Για τη συνάντηση των μελών της Χορωδίας «Δημήτρη Λιώτση» 24 χρόνια μετά
Από την Αλεξάνδρα Λιώτση
(Αθήνα 22/8/2017)
Διάβασα με πολλή συγκίνηση στο Facebook την ανταλλαγή συναισθημάτων των παλαιών μελών της Χορωδίας Κοριτσιών στην συνάντηση τους στις 29/7/17 μετά από 24 χρόνια στην ίδια αίθουσα της παιδικής χορωδίας που ερχόντουσαν για δέκα περίπου χρόνια στην τρυφερή παιδική και νεανική τους ηλικία. Ήταν γεμάτες από νοσταλγία, πολλή αγάπη, σεβασμό και εκτίμηση για τον μαέστρο τους και σύζυγο μου Δημήτρη Λιώτση.
Με τα κορίτσια αυτά είχαμε κι εμείς έναν ιδιαίτερο σύνδεσμο. Ήρθαν μικρά παιδάκια και μεγάλωσαν μαζί μας. Ήταν και θα είναι «τα κορίτσια μας» κι ας είναι τώρα πια ώριμες κοπέλες, οι περισσότερες με δικά τους παιδιά. Η ωραία πρωτοβουλία για την επαφή αυτή ανήκει στη Φανή Μοτεσνίτσα που ζει εδώ και κάποια χρόνια εκτός Ελλάδας.
Ανάμεσα στις εκφράσεις που γράφτηκαν για τον Δημήτρη Λιώτση ήταν:
«Χάραξε ανεξίτηλα στις παιδικές ψυχές μας η πορεία του, η διδασκαλία του, η ζωή του, δεν γίνεται να τον ξεχάσουμε ποτέ.» και από άλλη κοπέλα:
«Από τα σημαντικότερα πράγματα που έχω κάνει που με γεμίζουν υπερηφάνεια για μια ζωή ήταν και η συμμετοχή μου στην Παιδική χορωδία και αργότερα στην τρίφωνη χορωδία κοριτσιών. Δέος και θαυμασμό θα νοιώθω πάντα για τον Δ. Λιώτση» και πάρα κάτω: «Δάσκαλε πρέπει να είσαι υπερήφανος για τα κορίτσια σου από κει ψηλά. Νομίζω ότι έκανες καλή δουλειά.»
Πράγματι είμαστε υπερήφανοι εκείνος κι εγώ, γιατί διακρίνω στα κορίτσια αυτά ωραία αισθήματα, ευαισθησία και προπάντων αναγνώριση της προσφοράς του. Γι’αυτό δεν συμφωνώ με μια άλλη φράση, ότι «δεν αναγνωρίστηκε όσο του άξιζε» γιατί η μεγαλύτερη αναγνώριση και ουσιαστική αξία του έργου του είναι η συνέχιση της παιδικής του χορωδίας επί τόσα πολλά χρόνια.
Η ύπαρξη της κρατάει ολοζώντανη τη μνήμη του στην κοινωνία της Φλώρινας και δίνει τη δυνατότητα σε πάρα πολλά παιδιά να έρθουν σε επαφή με τη χορωδιακή τέχνη, η οποία μέσα από τη μουσική καλλιέργεια και ευχαρίστηση που τους προσφέρει, συμβάλλει και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους.
Στην φράση «έχουμε χρέος εμείς να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη του αειμνήστου δασκάλου μας και να υπενθυμίζουμε στην κοινωνία της Φλώρινας το έργο του» θα έλεγα ότι η μεγαλύτερη τιμή που αρμόζει στην προσφορά ενός δασκάλου – μαέστρου είναι να διατηρηθεί η μνήμη του και η δουλειά του μέσα από τους μαθητές του, όταν αυτοί θα συνεχίζουν να είναι μέλη μιας χορωδίας και έτσι με τη σειρά τους θα μεταδίδουν την αγάπη τους για το χορωδιακό τραγούδι και στα νέα παιδιά.
Το σπουδαίο είναι, ότι ο σπόρος που έσπειρε ο Δημήτρης Λιώτσης όχι μόνο συνεχίζει να δίνει καρπούς αλλά είναι και πολύ ανθηρός. Χάρη στις εξαιρετικές ικανότητες της Σοφίας Μούλη (που είναι από την πρώτη γενιά,) και παλαιότερα την Χαρίκλεια Κατσιλάκη και την Αλέκα Παππά η οποία μάλιστα έχει δικές της 2 χορωδίες στην Κοζάνη, η χορωδία κρατήθηκε και είναι τώρα στην καλύτερη της απόδοση, με πάνω από 130 παιδιά σε τρία τμήματα.
Κι αν προσθέσουμε και την χορωδία ενηλίκων του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ με περίπου 40 μέλη υπό την διεύθυνση πάλι της Σοφίας καταλαβαίνει κανείς τι δουλειά γίνεται εκεί. Και το ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι η ίδια προωθεί αρκετά από τα παιδιά της παιδικής χορωδίας να γίνουν μουσικοί, έχοντας πολλά από αυτά ως βοηθούς της στις πρόβες και επίσης τα προβάλλει στις συναυλίες να συνοδεύουν στο πιάνο ή να διευθύνουν.
Το πολύ συγκινητικό είναι που στην χορωδία των ενηλίκων είναι και μερικές μαμάδες από την πρώτη γενιά που έχουν τα παιδιά τους στην παιδική. Αυτό κι αν είναι δικαίωση. Μαμάδες και παιδιά στη χορωδία. Εύχομαι να τις μιμηθούν και τα υπόλοιπα κορίτσια μας.
