Η Αχλάδα αιμορραγεί. Ακούει κανείς;

Ήτανε κάποτε η Αχλάδα μας ένας μικρός παράδεισος. Με τα ρυάκια και τα δέντρα της, με μια λίμνη κατά-πράσινη στην μέση, με λεύκες και με πεύκα, χωράφια και ποτάμια και καταπράσινα λιβάδια, τα μοναστήρια και τις όμορφες τις εκκλησιές μας…Όλοι ζούσαμε όμορφα και ειρηνικά μέσα στην απλότητα της καθημερινότητάς μας και προπαντός, συσπειρωμένοι. Μέχρι που ήρθε το ‘’έργο’’.

Άρχισαν τότε σιγά – σιγά οι τρύπες να καταπίνουν κάθε ομορφιά. Η όψη του άλλαζε σταδιακά και χρόνο με τον χρόνο μεταμορφωνόταν σε ένα θλιβερό τοπίο με αποτέλεσμα σήμερα, αν το κοιτάξεις από ψηλά, να αποτελεί κυριολεκτικά μια τρύπα στην γεωγραφία. Ντρέπεσαι αν το κοιτάξεις από ψηλά και μόνο που καταδέχεσαι να ζεις σε αυτόν τον τόπο.

Το ‘’έργο’’ θα μου πεις. Πολλά τα μεροκάματα, τόσοι άνθρωποι βρήκαν δουλειά και έθρεψαν τις οικογένειές τους. Λίγο το ‘χεις; Είναι πολύ  σημαντικό αυτό. Όμως, ποιο ακριβώς είναι το τίμημα;

Όλο αυτό το πανηγύρι εξόρυξης που στήθηκε τα τελευταία χρόνια, έδειξε στ’ αλήθεια τον στοιχειώδη έστω σεβασμό σε κάτι απ’ όλα αυτά τα οποία θεωρούνται θεμελιώδη δικαιώματα και αξίες στην ζωή ενός ανθρώπου;

Και πρώτα απ’ όλα, τις συνθήκες διαβίωσης. Άπειρες ποσότητες σκόνης και αναθυμιάσεις που χρόνια τώρα οι κάτοικοι εισπνέουν, χωρίς βέβαια να το αντιλαμβάνονται και το χειρότερο; Χωρίς να υπάρχει κάποια μέριμνα προληπτικών εξετάσεων ή ενημέρωση περί της επικινδυνότητας του πράγματος. Ψιλά γράμματα θα μου πεις. Είπαμε, πολλά τα μεροκάματα. Το κέρδος πάνω απ’ όλα…

Απορίας άξιον, πώς είναι δυνατόν τη σήμερον ημέρα -που αν κόψεις ένα έλατο για το χριστουγεννιάτικό σου δέντρο να κινδυνεύεις με αυτόφωρο- κάποιοι να έχουν εν λευκώ την άδεια να εξαφανίζουν δάση ολόκληρα, χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσουν πουθενά, ακόμα και στη συνείδησή τους;

Τεράστιες ποσότητες χώματος μεταφέρθηκαν, πετάχθηκαν και παρατήθηκαν όπως – όπως, χωρίς κανένας να νοιαστεί να κλείσει όλες αυτές τις γιγάντιες τρύπες που εδώ και χρόνια δημιουργήθηκαν (και τί πιο λογικό αλήθεια;). Η αποκατάσταση της περιοχής, δεν ένοιαξε ποτέ κανέναν. Μόνο η εκμετάλλευση. Και το συμφέρον βέβαια. Αυτό πού το πας;

Αδιαμφισβήτητα όμως, το μεγαλύτερο κακό που έκανε το ‘’έργο’’  είναι η αποδιοργάνωση και η απουσία συνοχής και συλλογικότητας που είχε το χωριουδάκι μας. Μια συνοχή που μας έπλασε και μας καθόρισε όλους εμάς που μεγαλώσαμε στα σπλάχνα του. Τότε που όταν παντρεύονταν ένας είχαμε όλοι γάμο στο χωριό και που όταν κάποιος πήγαινε φαντάρος, φρόντιζαν οι γυναίκες του χωριού να αποκτήσει ένα μικρό εισόδημα για τα πρώτα του έξοδα. Που όταν κάποιος είχε πένθος και στεναχώρια, πονούσαμε κι εμείς μαζί.

Και έπειτα, ήρθε το ‘’έργο’’. Πολλά τα συμφέροντα. Καλά τα λεφτά. Πάρτε κάτι εκεί να έχετε, όταν τα πάρετε, όπου θέλουμε εμείς να σκάψουμε, άμα θέλουμε εμείς  να πάρετε, όπου κρίνουμε εμείς απαραίτητο, όπου έχει φλέβα θα ρημάξουμε, σκάψτε εδώ, σκάψτε εκεί, σκάψτε όπου θέλουμε, και τα υπόλοιπα τα βλέπουμε. Σιγά την αξία που έχουνε τα ξεροχώραφά σας. Μην είσαστε ανόητοι, μεγάλη ευκαιρία αυτή που σας έλαχε!

Αρχίσαμε λοιπόν σιγά – σιγά να τρώμε τα τυράκια που μας έδιναν, ο καθένας χωριστά, για πάρτη του, και όταν πια γέμισε λίγο η κοιλίτσα και ανοίξαμε τα μάτια μας, συνειδητοποιήσαμε πως έχουμε πέσει σε μια άρτια καλοστημένη παγίδα.

Κανένας δεν μπορεί να κάνει τώρα πίσω. Ότι πουλήθηκε πουλήθηκε. Οι τρύπες παντού τριγύρω μας κοντεύουν να μας καταπιούν. Το ‘’έργο’’ θέλει να κάνει την δουλίτσα του με το χαμηλότερο δυνατό κόστος. Εννοείται. Έτσι γίνονται τα έργα σήμερα, δεν ήξερες;  Και με την ανοχή του κράτους φυσικά.

Και όλοι εμείς στην μέση. Για τίποτα δεν είμαστε. Μας χρησιμοποίησαν ωραιότατα και τώρα μας απειλούν ότι θα πάρουν το έργο και θα φύγουν αν δεν υποκύψουμε στις προσταγές τους.

Κυρίες και κύριοι, πρέπει να ομολογήσουμε ότι πιαστήκαμε σαν ποντικοί στην φάκα, εγκλωβισμένοι στην αποτρόπαια αυτή κατάσταση:

• Το χωριό δεν είναι πλέον βιώσιμο, μα εμείς πρέπει να ζήσουμε σε αυτό.
•  Οι αποζημιώσεις είναι πενιχρές βάσει των σημερινών δεδομένων – εμείς όμως κινδυνεύουμε λέει να χάσουμε ακόμα κι αυτές και συνεπώς δεν γίνεται να μην συμμορφωθούμε. Να πάρουμε ότι μας δίνουνε, και ευχαριστημένοι να ‘μαστε.
• Το ‘’έργο’’ απειλεί να φύγει αφήνοντας πίσω του οικογένειες χωρίς δουλειές, χωρίς λεφτά και μέλλον.
• Υπάρχουν βέβαια και εναλλακτικές. Να μας κάνουν γήπεδα λέει, κάπου εκεί ανάμεσα στις γιγάντιες τρύπες και τα κάρβουνα και στους άκρως επικίνδυνους δρόμους. Να μας δώσουν δωρεάν ρεύμα και λιγνίτη από τα ίδια τα χωράφια που σε πολλές των περιπτώσεων ακόμα μας χρωστάνε Αξιοζήλευτο σχέδιο, στ’ αλήθεια. Ποιός έξυπνος το σκέφτηκε;

Κοντολογίς, την πατήσαμε. Δεν ξέρουμε σε τί ακριβώς να ελπίζουμε.

Πάρτε το ‘’έργο’’ σας και φύγετε λοιπόν, αν αυτό θέλετε. Πριν φύγετε όμως, απαιτούμε να αφήσετε το χωριουδάκι μας όπως ΑΚΡΙΒΩΣ το παραλάβατε: Να φτιάξετε τις εκκλησίες μας, τα δέντρα και τα λιβάδια μας, τα φυτώρια και τα χωράφια μας, τα περβόλια και τους μπαχτσέδες μας, το βουνό με τα πεύκα που με τα χέρια μας φυτέψαμε, να βουλώσετε τις τρύπες που ανοίξατε, να ξαναφέρετε τα ποτάμια μας στην θέση τους, το όμορφο γεφυράκι μας, τις λεύκες, τις καρυδιές μας και ώρα καλή στην πρύμνη σας κι αέρα στα πανιά σας.

Ειδάλλως, να εκτιμήσετε όλα αυτά που περνάμε τόσα χρόνια, τον κίνδυνο που διατρέχουν οι ίδιες οι ζωές μας, την αναστάτωση που μας προκαλέσατε, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητά μας …Και έπειτα να αναλάβετε επιτέλους υπεύθυνες πρωτοβουλίες χωρίς να παίζετε μαζί μας, εκτιμώντας μας πάνω απ’ όλα ως ανθρώπους που ρημάξατε την ζωή τους, την ησυχία τους,  κλονίσατε την καθημερινότητά τους, την συλλογικότητά τους, τις αρχές τους, τις συνήθειές τους, ακόμα και την προσωπικότητά τους – και τους διασύρατε στην ανυπαρξία και την απόγνωση χωρίς ενδοιασμούς. Και όλα αυτά, για το συμφέρον.

Και αν βρείτε -ίσως- κάποια τιμή που να αποζημιώνει το κακό που μας κάνατε, να μας την πείτε κι εμάς, να ξέρουμε πόσο αξίζει τελικά η αξιοπρέπειά μας.

Αγνή Νικολαϊδου