Τα δάκρυα του επισκόπου μας!
Στον απόηχο της εκδήλωσης για τον Μητροπολίτη μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟ
Αναμνήσεις του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Σωτηρίου Παρδάλη
Εφημερίου Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Φλωρίνης
Με ευλόγησε ο Θεός τα φοιτητικά μου χρόνια να τα ζήσω στο ευλογημένο οικοτροφείο του μακαριστού Γέροντος π. Αυγουστίνου, επί της οδού Ζωοδόχου Πηγής 44 στην Αθήνα από το έτος 1964. Στο 1ο και 2ο όροφο στεγάζονταν οι οικότροφοι φοιτητές. Στο 3ο όροφο έμεινε ο Γέροντας Αυγουστίνος με τα ιεραποστολικά πρόσωπα-αφιερωμένοι συνεργάτες του. Μεταξύ αυτών και ο Θωμάς Πασσαλής.
Από τους πρώτους που γνώρισα τις πρώτες μου ημέρες στο οικοτροφείο, ήταν ο υποδιευθυντής του οικοτροφείου και ο κ. Θωμάς Πασσαλής. Ένας νέος περίπου στα τριάντα του χρόνια, ευθυτενής, με ένα μικρό και περιποιημένο μύστακα , με την πλούσια κώμη στην κεφαλή, με τα στρογγυλά του γυαλιά και πάντα με το γλυκύ του χαμόγελο, που από τότε είχε. Εγώ ένας ξερακιανός 18οχτάρης αμούστακος νέος, επαρχιωτόπουλο από τα Γιάννενα (τον μύστακα το φόρεσα όταν πήρα το χρίσμα του Καντιωτικού!) Τότε όσοι ήσαν κοντά στον αγωνιστή μακαριστό π. Αυγουστίνο έπρεπε να τρέφουν μύστακα.
Ο Γέροντας Αυγουστίνος ήταν σε περιοδεία στη Δυτική Μακεδονία για ομιλίες, συνοδευόμενος από τον Διευθυντή του οικοτροφείου και Θεολόγο κ. Δημήτριο Αεράκη. Ο κ. Θωμάς τότε ήταν η σκιά του τότε ιεροκήρυκος π. Αυγουστίνου, που τον συνόδευε παντού, στα συλλαλητήρια, στις επισκέψεις του σε Υπουργεία κλπ. Κάθε Κυριακή το μεσημέρι συντρώγαμε με τον π. Αυγουστίνο στη μεγάλη τραπεζαρία του οικοτροφείου 60 φοιτητές και τα ιεραποστολικά πρόσωπα, καθώς και ο προσκολλώμενος γυμνασιόπαις της ογδόης τάξεως Παναγιώτης Φραγκάκος, νυν Μητροπολίτης Εδέσσης. Στη τραπεζαρία μια φορά μας διηγήθηκε ένα περιστατικό για τον κ. Θωμά που έγινε από τους αγώνες του κατά των καλλιστείων, το 1960, αν δεν μ’ απατά η μνήμη. Έπρεπε να διαμαρτυρηθούμε και να φωνάξουμε «αίσχος», συνέχισε ο π. Αυγουστίνος. Ποιός όμως θα μπορούσε να διεισδύσει στο καλώς φυλαγμένο κέντρο, υπό του τότε ξακουστού και αυστηρού Διοικητού της Αστυνομίας Ρακιτζή:
– Ο Θωμάς, στο ερώτημα του απαντά ,θα πάω εγώ Γέροντα!
– Που θα πας κακομοίρη μου, θα είσαι «σαν τη μύγα μες στο γάλα» -Θα κόψω του μουστάκι μου, θα κάνω άλλο χτένισμα και θα πάω. Νόμιζε ο Θωμάς με την μικρή αυτή παραλλαγή θα μπορούσε να περάσει στο ελεγχόμενο κέντρο. Όμως δεν υπολόγιζε σωστά καθόσον δεν είχε «το μποέμικο» αέρα των νέων της εποχής εκείνης και από μακριά έκανε «μπάμ» σαν ένα κατηχητόπουλο. Και φυσικά μόλις πήγε να μπει το πετάξανε έξω κακήν κακώς «μη έχοντας ένδυμα…».
Επανέρχομαι η πρώτη μας γνωριμία με τον τότε λαϊκό θεολόγο κ. Θωμά Πασσαλή ήταν καταληκτική. Το ζεστό χαμόγελο του, τα με πολύ αγάπη πρώτα λόγια του κέρδισαν την εμπιστοσύνη μου και ως μαγνήτης με ήλκυσε και αμέσως δημιουργήθηκε ανάμεσά μας ένας ευλογημένος σύνδεσμος, που κάθε μέρα και χρόνο αύξανε ακόμη περισσότερο. Από τότε και μέχρι σήμερα 54 χρόνια δεν διεκόπη αυτός ο σύνδεσμος, εκτός από 2-3 χρόνια, λόγω της εργασίας μου, και ήμουν κοντά του και στις θλίψεις του και στις χαρές του. Συνεργός προπαντός στο πνευματικό του έργο, που ακούραστο επιτελούσε.
Ιδιαίτερα είχα την ευλογία να είμαι ο προσωπικός του οδηγός και να τον μεταφέρω επί 20 χρόνια από τα 32χρόνια του ως Ιεροκήρυκα και Πρωτοσύγκελο, σ’ όλη σχεδόν την Μητροπολιτική περιφέρεια και όχι μόνο, αλλά σ’ όλες τις αποστολές, που ο Γέροντας Αυγουστίνος επιπροσθέτως τον έστελνε ως εκπρόσωπο του.
Μα κρύο τσουχτερό, κάτω του μηδενός, μα χιόνια πολλά , που πρώτοι ανοίγαμε το δρόμο, μα βροχές, μα το λιοπύρι του καλοκαιριού δεν τον πτοούσε και όργωνε κυριολεκτικά τα χωριά των Πρεσπών, του Λεκανοπεδίου της Φλώρινας, του Αμυνταίου και όλης της Μητροπολιτικής περιφέρειας, για να λειτουργήσει, να κηρύξει τον λόγο του Θεού, να παρηγορήσει, να ενισχύσει στη πίστη πολλούς ανθρώπους τόσο των χωριών, όσο και των πόλεων. Με αποτέλεσμα αυτής της μεγάλης δραστηριότητας ν’ αποκτήσει και αυτός πνευματικούς καρπούς, πνευματικά τέκνα, τα οποία αφιερώθηκαν στο Θεό και ζουν ιεραποστολικά στην Ιεραποστολική Αδελφότητα «ΑΓΙΑ ΜΑΚΡΙΝΑ», που δημιούργησε με πολύ κόπο, δυσκολίες και εμπόδια.
Επίσης ευλογημένος καρπός, της αόκνου πνευματικής διακονίας του, αποτελεί και ο μικρός τότε Στεφανάκης εκ Μελίτης ορμώμενος, ο νυν Μητροπολίτης Ν. Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνος. Στην μνήμη μου έμεινε χαραγμένη μια όμορφη εικόνα: Ο Στεφανάκης, νήπιο 6 χρονών περίπου, να κάθεται παρά τους πόδας Γαμαλιήλ. Το παιδικό του προσωπάκι όλο γλύκα να κοιτάζει καταπρόσωπο τον π. Θεόκλητο με δέος και τα λαμπιρίζοντα και παιγνιδιάρικα ματάκια του δεν χόρταιναν να τον βλέπουν. Ίσως τότε μυστικώς η χάρις του Θεού να επισκίασε τον μικρό Στεφανάκι και τον προετοίμαζε ως «σκεύος της εκλογής για τον Αμπελώνα Του.»
Τον Γέροντα Αυγουστίνο ο π. Θεόκλητος τον εκπροσωπούσε και σε πολλές εκδηλώσεις και αποστολές. Θυμούμαι που τον πήγα στην Καστοριά για την υποδοχή του Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Επίσης στην ίδια πόλη στην ενθρόνιση του νυν Μητροπολίτου Καστοριάς Σεραφείμ, που ήσαν συνυποψήφιοι, που θα μπορούσε να αρνηθεί και όμως έκανε υπακοή. Καθώς και στη Θεσσαλονίκη για τα μεγάλα τότε συλλαλητήρια για την Μακεδονία μας. Καθώς και πολλάκις στο χωριό του Κυπαρίσσι στο πατρικό του σπίτι. Είναι γνωστή στον σημερινό Αρχιερέα η στιχομυθία με τον Γέροντα του Αυγουστίνο:
– Θεόκλητε, να πας να δεις αυτή την περίπτωση στο τάδε χωριό είτε για νέο παπά, είτε για συμφιλίωση οικογενειών, ανεξάρτητα αν ήταν και νύκτα
– Γέροντα δεν έχω αυτοκίνητο, πως θα πάω;
– Θα πας με τον δικό σου! (τότε ήμουν Θεοκλητικός!), εννοούσε εμένα ο Γέροντας. Και φυσικά η εντολή του Γέροντος πραγματοποιούταν.
Οι αναμνήσεις πολλές, ο χρόνος και ο χώρος μικρός, γι’ αυτό καταλήγω αναφερόμενος στο τίτλο , που έθεσα.
Θα με πας στην Αθήνα, Σωτήρη, για τις εκλογές μου λέει ο π. Θεόκλητος. Η χαρά μου δεν περιγράφεται, με την ιδιαίτερη αυτή ευλογία και αποστολή. Ξεκινήσαμε από την Ιεραποστολική Αδελφότητα «ΑΓΙΑ ΜΑΚΡΊΝΑ», Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2000. Φορτώσαμε το «rover» το αυτοκίνητό μου και στη συνέχεια επιβιβάστηκαν ο υποψήφιος Επίσκοπος και ο π. Ιουστίνος. Μας προέπεμψαν με συγκίνηση και ολόθερμες ευχές ολόκληρος η Αδελφότητα και τίνες κληρικοί φίλα προσκείμενοι τότε στον π. Θεόκλητο.
Κατά την διάρκεια του ταξιδίου ο π. Ιουστίνος περιέγραφε, συνοπτικώς, τα γεγονότα των ημερών, που είχαν προηγηθεί με ευχάριστη και φλύαρη διάθεση και όχι στενοχωρημένοι, ως οι οδοιπόροι της Εμμαούς. Ο π. Θεόκλητος δεν μιλούσε, είχε βυθισθεί σε θερμή προσευχή. Από τον καθρέπτη του αυτοκινήτου μου, βλέπω σε μια στιγμή κάτι το συγκινητικό τα δάκρυά του να κυλούν και να πλημμυρίζουν το πρόσωπό του και να μουσκεύουν τα γένια του. Και μια αγωνία εμφανής στο πρόσωπό του! «Ο εωρακώς μεμαρτύρηκε και αληθινή εστί η μαρτυρία αυτού», κατά το γραφικό. Δεν τόλμησα όμως να τον διακόψω και από μέσα μου έψαλλα «ήθελον δάκρυσιν εξαλείψαι, των εμών πταισμάτων Κύριε το χειρόγραφον, και το υπόλοιπον της ζωής μου…».(απόστ. Δ΄ήχου) Όταν επανήλθε, από την έκσταση της προσευχής, στη συντροφιά μας τον ρωτώ: Γιατί, πάτερ μου, τόσο αγωνία; Όλες οι ενδείξεις είναι ευνοϊκές για σας. Άκουσε ,παιδί μου, εσείς μπορεί να έχετε ευφορία και σιγουριά για την εκλογή μου, όμως οι αρχιερείς είναι ευμετάβολη ως προς την ψήφο των, σου λένε σήμερα ναι και αύριο όχι! Γι’ αυτό παρακαλώ τον Θεό, εφόσον είναι θέλημά Του να είμαι και Θεόκλητος! Λαοπρόβλητος ήταν ο π. Θεόκλητος, απόδειξη οι πολλές επιστολές των τοπικών αρχών και του πιστού λαού και του κλήρου υπέρ της εκλογής του Μητροπολίτου, ως ο καταλληλότερος για να διαδεχθεί τον Γέροντά του Αυγουστίνο.
Κατά την διάρκεια του ταξιδίου μας, στην συνοδεία προστέθηκε και ο Αρχ. π. Ιγνάτιος Ριγανάς, της Ι. Μητροπόλεως Ιερισσού. Στο πολύωρο για την Αθήνα ταξίδι μας , ο π. Θεόκλητος πολλάκις συλλαμβάνετο , να προσεύχεται με θέρμη όπως και την πρώτη φορά.
Κλείνοντας, θέλω ν’ αναφερθώ στα λόγια που είπε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, κατά την χειροτονία του Μητροπολίτου Βύρωνος και Καισαριανής, εκλεγέντος την ίδια μέρα με τον π. Θεόκλητο το Σάββατο 22 Ιανουαρίου. Τα «άξιος», που ακούστηκαν κατά την χειροτονία του Καισαριανής ήταν χλιαρά και χωρίς πάθος και παλμό. Στο τέλος ο Αρχιεπίσκοπος καλεί το εκκλησίασμα με τα εξής λόγια: «Ελάτε αύριο στον Άγιο Διονύσιο κατά την χειροτονία του αγίου Φλωρίνης, θα γίνει Ο ΧΑΜΟΣ! Εκεί θα ζήσετε ζωντάνια, πάθος, παλμό, από τους Φλωρινιώτες που τον αγαπούν και θα κατακλύσουν τον Ναό.»
Το ψωραλέο σου, σήμερα, γαϊδουράκι Γέροντά μου π. Θεόκλητε, ζει μ΄ αυτές και άλλες αναμνήσεις και αναφωνεί:
ΧΡΙΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΩ ΘΕΟΚΛΗΤΩ. Αμήν
