Μονόλογος των Πετρών

Ένα σκίρτημα και νιώθεις την ανάγκη να πεταχτείς από τον καναπέ σου, περίεργα μου ακούγονται ψίθυροι παρμένοι από τον αέρα και τα εγκεφαλικά κύματα, μελωδίες πρωτοεμφανιζόμενες που δεν παίχτηκαν ακόμα στο ράδιο, ούτε έχουν σχέση με γνωστούς ύμνους και τραγούδια, μόνο μέσα στην σιωπή των καλαμιώνων της λίμνης των Πετρών, ένα μικρό χάσμα μακεδονικής γης που έμελλε να βρίσκεται στην Εγνατία οδό, Παίονες Εορδαίοι Λυγκιστές Ρωμαίοι Βυζαντινοί παραφυλάνε στα γύρω μονοπάτια, ο κάμπος αμμουδερός λειτουργεί σαν στραγγιστήρι μυρωμένο μετά την βροχή ξεβράζοντας αγγέλους, και τα κορμιά δεν λένε να ησυχάσουν καταϊδρωμένα από το βάρος της ιστορίας και τα κρίματα αιώνων, πόσοι σφάχτηκαν να λυτρωθεί το τοπίο που έμελλε να τρυπήσουν τα σπλάχνα του, δεν έφτανε η φωτιά ο ήλιος ο αέρας, το νερό ποιός φανταζόταν πως το νερό διασπάται με ηλεκτρόλυση σε υδρογόνο και οξυγόνο και πάλι θα το ενώναμε για παραγωγή ενέργειας να ταξιδεύουμε χωρίς καυσαέρια, είπαμε ως εδώ δεν πάει άλλο, πνιγόμαστε καιγόμαστε από τα ακραία καιρικά φαινόμενα της κλιματικής αλλαγής, φτάνει πια πότε θα βρούμε λίγο χρόνο να κουβεντιάσουμε κάτω από τις φλαμουριές και τα πλατάνια, να μεγαλώσει η αγάπη μας για τον κόσμο προτού χαθούμε.

Ρηγίνος