Η κεντρική ομιλία στην εκδήλωση για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ
Ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί στα Βαλκάνια και οι θέσεις του ΚΚΕ
Νίκος Χριστάνης, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ
Φέτος είναι μια σημαντική χρονιά για το Κόμμα μας είναι η χρονιά συμπλήρωσης των 100 χρόνων από την ίδρυση του.
100 χρονιά αγώνων και θυσιών για μια άλλη κοινωνία, χωρίς βαρβαρότητα και πόλεμους, κοινωνία δίκαιη, σοσιαλιστική που ο άνθρωπος να απολαμβάνει αυτά που παράγει με τον μόχθο του.
Όπως και σήμερα εδώ έτσι και σε όλη την χώρα θα γίνουν δεκάδες εκδηλώσεις με αφορμή την συμπλήρωση των 100 χρονών.
Έχουμε ξεκινήσει χρόνια πριν με πολύμορφες εκδηλώσεις, με εκδόσεις της ΣΕ, με πρωτοβουλίες από όλες τις τοπικές ΚΟ να αναδείξουν σημαντικές στιγμές της πάλης του Κόμματος σε κάθε περιοχή. Μια τέτοια εκδήλωση είναι και η δική σας σήμερα.
Αγαπητοί φίλοι
Θα ήταν άδικο να ξεκινήσουμε την σημερινή μας προσέγγιση στις εξελίξεις στα Βαλκάνια χωρίς να ανατρέξουμε στο τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια.
Η αντεπανάσταση και η ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες επέφεραν οδυνηρές συνέπειες σε βάρος των λαών και οι δυνάμεις που πανηγύριζαν, οι κάθε λογής απολογητές του καπιταλισμού, μεταξύ αυτών οι οπορτουνιστές που συμβιβάστηκαν με τη «νέα τάξη πραγμάτων», διαψεύστηκαν και εκτέθηκαν πολύ γρήγορα.
Ο «ασκός του Αιόλου» άνοιξε και στα Βαλκάνια υλοποιήθηκε εγκληματικό σχέδιο διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, αλλαγής συνόρων.
Μέσα από συστηματικές επεμβάσεις και δολοπλοκίες των ΗΠΑ και της ΕΕ, με ειδική αποστολή της Γερμανίας, η Γιουγκοσλαβία διαμελίστηκε, διαλύθηκε το Μάρτη του 1991. Η Σλοβενία, η Κροατία, η «τότε Δημοκρατία της Μακεδονίας» ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους και πυροδοτήθηκαν ο 10ήμερος πόλεμος Σερβίας – Σλοβενίας και ο πόλεμος Σερβίας – Κροατίας, 1991 – 1995.
Το Δεκέμβρη του 1991, με πρωτοβουλία της Γερμανίας, το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ (με τη συνευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης) «επικύρωσε» τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και αναγνώρισε τα κράτη της Κροατίας, της Σλοβενίας και τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ζητώντας ως άλλοθι από τα Σκόπια να δώσουν εγγυήσεις στους γείτονές τους ότι: Α) Δεν έχουν εδαφικές διεκδικήσεις. Β) Δεν ασκούν εχθρική προπαγάνδα. Γ) Δεν χρησιμοποιούν ονομασία που υπονοεί εδαφικές διεκδικήσεις.
Το Γενάρη του 1992 τα Σκόπια υποβάλλουν αίτημα ένταξης στον ΟΗΕ με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και τον Απρίλη του 1993, με την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, εντάσσονται στον ΟΗΕ με το όνομα «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» (ΠΓΔΜ ή FYROM).
Το 1992 ανεξαρτητοποιήθηκε η Βοσνία – Ερζεγοβίνη και ξέσπασε ο πόλεμος με τη Σερβία, μέχρι το 1995.
Την ίδια περίοδο διεξήχθη ο πόλεμος Κροατών – μουσουλμάνων 1992 – 1994 και υπογράφτηκε η συνθήκη του Ντέιτον στο τέλος του 1995, για το διαχωρισμό της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης στην ουσια στην δημιουργία ενός κράτους με χαρακτηριστικά προτεκτοράτου.
Την περίοδο Φλεβάρη 1998 – Ιούνη 1999, γίνεται ένοπλη σύγκρουση στο Κοσσυφοπέδιο μεταξύ της «Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας» (Σερβία – Μαυροβούνιο) και της οργάνωσης του UCK – «Απελευθερωτικός Στρατός Κοσσυφοπεδίου» – με την ολόπλευρη στήριξη του ΝΑΤΟ και του Αλβανικού Στρατού.
Στις 24 Μάρτη 1999 αρχίζουν οι ΝΑΤΟικοί δολοφονικοί βομβαρδισμοί, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, που είχε διάρκεια 78 μέρες – μέχρι τον Ιούνη του 1999 – στον οποίο διέπρεψαν φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και νεοαριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη.
Ήταν μια δεκαετία ιμπεριαλιστικών πολέμων, επεμβάσεων και εθνικιστικών συγκρούσεων που προκάλεσε η επέμβαση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ για να ελέγξουν την περιοχή και τον πλούτο της, να διαμορφώσουν τη δική τους στρατιωτική υποδομή στα Βαλκάνια και να ανακόψουν τις διαθέσεις της καπιταλιστικής Ρωσίας, στα πρώτα της βήματα, μετά την αντεπαναστατική ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση.
Οι εξελίξεις αυτές σημάδεψαν και σημαδεύουν τα Βαλκάνια μέχρι σήμερα, επιδρώντας καθοριστικά στη δημιουργία και τη διαιώνιση των προβλημάτων που σχετίζονται και με την ΠΓΔΜ.
Γιατί υπάρχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων γι αυτή εδώ την περιοχή;
Τα Βαλκάνια, ως σταυροδρόμι τριών ηπείρων (Ευρώπη, Ασία, Αφρική), κατέχουν σημαντική γεωστρατηγική θέση. Η περιοχή έχει τις δικές της ενεργειακές, πλουτοπαραγωγικές πηγές, εκπληρώνει προωθημένο ρόλο στη διέλευση ενεργειακών αγωγών, στους διαδρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων. Αποτελεί στρατηγικής σημασίας χώρο για στρατιωτικές βάσεις, κοιτάζοντας προς την ευρύτερη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, την Κασπία, τον Καύκασο, «βλέπει» στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
Για το λόγο αυτό, ο έλεγχος της περιοχής έχει προτεραιότητα για τις ΗΠΑ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για λογαριασμό των δικών τους ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων και των πολιτικοστρατιωτικών τους επιδιώξεων. Ηδη, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Κροατία, η Αλβανία, το Μαυροβούνιο, μαζί με τα παλαιότερα μέλη, την Ελλάδα και την Τουρκία, είναι μέσα στο ΝΑΤΟ, ενώ η ΠΓΔΜ και η Βοσνία – Ερζεγοβίνη συμμετέχουν στον ΝΑΤΟικό «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» και έχει δρομολογηθεί η ένταξή τους στη λυκοσυμμαχία, όπως και της Σερβίας.
Από τη δεκαετία του ’90 έχουν εγκατασταθεί στρατιωτικές ευρωατλαντικές δυνάμεις στο προτεκτοράτο του Κοσσυφοπεδίου και στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη. Μεγάλη αμερικανική βάση («Camp Bondsteel»), στο Κοσσυφοπέδιο, αλλα και άλλες μικρότερες στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, στην Αλβανία, κι άλλες στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.
Στην ΕΕ έχουν ενταχθεί η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Κροατία και έχουν ανοίξει με διαβαθμίσεις στους ρυθμούς ενσωμάτωσης οι ενταξιακές διαδικασίες για την ΠΓΔΜ και τις άλλες χώρες των Δυτικών Βαλκανίων, με ορίζοντα μετά το 2025.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τα Βαλκάνια και συνεπώς την ΠΓΔΜ ως στρατηγικό χώρο ανάπτυξης των συμφερόντων της αστικής τάξης μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων που της δίνει η ενδιάμεση θέση που κατέχει στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Ηδη οι επενδύσεις των ελληνικών επιχειρήσεων φτάνουν περίπου το ένα 1 δισ. δολάρια, δραστηριοποιούνται εκεί δεκάδες επιχειρήσεις και η Ελλάδα είναι ο τρίτος σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της ΠΓΔΜ μετά τη Γερμανία και τη Μεγάλη Βρετανία.
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η Τουρκία, η οποία αξιοποιεί τη θρησκευτική συγγένεια, τις τουρκικές ή μουσουλμανικές μειονότητες. Τα τελευταία χρόνια, στο κέντρο της προσοχής του τουρκικού κράτους βρίσκονται πολιτικο-στρατιωτικές συμφωνίες και ενεργειακοί σχεδιασμοί που αφορούν διαφορους αγωγους φυσικου αερίου όπως π.χ. τον «Turkish Stream» σε συνεργασία με τη Ρωσία τον Διαδριατικό Αγωγό φυσικού αερίου (TAP) περνάει στην Ελλάδα, και με σχεδιασμό για μικρότερους αγωγούς κ.ά.
Οι κινήσεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια αφαιρούν έδαφος από τις επιδιώξεις της Ρωσίας, η οποία έχει κάνει πολλές παρεμβάσεις π.χ. για να εμποδίσει την ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ, αλλά και για τη μη ενσωμάτωση του Κοσσυφοπεδίου στην Αλβανία, την αποτροπή της Σερβίας από τον ευρωατλαντικό δρόμο κ.ά.
Η Ρωσία διατηρεί καλές σχέσεις με τη Σερβία και παρεμβαίνει στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, στο σερβικό τμήμα, προσπαθώντας γενικότερα να επιδράσει στο πολιτικό σκηνικό ώστε να ευνοηθούν τα σχέδιά της, να παρεμβάλει εμπόδια στη σχέση κρατών των Δ. Βαλκανίων κυρίως με το ΝΑΤΟ.
Στρατηγική επέκταση των συμφερόντων της στα Βαλκάνια έχει και η Κίνα, αξιοποιώντας το μονοπώλιο της «Cosco», που ελέγχει το λιμάνι του Πειραιά και μια σημαντική υποδομή προώθησης της διαμετακόμισης εμπορευμάτων στην περιοχή, στο πλαίσιο του λεγόμενου «νέου δρόμου του μεταξιού».
Οι ανταγωνισμοί που εκδηλώνονται στα Βαλκάνια, δένονται με τους ανταγωνισμούς και τις διεργασίες στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, στις χώρες του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία) που γειτνιάζουν με τη Ρωσία και έχουν τη δική τους συμβολή στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Επιπλέον σήμερα η εικόνα αυτή δένεται με την εκρηκτική κατάσταση όπου αναμετρούνται μεγάλα οικονομικοπολιτικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και στο Αιγαίο.
Γιατί εδώ είναι η περιοχή που συνδέεται άμεσα με την πρόσβαση στη Δυτική, στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, τη Ρωσία, αλλά και τη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο συνολικά την Ασία, τη Βόρεια και Κεντρική Αφρική.
Εδώ σ’ αυτή την περιοχή παρεμβαίνουν άμεσα κυρίως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η Γαλλία η Γερμανία, η Βρετανία.
Αναδιατάσσονται οικονομικές – πολιτικές και στρατιωτικές συμμαχίες, ενώ εμπλέκονται ισχυρές περιφερειακές καπιταλιστικές δυνάμεις, όπως η Τουρκία, το Ισραήλ, το Ιράν, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και άλλα μοναρχικά κράτη του κόλπου.
Εδώ παρατηρείται την τελευταία περίοδο μια τεράστια συσσώρευση εθνικών στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή.
Είχαμε πρόσφατα μόνο την αποχώρηση των ΗΠΑ από την συμφωνία για το πυραυλικό παρόραμα του Ιράν, την εγκατάσταση πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ και τις κινητοποιήσεις των Παλαιστίνιων που αντιμετωπίστηκαν με την δολοφονική επίθεση με πάνω από 50 νεκρούς πριν λίγες μέρες.
Να προσθέσουμε εδώ και την ένταση της τουρκικής επιθετικότητας, μιας και η τουρκική αστική τάξη επιδιώκει ευρύτερο και ενεργό ρόλο σε αυτές τις ανακατατάξεις.
Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις είναι σημαντικές οι ευθύνες των κυβερνήσεων παλιότερα και σήμερα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με ευλάβεια υπηρετεί το στόχο της «καπιταλιστικής ανάπτυξης» και της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» του μεγάλου κεφαλαίου, που οδηγεί στην όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή σε ΝΑΤΟϊκούς πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς.
Και σ’ αυτό το στόχο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ συναντιέται με το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό και τις εφεδρείες του κεφαλαίου, τα κόμματα της ΝΔ, του Κινήματος Αλλαγής όπως ονομάζεται το ΠΑΣΟΚ τώρα, και τους λοιπούς κολαούζους του συστήματος.
Σήμερα είναι κρίσιμο η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να μπορούν να δουν το «νήμα» που συνδέει τις εξελίξεις τόσο μέσα, όσο και έξω από τη χώρα.
Να χρεώσουν στην κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη, όχι μόνο την εμπλοκή της Ελλάδας στους επικίνδυνους πολιτικοστρατιωτικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, αλλά και το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι μάτωσαν για την κρίση, τώρα θα ματώνουν και για την όποια ανάκαμψη.
Και να συνειδητοποιήσουν ότι οι αιτίες της έντασης της εκμετάλλευσης είναι κοινές με αυτές του ξεσπάσματος των πολέμων.
Ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, που ισοπεδώνει χώρες ολόκληρες και εξοντώνει λαούς, προετοιμάζεται μέρα τη μέρα, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής «ειρήνης».
Που κάνει συντρίμμια τα δικαιώματα των εργαζομένων, για να κερδίζει περισσότερα μια χούφτα καπιταλιστών.
Ότι οι εκμεταλλευτές που πλουτίζουν από τον ιδρώτα της εργατικής τάξης στην «ειρηνική» περίοδο, τη βάζουν να σκοτώνεται πάλι για τα κέρδη τους κατά τη διάρκεια αλλαγών σε σύνορα και σφαίρες επιρροής.
Ως ΚΚΕ δεν θα σταματήσουμε να προβάλλουμε ότι ο λαοί των Βαλκανίων μπορούν να ζήσουν μεταξύ τους ειρηνικά, να αναπτυχτούν σχέσεις καλής γειτονιάς και φιλίας μόνο αν απεγκλωβιστούν από τα σχέδια των ιμπεριαλιστών στη περιοχή.
Σε αυτό τον δρόμο οι κομμουνιστές θα εργαζόμαστε καθημερινά, εδώ καλούμε όλο το λαό να συστρατευτεί, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφωνίες, από τέτοιες η άλλες ιστορικές αναλύσεις.
Γιατί η φωτιά του πολέμου έχει ανάψει για τα καλά στην ευρύτερη περιοχή, δεν υπάρχει χρόνος για επανάπαυση, για νέες αυταπάτες.
Σ/φοι και φίλοι
Μέσα σ’ αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις αναμοχλεύτηκε και το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ. Το θέμα δεν είναι καινούργιο, πήρε όμως μεγάλες διαστάσεις κυρίως μέσα από την προσπάθεια της επίσπευσης της ένταξης των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Αυτή τη βασική αιτία δεν πρέπει κανείς να την ξεχνά.
Η κυβέρνηση ως σημαιοφόρος του ΝΑΤΟ στην περιοχή επισπεύδει την λύση του ονόματος για να γίνει η ένταξη της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ στην σύνοδο του Ιούλη.
Το θέμα αυτό αν ανατρέξουμε διαχρονικά αξιοποιήθηκε στις αντιθέσεις των αστικών τάξεων της περιοχής για το που και πως θα χαραχτούν τα σύνορα:
Στην ελληνική αλλά και στην παγκόσμια ιστοριογραφία το λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα αναφέρεται σαν μέρος του Ανατολικού ζητήματος. Όμως ενώ στο δεύτερο αφορούσε την προσπάθεια να διαμελιστεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία, το πρώτο ήταν η αδυσώπητη αναμέτρηση των αστικών τάξεων της περιοχής για το ποιος θα θα προσάρτηση το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας.
Στον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας κατοικούσαν πληθυσμοί διαφορετικής φυλετικής καταγωγής, που μιλούσαν κα διαφορετική γλώσσα, όπως την ελληνική, την αρβανίτικη, την εβραϊκή, την αρμενική, την τουρκική την κουτσοβλάχικη, ενώ η σλαβομακεδονική είχε διαμορφωθεί ως παραφθορά της σλαβικής με χρησιμοποίηση και στοιχείων της ελληνικής και βουλγάρικης γλώσσας. Υπήρχαν κυρίως αγροτικοί πληθυσμοί που χρησιμοποιούσαν ένα μεικτό ιδίωμα. Όλα αυτά βέβαια δε συνιστούν κάμμυα χωριστή υποτίθεται μακεδονική γλώσσα. Είναι επομένως αντιιστορικοί και αντιεπιστημονικοί οι ισχυρισμοί περί ύπαρξης χωριστής και μάλιστα ενιαίας μακεδονικής γλώσσας.
Όπως είναι γνωστό στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο η συμμαχία Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας και Μαυροβουνίου οδήγησε σε ήττα την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία εκδιώχθηκε από το βαλκανικό χώρο. Η αναμόχλευση της εθνικής εχθρότητας οδήγησε στον Β’ Βαλκανικό πόλεμο όπου και καθορίστηκαν τελεσίδικα τα σύνορα των Βαλκανικών χωρών. Με την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, το 1913, από τα ιστορικά διαμορφωμένα κράτη ο ιστορικά γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας διαμελίστηκε μεταξύ τρων διαφορετικών κρατών: Η Ελλάδα πήρε 51,57%, η Σερβία 38, 32% και η Βουλγαρία 10,11%.
Μετά και την ανταλλαγή των πληθυσμών η εθνολογική σύνθεση του ελληνικού χώρου της Μακεδονίας και της Θράκης άλλαξε ριζικά οπότε θα έπρεπε λογικά να μην συνεχίζονται διενέξεις και αμφισβητήσεις.
Όσο ν’ αφορά όμως το Μακεδονικό συνέχιζαν να υπάρχουν ζητήματα όπως:
1ο Η ελληνο-βουλγάρικη συμφωνία του 1924 που αναγνώριζε τους σλαβόφωνους ως βουλγαρικής προέλευσης.
2ο Η βίαιη πολιτική εξελληνισμού που ακλούθησε η δικτατορία του Μεταξά, που περιλάμβανε τν απαγόρευση της ομιλίας, τις διώξεις κλπ.
Κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ έγινε προσπάθεια να αξιοποιήσουν τους Σλαβόφωνους από τους Βούλγαρους φασίστες. Όμως τελικά η πλειοψηφία αυτού το πληθυσμού εντάχθηκε στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ και στη συνέχεια του ΔΣΕ. Είναι γνωστό σε όλους ιδιαίτερα κι εδώ στη Φλώρινα η σημαντική συμβολή των σλαβόφωνων μέσα από τον ΕΛΑΣ και τον ΔΣΕ , το Κόμμα έχει τιμήσει αυτή τη συμμετοχή με εκδηλώσεις και παρεμβάσεις και στον νομό της Φλώρινας.
Ταυτόχρονα τότε όμως γινόταν η επίμονες προσπάθειες από την τότε Γιουγκοσλάβικη ηγεσία να τους προσεταιριστεί. (χαϊδεμένη τότε των δυτικών καπιταλιστικών κρατών)
Ζητήματα συνέχισαν να υπάρχουν και στην μετεμφυλιακή Ελλάδα:
Συνεχίστηκε η πολιτική διακρίσεων και διώξεων από το αστικό κράτος έως και τη δεκαετία του 70.
Ταυτόχρονα το αστικό κράτος δεν αναγνώρισε τον επαναπατρισμό πολιτικών προσφύγων που είχαν την ένδειξη σλάβοι το γένος.
Είναι προφανές ότι όλα αυτά μαζί με την καθυστερημένη ανάπτυξη στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας δημιουργούσαν το αίσθημα της ανισοτιμίας.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε το εξής:
Όσα προβλήματα και να υπήρχαν (και υπήρχαν) χωρίς την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, δεν ήταν δυνατό από μόνα τους να αναβιώσουν πάλι Μακεδονικό ζήτημα, το οποίο σαν ζήτημα εδαφικών διεκδικήσεων έπαψε να υπάρχει.
Επίσης κυρίως χάρη στην φιλειρηνική πολιτική των σοσιαλιστικών χώρων, στην αλλαγή του συσχετισμού διεθνώς, ζήσαμε μια περίοδο με σχέσεις φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στις βαλκανικές χώρες. Παρότι οι λαοί έζησαν για πάνω από 40 χρόνια ειρηνικά μεταξύ τους παρέμειναν ζητήματα ανοιχτά, που άφηναν σκιές για το μέλλον.
Με βάση και τα παραπάνω, η θέση του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρη: Στην Ελλάδα υπάρχουν Σλαβόφωνοι. Όλοι είναι Έλληνες πολίτες(και αρκετοί είναι σλαβικής καταγωγής) και όλοι πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα. Ήμασταν και θα είμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφής διάκρισης σε βάρος τους και την αντιπαλεύουμε όπου τη συναντάμε. Υποστηρίζουμε τον ελεύθερο επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων που στερούνται ‘λόγο γένους’.
Την ίδια ώρα απορρίπτουμε τους ισχυρισμούς περί ύπαρξης ‘μακεδονικής εθνικής μειονότητας’ γιατί ποτέ δεν υπήρξε, και όπως σωστά αναλύει η μαρξιστική αντίληψη: « έθνος είναι η ιστορικά διαμορφωμένη κοινότητα ανθρώπων, που εμφανίστηκε στη βάση της κοινότητας της γλώσσας, του εδάφους, της οικονομικής ζωής και της ψυχοσύνθεσης που εκδηλώνεται στην κοινότητα του πολιτισμού».
Αυτό που υφίσταται αυτή τη στιγμή ως κυρίαρχο έθνος μέσα στην ΠΓΔΜ δημιουργήθηκε ως τέτοιο μόνο μετά τον Β’ ΠΠ, όταν συνέτρεξαν οι παραπάνω όροι στα πλαίσια της αυτόνομης Δημοκρατίας στης Γιουγκοσλαβίας. Είναι φανερό πως το μόνο κοινό που έχουν οι Έλληνες σλαβόφωνοι πολίτες με το κυρίαρχο έθνος που κατοικεί στην ΠΓΔΜ είναι η γλώσσα και κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Αυτά όμως δεν είναι αρκετά ώστε να τους χαρακτηρίζουμε μειονότητα το συγκεκριμένου έθνους στη χώρα μας. Η γλώσσα τα ήθη και τα έθιμα από μόνα τους , δεν προσδιορίζουν το έθνος, αν λείπουν και τα υπόλοιπα στοιχεία που προαναφέραμε.
Το Κόμμα θεωρεί ότι τα τελευταία χρόνια επανέρχεται μια προσπάθεια να διαμορφωθεί σ’ ένα τμήμα των Σλαβόφωνων δήθεν μακεδονική εθνική συνείδηση. Είναι μια προσπάθεια που συνειδητά επιδιώκει να δημιουργήσει προβλήματα, στα πλαίσια της πολίτικης του ‘ διαιρεί και βασίλευε’.
Να πάρουμε υπόψη μας και το έξης :
Είναι γενικά επίσημη γραμμή της ΕΕ τα τελευταία χρόνια η πολιτική του αυτοπροσδιορισμού. Με μια τέτοια λογική έγινε το Κόσσοβο, ανάγουν ζητήματα και σε άλλες χώρες της Βαλτικής και αλλού. Υπάρχουν και ορισμένοι καλοθελητές, δήθεν επαναστάτες στην Ελλάδα που συγχέουν την αρχή της αυτοδιάθεσης των εθνών με την πολιτική του αυτοπροσδιορισμού. Ξεκαθαριζόμενε ότι καμία σχέση δεν έχει η αρχή του αυτοπροσδιορισμού όπως την χρησιμοποιούν οι ιμπεριαλιστές με τη αρχή της αυτοδιάθεσης των εθνών. Άλλωστε και οι κλασικοί του Μ-Λ είχανε ξεκαθαρίσει ότι η πάλη για το εθνικό είναι μέρος της συνολικής ταξικής πάλης για την εργατική εξουσία.
Αγαπητοί φίλοι κ σ/φοι
Μέσα στην αντάρα των αρχών της δεκαετίας του ’90 κι αποκαλύπτοντας τον επικίνδυνο ρόλο των εθνικιστικών συλλαλητηρίων, το ΚΚΕ ύψωσε τη φωνή του για την προστασία των συνόρων, την ειρήνευση των Βαλκανίων, που καίγονταν στις φλόγες του πολέμου, τη διακρατική συνεργασία, στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος, και την κοινή πάλη των λαών. Απέρριψε την ονοματολογία, πρόβαλε την αντιμετώπιση του αλυτρωτισμού και έθεσε το ζήτημα της σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό.
Η εμμονή στην ονοματολογία ήταν και είναι επικίνδυνη και αδιέξοδη πολιτική.
Αυτή την περίοδο έχουμε ένα τμήμα της εγχώριας αστικής τάξης να καλλιεργεί τον αλυτρωτισμό στη χώρα μας, εγείρει ζητήματα διεκδικήσεων σε βάρος εδαφών γειτονικών κρατών, με τα γνωστά εθνικιστικά συνθήματα στα συλλαλητήρια.
Καλούμε όλο τον λαό της Φλώρινας να μην παρασυρθεί από εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς όλων των αποχρώσεων. Το λέμε καθαρά: κάθε λαϊκός άνθρωπος, καθένας που αισθάνεται πατριώτης δεν μπορεί να υιοθετεί την προπαγάνδα περί αλλαγής συνόρων(και τέτοια χροιά έχει το σύνθημα η Μακεδονία είναι ελληνική). Με μια τέτοια λογική κινείται κα ιη άρχουσα τάξης της Τουρκίας και ζητάει επαναπροσδιορισμό της συνθήκης της Λωζάννης αμφισβητώντας κυριαρχικά δικαιώματα μας.
Ταυτόχρονα χρειάζεται να απορρίψουμε και την κοσμοπολίτικη λογική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των υπόλοιπων αστικών κόμματων που μιλάνε με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα για την σημασία να μπουν στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ οι χώρες της Βαλκανικής.
Η είσοδος αυτών των χωρών δεν αποσκοπεί στη λύση των προβλημάτων των λαών είτε της γειτονικής χώρας είτα άλλων. Ούτε ταυτίζονται τα συμφέροντα των ελλήνων εργαζόμενων με τα συμφέροντα των μετόχων των ΕΛΠΕ και άλλων δεκάδων επιχειρήσεων-ομίλων που βλέπουν αυτή την ενταξιακή πορεία δεμένη με αμύθητα κέρδη γι αυτούς και μαύρη εκμετάλλευση για τους εργαζόμενους της περιοχής. Επιπλέον έχουμε πολύτιμη πείρα από το πώς των ελληνοτουρκικών σχέσεων που έχει αποδείξει ότι η συμμέτοχη σ’ αυτές τις ενώσεις όχι μόνο δεν εξασφαλίζει τη ειρήνη στην περιοχή αλλά αντίθετα αποτελεί παράγοντα όξυνσης των προβλημάτων.
Προχθές η συνάντηση Τσίπρα-Ζάεφ αναμόχλευσε την πιθανότητα να βρεθεί κάποια λύση.
Πάρα την προσπάθεια να καλλιεργήσουν κλίμα αισιοδοξίας, στην ουσία όλο το παζάρι τους είναι να τελειώσουν πριν την σύνοδο του ΝΑΤΟ.
Το ΚΚΕ το έχει ξεκαθαρίσει. Δεν πρόκειται να ψηφίσει στη Βουλή καμιά συμφωνία με τα Σκόπια, του κ. Τσίπρα με τον Ζάεφ. Γιατί αυτή η συμφωνία δεν θα βάζει τέλος στην αλυτρωτική προπαγάνδα, δεν θα εγγυάται την αμοιβαία αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας της κυριαρχίας των δύο χωρών, τις απαραίτητες αλλαγές στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας
Επίσης προωθείται και έξης άποψη: ένα πρόβλημα που δεν λύθηκε τόσα χρόνια, ας λυθεί όπως νάναι τώρα που είναι ευκαιρία και βλέπουμε:
Το Κόμμα μας έχει υποστηρίξει από χρόνια πριν ότι το αστικό Σύνταγμα της ΠΓΔΜ περιέχει θέσεις που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των Βαλκανίων, αποτελούν βάση αλυτρωτικών διεκδικήσεων που προκαλούν ζημιά στις σχέσεις των λαών της περιοχής.
Το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, τόσο στο προοίμιο όσο και σε σχετικά άρθρα, περιλαμβάνει το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», αναφέρεται σε «μακεδονικό λαό», «μακεδονική ιθαγένεια», «μακεδονική γλώσσα», αναπαράγει τα περί «μακεδονικού έθνους» και σχετικών μειονοτήτων σε γειτονικές χώρες. Στο Σύνταγμα δεν υπάρχει ρητή δέσμευση για μη αλλαγή των συνόρων, που είναι θεμελιώδης ζήτημα, αλλά αφήνονται περιθώρια για την αλλαγή συνόρων «σε συμφωνία με το Σύνταγμα και την αρχή της ελεύθερης βούλησης».
Ο ισχυρισμός που ακούγεται ότι το ζήτημα του αλυτρωτισμού μπορεί να αντιμετωπιστεί με γραπτές ή προφορικές «δεσμεύσεις» σεβασμού των συνόρων ή άλλες αναφορές και το Σύνταγμα να παραμείνει ως έχει, ή η αλλαγή του να παραπεμφθεί στο αόριστο μέλλον, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός. Η μέθοδος αυτή δοκιμάστηκε π.χ. στην «ενδιάμεση συμφωνία» μεταξύ των δύο κρατών, το 1995, η οποία εκτός από την εκτόνωση της κρίσης του 1993 – 1994 αποτέλεσε παράγοντα διαιώνισης των προβλημάτων.
Γι’ αυτό επιμένουμε ότι η ονοματολογία αποπροσανατολίζει, κρύβει τους πραγματικούς κινδύνους για τους λαούς, που είναι οι σχεδιασμοί των ιμπεριαλιστών, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.
Γι’ αυτό επιμένουμε ότι εγγύηση για πραγματική λύση είναι να μην ενταχθεί η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, γιατί η ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι παράγοντας ανασφάλειας, παραπέρα αποσταθεροποίησης, πολεμικών εμπλοκών και προβλημάτων.
Το Κόμμα μας, αξιοποιώντας την πείρα αυτών των χρόνων, συνεχίζει τον αγώνα του κατά των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, επιμένει στην αντίθεσή του στην ένταξη της ΠΓΔΜ, όπως και των άλλων κρατών, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Αναδεικνύει ως προϋπόθεση την αντιμετώπιση του αλυτρωτισμού και αυτό το συνδέει με την αλλαγή του Συντάγματος της γειτονικής χώρας. Σε αυτήν τη βάση, προβάλλει τη θέση για σύνθετη ονομασία, η οποία, στην περίπτωση που περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία» ή παράγωγά του, θα πρέπει ρητά να ορίζεται μόνο ως γεωγραφικός προσδιορισμός και το όνομα να είναι ένα και για όλες τις χρήσεις.
Αγαπητοί σ/φοι και φίλοι
Η κυβέρνηση κρατά τη σημαία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, γιατί μέσω αυτής της επιλογής θέλει να προωθήσει τα στρατηγικά συμφέροντα σημαντικών τμημάτων του ελληνικού μεγάλου κεφαλαίου, να αναβαθμίσει τη συμμετοχή του στους ανταγωνισμούς, στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών, στη μοιρασιά των αγορών, στο πλιάτσικο που ήδη συντελείται στις πλάτες των λαών με θύμα πάλι τον ελληνικό λαό και τη νεολαία.
Αυτό είναι και το πραγματικό περιεχόμενο του στόχου της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» στον οποίο φυσικά συναντιέται με τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης.
Άλλωστε, η εξωτερική πολιτική είναι συνέχεια της εσωτερικής πολιτικής. Δεν γίνεται να έχεις πολιτική υπέρ των λαών, τη στιγμή που πρώτα και κύρια «ματώνεις» το δικό σου λαό.
Με κάθε ευκαιρία ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του σερβίρει το γνωστό παραμύθι περί «καθαρής εξόδου από τα μνημόνια, και μάλιστα χωρίς νέες δεσμεύσεις», και την ‘δίκαιη ανάπτυξη ‘ όπως διατυμπανίζει.
Πρόσφατα μας πλάσαραν και το σποτ για το ότι είναι δίκαιο και έγινε πράξη.
Ξεχνάνε να αναφέρουν βέβαια ότι
- Ήδη έχουν προνομεθετηθεί μέτρα-φωτιά όπως η μείωση των συντάξεων αι το αφορολογήτου, οι ιδιωτικοποιήσεις
- Αφήνουν άθικτους τους εκατοντάδες ,μνημονιακούς νόμους που όλα αυτά τα χρόνια τσάκισαν μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα, εκτίναξαν την φορολογητέα
- Στη λίστα των επόμενων μέτρων είναι και νέες ανατροπές στο Ασφαλιστικό, μεγαλύτερη ευελιξία στης αγορά εργασίας, χτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών
Επίσης είναι απατηλό το παραμύθι στης δίκαιης ανάπτυξης. Η όποια ανάπτυξη σε κάποιους κλάδους να και όταν έρθει θα πατήσει σε τσακισμένα δικαιώματα, θα συνοδεύεται με υψηλή ανεργία.
Εμείς προβάλουμε το εξής : όπως και όλα τα προηγούμενα χρόνια τίποτα δεν χαρίστηκε όλα κατακτήθηκαν με αγώνες αυτό ισχύει και στην σημερινή εποχή.
Γι αυτό χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη του εργατικού λαϊκού κινήματος για αυξήσεις σε μισθούς, Συλλογικές Συμβάσεις, κατάργηση των αντιλαϊκών φορέων, των χαρατσιών, για δημόσια-δωρεάν υγεία και παιδεία, για να σταματήσουν οι πλειστηριασμοί και οι καταχέσεις.
Να δυναμώσει ο αντικαπιταλιστικός- αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός του αγώνα μας. Μόνο έτσι μπορούν να μπουν εμπόδια, να υπάρχουν ακόμη και προσωρινές, επιμέρους νίκες και κατακτήσεις.
Αγαπητοί Σ/φοι και φίλοι
Όλες αυτές οι αναλύσεις και οι εκτιμήσεις που κάνουμε επιβεβαιώνουν ένα ζήτημα που ανέδειξε όλη η ιστορία του Κόμματος μας: Ότι χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατική πράξη.
Οι κομμουνιστές αυτό το κράτησαν ως κόρη οφθαλμού, από την πρώτη προσπάθεια τη δεκαετία του ‘20 να εκτυπωθούν οι εκδόσεις των κλασσικών του Μαρξισμού-Λενινισμού μέχρι τα μαθήματα και την μελέτη που υπήρχε στις φυλακές και τις εξορίες.
Δεν αποφύγαμε και τα λάθη, τις παραλείψεις. Όλα όμως έγιναν μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης, σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Πολλά από αυτά είχαν την σφραγίδα των λαθεμένων εκτιμήσεων που είχε εκείνη τα περίοδο το Διεθνές Κομμουνιστικό κίνημα.
Εμείς δεν κρύβουμε τα λάθη μας. Προχωρήσαμε μέσα από συλλογικές διαδικασίες στην κριτική αποτίμηση κα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και των δικών μας ευθυνών.
Στις προηγούμενες δεκαετίες προχωρήσαμε σε μια επίπονη και σύνθετη προσπάθεια να διερευνήσουμε θεωρητικά προβλήματα της επαναστατικής στρατηγικής.
Εμείς ξεκινάμε από το ότι ο καπιταλισμός είναι που ακυρώνει τη δυνατότητα όλοι οι εργαζόμενοι να έχουν σταθερή δουλειά με δικαιώματα, να απαλλαγούν από τον εφιάλτη της ανεργίας, να εργάζονται γενικά λιγότερες ώρες απολαμβάνοντας καλύτερο επίπεδο ζωής.
Ακυρώνει τη δυνατότητα εμείς και τα παιδιά μας να απολαμβάνουμε υψηλού επιπέδου αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια.
Έχουμε ξαναπεί και θα το επαναλάβουμε: Η 9χρονη καπιταλιστική οικονομική κρίση -ανεξάρτητα εάν φαίνεται να περνά σε φάση έστω ασθενικής ανάκαμψης- ανέδειξε ακόμα πιο έντονα τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος.
Έχουν οξυνθεί όλες οι αντιφάσεις, δεν έχει σταθεροποιηθεί η ανάκαμψη και σε κάθε περίπτωση θα περάσουν πολλά χρόνια για να φθάσει στο προ κρίσης επίπεδο παραγωγής και οικονομικής δραστηριότητας.
Ο σοσιαλισμός είναι και επίκαιρος και αναγκαίος! Η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού, η δυνατότητα κατάργησης της εκμετάλλευσης εξαιτίας της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής πηγάζουν από την ίδια την καπιταλιστική εξέλιξη, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, που οδηγεί στη μεγάλη και συγκεντρωμένη παραγωγή, συνθλίβοντας τον εργαζόμενο μισθωτό, τον αυτοαπασχολούμενο.
Αυτές οι επεξεργασίες μας ολοκληρώθηκαν στο 19ο συνέδριο με το νέο Πρόγραμμα του Κόμματος μας, που σας καλούμε να το μελετήσετε, να το αξιοποιήσετε.
Αυτά τα εργαλεία μας βοήθησαν να μην γίνουμε φτερό στον άνεμο στην πίεση που δεχτήκαμε και κορυφώθηκε το 2012 για να στηρίξουμε η να συμμετέχουμε σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης.
Σήμερα μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια την εργατική τάξη, όλο τον λαό και να μιλάμε καθαρά, παστρικά για το ποια συμπεράσματα βγαίνουν όταν λερώσει κάποιος τα χέρια του στην αστική διακυβέρνηση.
Εμείς ούτε τα λερώσαμε, ούτε μείναμε στην γωνία και απλώνουμε χέρι σε όλους τους αγωνιστές που ξεγελάστηκαν, που πίστεψαν ότι μπορεί κάτι να γίνει.
Υπάρχει χώρος για όλους μέσα στο κίνημα, μέσα στους αγώνες στην συμπόρευση με τους κομμουνιστές. Για να απλώσουν οι εστίες αντίστασης σε όλους τους χώρους, για να δυναμώσει ο αντιιμπεριαλιστικός, αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός των αγώνων.
Στα 100 χρόνια του Κόμματος τιμάμε όλους όσοι και όσες έδωσαν τη ζωή τους, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν για τα μεγάλα ιδανικά μας.
Κλείνοντας έναν αιώνα αγώνων και θυσιών, τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ δυναμώνουμε την προσπάθειά μας, ώστε να ισχυροποιηθούν ακόμα περισσότερο όλα τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του ως Κόμματος Νέου Τύπου, να αυξηθεί η ικανότητά του να δρα ως επαναστατική πρωτοπορία «παντός καιρού».
Δυναμώνουμε το ΚΚΕ, που αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για να αναδειχτούν όλες οι αρετές της εργατικής τάξης ως φορέα της κοινωνικής απελευθέρωσης, του σοσιαλισμού -κομμουνισμού.
Σήμερα χρειάζεται ένα πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ, ικανό στην πάλη για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, την εδραίωση της αντικαπιταλιστικής – αντιμονοπωλιακής κοινωνικής συμμαχίας, ικανό να ηγηθεί στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
Έχουμε πλήρη επίγνωση και των δυσκολιών και των εμποδίων που μας βάζουν και θα μας βάζουν, σε κάθε βήμα προς τα μπρος, προς την πρόοδο και την ισχυροποίηση.Ο καπιταλισμός είναι το παρελθόν, ο κομμουνισμός είναι το νέο.
Ζήτω τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ.
