Πέθανε ο γεννημένος νικητής! Ο Γιάννης Ιωαννίδης…
Φίλος από το 1972, που τον γνώρισα, 18χρονος πιτσιρικάς, στο παρκέ του κλειστού γηπέδου μπάσκετ του Άρη.
-Μικρέ θα μ´ ακούς…
– Σε συμπάθησε μου είπε ο +Τάσος Σπάρταλης, ο ψηλός του ΑΡΗ με καταγωγή από την Φλώρινα (τον χάσαμε, δυστυχώς, νωρίς).
Λίγο μετά μπορεί να σταμάτησα το μπάσκετ λόγω τραυματισμού στο δ. γόνατο αλλά μείναμε φίλοι με το Γιάννη. Κοινός παρονομαστής το γέλιο.
Όσοι τον ξέρατε γκρινιάρη, τσατίλα, φωνακλά, σας λέω ότι πέφτετε έξω.
Μέσα στο γήπεδο ήταν θηρίο. Δεν είναι υπερβολή να σας πω ότι τον έζησα να κερδίζει τον Ολυμπιακό ΜΟΝΟΣ του!!! Πανέξυπνος, Παμπόνηρος, με μοναδική προσποίηση που σε έστελνε από την άλλη πλευρά ή που σε έκανε να πηδήξεις και να πέσεις πάνω του ενώ αυτός κέρδιζε γκολ – φάουλ. Ή που εκνεύριζε τον αντίπαλο που θα έπαιρνε τεχνική ποινή ή ακόμη και αποβολή
Ήταν το μυαλό της ομάδος του ´70 του Άρη, ο Ξανθός,
Έξω από το γήπεδο αν καθόσουν μαζί του έπρεπε πρώτα να «δέσεις τον αφαλό σου» για να μην λυθεί από τα γέλια! Οι φάρσες του έχουν αφήσει εποχή! Μνημειώδης η μέθοδος να μπαίνει η παρέα του στο ποδοσφαιρικό γήπεδο βγάζοντας ένα, μόνο, εισιτήριο! Αυτό μόνο ένας Ιωαννίδης μπορούσε να το κάνει!
Η εξυπνάδα του τον έκανε τον κορυφαίο Έλληνα προπονητή. Έφερε τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τους κατάφερε να συνεργαστούν και να κάνει τον ΑΡΗ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ. Συνέχισε με τον Ολυμπιακό, ΑΕΚ, Εθνική…Μία ιδιοφυΐα του μπάσκετ!
Έχει κερδίσει τους περισσότερους τίτλους από όλους τους προπονητές, ακόμη και από τον Ομπράντοβιτς.
Τον καμάρωσα Βουλευτή Α ´ Θεσσαλονίκης όπου τον ψήφισαν ακόμη και οι ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ!
Τότε ξετυλίχτηκε μπροστά μου η ψυχή του Γιάννη. Είτε σαν Βουλευτής, είτε σαν Υπουργός πάντα θα επισκέπτονταν το ΑΧΕΠΑ, όταν ήμουν διοικητής του (2004-2010). ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ! Το ίδιο , αργότερα, και στην κλινική Μεταμοσχεύσεων στο Ιπποκράτειο, όπου εργαζόμουν.
Πάντα θα πηγαίναμε στα παιδάκια, για τα οποία είχε δωράκια (μπάλες μπάσκετ υπογεγραμμένες από τους σταρ του αθλήματος, φανέλες της Εθνικής, φορμίτσες κλπ). Πάντα δάκρυζε στο παιδογκολογικό όταν αντίκριζε τα φαλακρά παιδικά κεφαλάκια και ηρεμούσε όταν του έλεγα το τρομερά υψηλό ποσοστό ίασης που είχαμε. Πάντα θαύμαζε τα επιτεύγματα στις μεταμοσχεύσεις.
Είχε μεγάλη αδυναμία στα παιδιά, βλέπετε, και όλο μιλούσε για την κόρη του, την οποία υπεραγαπούσε.
Σε μια επίσκεψη του στο Ιπποκράτειο γελούσαμε στο προαύλιο κάτω από τα πεύκα, τόσο πολύ, που δεν καταλάβαμε ότι γύρω μας είχε μαζευτεί μεγάλος αριθμός προσωπικού που είχαν ξεκαρδιστεί με τις ιστορίες και τις φάρσες του Γιάννη.
Αυτό το θηρίο που ξέρατε από τις τηλεοράσεις, που φώναζε, που έπαιρνε τεχνικές ποινές όταν έδινε το «γούρικο» σακάκι του στον διαιτητή, που κλωτσούσε τις πινακίδες όταν «πουλούσαν την μπάλα και έτρωγε τον αιφνιδιασμό, στην πραγματικότητα είχε καρδιά μικρού παιδιού.
Φιλεύσπλαχνος και βαθειά θρησκευόμενος μα πάνω από όλα ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ.
Ξανθέ το ξέρεις ότι σε αγαπώ πολύ. Θεωρώ ότι έχασα έναν πολύτιμο φίλο, έναν μεγάλο αδελφό…Ευτυχώς στο τάμπλετ δεν μένουν σημάδια από τις σταγόνες…
Δεν ανησυχώ, όμως. Μπορεί να έχασες από τον Χάρο αλλά θα μελετήσεις τον αντίπαλο και θα βρείς τον τρόπο να πάρεις την ρεβάνς στο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, όπου εκεί είναι η θέση σου…
Καλό Κατευόδιο Ξανθέ…
Δημήτρης Γάκης
