Η Διαθήκη

Έχω στη Ράφα μια σκηνή,
όλη δικιά μου!
Στη γαλάζια αντηλιά

θα φυτέψω εκεί κρυφά απ’ όλους
μια φασολιά,

το βράδυ, που ησυχάζουν και κοιμούνται
τ άγνωστα, τα επικίνδυνα πουλιά.

Έχω και ένα ποτήρι μισοάδειο,
μου είπαν να πίνω
την ημέρα μια γουλιά.

Μα αύριο εγώ θα κρατηθώ.
Δεν θα διψάσω, δεν θα πιω.

Πρέπει να ποτίσω, αφού φυτέψω.
Ο Τζάκ ποτέ  δεν πείνασε,
ο μπαμπάς μου, το είχε πει
πρέπει να τον πιστέψω ! !

 Και αν γίνει η φασολιά μου μαγική,
στον ουρανό θα ανέβω με ένα σακί

Την κότα τη λυπάμαι,
δεν μπορώ να την ταΐσω.
Και ας έχει τα χρυσά αυγά,
θα την αφήσω εκεί.
Μονάχα την άρπα θα κρατήσω,
θέλω πολύ να ακούσω μουσική.

Και αν ξυπνήσει ο γίγαντας
και δεν τα καταφέρω
θα βάλω μια φωνή:

«Στην αδελφή μου αφήνω το νερό,
και στη μάνα και στη μάνα τη σκηνή».

Ελσάμι Γιάσερ