Κηδεία Δημητρίου Γροσδάνη, ετών 43

Θερμά συλλυπητήρια και από μένα στην οικογένεια, τους συγγενείς και φίλους του κεκοιμημένου Δημητρίου.
Πολύ ορθά τα αγγελτήρια κηδειών χρησιμοποιούν τη λέξη “εκοιμήθη” για τους αποβιώσαντες συνανθρώπους μας, αναξάρτητα από το είδος και τον τρόπο του θανάτου τους. Η συγκεκριμένη ορολογία είναι σύμφωνη με την ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας επί τη βάσει της οποίας ο βιολογικός ή αλλοιώς σωματικός θάνατος (φυσικός ή βίαιος) δεν συνιστά και τον αφανισμό της ανθρωπίνης υποστάσεως και υπάρξεως, αλλά τον πρόσκαιρο χωρισμό της αθάνατης και άυλης, άφθαρτης και αδιάλυτης ψυχής από το σώμα .
Η ανθρώπινη σάρκα νεκρώνεται, φθείρεται και επιστρέφοντας στο χώμα διαλύεται. Η ψυχή, όμως, δε φθείρεται, ούτε διαλύεται, διότι ο Θεός τη δημιούργησε πνευματική. Περιμένει το «κέλευσμα» (παράγγελμα) του Χριστού κατά τη Δεύτερη Παρουσία του (Α’ Θεσ. 4,16), για να ξαναενωθεί με το αναστημένο σώμα και να ζήσει αιώνια μαζί του, σε μίαν άλλη ζωή, που θα είναι, όμως, συνέχεια της ζωής μας στον κόσμο. Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία κάθε στιγμή της ζωής μας, γιατί από τον τρόπο που τη ζούμε κρίνεται η σωτηρία μας (Β’ Κορ. 6, 7).
Στη γλώσσα της Εκκλησίας, ο θάνατος δεν έχει την έννοια του τέλους της ανθρώπινης ύπαρξης, της εκμηδένισης, αλλά της μετάβασης σε μια άλλη κατάσταση, που χαρακτηρίζεται ως κοίμηση γι’ αυτό και τα νεκροταφεία ονομάζονται κοιμητήρια. Ο θάνατος λοιπόν βιώνεται χριστιανικά ως «μετάβαση» στην αληθινή ζωή. Ως ένας ύπνος που περιμένει το ξύπνημα στην ατελεύτητη αιωνιότητα. (Α’ Κορ. 15, 35-52).