά τριπλάσιους, αν ληφθεί υπόψη ότι από τις 3 ταξιαρχίες της 2ας Μεραρχίας η μία (22^η) ενεπλάκει στη μάχη της Φλώρινας μόνο μετά από τις μεσημβρινές ώρες της 12^ης Φεβρουαρίου και αυτό γιατί έχοντας έδρα τη Βεύη, εμποδίστηκε από τους συμμορίτες να κινηθεί, λόγω ναρκοθέτησης του εθνικού δικτύου Λόφων, Μελίτης και Κλειδίου προς Φλώρινα.

Στις εθνικές δυνάμεις πρέπει να προστεθούν, ανώνυμοι και επώνυμοι αφανείς ήρωες του γενναίου λαού της Φλώρινας, της ηρωικής κοινότητας της Πρώτης, καθώς και άλλων κοινοτήτων που κατέφυγαν στη Φλώρινα και εντάχθηκαν στις υπάρχουσες δυνάμεις αυτοάμυνας, δίνοντας το βροντερό παρόν στη μάχη δίπλα στον στρατιώτη, τον χωροφύλακα τον ΜΑΥ και τον ΤΕΑ.

Εκτός των ανωτέρω μάχιμων πολιτών θα πρέπει να μνημονεύσουμε και τις δεκάδες αμάχων. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, οι οποίοι με πραγματικό κίνδυνο της ζωής των βρέθηκαν στο πλευρό των μαχόμενων, σαν μεταφορείς τραυματιών και πυρομαχικών, οι δε γυναίκες ως νοσοκόμες.

Τη μεγάλη αυτή και πολύτιμη συμβολή στη νίκη του πληθυσμού της Φλώρινας αναγνώρισε και το Γενικό Επιτελείο Στρατού στην ανακοίνωση που εξέδωσε στις 17 Φεβρουαρίου 1949 σχετικά με τη μάχη της Φλωρίνης όπου επιγραμματικά τονίζει τα εξής:

«Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Κομμουνισμός στη Φλώρινα δε βρήκε μόνο τον στρατό αντιμέτωπο αλλά βρήκε και το λαό της Φλωρίνης, ο οποίος σύσσωμος στο πλευρό του στρατού, πολέμησε στην πρώτη γραμμή. Και αυτό το τονίζουμε, διότι έχει ιδιαίτερη αξία».

Με παρόμοια επαινετικά λόγια και ο στρατηγός της νίκης διοικητής της 2ας Μεραρχίας Νικόλαος Παπαδόπουλος –ο θρυλικός «παπούς»- καταθέτει στο Μητροπολιτικό Ναό δημόσια τις ευχαριστίες προς τους κατοίκους λέγοντας: «Πρέπει να ευχαριστήσω όλους τους κατοίκους της Φλώρινας για την στάση την οποία τήρησαν καθόλη τη διάρκεια της μάχης και τη γενναιότητα που επέδειξαν. Αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου».

Η μάχη της Φλώρινας ξεκινά στις 3.30 τα ξημερώματα της 12^ης Φεβρουαρίου. Η ώρα των καταστροφέων του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού είχε έρθει. Οι δείχτες των ρολογιών σταμάτησαν και κατέγραψαν ιστορικές πράξεις αισχύνης, αδύνατον να γίνουν από άνθρωπο, αλλά δυνατόν να γίνουν από λυσσασμένα σκυλιά. Ο μαρτυρικός θάνατος του Ανθυπολοχαγού Χαράλαμπου Καστρισιανάκη είναι η πιο τρανή και τραγική απόδειξη.

Η λυσσαλέα επίθεση των συμμοριτών σε ολόκληρο το κυκλικό μέτωπο της Φλώρινας, ξεκινά μετά από τα καταιγιστικά πυρά του συμμοριακού πυροβολικού. Όλες οι επιθέσεις των συμμοριτών προσέκρουσαν σε μια πεισματώδη και γρανιτένια αντίσταση των υπερασπιστών της Φλώρινας. Κανέναν από τους αντικειμενικούς τους σκοπούς δεν κατάφεραν να πετύχουν οι συμμορίτες. Και αν προς στιγμήν, κατόρθωναν να καταλάβουν κάποιο ύψωμα, ο εθνικός στρατός με γρήγορη αντεπίθεση τους ανέτρεπε.

Στρατιωτικές μονάδες που κινήθηκαν προς ενίσχυση των μαχόμενων της 2^ας Μεραρχίας δεν μπόρεσαν λόγω ποικίλων εμποδίων εκ μέρους των συμμοριτών να φθάσουν έγκαιρα.

Μοναδική υποστήριξη στους ηρωικούς μαχητές της 2^ας Μεραρχίας και θετικό γεγονός για την έκβαση της μάχης το πρωί της 12^ης Φεβρουαρίου, ήταν η εμφάνιση αεροσκαφών της πολεμικής αεροπορίας, τα οποία παρά τις ιδιαίτερα δυσμενείς καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν, με αλλεπάλληλες επιθέσεις και κεραυνοβολώντας με πολυβόλα και ρουκέτες τις θέσεις των συμμοριτών, προσέφεραν πολύτιμη βοήθεια στους μαχόμενους ενθαρρύνοντας τους να συνεχίσουν τον ιερό υπέρ βωμών και εστιών αγώνα τους.

Στην κρισιμότερη ίσως στιγμή της μάχης, όταν κατελήφθη προσωρινά το ύψωμα 1033 στο βορρά και εξουδετερώθηκε η Δ΄ Πυροβολαρχία που ήταν πλησίον του σταθμού διοίκησης της 21^ης Ταξιαρχίας, φάνηκε ότι η θέση της 2^ας Μεραρχίας γινόταν πλέον δυσχερής έως τραγική.

«Ίτε παίδες Ελλήνων, νυν υπέρ πάντων ο αγών». Ο πολεμικός αυτός παιάνας του αρχαίου τραγικού Αισχύλου μεταφέρεται την κρίσιμη στιγμή της μάχης ως κραυγή αγωνίας από τα χείλη του στρατηγού Νικ. Παπαδόπουλου, του θρυλικού «παππού» σε όλους τους υπερασπιστές της Φλώρινας. Γνώριζαν τις ευθύνες που επωμίζονταν και ότι έπρεπε να αντέξουν και αυτή τη δοκιμασία. Και άντεξαν. Άντεξαν γιατί ήξεραν ότι από αυτόν τον εχθρό δεν κινδύνευε το Έθνος προσωρινά και εδαφικά. Κινδύνευε φυλετικά. Ήξεραν από ένστικτο αιώνων ότι αν έπεφτε αυτός ο τόπος, όχι μόνο θα έχανε την εθνική του ταυτότητα, αλλά θα άνοιγε η κερκόπορτα για μύρια όσα βάσανα και ντροπές θα ακολουθούσαν.

Και δεν είχαν το δικαίωμα να επιλέξουν. Η απόφαση για τη νίκη, ήταν μονόδρομος. Και νίκησαν. Κατέστρεψαν τα ανίερα σχέδια των ξενοκίνητων επιβουλέων, σαρώνοντας τους εχθρούς της ελευθερίας της πατρίδος, στα υψώματα 1033, 1115, 1398, παπούς. Το πεδίο της μάχης ήταν εγκατεσπαρμένο από εκατοντάδες πτώματα συμμοριτών, ενώ σε γραμμή, ρακένδυτοι και σε άθλια γενικά κατάσταση, οδηγούνταν προς τη Φλώρινα οι αιχμάλωτοι.

Άλλες ενισχύσεις αφίχθηκαν τις απογευματινές ώρες της 12^ης Φεβρουαρίου καθώς και την επόμενη ημέρα και ανέλαβαν δράση εκκαθαρίσεων των υψωμάτων κυκλικώς της Φλώρινας, στερεώνοντας την αμυντική νίκη της 2^ας Μεραρχίας.

Η μάχη της Φλώρινας έληξε στις 15 Φεβρουαρίου, με πλήρη θρίαμβο του εθνικού μας στρατού και συντριπτική πανωλεθρία των επιδρομέων συμμοριτών. Το επιβεβαιώνουν τα στατιστικά στοιχεία της μάχης, που σύμφωνα με τους επίσημους αριθμούς δείχνουν τη χειρότερη τραγωδία που υπέστησαν οι σλαβοκίνητοι κομμουνιστοσυμμορίτες, από την έναρξη του επάρατου αγώνα τους, το 1946 (3^ος γύρος), μέχρι τη μάχη της Φλώρινας.

Σύμφωνα με τον αείμνηστο κ. Θεόδωρο Βόσδου στο βιβλίο του «Η μάχη της Φλωρίνης», επί του πεδίου της μάχης εγκατέλειψαν 783 νεκρούς. Οι αιχμάλωτοι ανήλθαν σε 350. Ο εθνικός στρατός κυρίευσε 14 όλμους, 3 πολυβόλα, 440 αντιαρματικές γροθιές, 93 οπλοπολυβόλα, 405 τυφέκια, 126 νάρκες, άφθονα πυρομαχικά και πολλά άλλα υλικά πολέμου.

Έναντι αυτών των τρομακτικών απωλειών των συμμοριτών, οι απώλειες του εθνικού μας στρατού ήταν ελάχιστες, ήτοι 4 αξιωματικοί νεκροί και 40 οπλίτες, 17 αξιωματικοί τραυματίες και 267 οπλίτες. Επίσης υπήρχαν 2 αξιωματικοί αγνοούμενοι και 33 οπλίτες.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης και κύριας ημέρας της μάχης το πεδινό πυροβολικό του στρατού μας εκτόξευσε 4.186 βλήματα, το μέσο πυροβολικό 303 βλήματα ενώ μέχρι που έληξε η μάχη εκτοξεύθηκαν συνολικά 7.446 βλήματα πεδινού πυροβολικού και 765 βλήματα μέσου πυροβολικού.

Σύμφωνα δε με την επίσημη έκθεση του Β΄ Σώματος Στρατού, οι απώλειες του Δημοκρατικού στρατού ανήλθαν σε 1522 νεκρούς και αιχμαλώτους. Η επίθεση κατά της Φλώρινας δε μπορεί να στοίχισε στο Δ. Σ. Ε. λιγότερους από 1800-2000 άνδρες εκτός μάχης οριστικά ή προσωρινά. Ήταν μια τεράστια καταστροφή αν υπολογισθεί η δυσκολία πλέον αναπλήρωσης των απωλειών του. Αντίθετα οι απώλειες του Εθνικού Στρατού ήταν σχετικά μικρές (44 νεκροί, 75 εξαφανισθέντες – αργότερα νεκροί και 294 τραυματίες).

Στα χέρια των νικητών έπεσαν επίσης 5 όλμοι, 1 Α/Τ των 20χιλ. , 90 οπλοπολυβόλα, 22 πολυβόλα, 120 υποπολυβόλα, 405 τυφέκια, 126 νάρκες, 210 χειροβομβίδες, δεκάδες αντιαρματικοί εκτοξευτές, εκατοντάδες βλήματα όλμων, χιλιάδες φυσίγγια οπλοπολυβόλων και τυφεκίων.

Η σημασία της μάχης της Φλώρινας και τα αποτελέσματα της μεγαλειώδους νίκης του Εθνικού μας στρατού είναι ανυπολόγιστες αξίας, όχι μόνο για την πατρίδα μας της Ελλάδα, αλλά για την Ευρώπη και για όλα τα ελεύθερα και δημοκρατικά κράτη του κόσμου.

Για τη χώρα μας τα αποτελέσματα ήταν άμεσα ορατά.

• Απομακρύνθηκε ο κίνδυνος αλώσεως της χώρας μας από ανθέλληνες, εχθρούς και διώκτες των ελληνοχριστιανικών ιδεωδών.
• Η νίκη της Φλώρινας έβαλε οριστική ταφόπλακα στα σκοτεινά και ραδιούργα σχέδια των σλαβοκίνητων αναρχοκομμουνιστών για δημιουργία «Μακεδονικού κράτους».
• Αναπτερώθηκε το ηθικό του εθνικού μας στρατού, ο οποίος λίγους μήνες αργότερα με το νέο θρίαμβο του στο Βίτσι και το Γράμμο, έδωσε οριστικό τέλος σε ένα ξενοκίνητο εθνικό σπαραγμό.
• Αποκατέστησε την ειρήνη, την ησυχία, και την εσωτερική ασφάλεια σε όλη τη χώρα, δίνοντας το δικαίωμα στους Έλληνες να ξεκινήσουν το έργο της αποκατάστασης των καταστροφών, ενός δεκαετούς συνεχούς πολέμου.
• Το ηθικό των συμμοριτών κλονίσθηκε ανεπανόρθωτα από την ήττα, με αποτέλεσμα ο Δ. Σ. Ε. να χάσει οριστικά και αμετάκλητα την πρωτοβουλία των κινήσεων, να περιορισθεί σε ρόλο αμυντικό και παθητικό, περιμένοντας το μοιραίο τέλος, που δε θα αργούσε να έρθει τον Αύγουστο του ιδίου έτους.

Κυρίες και Κύριοι,

Εμείς οι Φλωρινιώτες πρέπει να είμαστε περήφανοι για τη Νίκη της Φλώρινας που τιμούμε αύριο.

Πρέπει η ψυχή μας να γεμίζει από αγνά αισθήματα πατριωτισμού και εθνικής υπερηφάνειας, γιατί στην πόλη μας, την Ακρόπολη του Ελληνοχριστιανισμού, αναχαιτίσθηκαν οι ορδές των άθεων βαρβάρων.

Πρέπει να είμαστε περήφανοι γιατί η Νίκη της Φλώρινας είναι ο θρίαμβος του άφθαρτου πνεύματος επί της φθαρτής ύλης. Είναι αυτή η Νίκη που ανύψωσε την άσημη έως τότε Φλώρινα μας σε πανελλήνιο σύμβολο ηρωισμού και γενναιότητας και την έστησε, σωστή αρχόντισσα, στον αστραφτερό θρόνο του Ελληνικού βορρά.

Τέλος η Νίκη της Φλώρινας διασάλπισε στα πέρατα του κόσμου, με την θεϊκή κραυγή των τιμημένων όπλων και την νικήτρια φωνή της αγέρωχης και αλύγιστης Ελληνικής ψυχής, πως οι λαοί πρέπει να αγωνίζονται και να πεθαίνουν για την ελευθερία τους.

Και ακόμα πως εδώ στην ακραία γωνιά της Ελλάδος κατοικεί η Φλώρινα. Η ιερά πόλη των θυσιών, η πόλη σύμβολο. Η νέα πρωτεύουσα όπου έστησε το μεγαλοπρεπή θρόνο της η Παναγία η Πελαγονίτισα.

Κυρίες και Κύριοι

Σεβαστοί προσκυνητές

Προσκύνημα λοιπόν και όχι γιορτή μίσους είναι η σημερινή. Και δεν μπορεί να είναι γιορτή μίσους γιατί το έθνος νίκησε και είναι ισχυρό. Οι ισχυροί και οι νικητές δε μισούν, συγχωρούν, φτάνει μόνο να βρίσκουν ανταπόκριση και να μη προκαλούνται.

Και αυτό οι Φλωρινιώτες το έδειξαν έμπρακτα το Φεβρουάριο του 1999, όταν πενήντα χρόνια μετά τη Νίκη, με πόνο ψυχής αλλά με περίσσευμα χριστιανικής αγάπης και συγχώρεσης προς τους αντιπάλους του Έθνους μας, τελέσαμε επιμνημόσυνη δέηση στον ομαδικό τάφο των νεκρών αναρχοσυμμοριτών, μεταξύ των οποίων βρίσκονται και 70 περίπου χριστιανόπουλα, αμούστακα παιδιά ακόμα, θύματα βίαιης στρατολόγησης, της ηγεσίας του Δημοκρατικού Στρατού μετά την κατάληψη και λεηλασία της Νάουσας.

Και αυτό παρότι η ιστοριογραφία έως και η μυθογραφία της Αριστεράς, υπήρξε τόσο παραγωγική και ιδεοληπτική ώστε η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της γης που την ιστορία του ξενοκίνητου εμφυλίου της, την έγραψαν οι ηττημένοι!

Το φαινόμενο επιδεινώθηκε επειδή οι πολιτικοί εκπρόσωποι των νικητών, διαχειρίσθηκαν τη νίκη και τις δραματικές συνέπειές της με αποκλειστικό σκοπό, τον εγκλωβισμό της πελατείας τους στο πολιτικό σύστημα και τη διαιώνιση αυτού.

Και επειδή οι επίγονοι των νικητών υπήρξαν κατά κανόνα άκαπνοι ένοιωθαν – ακόμη νοιώθουν μερικοί – απολογούμενοι έως ένοχοι για τις μετεμφυλιακές διώξεις των αριστερών, οι οποίοι, πέραν των ευλόγων λόγων ασφαλείας, υπηρετούσαν το πολιτικό σύστημά τους και τους έδιδαν το αποκλειστικό προνόμιο να «εξυπηρετούν» και να κάνουν πελάτες πολλούς που άδικα διώκονταν, αποκλείονταν από το δημόσιο, «χαρακτηρίζονταν» και είχαν μεταβληθεί σε παρίες.

Η σημερινή γιορτή λοιπόν είναι γιορτή μνήμης, ευγνωμοσύνης και γνώσης. Γνώσης που γεννάει τη σύνεση για να μη χωράει το μίσος. Το Έθνος δε μισεί, συγχωρεί. Συγχωρώ όμως δεν σημαίνει διαγράφω, γιατί έτσι βοηθώ στην επανάληψη της τραγωδίας. Η συγνώμη είναι αρετή. Η λήθη εθνική αυτοκτονία, ειδικά όταν είναι μονόπλευρη.

Στην ιστορία ο συμβιβασμός είναι λάθος, η αποσιώπηση και η σκοπιμότητα έγκλημα, η πλαστογραφία ασέβεια. Με συμβιβασμούς και πλαστογραφίες τα Έθνη δεν προχωρούν. Δεν επιβιώνουν καν. Αποσυντίθενται και καταρρέουν. Στώμεν λοιπόν ευλαβώς. Στώμεν μετά φόβου και δέους. Δέους και σεβασμού. Σεβασμού και ευγνωμοσύνης. Ευγνωμοσύνης και μνήμης. Προ παντός μνήμης.

Γι’ αυτό και η σημερινή μας εκδήλωση, κάτω από τη σκέπη και τις ευλογίες της Εκκλησίας, αποτελεί μνήμη δικαίου.

Επίσημοι και απλοί προσκυνητές

Αν και ζούμε σε μια εποχή αμφισβήτησης των ηθικών αρχών και αξιών και γενικότερα εποχή ηθικού ξεπεσμού.

Αν και ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η ύλη και οι διάφορες υλιστικές θεωρίες, δεν αφήνουν κενές θέσεις για τα ιδανικά.

Εμείς οι Φλωρινιώτες σε πείσμα όλων αυτών των σημείων των καιρών, είμαστε εδώ, όπως κάθε χρόνο, πιστοί στο χρέος μας και συνεπείς στο ραντεβού μας με την Ιστορία.

Παρόντες στο μνημόσυνο της Εθνικής αυτογνωσίας.

Αθάνατοι νεκροί.

Τιμημένοι υπερασπιστές της Φλώρινας. Βρισκόμαστε δίπλα στους τάφους σας, τους ποτισμένους με το άλικο αίμα σας. Νοιώθουμε τις ψυχές σας να πετούν πάνω από τα κεφάλια μας. Ναι, το ξέρουμε, είστε μαζί μας.

Τα χείλη μας αρχίζουν να σιγοτραγουδούν τον παιάνα της νίκης.

«Αντηχεί ο Γράμμος στα τραγούδια ξημερώνει λευτεριά».

Η ψυχή μας όμως ματώνει και τα μάτια μας βουρκώνουν όταν ψάλλουμε το «Αιωνία η μνήμη».

Σε λίγο θα φύγουμε σιωπηλοί, από τους ηρωικούς τάφους σας, όπως σιωπηλοί ήρθαμε.

Ανανεώνουμε το ραντεβού μας με μία υπόσχεση.

Εξήντα οκτώ χρόνια δεν προδώσαμε τις αξίες και τα ιδανικά για τα οποία αγωνισθήκατε και θυσιαστήκατε.

Ούτε απεμπολήσαμε ότι είναι Εθνικό και μας ανήκει.

Να είστε βέβαιοι πως δε θα το κάνουμε ούτε τώρα, ούτε ποτέ!

ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ.

ΠΕΤΡΟΣ Β. ΗΛΙΑΔΗΣ

ΕΦΕΔΡΟΣ ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΠΕΖΙΚΟΥ