Όσα δε συλλαμβάνει η λογική…
Όλοι την ημέρα της Παναγίας αναπηδήσαμε από χαρά, όταν ακούσαμε ότι η Τουρκία, δίκαια κιόλας κρίνοντας,απελευθέρωσε επιτέλους τους δύο στρατιωτικούς μας.
Δεν το περιμέναμε.
Ή μάλλον το περιμέναμε και πολύ μάλιστα, αφού όλοι οι Έλληνες προσευχόμασταν για τα δύο αυτά παιδιά.
Γι’ αυτό και αποδίδουμε το θαύμα, τη μέρα μάλιστα της γιορτής Της, στην Παναγία.
Χαιρόμαστε και για τον κ.Ερντογάν, αν έκρινε και ανυστερόβουλα, γιατί δεν φάνηκε ακόμα να ζητήσει ανταλλάγματα και τι ανταλλάγματα…
Βέβαια πίσω απ΄ αυτή την πράξη εργάστηκαν πολλοί οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ, η Ε.Ε, διάφορα διακεκριμένα πρόσωπα, όπως π.χ οι υπουργοί μας, ο κ. πρωθυπουργός και μας συγκίνησαν που τα κατάφεραν, γιατί τελικά είναι και δική τους νίκη.
Αυτό βέβαια δεν καταργεί την επέμβαση της Παναγίας.
Ο Θεός εργάζεται για τη διακυβέρνηση του κόσμου με δύο τρόπους.
Πρώτον με άμεση θαυματουργική επέμβαση δική του και των αγίων του και δεύτερον μέσω προσώπων και καταστάσεων\
Έτσι στη λειτουργία του σύμπαντος και της ανθρωπότητας χρησιμοποιεί όλους μας, πιστούς και απίστους.
Όλοι είμαστε κάτω από το βλέμμα Του, που τα παρακολουθεί και τα συντονίζει όλα.
Είναι όμως παράλληλα και ο διάβολος, που διεκδικεί αυτή τη διακυβέρνηση και διαρκώς βάζει προσκόμματα.
Ο απόστολος Παύλος τον χαρακτηρίζει ”κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου”.
Γι΄αυτό και είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τη δικαιοσύνη του Θεού.
Ο ιερός Αυγουστίνος Ιππώνος λέει πως ο κόσμος μοιάζει με ένα χαλί. Εμείς εδώ στη γη βλέπουμε την ανάποδη του χαλιού, Την καλή όψη την κρατάει ο Θεός για μετά την απόδοση της δικαιοσύνης του κατά τη δευτέρα παρουσία.
Εδώ να αναφέρουμε, για όσους δεν την άκουσαν, και μια ιστορία από το γεροντικό.
Το γεροντικό είναι βιβλίο που περιέχει θαυμαστά περιστατικά, ανέκδοτα λεγόμενα, που συνέβησαν στην ζωή αγίων μοναχών κυρίως.
Κάποιος μοναχός, χρόνια στην έρημο, πάλευε με το λογισμό, γιατί τόση αδικία στον κόσμο, ώσπου πίστεψε ότι δεν υπάρχει τίποτε. Ούτε Θεός ούτε δικαιοσύνη κι αποφάσισε να εγκαταλείψει τη μοναστική ζωή.
Ξεκινώντας για τον κόσμο συναντάει έναν συνοδοιπόρο, που ήταν άγγελος καλυμμένος.
Με τη συζήτηση φάνηκε το πρόβλημα του μοναχού και ο συνοδοιπόρος του τού προτείνει να κάνουν μια συμφωνία, να μη μιλήσει σ΄ό,τι παράδοξο κι αν δει κι αυτός θα τον βοηθήσει να δει την αλήθεια.
Άρχισαν να προχωρούν και σουρουπώνοντας νυχτώθηκαν σ΄ένα χωριό όπου τους φιλοξένησε ένας φτωχός οικογενειάρχης. Έμενε σε μια καλυβούλα.
Οι άνθρωποι προσφέρθηκαν να τους φιλοξενήσουν με ό,τι ωραιότερο είχαν κι αυτό ήταν ένα χρυσό σερβίτσιο από κληρονομιά.
Κοιμήθηκαν, ξύπνησαν και το πρωί πριν φύγουν, ο συνοδοιπόρος τους έκλεψε το σερβίτσιο.
Ο μοναχός σκανδαλίστηκε, αλλά δεν μίλησε.
Προχωρούν και πάνε να καταυλιστούν σε δεύτερο χωριό, στο σπίτι ενός φτωχού και πάλι.
Φιλόξενοι, ευγενείς οι άνθρωποι, τους καλοδέχτηκαν.
Το πρωί, πριν φύγουν πάλι οι δυο συνοδοιπόροι, με τρόπο που οικονόμησε ο άγγελος, έβαλε φωτιά στο καλύβι.
Ταράχτηκε ο μοναχός.
Ο άλλος τον καθησύχασε.
Τρίτη βραδιά, τώρα, τους φιλοξένησε ένας πλούσιος που είχε ένα παιδί και ήταν τρισχαριτωμένο.
Το πρωί ο συνοδοιπόρος σκοτώνει το παιδί, πριν φύγουν.
Ο μοναχός, κατασκανδαλισμένος του λέει: “άνθρωπος του Θεού είσαι ή σατανάς; Δεν σ’ ακολουθώ άλλο!”.
“Άκου να δεις, του λέει. Εγώ είμαι άγγελος που ήλθα να ενισχύσω την εμπιστοσύνη σου στη δίκαια κρίση του Θεού.
Στο καλύβι του πρώτου χωριού πήρα το χρυσό σερβίτσιο, γιατί ενώ είναι τόσο αγαπημένα τα αδέλφια, αν τ’ αφήσω θα μαλώσουν και θα σκοτωθούν ποιος θα το πάρει.
Όσο για το καλύβι του δεύτερου χωριού αναγκαστικά θα σκάψουν να χτίσουν καινούριο, έστω φτωχό, σπιτάκι.
Εκεί στα θεμέλια όμως σκάβοντας θα βρουν ένα κρυμμένο θησαυρό.
Και στο τρίτο χωριό αυτό το τρισχαριτωμένο παιδί, όταν θα μεγάλωνε, θα εξελισσόταν σε εγκληματία αρχιληστή.
Δεν είναι καλύτερα που του πήρα τώρα τη ζωή;”
Και με άλλα που του εξήγησε ο άγγελος, έπεισε το μοναχό ότι εμείς βλέπουμε την επιφάνεια των πραγμάτων.
Και μια άλλη ιστοριούλα.
Ένα παιδάκι — ας πούμε 14-15 ετών– ήταν ατίθασο και ήθελε να κάνει ό,τι θέλει.
“Και τι θέλεις παραπάνω από αυτά που σου επιτρέπω;” του λέει ο πατέρας.
“Θέλω να βγαίνω με τους φίλους μου για όπου μου αρέσει, να γυρίζω όποτε θέλω, να καπνίζω, να πίνω όσα ποτά θέλω, χωρίς να με ελέγχεις για τίποτα.”
Κι ο σοφός πατέρας του λέει:”δε βρίσκεται εκεί το καλό σου.
Καλύτερα όμως να είμαι κακός στα μάτια σου, παρά να φταίω εγώ για την άνομη ζωή σου.”
Και του έδωσε δυο αδικαιολόγητα και συγχρόνως δικαιολογημένα χαστούκια, που θα τα θυμόταν, φαντάζομαι, για πάντα ο νεαρός, ενώ συγχρόνως αργότερα θα έμαθε και το “φιλώ τα χέρια που με ράπισαν”.
Αυτός είναι και ο Θεός Πατέρας μαζί μας.
Μας χαστουκίζει με δοκιμασίες, για να θωρακίσουμε τη ζωή μας κατά το θέλημά Του και να κερδίσουμε τη σωτηρία μας.
Όπως και για κάθε διπλανό μας φροντίζει το ίδιο, αλλά με διαφορετική θεραπευτική αγωγή, που εμείς δε μπορούμε να ερμηνεύσουμε.
Και σκανδαλιζόμαστε πολλές φορές για την καλύτερη μεταχείριση ή και χειρότερη.
Να του έχουμε εμπιστοσύνη όσοι τον γνωρίσαμε και να τον ευγνωμονούμε για κάθε δυσκολία.
Και ας προσφεύγουμε για καθετί που δεν μας αρέσει στις προσευχές μας.
Σ΄αυτόν πάλι να διαμαρτυρόμαστε σαν παιδιά στον πατέρα.
Να καταφεύγουμε και σε δραστηριότητες, που δεν έρχονται αντιμέτωπες με το δίκαιο και τη φωτισμένη λογική.
Και τότε ξέρει Αυτός να λειτουργεί θαυμαστά.
Όπως στην περίπτωση της απελευθέρωσης των στρατιωτικών μας.
Με το θαύμα ανήμερα της γιορτής της Παναγίας μας, την οποία όλοι ικετεύαμε γι΄αυτούς.
Ζιώγα Κατερίνα
