Εσύ άραγε τι θα προτιμούσες;
Μια φορά κι έναν καιρό, ο Θεός ρώτησε έναν τυχαίο άνθρωπο:
-Τι θα θέλατε οι άνθρωποι να σας κάνω για να είστε ευτυχισμένοι;
Και τον άφησε να το μελετήσει.
Όταν τον κάλεσε να Του απαντήσει, ο άνθρωπος είπε:
-Κι άλλα μικροπράγματα θα θέλαμε, αλλά σίγουρα να είμαστε όλοι πλούσιοι.
Κι έκανε ο Θεός όλους τους ανθρώπους πλουσίους.
Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι δεν ήταν ευτυχισμένοι.
Γιατί τα πάθη τους είχαν εξαφθεί απ’ τον εγωισμό και τις κακίες.
Ήταν γεμάτοι επίδειξη και κενοδοξία, που άφηνε κενή από χαρά την ψυχή τους, και πολλούς τους έκανε και σκληρούς και τσιγκούνηδες.
Παθιασμένους με το χρήμα.
Μιαν άλλη φορά, ο Θεός ζήτησε τη γνώμη ενός άλλου ανθρώπου:
-Τι θέλετε οι άνθρωποι για να είστε ευτυχισμένοι; Ο άνθρωπος έμεινε προβληματισμένος για πολύ.
Του άρεσε να ήταν όλοι οι άνθρωποι πλούσιοι, αλλά δεν του έφτανε
Τότε με χαρά απάντησε πως η δόξα, η φήμη, τα αξιώματα είναι εκείνα που γεμίζουν τη ζωή.
Κι όταν δόθηκαν αξιώματα στους ανθρώπους, πάλι του κόσμου τα προβλήματα συσσωρεύτηκαν στον κάθε άνθρωπο, που δεν μπορούσαν να τα λύσουν.
Όλο έγνοιες και σκοτούρες.
Άγχη και καταθλιπτικά συναισθήματα.
Εγωιστικές φιλοδοξίες.
Κι οι άνθρωποι το ίδιο σκληροί, όπως πάντα, και εγωιστές με φθονερές αντιζηλίες στο έπακρον.
Δεν ένιωθαν ευτυχισμένοι.
Ρωτάει και τρίτο άνθρωπο ο Θεός: τι θα ήθελε για τους ανθρώπους για να είναι ευτυχισμένοι;
Κι αυτός απαντάει αυθόρμητα: γυναίκες πολλές, μόνο γυναίκες.
Αυτό βέβαια έφερε στον κόσμο τη σύγχυση στις σχέσεις των ανθρώπων και την τρέλα.
Ρωτάει κι έναν άνθρωπο που η ζωή του κυλούσε ήρεμη και απλή, με εντιμότητα προς τους άλλους, που δεν άφηνε την κακία να κυριαρχήσει στη ζωή του.
Όταν λοιπόν τον ρωτάει ο Θεός:
-Τι θέλουν οι άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι;
Απαντάει:
-Εσένα, Κύριέ μου. Να Σ’ αγαπούμε περισσότερο απ’ ό,τι άλλο στη γη.
Όλα τ’ άλλα κάτι προσφέρουν, αλλά αυτό που ζητάει η καρδιά του ανθρώπου για να’ ναι ευτυχισμένος, εγώ το βρήκα μόνο κοντά Σου.
Στην αναζήτησή σου τα δοκίμασα όλα.
Κι όλα μου άφηναν χωρίς να σε πιστεύω μια γεύση πίκρας κι ένα τεράστιο κενό.
Γιατί η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται κοντά σε σένα.
………………………………………………………………………………………
Εδώ τελειώνει το παραμύθι.
Κι εμείς συνεχίζουμε.
Για την ευτυχία του ανθρώπου μίλησε κι ο Κύριός μας στην ομιλία του πάνω στο βουνό.
Εκεί αναφέρει πρώτα περιπτώσεις ”καλότυχων” ανθρώπων, που είναι προικισμένοι ή που επιδιώκουν ορισμένες αρετές: την ελεημοσύνη, την καθαρότητα καρδιάς, αυτούς που εργάζονται για τη δικαιοσύνη στη γη και διώκονται και υπομένουν τις συνέπειες, τους ταλαιπωρημένους από θλίψεις σε αυτό τον κόσμο,και μερικές άλλες περιπτώσεις.
Για να είναι ευτυχισμένος όμως ο άνθρωπος,επιμένει ο Κύριος, πρέπει να αγωνίζεται και κατά των παθών του.
Ο δρόμος του δύσκολος και ανηφορικός.
Αλλά με ανηφόρα που δεν καταβάλλει, γιατί είναι Αυτός που συνοδοιπορεί μαζί μας.
Με την ταπείνωση κι απέραντη στοργή του.
Μ΄ αυτή την ταπείνωση που αυτοσυστήνεται κιόλας, για να ξέρουμε οι άνθρωποι σε ποιόν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας.
“Έγώ είμαι το Φως του κόσμου, λέει για τον εαυτό του.
Αυτός που ακολουθεί Εμένα, δε θα γνωρίσει το σκοτάδι, αλλά θα έχει το Φως της Ζωής”.
Τι άλλο λοιπόν θα ήθελε ο άνθρωπος ως θεμέλιο για τη ζωή του, παρά το Φως της Ζωής;
Κι Αυτόν που κρατάει αυτό το Φως;
Θα συμφωνήσουμε άραγε σ΄αυτό ποτέ όλοι οι άνθρωποι στη γη;
Ο Χριστός ωστόσο θα μας περιμένει και θα επιμένει ότι Αυτός είναι ”η ζωή και το φως και η ειρήνη του κόσμου”, όπως ψάλλει η Εκκλησία μας.
Κι ύστερα από όλα αυτά τι άραγε θα προτιμούσε ο καθένας μας;
Ζιώγα Κατερίνα
