Ο φτωχός των Χριστουγέννων…
”Χριστούγεννα και το πρωί, βαθιά χαράματα, χτυπούσε η καμπάνα φιλόστοργα και χαρωπά. Η εκκλησία του χωριού στην άλλη άκρη φεγγοβολούσε ολόκληρη κι όλοι, από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, φορούσαμε τα καλά μας και πηγαίναμε.
Πόσο όμορφη φαντάζει μέσα στις αναμνήσεις μας αυτή η πορεία μέχρι την εκκλησία, αλλά και η γιορτινή όψη όλων μέσα στο ναό…
Και μετά την απόλυση οι ευχές με συγγενείς και φίλους, ξενιτεμένους και μη, φτωχούς και πλουσίους.
Κι ύστερα γυρίζαμε γεμάτοι όρεξη στο σπίτι μας, αφού είχαμε πάρει μέρος πρώτα στο τραπέζι του Κυρίου, τη θεία Κοινωνία, κι είχαμε φιλήσει τα χέρια όλων στο σπίτι, πριν ξεκινήσουμε για την εκκλησία, ζητώντας συγγνώμη.
Ακολουθούσε το χριστουγεννιάτικο γιορτινό τραπέζι.
Εκεί, ο παππούς στην κορυφή, η γιαγιά, η μητέρα, ο πατέρας, τα εγγόνια και πολλές φορές φιλοξενούμενοι και τα ξαδέρφια με τους θείους και τις θείες νιώθαμε την ευωδία της αγάπης του νεογέννητου Ιησού.
Πριν αρχίσει το φαγητό, ο παππούς έκανε πρώτος το σταυρό, έβαζε το “ευλογητό”, όπως λένε στο χωριό, άρχιζε το τροπάριο “η γέννησίς Σου, Χριστέ, ο Θεός…” κι ακολουθούσαμε όλοι οι άλλοι.
Η μητέρα έκοβε τον “άρτο” από τη λειτουργιά που πήγε στην εκκλησία και τον μοίραζε σ’ όλους.
Κι ύστερα άρχιζε το φαγητό.
Έκανε την πρόποση ο πατέρας και τσούγκριζαν όλοι τα ποτήρια με το “μπρούσκο” κρασί, φυλαγμένο ειδικά για τις μέρες αυτές, ανταλλάσσοντας τις καλύτερες ευχές.
Όχι σπάνια, το τραπέζι μας τιμούσε και κανένας που είχε μείνει μόνος στη ζωή, που δεν είχε παιδιά και συγγενείς ή και κανένας ζήτουλας. Και με το “λακριντί”, την κουβέντα – κουβεντούλα, έφτανε το τραπέζι μέχρι τις 4 ή και 5 η ώρα το απόγευμα, οπότε και διαλυόμασταν”.
(Το απόσπασμα αναδημοσιεύεται)
……………………………………………………..
Ήταν Χριστούγεννα αληθινά.
Και Χριστοκεντρικά.
Όλα σχεδόν τα ελληνικά σπίτια πριν χρόνια ακτινοβολούσαν έτσι τη χάρη που έφερε η γέννηση του Χριστού στον κόσμο.
Σήμερα άραγε τι έχει μείνει από όλα αυτά στην ελληνική οικογένεια, εκτός από τη φτώχεια την υλική, που πολιορκεί κάθε νοικοκυριό, και τα αισθήματα στείρας μοναξιάς κι απελπισίας, που απειλούν ανά πάσα στιγμή τον καθένα μας ;
Και με τα κάθε είδους αντικαταθλιπτικά;
Που ευτυχώς υπάρχουν κι αυτά…
Που όμως κατάντησαν να είναι μια μηχανική υποστήριξη στην ευτυχία του ανθρώπου, χωρίς τη ζωντανή και πρακτική πίστη των παππούδων μας;
Κι άραγε ποια φτώχεια στη γη είναι πιο τυραννική;
Το να μην έχεις να φας ή να νιώθεις απορφανισμένος και στερημένος από τη στοργή και την αγάπη των δικών σου πρώτα, γιατί τις περισσότερες φορές είμαστε στα μαχαίρια μ΄αυτούς;
Και ιδιαίτερα στις γιορτινές μέρες;
Το να περνάς Χριστούγεννα μόνο με χορταρικά και ξερό ψωμί ή χωρίς τη φιλοξενία και τη γέννηση του Κυρίου μέσα σου;
Το να είσαι φτωχός από υλικά αγαθά ή να είσαι φτωχός πνευματικά;
Το να είσαι βέβαια και τα δυο είναι το τραγικότερο.
Και το ότι υπάρχουν πάμπολλοι φτωχοί από υλικά αγαθά το δείχνουν ιδιαίτερα και τις μέρες αυτές οι άνθρωποι που κατακλύζουν τα προαύλια των ναών και ζητούν τη βοήθειά μας, τα άδεια ψυγεία, τα συσσίτια, οι άστεγοι, τα ανεξόφλητα χρέη, οι κατασχέσεις, οι διαρρήξεις.., και.., και..,
Το ότι υπάρχουν όμως και φτωχοί πνευματικά, κι ίσως έχουν περισσότερη ανάγκη από βοήθεια, το δηλώνουν νομίζω τα επόμενα δύο παραδείγματα, που είναι, απ΄όσα διαπιστώνουμε, ενδεικτικά της κατάστασης γύρω μας, πολύ κοντά στον καθένα μας και που πληθαίνουν διαρκώς.
……………………………………………………………………………………
” Είχε αγαπήσει πολύ από τα μικρά τους χρόνια την πρώτη του γυναίκα, την Ιωάννα..΄Ελα όμως που ήταν απλή νοικοκυρά — οι γονείς της δεν είχαν να τη σπουδάσουν — κι αυτός πετυχημένος πανεπιστημιακός δάσκαλος, με πολλές περγαμηνές και επιτυχίες τη ντρεπόταν στο περιβάλλον του…
Είχαν και τρία αγόρια, λεβέντες μέχρι εκεί πάνω, όταν χώρισαν, για να πάρει τη Σοφία, που ήταν κι αυτή όμορφη, αλλά και επιστήμων.
Ψηλομύτα όμως πολύ και με γνώμονα της ζωής της να την υπολογίζει ως πρώτη κυρία η ψηλή κοινωνία.
Πέρασαν μισό χρόνο καλά, ώσπου χρειάστηκε να πάρουν στο διαμέρισμά τους τη μητέρα του, που είχε ανίατη αρρώστια και άνοια σε προχωρημένο στάδιο.
Η ζωή της ήταν πολύ περιορισμένου χρόνου.
Η Σοφία ωστόσο κάθετη και αποφασιστική, όπως πάντα, του λέει ότι πρέπει να αφήσουν τη γιαγιά σε ίδρυμα κι αυτοί να συνεχίσουν κανονικά τη ζωή τους.
Μέχρι τώρα την είχαν σε άλλο διαμέρισμα και αυτοσυντηρούνταν.
Άλλο παιδί δεν είχε.
Αυτός, που δεν ήθελε να εγκαταλείψει ξανά ανθρώπους που τον αγαπούν, θέλει να κρατήσουν τουλάχιστον τη μητέρα του και να την περιποιηθούν στο σπίτι.
Η δυσαρέσκεια και η ψυχρότητα μέρες τώρα πλανιόταν απειλητική ανάμεσά τους και παραμονές Χριστουγέννων ο καβγάς άναψε για καλά. Η Ντίνα χτύπησε με οργή την πόρτα πίσω της κι εδώ και δυο μήνες δεν ακούστηκε καν.
Έτσι τα φετινά Χριστούγεννα είναι χωρίς κανένα γύρω του και νιώθει κατάμονος ο κ.Καθηγητής…μόνο με μια μητέρα ανάπηρη και χωρίς επικοινωνία φυσιολογική.
Τα μηνίγγια του πάνε να σπάσουν.
Θυμήθηκε το συνάδελφό του: Αλέξη, η ευτυχία δε βρίσκεται στα πολλά ανοίγματα και στις πολυτελείς πολλές βίλες. Ας γίνουμε πιο ταπεινοί και ανθρώπινοι, για να προσεγγίσουμε και το Χριστό.
Υπάρχει ο Θεός, και μην Τον περιφρονείς, Αλέξη, μήπως είναι πολύ αργά, όταν Τον αναζητήσεις..
Γιατί κάποτε είμαι σίγουρος θα Τον χρειαστείς.
Κι απόψε ο Αλέξης νομίζει ότι έχει πολύ την ανάγκη αυτής της ποιοτικής αγάπης, που έχει ταπείνωση και ανθρωπιά.
Της ανυπόκριτης και θυσιαστικής αγάπης του Θεανθρώπου, όπως θυμάται να τους την αναλύει ο θεολόγος τους στο σχολείο, όταν ήταν μαθητής. .
Η αγάπη των ανθρώπων, και η δική του και της Σοφίας ιδιαίτερα, αλλά και των γύρω του, είδε πόσο κίβδηλη είναι.
Τι δεν θα έδινε να ξανάρχιζε απ΄την αρχή τη ζωή του κι ας ήταν ο πιο φτωχός της γης άνθρωπος, αλλά άνθρωπος;”
…………………………………………………………………..
”Με δυσκολία η κ.Μαρία προσπαθεί να συγκεντρώσει τα παιδιά της γύρω από το γιορτινό τραπέζι.
Της βγάζουν μια γλώσσα, αν επιμένει.., της αντιμιλούν και της λένε κάτι κουβέντες που την καρφώνουν.
Δε μπορεί να τις χαρεί τις γιορτές.
Και μόνο γι΄αυτό;
Δεν την αφήνει να γιορτάσει αληθινά Χριστούγεννα και ο φθόνος για την οικογένεια της γειτόνισσας με τα 4 παιδιά.
Αγαπημένα, χαρούμενα, ευγενικά…
Κι όλη η οικογένεια ταπεινή, ήρεμη.
Της Εκκλησίας.
Τα δικά της όλο γκρίνια και αυθάδεια.
Όλα τους φταίνε. Δεν τους ικανοποιεί τίποτε.
Και το μυαλό τους στο να ξεπορτίζουν συνέχεια.
Σαν να μην την επιθυμούν καθόλου.
Κι ούτε να την υπολογίζουν. Για τις θυσίες τουλάχιστον που κάνει γι΄αυτά.
Πόσο διαφορετικοί όμως γίνονται οι άνθρωποι, όταν πιστεύουν πραγματικά στο Θεό!
Το παρακολουθεί αυτό καιρό τώρα, από τότε που μια φίλη της γύρισε στην Εκκλησία και πρόσεξε την αλλαγή της.
Η ίδια στα νιάτα της ήταν επηρμένη, αλαζονική, αδιάφορη μέχρι και πολέμια του Θεού και της Εκκλησίας.
Και τώρα νομίζει ότι αυτά πληρώνει…”.
Μητέρες, πατέρες μου κι αγαπημένα μας παιδιά, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιστορική αλήθεια για τον κόσμο απ΄το ότι ο Λόγος του Θεού ήρθε στη γη, για να μας γυρίσει πίσω από κει που πηγαίναμε ως ανθρωπότητα, να φωτίσει τα σκοτάδια μας και να μας δείξει ξανά τον ουρανό απ΄όπου αποξενωθήκαμε.
Μια ματιά ωστόσο γύρω μας μάς πείθει ότι η ίδια ηθική σαπίλα, όπως τότε, και το ίδιο πεσμένος ψυχολογικά ο άνθρωπος και σήμερα, όπως και τότε, γιατί αρνηθήκαμε οι πολλοί τα δικά Του φάρμακα, τις δικές Του συστάσεις.
Απόψε άκουσα ότι αυτοί που κρατούν στα χέρια τους την τύχη της ανθρωπότητας ετοιμάζονται να σβήσουν και τη χρονολογία π.Χ και μ.Χ και να διαγράψουν εντελώς το Χριστό από την ιστορία της γης.
Όσοι Τον αγαπούμε ας μη μας κυριεύσει απελπισία γι΄αυτό.
Ζει ο Θεός, κι εκεί που οι άνθρωποι κλείνουν όλους τους δρόμους, ανοίγει τους δικούς του δρόμους ο Θεός.
Στο τέλος η νίκη ανήκει στον Εσταυρωμένο και την Εκκλησία Του.
Είναι καταγεγραμμένο και προφητευμένο αυτό.
Γι΄αυτό όσοι Τον γνωρίσαμε ας ψάλλουμε ακατάπαυστα τις μέρες αυτές των Χριστουγέννων μαζί με την Εκκλησία μας — κι όλο το χρόνο της ζωής μας — το: ”Η γέννησή Σου, Χριστέ Θεέ μας, έκανε να ανατείλει στον κόσμο το φως της γνώσης”, της μοναδικής δικής Σου γνώσης, που όσοι την περιφρονούν και την απορρίπτουν φτάνουν κάποτε σε αδιέξοδα.
Και καταντούν οι πραγματικά φτωχοί, ιδιαίτερα τις μέρες των Χριστουγέννων, που λάμπει το φως Σου στα πρόσωπα και στις ψυχές όσων Σε αποδέχτηκαν και Σε γεύτηκαν.
Ο Θεός να δώσει να μην ανήκουμε κανένας μας σ΄αυτούς.
Αμήν
Καλά Χριστούγεννα
Ζιώγα Κατερίνα
