Το τελευταίο τσάι

Νέα Φλώρινα

Οκτώβριος 17, 2016 09:26

ΑΡΘΡΑ

Δεν επιτρέπεται σχολιασμός

Εκείνα τα «κόκκινα» χρόνια της πολίτης μοναρχίας την εποχή της μισαλλοδοξίας και του κυνηγητού υπήρχε ένας δημοσιογράφος δίκαιος που ξεχώριζε για τις αρχές και το ήθος του, πίστευε στην δημοκρατία ονειρευόταν το προσκλητήριο χωρίς προσταγές κι αναθέματα.
Ήταν σπουδαίος, ήταν σε θέση να πλημμυρίζει τις πλατείες και τους δρόμους με τα δημοσιεύματα είχε το χάρισμα του γραπτού λόγου, πίστευε πως κάποια Αυγή θα λογοδοτήσουν αυτοί που σπάταλα και εγωιστικά παίζουν με την ψυχές.

Η «κόκκινη» κυβέρνηση τον θεωρούσε επικίνδυνο πίστευε ότι μπορούσε να την ανατρέψει, έτσι ένα πρωινό εξέδωσε διάταγμα εξορίας!

Στην αφιλόξενη Σιβηρία μακριά από την οικογένεια και τους φίλους μαράζωνε, ήξερε ότι ο Χρόνος και η Μοίρα είναι παιδιά κακομαθημένα δεν διαπραγματεύονται δεν δεσμεύονται πίσω δεν κοιτούν.

Συνήθιζε να κάθετε στην πολυθρόνα κοντά στο παράθυρο εκεί ξεκούραζε την γυμνή μοναξιά του από εκεί πετούσε αντίθετα με τον άνεμο βλέποντας το όνειρο στον μακρινό ορίζοντα, πίστευε ότι το όνειρο θα ξαναγεννηθεί όταν δακρύσουν τα σύννεφα και το ένα δάκρυ αφήσει να κυλήσει το άλλο για να χαθούν στον μακρύ δρόμο εμποδίζονταν τα σκοτεινά μυαλά να βαδίζουν στην πλημμυρίδα του κακού!

Έτσι πέρναγαν τα χρόνια, κάποια μέρα ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωινό

εμφανίστηκε ο Ταχυδρόμος τον παρακάλεσε να του σερβίρει «το τελευταίο τσάι» με τρεις σταγόνες θάνατο, ρούφηξε μια δυο γουλιές τον κοίταξε στα μάτια και με πόνο ψυχής είπε, έζησα στις παγωμένες κάμαρες εκεί που ζουν τα πληγωμένα χελιδόνια αντάμα με την μοναξιά καρτερώντας την δημοκρατία, αυτό το παγωμένο πρωινό νοιώθω τα μάτια μου υγρά αναζητώ την λησμονιά δεν την μπορώ την μοναξιά το ραγισμένο τζάμι παγώνει κάθε σκέψη μου ο αγέρας περνάει στην καρδιά μου το όνειρο δεν έχει που να σταθεί, τώρα που φεύγω για ταξίδι μακρινό χωρίς επιστροφή αν σε ρωτήσουν τι με στεναχώρησε περισσότερο στην εξορία να τους πεις: “Η κακή φήμη της πατρίδας μου, μικροί και μεγάλοι την κατηγορούν επειδή στέρησε την δημοκρατία από τον λαό”.-

Σπύρος Α. Ηλιάδης