Ουτοπική ισχύς αντί του «γνώθι σ’ αυτόν»

Άνθρωποι με σιδηρούν προσωπείο χωρίς ενσυναίσθηση, αλάζονες, σε αντίθεση με τους μακάριους και φτωχούς που ψάχνουν τη χρυσή τομή με συνετή διαβούλευση, για να αποκαλύψουν την ουσία του λόγου, το πνεύμα του όντος και όχι αέρα κοπανιστόν με βιολιστά σταυροκοπήματα και τρουμπώματα. Ας μάθουμε να λέμε μια συγνώμη με έμπρακτη μετάνοια για τα λάθη μας, να μην μας βαραίνουν κρύβοντάς τα στο βάθος της ψυχής μας. Όταν ένα βρέφος κλαίει τότε κλαίει και το άλλο ταυτισμένο με το άγχος του, όπως επίσης όταν κάποιος γελά, χαίρεται και η παρέα εφ’ όσον συναισθάνονται και ανταποδίδουν το κλίμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Μια δεύτερη ευκαιρία αξίζουμε όλοι, όταν είμαστε έτοιμοι και την επιζητούμε. Σε συνθήκες πανδημιών που κατά καιρούς χτυπά την ανθρωπότητα – όπως το 1918 με την ασιατική γρίπη που φορούσαν πάλι μάσκες – αγωνιζόμαστε και συμπάσχουμε και δεν κοροϊδεύουμε τα μέτρα προστασίας με θρησκευτικούς δογματισμούς και μαγείες ούτε ανακυκλώνουμε εσχατολογικές προφητείες ή περί εξωγήινων και συνομωσίες συμφερόντων με σκοπό να μας χειραγωγήσουν! Τότε γιατί να μην κοροϊδεύουμε τους ιερείς επειδή φορούν μαύρο ράσο, κάτι που επιβλήθηκε επί Τουρκοκρατίας για να διαφέρουν από τους χότζιδες που φορούσαν άσπρα; Μπροστά στην αθωότητα των μαθητών που χάθηκε, οφείλουμε να τους συμπαρασταθούμε για να ξαναβρούν το χαμόγελο, μ’ αυτά που ακούνε για τον κορωνοϊό μετρώντας με τα δάχτυλα τους τον θάνατο και τους διασωληνωμένους αντί να παίζουν μπάλα στις αλάνες. Και έχουμε Σεβαστιανούς, Αναστάσιους, Παϊσιους (Παπαδόπουλο) – όλοι Φλώρινας – να ζουν στον κόσμο τους, χωρίς να συναισθάνονται το πρόβλημα και να εκθέτουν με τις ενέργειες τους σε κίνδυνο τους πιστούς, εμπαίζοντας την σημασία της συλλογικής ευθύνης μαζί με την ατομική προσευχή.

Ευσεβής με τους ευσεβείς, καντήλια  στους καντηλαναύτες της μισαλλοδοξίας που ασπάζονται την τυπολατρεία.

Ρηγίνος Μέσσιος