Με εκδήλωση στο μνημείο για τη Μάχη της Φλώρινας ολοκληρώθηκε το διήμερο της ΚΝΕ (pics)

Μέσα σε κλίμα συγκίνησης, αλλά και ενθουσιασμού και με την υπόσχεση για συνέχιση του δίκαιου αγώνα του ΔΣΕ, πραγματοποιήθηκε η μεγάλη πολιτική συγκέντρωση της ΚΝΕ στο μνημείο για την Μάχη της Φλώρινας, το πρωί της Κυριακής.

Με συντεταγμένη πορεία και αναρτημένα τα πανό τους, μέλη και οργανώσεις της ΚΝΕ από όλη την χώρα, που συμμετέχουν στο 25ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ, πορεύτηκαν από το κέντρο της Φλώρινας προς το μνημείο για τη Μάχη της Φλώρινας.

Στην πορεία και τη συγκέντρωση παραβρέθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.

Στο μνημείο για τη Μάχη της Φλώρινας, μίλησε ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ Νίκος Αμπατιέλος.

Μόλις έφθασε η πορεία στο χώρο του μνημείου, τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ απλώθηκαν περιμετρικά του μνημείου με τις κόκκινες σημαίες να πλημμυρίζουν την περιοχή και τα συνθήματα για τους μαχητές του ΔΣΕ να δονούν την ατμόσφαιρα.

Ιδιαίτερα συγκινητική η στιγμή όταν εκ μέρους της ΚΝΕ, στο μνημείο κατατέθηκε ένα κομμάτι όπλου τυλιγμένο σε κόκκινη σημαία ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν το εξής κείμενο:

«Σύντροφοι που πέσατε στη μάχη για να ΄ναι ο λαός αφέντης στον τόπο του, σύντροφοι που στο δίλημμα υποταγή ή σύγκρουση επιλέξατε έναν αγώνα δίκαιο, ταξικό, αντιιμπεριαλιστικό,

Εμείς μέλη και στελέχη της νεολαίας του Κάπα Κάπα Εψιλον, της ΚΝΕ

Βαδίζουμε στα χνάρια σας, μελετάμε την ιστορία του επαναστατικού κινήματος, του Κόμματός μας, διδασκόμαστε κι απ αυτήν ειδικά την ξεχωριστή ιστορική στιγμή την ένοπλη αναμέτρηση, όπως εκφράστηκε στον αγώνα του ΔΣΕ

Δηλώνουμε πίστη στο δίκιο του αγώνα, καταθέτουμε εδώ στο μνημείο της θυσίας σας

Λίγα από τα ευρήματα – ίχνη του δικού σας περάσματος από αυτόν εδώ τον τόπο, τα όπλα και τα πυρομαχικά σας.

Παίρνουμε τη σκυτάλη και συνεχίζουμε».

Στιγμιότυπα από τη συγκέντρωση στο μνημείο για τη Μάχη της Φλώρινας

Μετά την ομιλία του Νίκου Αμπατιέλου,  κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς μαχητές ενώ ακολούθησε το «Πέσατε θύματα».

Στη συνέχεια κατατέθηκαν στεφάνια από τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα και τον Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ Νίκο Αμπατιέλο στο μνημείο των πεσόντων.

Ξεχωριστή στιγμή, ήταν όταν ομάδα μικρών παιδιών που συμμετέχουν στην κατασκήνωση της ΚΝΕ τραγούδησαν στον Δ. Κουτσούμπα, ένα τραγούδι για τον ΔΣΕ, οι στίχοι του οποίου είναι:

Από την Αθήνα φύγαμε όλοι / πάμε μαζί για το βουνό / Για να τιμήσουμε στο Βίτσι/ τον Δημοκρατικό Στρατό

Στις κορυφές εδώ στο Βίτσι / που πολεμήσαν τα παιδιά / τα χνάρια τους ακολουθούμε / για μια ζωή χωρίς σκλαβιά

Στα ίδια πάμε μονοπάτια / με το ΚΚΕ για οδηγό / και τον εχθρό κάνω κομμάτια / σημαία κόκκινη κρατώ

Μες τα βουνά κι αν έχει μπόρα / εμείς ενωμένοι όλοι μαζί / κι όταν θα ρθει η μεγάλη ώρα / θα ‘μαστε πρώτοι στη γραμμή.

Μα σαν θα πέφτει το βραδάκι / θα το γλεντάμε μια σταλιά / θα ακούσουμε και μπουζουκάκι / θα ρίξουμε και ζεμπεκιά.

Στις εκδηλώσεις συμμετείχαν και σήμερα οι ξένες αντιπροσωπείες που άνοιξαν ένα πανό με το σύνθημα: «Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός, ζήτω η πάλη του ΔΣΕ», γραμμένο σε τρεις γλώσσες, ελληνικά, ιταλικά και σέρβικα.

Η ομιλία του Νίκου Αμπατιέλου

«Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Φίλοι και φίλες,

Είμαστε ξανά εδώ…

Σ’ αυτά τα δοξασμένα και ηρωικά μέρη, σε αυτόν τον πανέμορφο τόπο που κάθε σπιθαμή γης είναι και μια σελίδα ηρωισμού και αυτοθυσίας για τα λαϊκά συμφέροντα.

Εδώ που το Κόμμα έστησε ένα μνημείο τιμής, μνήμης και περηφάνιας για τον ΔΣΕ, αντάξιο του τρίχρονου ηρωικού, μεγαλειώδους και δίκαιου αγώνα του ΔΣΕ.

Εδώ τιμάμε όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους, αλλά και εκείνους που επέζησαν και συνέχισαν να παλεύουν αλύγιστοι.

Από το 2006 όπου για πρώτη φορά το Διήμερο της ΚΝΕ έκανε στάση στο Γράμμο, το 2008 στις Πρέσπες, το 2009 και το 2012 ξανά στο Γράμμο, στη Λυκόραχη.

Όλα αυτά τα χρόνια χιλιάδες μέλη και φίλοι της ΚΝΕ διαπαιδαγωγηθήκαμε, πήραμε ζωντανά μαθήματα Ιστορίας, αλλά και δύναμη για τη συνέχεια, για τις σημερινές μάχες, κόντρα στις δυσκολίες της καθημερινής πάλης, αλλά και για την καλύτερη προετοιμασία για τις μεγάλες ταξικές αναμετρήσεις που έρχονται…

Οι μαχητές και οι μαχήτριες του ΔΣΕ, που πολέμησαν με πρωτοφανέρωτη τόλμη, που πότισαν με το τίμιο και ανυπότακτο αίμα τους τούτα τα βουνά, ήταν σίγουροι ότι η θυσία τους δεν θα πάει χαμένη. Ότι η ταξική πάλη δεν θα τελειώσει μαζί τους, αλλά θα ριζώσει πιο βαθιά την επαναστατική σπορά. Ότι το Κόμμα θα τραβήξει μπροστά κάτω από όλες τις συνθήκες.

Αυτή η ιδεολογική και ηθική υπεροχή, η υπεράσπιση ιδανικών και αξιών είναι που τους έδινε και τη δύναμη να παλέψουν ενάντια σε ασύγκριτα πολλαπλάσιες δυνάμεις, και να φτάνουν να νικούν ακόμα και το θάνατο.

Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα της εφημερίδας «Νέος μαχητής», όργανο της Δημοκρατικής Νεολαίας, που στις 27 Σεπτέμβρη του 1948 έγραφε:

«Η πρώτη κανονιά βρήκε τη 18χρονη ανταρτοπούλα Καρακατσάνη Σταυρούλα ορθή όξω απ’ το χαράκωμα, πάνω στο Βίτσι.

Κοιτάει, τεντώνει τ’ αυτί, σοβαρεύεται μα σα στοχάζεται βαθιά, σφίγγει το κορμί και ορμάει αστραπή.

– “Λοχαγέ, εδώ δεξιά θαρρώ φωνές… Μπουραντάδες…” λέει.

– “Τρέξε, τρέξε σε τούτη την ομάδα” της απαντά και χάνετε καθώς η μάχη ανάβει. Ξαναφαίνεται σε λίγο και η Σταυρούλα πυροβολάει μπρος απ’ το χαράκωμα πίσω απ’ τα κλαδιά.

Πάντσερ, χειροβομβίδες βαράγανε, κάνανε χαμό κι η Σταυρούλα ορθή μες στον καπνό και τις απανωτές εκρήξεις, τίναξε κιόλας το πρώτο.

      Οπλίζει νευρικά το δεύτερο. Τώρα τρεχάτη τραγουδάει.

– “Σταυρούλα, μην περπατάς ορθή. Σε βλέπουν, θα σε σκοτώσουν τα σκυλιά”.

– “Δεν τους φοβάμαι. Είναι δειλοί. Τρέμουν τα χέρια τους οι μπουραντάδες. Να,να …κιόλας ένας. Δε στα ‘λεγα πάει ο φασίστας”, αναφωνεί.

Η Σταυρούλα μπροστά. Εκεί σφαίρα την πετυχαίνει κατάστηθα και καθώς σωριάζεται φωνάζει:

– ‘Σαν πεθαίνω θα ζήσει ο ΔΣ. Ζήτω”. Δεν πρόφτασε.

Έτσι ξεψύχησε η Σταυρούλα απ’ τις Άνω Κλεινές της Φλώρινας.

Την κλάψανε οι συναγωνιστές και την εκδικήθηκαν κιόλας με την αντεπίθεση-θύελλα που ακολούθησε».

Έτσι πολέμαγαν οι μαχητές και οι μαχήτριες του ΔΣΕ!

Ενώ είναι άξιο αναφοράς ότι στην ίδια σελίδα, λίγο πιο κάτω υπάρχει φωτογραφία με νέους μαχητές να διαβάζουν και με λεζάντα: “Διάβασμα μετά τη μάχη”.

Μας διδάσκουν, μας διαπαιδαγωγούν ηθικά και πολιτικά η δράση και η αυτοθυσία των δεκάδων χιλιάδων μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ, των τραυματιών, των φυλακισμένων για τη δράση τους στις γραμμές του και για την υπόθεσή του και όλων εκείνων που τίμησαν τα όπλα του αγώνα του στην Ελλάδα και την πολιτική προσφυγιά. Στο μεγαλύτερο μέρος τους ήταν νεολαίοι, αποτελώντας περίπου το 80% της συνολικής δύναμης του ΔΣΕ, πολλοί οργανωμένοι στη Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας και την ΕΠΟΝ.

Σύντροφοι και φίλοι.

Η παρουσία μας σήμερα εδώ, για μία ακόμα φορά, είναι μια απόδειξη ότι ο αγώνας του ΔΣΕ για τα συμφέροντα των εργαζομένων, του λαού που εξέφραζε, παραμένει ζωντανός, ανίκητος και ότι άξιοι συνεχιστές είναι έτοιμοι να γράψουν νέες σελίδες δόξας και ηρωισμού στα χρόνια που έρχονται.

Κόντρα σε όσους έχουν βαλθεί να πείσουν ότι έχει φτάσει το τέλος της ιστορίας, ότι είναι ανίκητη η αδικία, η εκμετάλλευση, η αλήθεια είναι -και την ξέρουμε καλά- ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τη δυναμική της εξέλιξης προς τα μπρος, την αναμέτρηση του νέου με τον παλιό κόσμο των κρίσεων, των πολέμων, της μίζερης ζωής. Δεν μπορούν να ξεπεραστούν οι άλυτες αντιθέσεις αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλισμού, που δημιουργεί και την ανάγκη, αλλά και τους όρους για την ανατροπή του!

Έχουμε συναίσθηση ότι όσο περήφανοι μπορεί να νιώθουμε άλλο τόσο δύσκολο είναι να τιμήσεις όχι με λόγια, αλλά με πράξεις τις ρίζες σου, να τιμήσουμε δηλαδή την καταγωγή μας, ότι είμαστε φυσικά και πολιτικά εγγόνια και δισέγγονα λαμπρών ηρώων του λαού μας, του Κόμματός μας.

Εμείς, τα μέλη της ΚΝΕ δίνουμε ένα δύσκολο, αλλά όμορφο και δίκαιο αγώνα. Μαθαίνουμε να ζούμε και να παλεύουμε σήμερα με το βλέμμα καρφωμένο στο μέλλον, μαθαίνοντας από την Ιστορία και το παρελθόν…

Μέσα από τη γνώση σφυρηλατούμε τη θέλησή μας να συνεχίσουμε για την ολοκλήρωση και τη νίκη των ιδανικών για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους οι μαχητές του ΔΣΕ. Να ανταποκριθούμε και να συνεχίσουμε τις ηρωικές και επαναστατικές παραδόσεις του Κόμματός μας, του ΚΚΕ. Η ΚΝΕ είναι σχολείο αγωνιστών επαναστατών και η Ιστορία του Κόμματός μας είναι από τα καλύτερα μαθήματα. Ένα από τα βασικά, ώστε να προετοιμαζόμαστε θεωρητικά, πολιτικά, αλλά και οργανωτικά για τα σημερινά, πολύ περισσότερο για τα αυριανά καθήκοντα του αγώνα, για τις μεγάλες μάχες που έχουμε μπροστά μας, για να ανταποκριθούμε σε όλες τις καμπές της ταξικής πάλης και μέχρι τέλους για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Είμαστε, λοιπόν, ξανά εδώ!

Επιτρέψτε μας, όμως, να πούμε ότι το φετινό Διήμερο είναι ξεχωριστό!

Γιατί φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από την έναρξη του τιτάνιου αγώνα που έδωσε ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, αφήνοντας μια τεράστια παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές των κομμουνιστών και των αγωνιστών. Γιατί βαδίζουμε πιο κοντά στα 100 χρόνια του Κόμματός μας, τα 50 χρόνια της ΚΝΕ πιο έμπειροι, πατώντας γερά στα διδάγματα της Ιστορίας μας, διεξάγοντας σταθερά και αποφασιστικά τον αγώνα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για τη συμμαχία τους και για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Έχουμε τη βαθιά πεποίθηση ότι πραγματική και ουσιαστική τιμή στην Ιστορία του ΔΣΕ και γενικότερα στην ηρωική εκατοντάχρονη πορεία του ως Κομμουνιστικού Κόμματος, αποτελούν τόσο η διδαχή από αυτήν, όσο και η εξαγωγή συμπερασμάτων που ισχυροποιούν την ταξική πάλη σήμερα, τον αγώνα για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό. Αυτόν το σκοπό εξυπηρετεί και το φετινό Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερό μας.

Αλλά το φετινό μας Διήμερο είναι ξεχωριστό για έναν ακόμα λόγο. Πως πρώτη φορά πραγματοποιείται στο Βίτσι όπου γράφτηκαν ορισμένες από τις πιο λαμπρές σελίδες της Ιστορίας του ΔΣΕ και του Κόμματός μας. Τιμούμε με την παρουσία μας εδώ όλους τους μαχητές και τις μαχήτριες, όλους όσοι έπεσαν με το όπλο στο χέρι στις σκληρές μάχες, αλλά θέλουμε να τιμήσουμε και όσους και όσες μάχονταν στα μετόπισθεν, στα νοσοκομεία, στην επιμελητεία, στις μετακινήσεις, στις διαβιβάσεις και τις άλλες υπηρεσίες του ΔΣΕ, όλες τις οικογένειες στην ελεύθερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας που για σχεδόν 3 χρόνια στήριξαν με τη δουλειά τους όλη τη δράση του ΔΣΕ.

Η ιστορία του ΔΣΕ όμως στο Βίτσι αναδεικνύει και το πραγματικά αξιοθαύμαστο έργο για την ανοικοδόμηση των περιοχών όπου κυριαρχούσε ο ΔΣΕ.

Εδώ, όπως και σε όλη την έκταση που έλεγχε ο Δημοκρατικός Στρατός, υπήρχε πραγματικά μια Ελεύθερη Ελλάδα. Γεννήθηκαν νέοι λαϊκοί θεσμοί. Μπήκαν οι βάσεις της Λαϊκής Εξουσίας, ένας πρωτόγνωρος τρόπος διακυβέρνησης για τους απλούς ανθρώπους που παίρνανε την εξουσία στα χέρια τους. Σε 323 ελεύθερα χωριά έγιναν εκλογές με τη συμμετοχή όλου του λαού και με την ψήφο των γυναικών. Εκλέγονταν άντρες και γυναίκες άνω των 18 χρόνων, σε Λαϊκά Συμβούλια που λογοδοτούσαν στο λαό μέσα σε Γενικές Συνελεύσεις, οι οποίες ήταν το κυρίαρχο Σώμα. Αντίστοιχα, ιδρύθηκαν και Επαρχιακά Συμβούλια που λειτουργούσαν ως όργανα δεύτερου βαθμού.

Στα πλαίσια αυτά οργανωνόταν η λαϊκή αυτοάμυνα κάθε χωριού και η Λαϊκή Πολιτοφυλακή που περιφρουρούσε τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού. Η Λαϊκή Δικαιοσύνη, με τη λειτουργία σε κάθε χωριό Λαϊκών Δικαστηρίων.

Η λαϊκή εξουσία έκανε για πρώτη φορά πράξη το να ανήκει η γη σε αυτούς που την καλλιεργούν. Τα Λαϊκά Συμβούλια αποφάσιζαν και μοίραζαν γη που ανήκε πριν σε τσιφλικάδες σε ακτήμονες και σε αγρότες με μικρό κλήρο. Οργάνωναν τη σπορά, χορηγούσαν εργαλεία, σπόρο, ζώα σε όσους δεν τα είχαν.

Σε διάφορα χωριά κατασκευάστηκαν ή επισκευάστηκαν δρόμοι, γέφυρες, βρύσες. Δημιουργήθηκαν σχολεία, νοσοκομεία, αναρρωτήρια. Κατεστραμμένα σπίτια ανοικοδομήθηκαν. Και σ’ αυτό τον αγώνα η νεολαία έπεφτε με τα μούτρα στη δουλειά. Με την νομοθετική πράξη 5 του ΓΑ του ΔΣΕ μπήκαν οι βάσεις για τη Λαϊκή Εκπαίδευση. Με τη δράση των Λαϊκών Συμβουλίων οικοδομούνται νέα σχολεία, τα κλειστά ξανανοίγουν, καθαρίζονται, ασβεστώνονται, βρίσκονται τα θρανία και το κατάλληλο διδακτικό προσωπικό.

Το πιο ιδιαίτερο όμως είναι αυτό το μνημείο στο οποίο βρισκόμαστε, είναι αυτά τα χώματα που πατάμε και από κάτω κείτονται πάνω από 700 νεκροί που έδωσαν και την τελευταία σταγόνα του αίματός τους!

Η Μάχη της Φλώρινας ήταν μια από τις πιο δύσκολες και πολύνεκρες μάχες που έδωσε ο ΔΣΕ.

Ο αστικός στρατός είχε έγκαιρα αντιληφθεί τις προθέσεις του ΔΣΕ από τη συγκέντρωση μεγάλων δυνάμεών του στην περιοχή και τις εντατικές ασκήσεις του με πραγματικά πυρά.

Το γεγονός ότι ο αστικός στρατός ήταν προετοιμασμένος γι’ αυτή τη μάχη και έχοντας το συσχετισμό δύναμης υπέρ του, έκανε εξαρχής αυτή την πολεμική σύγκρουση άνιση σε βάρος του ΔΣΕ, εφόσον ο ΔΣΕ είχε χάσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε μειονεκτική θέση από το ξεκίνημά της.

Όμως οι μαχητές και οι μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας πολέμησαν και σε αυτή τη μάχη με άφθαστο ηρωισμό και αυτοθυσία, έχοντας συναίσθηση του καθήκοντος και της αποστολής τους. Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις επιχείρησαν μέσα σε αφάνταστα δύσκολες συνθήκες, με κύριο όπλο την αλύγιστη θέληση και την αφοσίωση στο δίκιο του αγώνα τους, με τη γενναιότητά τους να ανατρέψουν τον άνισο συσχετισμό δύναμης και να κάνουν κατορθωτό το ακατόρθωτο.

Και στη Μάχη της Φλώρινας, παρά την ήττα και τις πολύ μεγάλες απώλειες (πάνω από 700 ήταν οι νεκροί και πάνω από 1.000 οι τραυματίες), αναδείχθηκε περίτρανα η ηθική, η πολιτική ανωτερότητα και το ακατάβλητο σθένος του ΔΣΕ.

Μετά το τέλος των επιχειρήσεων, ο αστικός στρατός διέπραξε μία τεράστια ατιμία. Μάζεψε τους νεκρούς μαχητές του ΔΣΕ μαζί με πολλούς τραυματίες και όλους μαζί, ζωντανούς και νεκρούς, τους παράχωσε με μπουλντόζες σε ένα λάκκο που άνοιξε ακριβώς στο χώρο που βρισκόμαστε σήμερα.

Αυτό το χωράφι αγόρασε το ΚΚΕ το 2009, για να γίνει το μνημείο των ηρωικών και τιμημένων νεκρών της Φλώρινας, το οποίο εγκαινιάστηκε φέτος το Φλεβάρη.

Φίλοι και σύντροφοι,

Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν πέρα για πέρα δίκαιος και αναγκαίος.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας μας από τους φασίστες κατακτητές το 1944, αναπόφευκτα οξύνθηκε η σκληρή ταξική ένοπλη αναμέτρηση που είτε θα οδηγούσε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με απομόνωση και των ξένων στηριγμάτων της, είτε στην ήττα των λαϊκών δυνάμεων, στην απομόνωση του ΚΚΕ και στην επανασταθεροποίηση της αστικής εξουσίας. Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτέλεσε τη μαζική, λαϊκή, ένοπλη απάντηση στην αδίστακτη επιχείρηση της αστικής τάξης να υποδουλώσει ή να εξοντώσει το μεγάλο ΕΑΜικό κίνημα, να ανατρέψει το θετικό ταξικό συσχετισμό δυνάμεων που είχε διαμορφωθεί την περίοδο της Κατοχής και της Απελευθέρωσης, προκειμένου να στερεώσει την αντιλαϊκή της εξουσία. Για να το πετύχει, χρησιμοποίησε κυριολεκτικά όλα τα μέσα, με κύριο όπλο τη δολοφονική βία και την ωμή μαζική τρομοκρατία, έχοντας την καθοριστική στρατιωτική και οικονομική βοήθεια και στήριξη αρχικά από το βρετανικό και στη συνέχεια από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά τον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944 και την απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας, που επέβαλε τον αφοπλισμό και τη διάλυση του απελευθερωτικού λαϊκού στρατού, του ΕΛΑΣ, σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος και του ΚΚΕ, είχαν γίνει: 1.289 δολοφονίες, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 18.767 λεηλασίες και φυλακίσεις, 84.931 συλλήψεις, 509 απόπειρες φόνου, 265 βιασμοί γυναικών.

Το αμείλικτο δίλημμα για το Κόμμα και το κίνημα ήταν: Υποταγή ή ένας νέος ξεσηκωμός. Επέλεξε, έστω με καθυστερήσεις και ταλαντεύσεις, να βαδίσει το δρόμο της σύγκρουσης και όχι αυτόν της υποταγής και της ταπείνωσης. Καθυστερήσεις που βέβαια δεν οφείλονταν σε διάθεση υποταγής ή φόβου ή αποφυγής της σύγκρουσης, αλλά στη λαθεμένη στρατηγική επεξεργασία του ΚΚΕ ολόκληρη την δεκαετία του 1940, όπως πλέον συλλογικά έχει εκτιμήσει το Κόμμα μας.

Και σε αυτά εδώ τα βουνά, αλλά και σε όλη σχεδόν τη χώρα στάθηκαν αντικριστά για 3,5 χρόνια:

Από τη μια μεριά αυτοί που νίκησαν τη ναζιστική πολεμική μηχανή του Χίτλερ και του Μουσολίνι, αυτοί που έσωσαν το λαό από την πείνα και τον εξευτελισμό των δυνάμεων Κατοχής και τον οδήγησαν στο δρόμο της λευτεριάς, οι αγωνιστές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Όλοι τους παιδιά και εγγόνια αγροτών, εργατών και εργατριών, παιδιά και εγγόνια αγωνιστών που δεν δέχονταν να σκύβουν το κεφάλι στην εργοδοτική και κρατική βία και βρέθηκαν κατά χιλιάδες στις εξορίες και τις φυλακές.

Σε μπροσούρα που εκδόθηκε την Πρωτομαγιά του 1948, για τα δύο χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, μέσα στη φωτιά του αγώνα, καταγράφεται ζωντανά ο χαρακτήρας της μιας πλευράς, του ΔΣΕ:

“Αναθρεμμένος μέσα στις δυσκολίες αντρειώνεται και μεγαλώνει ο ΔΣ. Μαχητές και στελέχη του, παιδιά της ανέχειας, των απίστευτων στερήσεων και ηρωικών προσπαθειών. Χωρίς επίσημους τίτλους, με τη σεμνή και απλή ιδιότητα του λαϊκού αγωνιστή. Του δουλευτή που ολοχρονίς με τον ιδρώτα του πότιζε το ψωμί του, του τιμημένου αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, του συνεχιστή των πιο ηρωικών παραδόσεων… Στα στήθια όλων φωλιάζει η αγνή, η γνήσια αγάπη για την πατρίδα, για το λαό…”.

Έτσι, λοιπόν, βρέθηκαν όλοι τους παιδιά που ο κάθε χτύπος της καρδιάς του ήταν ένα ξόδεμα για την προκοπή της πατρίδας, για την προκοπή του λαού, που διεκδικούσαν για τον εαυτό τους, τα αδέλφια τους, τα παιδιά τους, για όλα τα παιδιά να μπορούν να τρων γλυκό ψωμί και να κάνουν τη χαρά καθημερινό σύντροφο της ζωής…. Όπως αναφέρει το ίδιο κείμενο χαρακτηριστικά.

Εργάτες, αγρότες, στην πλειονότητά τους, πεισμένοι ότι ο λαός μας μπορεί να πάρει τις τύχες στα χέρια του, να απαλλαγεί από ντόπιους και ξένους αφεντάδες και να ζήσει καλύτερες μέρες χωρίς πείνα, δυστυχία και κακομοιριά, χωρίς στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακές και πολέμους.

Ο ΔΣΕ, ένας λαογέννητος στρατός, που δημιουργήθηκε μέσα στον αγώνα για να υπερασπιστεί την τιμή, την αξιοπρέπεια και τη ζωή του λαού από τους σφετεριστές της λευτεριάς του, την οποία κατέκτησε “με τραγούδια, όπλα και σπαθιά”.

Ένας λαογέννητος στρατός με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες. Γεμάτος με σεμνούς ήρωες όπως ο Γιάννης Μπάλλας, το 16χρονο παιδί μιας διμοιρίας. Έλεγαν ότι το μακρύ αμερικάνικο ντουφέκι καθώς τ’ ακουμπάει κολλημένο σφιχτά στο πλευρό του φαντάζει πιο μεγάλο απ’ αυτόν.

Σε μία νικηφόρα μάχη ο μικρός αντάρτης ξεχώρισε.

Λίγο αργότερα, κάπου στο ξέφωτο ενός δάσους, αντάρτες ακούν με προσοχή τα λόγια του Ταξίαρχου. Συνοψίζει τα πορίσματα που βγήκαν απ’ την κριτική που έγινε πάνω στις τελευταίες επιχειρήσεις. Τα διδάγματα της μάχης θα γίνουν πείρα και πηγή νέας δύναμης, παράγοντες για νέες νίκες.

Δείχνει απλούς, μα τιμημένους αγωνιστές, βαθμοφόρους και μαχητές, που με τη δράση τους οδήγησαν το τμήμα τους σε νίκη. Κι ανάμεσά τους το δάχτυλό του στέκεται στ’ άγουρο παλικάρι τον 16χρονο Γιάννη Μπάλλα που ντροπαλά δέχεται τα βλέμματα όλων και κοκκινίζει ανασηκώνοντας τους ώμους του λέγοντας:

“Δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο. Πολέμησα σα μέλος της Δημοκρατικής Νεολαίας”…

Αυτοί ήταν από τη μια μεριά.

Και από την άλλη μεριά ένας στρατός στην υπηρεσία ανθρώπων που εγκατέλειψαν το λαό στις τύχες του κατά την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, άλλων που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, θησαύρισαν από τη μαύρη αγορά ή εξαργύρωσαν τη σιωπή τους για να σώσουν το τομάρι τους.

Ένας στρατός στην υπηρεσία της αστικής τάξης, που ανασυγκροτήθηκε για να συντρίψει το λαϊκό κίνημα, να εδραιώσει ξανά την εξουσία της και να δέσει πάλι το λαό στο ζυγό της εκμετάλλευσης.

Ένας στρατός αγγλοαναθρεμμένος και στη συνέχεια αμερικανοθρεμμένος, εξοπλισμένος με τα δολάρια του Μάρσαλ.

Το ένα πρόγραμμα βοήθειας διαδεχόταν το άλλο. Συνολικά μέχρι τα τέλη του Ιούνη 1949 είχαν σταλεί στην Ελλάδα 520.506 τόνοι στρατιωτικών εφοδίων από τις ΗΠΑ., άλλοι τόσοι από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Μέση Ανατολή.

Έχει ενδιαφέρον για να καταλάβουμε αυτό το μέγεθος ότι η συνολική βοήθεια σε δολάρια, με το σχέδιο Μάρσαλ και το Δόγμα Τρούμαν ανήλθε σε σχεδόν 1,2 δισ., ποσό -σύμφωνα με πηγές- μεγαλύτερο από οποιοδήποτε άλλο έλαβε κάποια άλλη χώρα, αναλογικά με τον πληθυσμό της, σε εξωτερική βοήθεια. Ποσό κατά 4 φορές μεγαλύτερο από ό,τι ήταν το προπολεμικό εισόδημα της Ελλάδας, ποσό μεγαλύτερο από τα εξωτερικά δάνεια που εισέπραττε η Ελλάδα από την Επανάσταση του 1821 έως το 1930, δηλαδή σε διάστημα 110 περίπου ετών!!!!

Δίχως τη στρατιωτική, πολιτική και οικονομική -όπως καταλαβαίνουμε- ενίσχυση, η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να νικήσει!

Με συνδιοικητές, σε κάθε μεγάλη μονάδα, Έλληνες και Αμερικανοάγγλους αξιωματικούς, συμβολική και ουσιαστική έκφραση της συμμαχίας της ντόπιας πλουτοκρατίας με άλλα μεγάλα καπιταλιστικά κράτη.

Αυτές οι δυνάμεις βρέθηκαν αντιμέτωπες στα 3,5 χρόνια που κράτησε ο αγώνας του ΔΣΕ.

Δυο κόσμοι ριζικά διαφορετικοί.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα δύο κόσμοι συγκρούονται. Από τη μία ο κόσμος της χλιδής, του απίστευτου πλούτου, της σαπίλας και τη διαφθοράς και από την άλλη ο κόσμος των καταπιεσμένων, των παραγωγών όλου του πλούτου, αυτών που “κρατάνε στα χέρια τους τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος” όπως έλεγε ο Μαγιακόφσκι.

Για να καλοπερνάει ο κόσμος των αφεντάδων οι πολλοί πρέπει να μοιράζονται ψίχουλα, ανασφάλεια, ανεργία, αβεβαιότητα για το μέλλον.

Οι νέοι και οι νέες των εργατικών λαϊκών οικογενειών, οι νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι, συνολικά ο εργαζόμενος λαός με την πείρα που έχει συγκεντρώσει τώρα μπορεί να δει πιο καθαρά, να εκτιμήσει τη στάση και τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ.

Σήμερα όλα τα αστικά κόμματα σφάζονται στην ποδιά της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ο καθένας, με πρώτη την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, παρουσιάζεται ως εγγυητής της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ μας λέει ότι επιδιώκει και “δίκαιη ανάπτυξη”, θέλοντας να αποσπάσει την ανοχή, αν όχι τη στήριξη των εργαζομένων στην αντιλαϊκή του πολιτική.

Βέβαια, η αλήθεια δεν κρύβεται: Από τη μία στους λίγους χαρίζονται νέα προνόμια, διατηρούνται και ενισχύονται φοροαπαλλαγές, μοιράζεται ζεστό κρατικό χρήμα -στο όνομα πάντα της “δίκαιης ανάπτυξης”- και από την άλλη στο λαό φοροαφαίμαξη με παλιούς και νέους φόρους, ΕΝΦΙΑ, εισοδήματος, αύξηση ΦΠΑ κλπ. Πουλάει κι αυτός το παραμύθι ότι “αν μεγαλώσει η πίτα, θα περισσέψει και μεγαλύτερο κομμάτι για τους φτωχούς, τους εργαζόμενους κλπ.”. Την ίδια στιγμή, βέβαια, ακόμα και οι ίδιοι οι βιομήχανοι εκτιμούν με δικά τους στοιχεία ότι η υψηλή ανεργία δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις, με το μενού να περιλαμβάνει από τις ομαδικές απολύσεις, τον καθορισμό του μισθού από την κυβέρνηση και περιορισμό στο δικαίωμα της απεργίας. Και όλα αυτά μαζί με την εφαρμογή όσων ψηφίστηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και από τη σημερινή. Ενώ οι εκτιμήσεις για την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας εμφανίζουν ως πιθανό ενδεχόμενο το ξέσπασμα νέας κρίσης, άμεσα!

Ας σκεφτεί κάθε εργαζόμενος: Οι ίδιοι που πριν του λέγανε “κάνε υπομονή να βγούμε από την κρίση”, αύριο θα τους λένε “κάνε υπομονή, δέξου τα χειρότερα για να μη φύγουμε από την ανάπτυξη κι έρθει νέα κρίση”.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη αφορά αποκλειστικά την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και όχι τις ανάγκες του λαού. Το ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον που διαλαλούν σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης, συνεχής επιδείνωση των όρων ζωής της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Σημαίνει απανωτές θυσίες από το λαό. Ενώ και οι όποιες επενδύσεις θα γίνουν αποκλειστικά με κριτήριο την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και όχι τις λαϊκές ανάγκες.

Κόκκινη γραμμή ήρθε η ώρα να βάλει ο λαός. Το συμφέρον των εργαζομένων είναι στον αγώνα για την ανάκτηση των απωλειών, με διεκδικήσεις που απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες τους. Γιατί σήμερα είναι ώριμο να ζήσουμε όπως μας αξίζει. Η ανάπτυξη της παραγωγής, της τεχνολογίας, της επιστήμης μπορεί να υπηρετήσει, να συμβάλει στην ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών και λαϊκών αναγκών. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να βγει από τη μέση το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους, η ίδια η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η νέα, εργατική – λαϊκή εξουσία μπορεί να εξασφαλίσει την ανάπτυξη με κίνητρο την ικανοποίηση των διευρυνόμενων αναγκών του λαού και της νεολαίας. Με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, με αξιοποίηση του έμπειρου εργατικού δυναμικού της χώρας και του επιστημονικού δυναμικού. Με αυτούς τους όρους μπορεί η νεολαία να απολαύσει όσα της στερούν, τα σύγχρονα δικαιώματά της στην ολόπλευρη μόρφωση, στη δουλειά, στο μέλλον και τη ζωή.

Διέξοδος στα πλαίσια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης δεν υπάρχει για το λαό και τη νεολαία. Κι αυτό αποδεικνύεται από τις καθημερινές εξελίξεις. Οι αντιθέσεις μεταξύ των εκμεταλλευτών μεγαλώνουν, τα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού πολέμου πυκνώνουν και μέρος αυτού του πολέμου είναι και οι λεγόμενες τρομοκρατικές επιθέσεις που έχει αποδειχτεί ότι εναρμονίζονται μόνο με τα σχέδια των ιμπεριαλιστών.

Ταυτόχρονα, στο κουβάρι των αντιθέσεων θέλουν να μπλέξουν και τους λαούς. Επιδιώκουν οι λαοί να κρατάνε σημαίες ξένες με τα συμφέροντά τους, να γίνονται πιόνια στους σχεδιασμούς τους.

Είναι χαρακτηριστικές οι τοποθετήσεις των αστικών επιτελείων εντός κι εκτός συνόρων με αφορμή το Βrexit.

Τμήματα και ενώσεις τμημάτων του κεφαλαίου όχι μόνο στη Βρετανία αλλά και συνολικά, κόμματα του ευρωμονόδρομου πήραν τα κανάλια σβάρνα και έκλαιγαν.

Ο Τραμπ, η Λεπέν, η Χρυσή Αυγή στη χώρα μας, γνωστά και μη εξαιρετέα ΜΜΕ πανηγύριζαν, ενώ μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα στη Μ. Βρετανία χαιρέτισαν και στήριξαν το Brexit.

Δεν συνιστά φιλολαϊκή λύση η αναδιάταξη των συμμαχιών μεταξύ των εκμεταλλευτών.

Κανέναν τους δεν πήρε ο πόνος για τα λαϊκά συμφέροντα, που τα τσακίζουν ανελέητα με τις πολιτικές τους και που εξάλλου στο πλαίσιο της ΕΕ είναι καταδικασμένα. Ο καημός τους είναι η επίδραση των τελευταίων εξελίξεων στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Το άφθονο κλάμα εκφράζει το φόβο τους για τη συνοχή της ΕΕ, αλλά και για τα συμπεράσματα που μπορεί να εξαχθούν με αφορμή τη Βρετανία, καθώς αποδεικνύεται ότι συμμαχίες όπως η ΕΕ δεν αποτελούν ανεπίστρεπτη διαδικασία, όπως πάσχιζαν να πείσουν το λαό οι απολογητές τους όλα τα προηγούμενα χρόνια, ούτε εξανθρωπίζονται ούτε μεταλλάσσονται φιλολαϊκά.

Η ΕΕ χειρότερη μπορεί να γίνεται, καλύτερη δεν μπορεί από τη φύση της να γίνει ούτε στον αιώνα τον άπαντα!

Ταυτόχρονα, η περίπτωση της Βρετανίας εκθέτει και όσες δυνάμεις κοροϊδεύουν το λαό ότι η αλλαγή νομίσματος είναι ικανή προϋπόθεση να τερματιστούν τα βάσανά τους. Η Βρετανία της στερλίνας έπαιρνε τα ίδια αντεργατικά – αντιλαϊκά μέτρα όπως οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Τα ίδια μέτρα θα συνεχίσει να παίρνει και εκτός ΕΕ, αφού αυτά τα επιβάλλει η ανάγκη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των δικών της μονοπωλίων.

Λύση προς όφελος κάθε λαού υπάρχει στη σύγκρουση με την αστική εξουσία για την ανατροπή της. Η εργατική τάξη και το κίνημά της έχει συμφέρον να παλεύει με τη δική της σημαία, να μην εγκλωβίζεται στους σχεδιασμούς τμημάτων των εκμεταλλευτών, αλλά να χαράσσει γραμμή με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Και οι οπαδοί του ευρώ, και εκείνοι της καπιταλιστικής δραχμής, και αυτοί του ευρωμονόδρομου, αλλά και του “ευρωσκεπτικισμού” βγάζουν σπυριά στο όνομα της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, της αφαίρεσης της ιδιοκτησίας των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, όλων εκείνων των εργαλείων που έχουν μια χούφτα καπιταλιστές και κάνουν κουμάντο στην κοινωνία και στην οικονομία καταδυναστεύοντας την τεράστια μάζα του λαού.

Αυτός όμως είναι ο δικός τους δρόμος, με βαριές θυσίες δίχως τέλος για το λαό και τη νεολαία. Και ο δρόμος έξω από τα τείχη της ΕΕ και τις αλυσίδες του κεφαλαίου και αυτού του συστήματος έχει δυσκολίες, ανηφόρες, μπόρες. Είναι όμως ο δρόμος που οδηγεί στο ξέφωτο, είναι θυσίες για να γίνει η ζωή μας καλύτερη, το μέλλον των νέων ευτυχισμένο.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Έχει ιδιαίτερη σημασία για τη σύγχρονη πάλη μας η μελέτη συνολικά της Ιστορίας, πιο ειδικά της Ιστορίας του ΔΣΕ χωρίς μηδενισμούς και ωραιοποιήσεις, με γνώμονα την εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων που δυναμώνουν τη σύγχρονη πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Δεν είναι τυχαίο που οι αστοί έχουν λυσσάξει να ξαναγράψουν την Ιστορία της δεκαετίας του ΄40. Δεν είναι τυχαίο ότι οργανώνονται συνέδρια σε Πανεπιστήμια, Φεστιβάλ Θεάτρου και Κινηματογράφου, γυρίζονται ντοκιμαντέρ, γράφονται δεκάδες άρθρα στις αστικές και οπορτουνιστικές φυλλάδες για τη δεκαετία του 1940 και ειδικότερα για τον ταξικό εμφύλιο πόλεμο την περίοδο του 1946-1949. Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ύπαρξή του. Ξέρουν καλά ότι ο αγώνας του λαού μας μέσα από τον ΔΣΕ αντιπροσώπευε μια ανώτερη μορφή πάλης, σε μια περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν σκληρή ταξική σύγκρουση για το “ποιος – ποιον”. Ξέρουν καλά πως ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζει να “ζει” μέσα από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, μέσα από τα πολύτιμα διδάγματά του που παραμένουν επίκαιρα σήμερα στους αγώνες για την επαναστατική ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Τις δεκαετίες του ΄50, του ΄60 και μέχρι το 1974, την περίοδο που το ΚΚΕ βρισκόταν στην παρανομία, με χιλιάδες κομμουνιστές να οδηγούνται στα εκτελεστικά αποσπάσματα και δεκάδες χιλιάδες να σαπίζουν στις εξορίες και τις φυλακές, η προπαγάνδα του αστικού κράτους και των κομμάτων του ενάντια στον ΔΣΕ βασιζόταν στα ψέματα και τον αντικομμουνισμό, στις θεωρίες περί ξενοκίνητων “ΕΑΜοβούλγαρων” και “κομμουνιστοσυμμοριτών”. Σήμερα αυτά αναπαράγονται από τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι είναι συστατικό τμήμα του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος. Τι άλλο να περιμένει βέβαια κανείς από αυτούς που έχουν ίνδαλμα τον Χίτλερ, τα χιτλερικά τάγματα εφόδου, τους ταγματασφαλίτες;

Στην πορεία όμως πλάι στον ωμό αντικομμουνισμό αναπτύχθηκαν και άλλες, πιο ύπουλες θεωρίες, που αναπαράγονται από τους οπορτουνιστές και κατηγορούν το ΚΚΕ πως με την πολιτική του οδήγησε στον “αλληλοσπαραγμό”, “που δεν προσπάθησε να βοηθήσει στη δημοκρατική μετάβαση τη χώρα” κ.ά.

Κάποιοι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν διστάζουν να καπηλεύονται ακόμα και τον αγώνα του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και να μιλούν για τη δικαίωση των αγώνων του λαού σήμερα μέσα από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ…

Ο στόχος της συκοφάντησης και της διαστρέβλωσης του αγώνα του ΔΣΕ, αλλά και των συμπερασμάτων που προκύπτουν από την αστική τάξη και τους συνοδοιπόρους της είναι ένας: Ξαναγράφουν την Ιστορία κατά το δοκούν, από τη σκοπιά της υπεράσπισης της σημερινής βαρβαρότητας. Γι’ αυτό συκοφαντούν το ΚΚΕ, το ρόλο και την προσφορά του. Επιδιώκουν σήμερα την υποταγή του λαού και της νεολαίας στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Για να μη συνειδητοποιήσει ο λαός και η νεολαία την αναγκαιότητα της οργάνωσης και του αγώνα για μια νέα κοινωνία.

Όλοι έχουν το βλέμμα στραμμένο στο σήμερα…

Το δρόμο της αντίστασης, σε άλλες συνθήκες, επέλεξε το ΚΚΕ και στα χρόνια που ακολούθησαν την ήττα του ΔΣΕ. Στις φυλακές και στις εξορίες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα και στην παρανομία, στην αστική νομιμότητα αργότερα και μέχρι σήμερα. Δεν υπέγραψε ποτέ δήλωση μετανοίας, επειδή παλεύει για να ανατρέψει το σύστημα της εκμετάλλευσης κι ούτε υπογράφει. Όλα τα παραπάνω έπαιξαν κομβικό ρόλο για να σταθεί όρθιο στις αρνητικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν διεθνώς και στο ίδιο το ΚΚΕ το 1968 και βεβαίως το 1989-1991.

Αποδείχτηκε διαχρονικά ότι ο ταξικός αντίπαλος είναι αμείλικτος, δεν διστάζει να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να χτυπήσει, να διαβρώσει, με σύμμαχο τον οπορτουνισμό, με τις διάφορες “αριστερές” και “κομμουνιστικές” μεταλλάξεις του, να συκοφαντήσει το εργατικό κίνημα και την πρωτοπορία του. Χρειάζεται επαγρύπνηση και καμία υποτίμηση. Να έχουμε όμως εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη. Το οργανωμένο, ανασυνταγμένο και αποφασισμένο εργατικό – λαϊκό κίνημα μπορεί να τσακίσει τη δύναμη του κράτους και των μέσων που διαθέτει. Στο βαθμό που η πρωτοπορία παίρνει μέτρα και προετοιμάζεται για αποφασιστικές μάχες, με όλες τις μορφές πάλης που έχει κατακτήσει η εργατική – λαϊκή πείρα στο διάβα των δεκαετιών ανάπτυξης του κινήματος.

Χρειάζεται υπομονετική σκληρή δουλειά για τη διαφώτιση και την οργάνωση των νέων των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων, καθημερινή δουλειά που δεν έχει πάντα άμεσα αποτελέσματα. ‘Οχι από μακριά, αλλά βουτώντας μέσα στη νεολαία, στα προβλήματα και τις ανησυχίες της, να γινόμαστε πιο ικανοί, πιο μαχητικοί, καλύτεροι οργανωτές, πιο εύστοχοι προπαγανδιστές, στη συγκέντρωση δυνάμεων για την αντεπίθεση και την επαναστατική ανατροπή. Κάθε μέλος της ΚΝΕ με μεγαλύτερη τόλμη και πρωτοβουλία στην οργάνωση της πάλης. Με περισσότερους και πιο στέρεους δεσμούς με τους νέους των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.

Έχουμε την υποχρέωση, σύντροφοι και συντρόφισσες, να κατακτάμε τη δύναμη της γνώσης, να εξοπλιζόμαστε σταθερά με την πείρα των μεγάλων αγώνων. Μέσα στη δράση, σε συνδυασμό με τα συμπεράσματα από τη δράση. Εκεί να μετράμε το μπόι μας. Να βρισκόμαστε διαρκώς σε πόλεμο με τη σάπια αστική ιδεολογία και τα στηρίγματά της. Όπως οι μαχητές του ΔΣΕ, που στο ένα χέρι είχαν το όπλο και στο άλλο το βιβλίο.

Σύντροφοι και φίλοι,

Το ΚΚΕ είναι υπερήφανο για τη στρατιά ηρώων που διαπαιδαγώγησε!!!

Και συνεχίζει, πάντα μπροστά, το δρόμο του αγώνα…

Έτσι σμίγουμε σε αυτό εδώ το μνημείο, ορκιζόμενοι στους νεκρούς μας, με επαναστατική αισιοδοξία. Δεν είμαστε μόνοι μας…

Tην πρωτοπορία τη γέννησαν οι “ντροπές και οι αδικίες” αιώνων και πλέον την έχουν οπλίσει με άσβεστο μίσος για το σύστημα της εκμετάλλευσης, αλλά και με τη γνώση, την πείρα των προηγούμενων γενιών, όπλα ακαταμάχητα. Έτσι τελικά ο “πρωτοπόρος” της εποχής μας δεν είναι τελικά ένας, αλλά χιλιάδες, μαζί και οι τυραννισμένοι που έχουν πεθάνει, αλλά μαζί και οι μελλούμενες γενιές.

Και όπως τα έδωσε όλα τα παραπάνω πολύ καλύτερα ο ποιητής:

“Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες! Όχι μονάχα οι ζωντανοί – κ’ οι πεθαμένοι μ’ ακλουθάνε σε μιαν αράδα σκοτεινή. Μα κι όσοι αγέννητοι, χιλιάδες άπλαστοι ακόμη με βλογούν κι όλοι ακουμπάνε τα σπαθιά τους απάνω μου και τα λυγούν”.

Ζήτω ο ηρωικός Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας!

Τιμή και δόξα στις μαχήτριες και τους μαχητές του ΔΣΕ που έδωσαν τη ζωή τους εδώ στη Φλώρινα…

Δεν σας ξεχνάμε, παραλαμβάνουμε την κληρονομιά που μας αφήσατε σαν σκυτάλη στο στίβο της ταξικής πάλης και της πάλης για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό!

Ζήτω το τιμημένο Κόμμα μας! Ζήτω το ΚΚΕ!».

Η προσυγκέντρωση στη Φλώρινα

Με παρατεταγμένα τα πανό τους, οι οργανώσεις της ΚΝΕ που συμμετέχουν στο 25ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο στο Βίτσι, συγκεντρώθηκαν από το πρωί στο κέντρο της Φλώρινας.

Μερικά από συνθήματα που αναγράφονται στα πανό, αναφέρουν: «Ετούτος ο λαός δεν γονατίζει παρά μόνο μπροστά στους νεκρούς του. Συνεχίζουμε…», «Εμπνεόμαστε, Διδασκόμαστε, Συνεχίζουμε, κάτω από την ίδια σημαία μέχρι την τελική νίκη», «Είναι αυτοί που νίκησαν τον θάνατο, είναι αυτοί που έδειξαν το δρόμο για τη ζωή, στα χνάρια τους συνεχίζουμε».

Πηγή: 902.gr