Έναν αιώνα μετά το Νοέμβρη του 1918
«Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής
Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής»
Κ. Βάρναλης
Κάπως έτσι η εργατική τάξη της Ελλάδας, απέκτησε την οργανωμένη πολιτική της πρωτοπορία, έγινε από «τάξη καθεαυτή» σε «τάξη για τον εαυτό της». Η ίδρυση του ΣΕΚΕ το Νοέμβριο του 1918 υπήρξε ώριμος καρπός της ιστορικής ανάπτυξης του Καπιταλισμού, της μεγάλης βιομηχανίας, αλλά και μιας αξιόλογης προσπάθειας να έρθουν τα φωτεινότερα μυαλά της εποχής, σε επαφή με τις καινοτόμες ιδέες του επιστημονικού Σοσιαλισμού. Οι πρωτοπόροι μαχητές της φωτογραφίας, σίγουρα ΔΕΝ μπορούσαν να κατανοήσουν το Ιστορικό βάρος του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΕΚΕ, και μετέπειτα ΚΚΕ(1924).
Ποτέ άλλη φορά στην Ιστορία ένα αρκτικόλεξο, μερικές αδέξια τραβηγμένες γραμμές, ΔΕΝ κατάφεραν να συμβολίσουν τα όνειρα χιλιάδων και χιλιάδων καταπιεσμένων.
«τρία κόκκινα γράμματα
σεμνή υπογραφή του λαού μας
στις λεωφόρους του μέλλοντος»
Γ. Ρίτσος
Στην πολυτάραχη πορεία του 20ου αιώνα δεν μπορεί να συναντήσει κανείς, μικρό ή μεγάλο αγώνα στον οποίο ΔΕΝ παίζουν τον ιδιαίτερό τους ρόλο οι κομμουνιστές, τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ.
Τούτη η κόκκινη κλωστή εκκινεί από την καταδίκη της Μικρασιατικής εκστρατείας, δένεται με την πάλη απέναντι στο φασισμό, περνά από τη Θεσσαλονίκη το ’36, τις μεγάλες απεργίες και τις αγροτικές εξεγέρσεις. Τομή και αιώνια τιμή θα μένει η ΕΑΜική εποποιία όσο και η 3χρονη πάλη του ΔΣΕ! Οι στιγμές που το όραμα παίρνει σάρκα και οστά, αγκαλιάζει της γης τους κολασμένους σε μια ακατανίκητη δύναμη. Η επίδραση της συγκλονιστικής δεκαετίας ’40-’49 αντανακλάται στη στάση ζωής των αλύγιστων του αγώνα, στα ξερονήσια, στις φυλακές, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στην ποίηση, στη μουσική, παντού! Αλλά και αργότερα με την ΕΔΑ, τον αντιδικτατορικό αγώνα, την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μέχρι και τις μεγάλες επιλογές (Ε.Ε-Ευρώ κλπ) των ημερών μας.
Η θρυλική αυτή πορεία του κόμματος της εργατικής τάξης ΔΕΝ είναι απαλλαγμένη από λάθη και ελλείψεις. Μόνο όποιοι ΔΕΝ δρουν παραμένουν αλάνθαστοι! Τα λάθη αυτά όμως ΔΕΝ αφορούν την απολογητική απέναντι στους εκμεταλλευτές, την όψιμη μετάνοια για όσα πρέπει να γκρεμιστούν συθέμελα, αλλά την αποτελεσματικότητα του καθημερινού αγώνα και τη σύνδεσή του με το οραματικό αύριο.
Σήμερα η εποχή μοιάζει να περιγελά τις ιδεολογίες, ο καπιταλισμός μοιάζει να εκδικείται ως παρωχημένες τις πιο ανθρώπινες ιδέες που σκέφτηκαν άνθρωποι.
Κι όμως ο μετροπόντικας της ιστορίας ΔΕΝ έπαψε να δουλεύει, όσες στροφές και αν χρειαστούν, όσες θυσίες και αν απαιτηθεί να καταβληθούν. Η βασική αντίφαση του κοινωνικού σχηματισμού δεν μπορεί να λυθεί, η κοινωνικοποίηση της παραγωγής και η ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, η εκμετάλλευση και η αποξένωση από την εργασία ΔΕΝ μπορούν να απαλειφθούν. Η κρίση είναι το πλέον εξόφθαλμο στοιχείο αυτών των αντιφάσεων, μια ρωγμή από την οποία μπορούν να έρθουν τα πάνω κάτω.
Σήμερα χρειάζεται ακριβώς μια νέα ματιά πάνω στα ισχυρότερα διδάγματα της Μαρξιστικής θεωρίας, δημιουργική ανάπτυξη και διαλεκτική άρση όπως θα απαιτούσε ο ίδιος ο Μαρξ για τη μέθοδό του, απαιτείται μια σύγχρονη κριτική τοποθέτηση για την εμπειρία των σοσιαλιστικών κρατών, ως πρώιμων -ιστορικά ανέκδοτων κοινωνιών- σοσιαλιστικών εγχειρημάτων, μια προσέγγιση της εργατικής τάξης όπως αυτή δομείται τον 21ο αιώνα, επιβάλλεται αναστοχασμός πάνω στα νέα φαινόμενα της καπιταλιστικής οικονομίας η οποία δεν έπαψε να εξελίσσεται μετά τη συγγραφή του Κεφαλαίου ή του Ιμπεριαλισμού.
Κλείνοντας με μια προσπάθεια σύνδεσης των αισθημάτων με την πολιτική θεωρία. Δεν είμαστε ούτε τυφλά αισιόδοξοι, μεθυσμένοι από την ηρωική στάση συντρόφων μας σε στιγμές ανάτασης, ούτε απαισιόδοξοι υπό το βάρος των καταθλιπτικών συσχετισμών. Η «μαγική λέξη» ονομάζεται προοπτική, την οποία δημιουργούν όσοι ονομάζονται κοινωνικοί αγωνιστές ή πολύ περισσότερο κομμουνιστές, με την καθημερινή τους στάση σε οποιοδήποτε ερώτημα και αν χρειαστεί να πάρουν θέση,
Τζώτζης Βασίλης
Μέλος ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
ΥΓ: Κάποιοι αναγνώστες ίσως αναρωτηθούν γιατί ένα μέλος της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. αρθρογραφεί για τα 100χρονα του ΚΚΕ. Η απάντηση είναι απλή και βρίσκεται στα πλαίσια όσων τέθηκαν ,ως προβληματισμοί, προς το τέλος του κειμένου. Η ιστορικότητα της πολιτικής συνείδησης, η οργανική της ανάπτυξη μέσα από τη θυελλώδη πορεία του ΚΚΕ ένωσε τα ιδανικά με τον πολιτικό οργανισμό, έδωσε υλική υπόσταση στην ενότητα θέλησης όσων είχαν δικαίωμα και υποχρέωση να γκρεμίσουν τον αστικό κόσμο.
Αλίμονο όμως αυτές οι παραδοχές είναι ένα διαρκές διακύβευμα. Πώς υπηρετείται καλύτερα αυτή η υπόθεση δεν θα κριθεί από την γνώμη που έχει κάθε οργάνωση για τον εαυτό της, αλλά από την ίδια την ιστορία.
