Έφυγες νωρίς…

Για τον καλό μου φίλο Χρήστο Αντωνίου

Έφυγες παραμονές της ονομαστικής σου εορτής. Συγκλονίστηκα, σοκαρίστηκα, έκλαψα.Τα λόγια είναι φτωχά και λίγα, όταν χάνεις έναν φίλο. Ακόμα και για ανθρώπους που πολλές φορές τους συνέτριψε ο θάνατος αγαπημένου, είναι μια απώλεια βαριά.

Στο τέλος η καρδιά σου σε πρόδωσε, η μεγάλη αυτή καρδιά κάποια στιγμή δεν άντεξε. Έφυγες από κοντά μας ξαφνικά και ανέλπιστα.

Χρήστο, ήσουν ο καλός μου φίλος, φίλος 40 χρόνων. Ένας φίλος που ήταν πάντα δίπλα μου στα εύκολα και στα δύσκολα.

Έφυγες νωρίς και δεν πρόλαβες να χαρείςτη ζωήσου μετά τον καλό αγώνα που έδωσεςως εκπαιδευτικός σχεδόν για 35 χρόνια.

Ήσουν πρότυπο δασκάλου που, με το παράδειγμα της ζωής σου, δίδασκες ήθος, αρχές, ευγένεια πάντα με το χαμόγελο και τον καλό λόγο. Στον συνομιλητή σου ενέπνεες σεβασμό και αυτά που έλεγες ήταν πάντα αληθινά. Ήσουν ευχάριστος στην παρέα με τα αστεία σου και τα πειράγματά σου,έντιμος, συμπονετικός, αξιοπρεπής.

Στο χωριό σου Ατραπό,που υπηρέτησες για πολλά χρόνια, όλοι οι συγχωριανοί σου ζητούσαν τη συμβουλή σου για θέματα που τους απασχολούσαν. Ήσουν πηγή που πλησίαζαν για να ξεδιψάσουν. Το σχολείο του χωριού το είχες μεταμορφώσει σε πρότυπο μονοθέσιου σχολείου. Οι μαθητές και οι μαθήτριές σου σε υπεραγαπούσαν.

Ήθελα τόσο πολύ να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος. Σε ευχαριστώ, λοιπόν, για όλες εκείνες τις στιγμές που μου στάθηκες, που με άκουσες, που με δέχτηκες σπίτι σου. Σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να σε γνωρίσω. Ήσουν ένας γλυκός φίλος, πρόθυμος και δοτικός.

Έφυγες, αλλά θα είσαι πάντα στην καρδιά μου και στη σκέψη μου!

Θα λείψει το χαμόγελό σου, η αισιοδοξία, η αδελφική σου αγάπη!

Θα λείψεις απ’ όλους μας, αλλά κυρίως από τη γυναίκα σου Σίσσυ και την κόρη σου Αλέκα.

Θα μου λείψεις!

Καλό Παράδεισο, αγαπημένε μου Χρήστο!

Στάθης Απ. Πουγαρίδης
Συνταξιούχος Δάσκαλος