Από το μακρινό παρελθόν, και το πιο κοντινό παρόν…
Έπεσε κάποτε βαρυχειμωνιά — μας διηγόταν προχθές η κ.Ευφροσύνη, που είχε έρθει να δει την κόρη της — που, αν δεν είχες αναμμένο τζάκι, σίγουρα θα πέθαινες.
Όλα καταπαγωμένα.
Κι έξω κανείς δεν κυκλοφορούσε.
Μόλις είχαμε σηκωθεί από τον ύπνο — ήμασταν τρία αδέρφια κι ένα τέταρτο στην κοιλιά της μητέρας μου — , όταν απευθυνόμενη σε μένα η μάνα μου μού λέει: φάε το πρωινό σου, Φρόσω, και να πεταχτείς ως τη γιαγιά τη Χρίσταινα να δεις τι κάνει μ΄αυτή την παγωνιά. Αν χρειαστεί να της ανάψεις τη φωτιά και να της κάνεις και κανένα ζεστό.
Πάρε κι ένα πιάτο σούπα να της πας.
Η γιαγιά ζούσε μόνη της εδώ και δέκα χρόνια.
Τα παιδιά της είχαν φύγει όλα στο εξωτερικό για μια καλύτερη τύχη.
Κι ήταν πολλές οι φορές που οι χωριανοί τη σώσαμε και από ασιτία και από την παγωνιά.
Την ίδια φροντίδα είχαν οι κάτοικοι του χωριού και για ένα υπερήλικο ζευγάρι.
Οι μισές γυναίκες φρόντιζαν αυτούς και οι άλλες τη γιαγιά
Είχαμε σύμπνοια στο χωριό.
Πολλή αγάπη.
Όταν αρρώσταινε κανείς, συνεννοούμασταν και του κάναμε όλες τις δουλειές οι συγχωριανοί.
Του θερίζαμε τα χωράφια, του δέναμε το άχυρο ή του τρυγούσαμε το αμπέλι ή του κόβαμε τα ξύλα.
Πολύ διαφορετικά εκείνα τα χρόνια.
Όταν κόβαμε τα Χριστούγεννα τα γουρούνια, ξεχωρίζαμε κι ένα κομμάτι κρέας για κάθε μας γείτονα.
Το ίδιο κι όταν ζυμώναμε ψωμί, μοιράζαμε σε όλους, όπως κι αυτοί άλλη φορά σ΄εμάς.
Δεν είχαμε ”διαολίκι”.
Κι όταν ετοιμαζόμασταν να κοινωνήσουμε, συγχωριόμασταν όλοι.
Σεβόμασταν τη θεία κοινωνία.
Φοβόμασταν το Θεό.
Τώρα τι πράγμα είναι τούτο!
Ούτε με τους γονείς και τους παππούδες δε μπορούν να συμβιώσουν τα παιδιά κι ας μένουν και στο από κάτω διαμέρισμα.
Τότε εμείς ήμασταν 10μελής οικογένεια.
Δυο συννυφάδες, με τους άντρες και τα παιδιά μας, κι ήμασταν αγαπημένοι.
Ακούγαμε την πεθερά μας, τη θεωρούσαμε μητέρα μας.
Ο πεθερός μου ήταν γκρινιάρης βέβαια, αλλά τον ανεχόμασταν κι ας μας ταπείνωνε πολλές φορές.
Τότε ξέραμε και να συγχωρούμε και να ταπεινωνόμαστε και να υπομένουμε, γιατί φοβόμασταν το Θεό.
————————————————————
Η κυρία τα έλεγε με τόση πειστικότητα και ειλικρίνεια που όλοι της παρέας πιστέψαμε στα λόγια της.
Που μας προβλημάτισαν βαθιά.
Αλήθεια τότε οι άνθρωποι τόσο κοντά ο ένας στον άλλον!
Με τα ίδια ίσως προβλήματα: φτώχειας — ίσως και μεγαλύτερης από τώρα — παθών, όπως ζήλιας, φθόνου, ερωτικών συμπλεγμάτων, κι όμως δεν τ΄άφηναν να κυριαρχήσουν.
Και χωρίς αντικαταθλιπτικά και αυτοκτονίες.
Έκδηλη η απλότητα και η ανθρωπιά.
Αλλά και η χάρη του Θεού.
Αρετές που τις έχει ανάγκη ιδιαίτερα ο ψυχικά κουρασμένος σήμερα άνθρωπος, που όμως και ο ίδιος αρνείται ή δεν έχει τη δύναμη να τις δείξει στο διπλανό του.
Ξεψυχώντας όμως μια άλλη γιαγιά, μέσα σε άλλη πολυμελή οικογένεια, λένε ότι είχε θείες ενοράσεις κι έφευγε πολύ γλυκιά και σίγουρη για τη βασιλεία του Θεού.
Γιατί μέσα σ΄αυτήν την οικογένεια ζούσε ένα μαρτύριο, που το αντιπάλεψε.
Ο άνδρας της ήταν δύστροπος και την ξυλοκοπούσε κιόλας.
Εκτός από τις ταπεινώσεις που τις έκανε.
Ευτυχώς που τη στήριζε η πεθερά της και οι προσευχές της.
Αυτό το περιστατικό μας δίνει μια άλλη διάσταση στο πρόβλημα των σχέσεων των ανθρώπων και δη του αντρογύνου.
Βλέπει κανείς την αρνητική πλευρά της ζωής των προηγούμενων χρόνων.
Μια γυναίκα μαρτυρεί, αλλά που ωστόσο αγιάζεται μέσα από το μαρτύριο…
Ο σύγχρονος άνθρωπος αρνείται το μαρτύριο και το σταυρό με το να αποφεύγει να πάει κόντρα στα πάθη του κι αρνείται μ΄αυτόν τον τρόπο έμπρακτα και την πίστη του στον Εσταυρωμένο.
Έτσι όμως πέφτει σε πάμπολλες άλλες νάρκες, που δυναμιτίζουν τα όνειρα και τη ζωή του στον αέρα.
Είμαστε σε αντισταυρική εποχή.
Το να βαδίζουμε βέβαια σταυρικά δε σημαίνει να είμαστε υποταγμένοι στο πεπρωμένο και να μην αντιδρούμε σ΄ό,τι άσχημο μας τυχαίνει.
Γιατί κάπως έτσι έχουμε στη σκέψη μας οι άνθρωποι το δρόμο του Θεού.
Να αντιδρούμε, αλλά νόμιμα, δηλ. σύμφωνα και πρώτα με το θέλημα Του.
Κι ο Θεός δεν αφήνει.
Οι χριστιανοί να μάθουμε να διακρίνουμε ποιο είναι το θέλημα Του σε κάθε περίπτωση.
Δεν μας θέλει αδρανείς και άπραγους ούτε θέλει να μας φορτώνει παραπάνω από τις δυνάμεις μας.
Τα περισσότερα φορτία μας είναι τις πιο πολλές φορές από εντάλματα ανθρώπων.
Ωστόσο πρέπει να ομολογήσουμε ότι η καταδυνάστευση αυτή της γυναίκας στο παρελθόν οδήγησε στο άλλο άκρο, στα φεμινιστικά κινήματα και στην προσπάθεια της τέλειας απελευθέρωσής της.
Μόνο που τώρα με πολλή ευκολία πετάει το στεφάνι της στα σκουπίδια και τα παιδιά της σε ταλαιπωρίες.
Έχει χάσει την απλότητά της και δεν την ενδιαφέρει καν τι ζητάει ο Χριστός, για να ευτυχήσει κοντά Του.
Δεν έχει εσωτερικότητα και κοιτάει πώς να αρέσει στον κόσμο περισσότερο και στη σάρκα.
Έχει προδώσει το ρόλο της και την αποστολή της μέσα στο σπίτι.
Όπως και ο άνδρας αντίστοιχα, που πολλές φορές αυτός την καταντάει έτσι με το να τη θέλει μόνο αντικείμενο του πόθου του.
Κι όταν έχεις κι ένα σύζυγο βάναυσο και με χίλιες παραξενιές και παθογένειες ;
Φοβερές καταστάσεις…
Από άνθρωπος αλλοιώνεσαι κοντά σ΄έναν υπάνθρωπο.
Και υπάρχουν σήμερα πολλά τέτοια βουβά μαρτύρια.
Δυσβάστακτα, που άλλες γυναίκες μπορούν και τα αντέχουν κι άλλες όχι.
Δε μπορούμε ωστόσο να καταδικάσουμε εμείς οι άνθρωποι κανέναν.
Θεέ μου, τι τρομερά διλήμματα υψώνονται κάθε στιγμή στη ζωή της γης και ιδιαίτερα τόσο σκληρά για ορισμένους συνανθρώπους μας!
Εσύ όμως, Κύριέ μας, μάς είπες ότι στον κόσμο αυτό θα έχουμε θλίψεις, αλλά να μην τα χάνουμε, γιατί για χάρη μας νίκησες τον κόσμο.
Κι ότι όσοι νιώθουμε κουρασμένοι ψυχικά να Σε αναζητούμε ιδιαίτερα.
Όμως, Χριστέ μας, στην εποχή μας ούτε να σε ψάξουμε δεν ξέρουμε.
Κι ούτε να σκεφτούμε πόνο και δυσκολία θέλουμε.
Γιατί είμαστε ήδη πονεμένοι και καταρρακωμένοι ψυχικά από γεννησιμιού μας, μέσα σ΄ένα κόσμο βυθισμένο στην ακολασία και την αδικία.
Βοήθησέ μας εσύ όλους να Σε γνωρίσουμε και να Σε αναγνωρίσουμε στη ζωή μας.
Κι ύστερα σφίξε μας γερά το χέρι, για να μη φύγουμε ποτέ από κοντά Σου.
Αμήν
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
