Προς Δημάρατον…(Νο 2)
Σε παλαιότερο άρθρο μου είχα αναφερθεί στον Δημάρατο τον συμβασιλέα (μαζί με τον Κλεομένη) της αρχαίας Σπάρτης, έναν άνθρωπο του οποίου η ματαιοδοξία, ο εγωισμός, η υπέρμετρη φιλοδοξία του ενός (σε μια κοινωνία που τη διοικούσαν οι πολλοί), η έλλειψη διορατικότητας και πάνω από όλα η έλλειψη συνείδησης και συναίσθησης των ιδανικών με τα οποία ανατράφηκε και γαλουχήθηκε ως παιδί, τον κατέστησαν προδότη της πατρίδας του, σύμβουλο των εχθρών Περσών και φανατικό αντίπαλο των ομοεθνών του.
Είναι λοιπόν η ματαιοδοξία που οδηγεί τον άνθρωπο σε πεπλανημένους δρόμους, είναι και η φιλοδοξία που τον κάνει να παίρνει αποφάσεις που το δυστυχισμένο του μυαλό τον ωθεί να πραγματοποιήσει, παραβλέποντας φιλίες, ανθρώπινες σχέσεις, τη διάκριση του καλού από το κακό, ιδιαίτερα δε όταν το καλό και το κακό των άλλων, έρχεται διαφοροποιείται το δικό του, προσωπικό όφελος.
Είναι και ο ψυχισμός του, που τον περιβάλλει ως ασπίδα ή ως παρωπίδες, τον βάζει στο γυάλινο κλουβί του. Θεωρεί ότι είναι αλώβητος, αλάνθαστος, ακέραιος, ακριβοθώρητος, αναντικατάστατος, αλλά στην ουσία είναι ανοικτίρμων, ανούσιος, αδιάφορος, αναίσχυντος, ακόρεστος, άκριτος, ανερμάτιστος…
Είναι η φιλοδοξία του ¨ΕΓΩ¨ που τον κάνει επικίνδυνο για τον εαυτό του, τους άλλους, πολύ περισσότερο για την πατρίδα του!
Είναι όμως η έλλειψη διορατικότητας που τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο, επειδή ο ρόλος του ως Ηγέτη που είναι εντεταλμένος να συναποφασίζει, να παίρνει σημαντικές αποφάσεις για την Πόλη του, για τον Λαό του και το μέλλον του, τον καθιστά στην πράξη Προδότη. Προδίδει τους συμπατριώτες του και γίνεται… “αυλικός του εχθρού”. Οι ιστορικές αναφορές για τον Δημάρατο όπως και για τους απογόνους του, όπως αυτές είναι καταγεγραμμένες από τους αρχαίους ιστορικούς(Παυσανία, Ξενοφώντα, Ηρόδοτο), τον κατατάσσουν, στους εχθρούς των Ελλήνων, στους ευνοημένους (“υιοθετημένους”)των Περσών… Θα μπορούσε ίσως να υπάρχει κάποια προσπάθεια μεταμέλειας, δείγμα της πατριωτικής συνείδησης με την οποία γαλουχήθηκε, αλλά …φεύ, αντί αυτού μέχρι την τελευταία στιγμή έκανε τα αδύνατα δυνατά (ως πολεμικός σύμβουλος)προς όφελος των Περσών.
Είναι το Αίσθημα Ευθύνης που έκανε τον Ιωάννη Καποδίστρια να δηλώσει:
« Ό φίλήκοος τών ξένων είναι προδότης.»
Είναι η έλλειψη Συναίσθησης (την άφησα τελευταία) που έκανε τον Δημάρατο να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος της Ιταμής του πράξης, που δεν είναι άλλη από την προδοσία. Ξέρετε, κανένας προδότης δεν θεωρεί ότι αυτό που κάνει είναι αναγκαστικά κακό. Το κακό για τους άλλους μπορεί να είναι καλό για αυτόν.
Όταν λοιπόν ξεκινά η ¨επεξεργασία¨ και άρα συνολική αποτίμηση των αποτελεσμάτων (η λεγόμενη και “σούμα”) τότε στην ζυγαριά του Οφέλους,……
Από την μια μπαίνει το Προσωπικό Συμφέρον και από την άλλη
Στοιβάζονται ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ…
Και δυστυχώς είναι χιλιάδες… εκατομμύρια…
Η Ιστορία δυστυχώς καταγράφει την επανάληψη του κακού του Έλληνα……
Και ας είπε κάποτε ο Αριστείδης στον Θεμιστοκλή… «θέλεις να αφήσουμε την έχθρα στα σύνορα της χώρας μας; Και αν το κρίνεις απαραίτητο, συνεχίζουμε μόλις επιστρέψουμε στην πατρίδα»…
Ας διδαχθούμε από την Ιστορία μας. Ας αναλογιστούμε ο καθένας μας το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί απέναντι στους άλλους παραβλέποντας το προσωπικό συμφέρον.
Ας επικρατήσει επιτέλους η σύνεση, η λογική της ευθύνης απέναντι στο Έθνος, τον Λαό και την Πατρίδα μας και όχι στο οποιοδήποτε κόμμα και στις στρεβλές ιδεολογίες του παρελθόντος.
Ας αποκλείσουμε τις συμπεριφορές του Δημάρατου, του Εφιάλτη, του Πήλιου Γούση, του Νενέκου, των κακών μας παραδειγμάτων…
Ας ακολουθήσουμε τα βήματα του Αριστείδη και του Θεμιστοκλή, του Κολοκοτρώνη και του Ανδρούτσου, του Παπαφλέσσα και του Πατροκοσμά του Αιτωλού, του Υψηλάντη και του Καποδίστρια, του Μελά, του Άγρα, του Καπετάνιου Κώττα…
Ας σκεφτούμε και ας πράξουμε επιτέλους ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !!!!!
Π. Γ. Γώγος
