Ο ιός της ευθύνης

Σε πρόσφατη δήλωση του και αναφερόμενος στην πανδημία τού κορονοίου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ είπε μεταξύ άλλων ότι δεν μπορεί η οικονομία να μπει σε περιπέτειες επειδή κινδυνεύει να πεθάνει το 2,5% του πληθυσμού. Το παραπάνω θα μπορούσε να καταγραφεί αφοριστικά σαν άλλη μια γραφική τοποθέτηση ενός ανθρώπου τον οποίο η λέξη σοβαρότητα δεν μπορεί να περιγράψει, αν δεν έκρυβε μία μεγάλη αλήθεια. Η αλήθεια αυτή είναι ότι ο νέο-φιλελεύθερος καπιταλισμός ως μοναδική επιδίωξη έχει την επιβίωση του και ότι οι ανθρώπινες ζωές που πιθανόν να χαθούν αφορούν μόνο την επιστήμη της στατιστικής.

Ερχόμενος στα δικά μας, ανήσυχος διαπιστώνω ότι όπως στις ΗΠΑ έτσι και στην Ελλάδα, η αντιμετώπιση της πανδημίας γίνεται με νέο-φιλελεύθερα εργαλεία διαχείρισης κρίσεων τα οποία έχουν καθαρά οικονομικά χαρακτηριστικά και όχι ανθρωπιστικά. Ο φόβος, η άρνηση, η ιδεοληπτική προσκόλληση (ότι και να ισχύει) της κυβέρνησης Μητσοτάκη να συγκρουστεί με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα είναι πασιφανείς και θέτει την δημόσια υγεία σε κίνδυνο. Δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται ολόκληρη η κοινωνία σε καραντίνα και οι βιομηχανίες της χώρας να συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά. Το ίδιο συμβαίνει και με τα λεγόμενα “call centers” στα οποία οι υπάλληλοι είναι στοιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον, καθιστώντας τα υγειονομικές βόμβες σε συνθήκες πανδημίας. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ανακοινώθηκε δια στόματος Βρούτση η μείωση μισθών κατά 50% παρακαλώ για έξι μήνες μετά την πανδημία , υποστηρίζοντας ότι ένα τέτοιο μέτρο είναι αναγκαίο για να διασωθούν οι επιχειρήσεις. Τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους των 700 και 800 Ευρώ ποιος θα τους σώσει; Η απάντηση φυσικά είναι κανείς. Τέλος, άλλο ένα δωράκι της κυβέρνησης προς τον επιχειρηματικό κόσμο είναι το ότι οι θέσεις εργασίας θα προστατεύονται από το κράτος μόνο για ένα μήνα-τον τρέχοντα, από κει και πέρα αποφασίζουν τα αφεντικά. Σε συνθήκες νέο-φιλελευθερισμού ο όρος κοινωνική αλληλεγγύη είναι άγνωστος στους κρατούντες. Η απουσία αλληλεγγύης είναι ο κανόνας και για τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Το είδαμε στην προσφυγική κρίση, το βλέπουμε και τώρα. Καμία χώρα της ΕΕ δεν προσέφερε την βοήθεια της στην δοκιμαζόμενη Ιταλία αγαπημένοι μου “Μενουμευρώπηδες”.

Συνεχίζοντας, θέλω να αναφερθώ στο σλόγκαν των ημερών, “ Μένουμε Σπίτι” και στα περί ατομικής ευθύνης. Αν μου επιτρέπεται ένα μικρό λογοπαίγνιο, η ατομική μου ευθύνη ξεκινά και σταματά στο να μείνω σπίτι. Από κει και πέρα ξεκινά η ευθύνη του κράτους. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) έχει πει επανειλημμένα και σε όλους τους τόνους ότι η καραντίνα βοηθάει στην αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά δεν φτάνει. Χρειάζονται μαζικές εξετάσεις του πληθυσμού κάτι το οποίο στην Ελλάδα δεν γίνεται με συνέπεια να μην γνωρίζουμε τον πραγματικό αριθμό των νοσούντων από τον ιό (συμπτωματικών και μη), εγκληματική παράληψη η μη διενέργεια τέτοιων εξετάσεων. Η κυβέρνηση θα έπρεπε ήδη να έχει προχωρήσει στην επίταξη ιδιωτικών κλινικών και νοσοκομείων, αν η κατάσταση παρεκτραπεί οι μονάδες εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) δεν επαρκούν για έναν τόσο μεγάλο αριθμό ασθενών. Σε μία τέτοια περίπτωση, οι γιατροί των δημοσίων νοσοκομείων θα αναγκαστούν να αποφασίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, πρακτική γνωστή ως πολεμική ιατρική. Υπάρχουν χιλιάδες διαθέσιμοι νοσηλευτές και γιατροί που θα έπρεπε να είχαν προσληφθεί, (για παράδειγμα, στο νοσοκομείο Σωτηρία υπάρχουν μονάδες αυξημένης φροντίδας (ΜΑΦ) που μπορούν να μετατραπούν σε ΜΕΘ, αλλά δεν λειτουργούν λόγω έλλειψης προσωπικού). Αντ’αυτού η κυβέρνηση ψάχνει για εθελοντές, (το αστείο είναι ότι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ της ιατρικής σχολής του πανεπιστήμιου Πατρών καταψήφισε την πρόταση του ΔΣ του συλλόγου φοιτητών για έμπρακτη υποστήριξη των υγειονομικών της χώρας –ούτε μεταξύ τους δεν μπορούν να συνεννοηθούν). Ακόμη πιο προκλητικό πάντως είναι ότι αυτές τις στιγμές η κυβέρνηση αποφάσισε να ξοδέψει πολλά εκατομμύρια Ευρώ από τα χρήματα του λαού, πληρώνοντας τους κλινικάρχες των ιδιωτικών θεραπευτηρίων για τις υπηρεσίες τους σε σχέση με τον covid-19, το ένα χέρι νίβει τ’άλλο . Πόλεμο χαρακτήρισε την πανδημία ο κ. Μητσοτάκης, έχει στείλει όμως τους γιατρούς και τους νοσηλευτές άοπλους στη μάχη, η έλλειψη αναλώσιμου υλικού για την προστασία τους είναι τεράστια όπως ανέφερε ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ κ. Χαράλαμπος Κοροξενός.

Με όλα αυτά φτάνουμε στις 23 του Μάρτη και την καθολική απαγόρευση εξόδου. Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός στο διάγγελμα του μας αντιμετώπισε περίπου σαν μικρά παιδιά που πρέπει να τιμωρηθούν γιατί δεν ακούν τους γονείς τους και περνάω στην ουσία του ζητήματος. Έτσι ως έχει η κατάσταση στην χώρα το μέτρο είναι σωστό. Δεν μπορούμε όμως να αναιρέσουμε το γεγονός ότι φτάσαμε σε αυτό το μέτρο γιατί η κυβέρνηση δεν έκανε αυτά που έπρεπε τις τελευταίες εβδομάδες για να αντιμετωπιστεί η πανδημία. Το “ηγετικό” ύφος στο διάγγελμα του κ. Μητσοτάκη κρύβει μία βαθειά ανησυχία. Γνωρίζει πολύ καλά ότι η πολιτική που ακολουθεί δεν θα έχει τα απαιτούμενα αποτελέσματα και μεταθέτει όλο το βάρος στους ώμους του λαού. Εμείς θα φταίμε όταν και εάν η Ελλάδα γίνει Λομβαρδία και όχι η κυβερνητική αναλγησία. Σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, ο κ. Μητσοτάκης νίπτει τας χείρας του και αποποιείται οποιασδήποτε ευθύνης.

Δεν σας κρύβω το γεγονός ότι με διασκέδασε πολύ η προσπάθεια του κ. Άδωνη Γεωργιάδη να μην καταπιεί την γλώσσα του την ώρα που παραδέχονταν ότι σε περιόδους κρίσεων χρειάζεται περισσότερο κράτος. Δεν χρειάζεται να έχεις εντρυφήσει στον Μαρξισμό για να καταλάβεις ότι ο νέο-φιλελεύθερος καπιταλισμός δεν μπορεί και δεν θέλει να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις προς όφελος ολόκληρου του λαού. Γι’αυτό , μεταξύ πολλών άλλων, διεκδικούμε ένα δωρεάν καθολικό δημόσιο σύστημα υγείας. Μπορεί να “Μένουμε Σπίτι” αλλά “Μένουμε Ενεργοί”.

Σάκης Μίγκος,
μέλος Τ.Ε ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α Φλώρινας