Ευχαριστήριο προς το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Νοσοκομείου Φλώρινας
Η λέξη ευχαριστώ, μερικές φορές φαίνεται πολύ μικρή έως μηδενική, μπροστά στο μεγαλείο ψυχής ορισμένων ανθρώπων.
Πρόσφατα όπως τόσος κόσμος, βρέθηκα στο νοσοκομείο μας, εξαιτίας του πασίγνωστου πλέον σε όλους μας sars-cov 2.
Αρκετές ημέρες η παραμονή μου εκεί. Κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου, μετρούσα την ώρα να νυχτώσει, να ξημερώσει για να κυλήσουν γρήγορα οι μέρες.
Εκεί όμως γνώρισα, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες και επικίνδυνες για όλους μας συνθήκες, γιατρούς και νοσηλεύτριες, που με έκαναν να υποκλιθώ στην παρουσία τους. Η επιστημονική τους κατάρτιση, η αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, η καλοσύνη, η δοτικότητα, η συμπεριφορά και η φροντίδα για τον κάθε ασθενή, ανεξάρτητα από την ηλικία του, με έκαναν να νιώσω ότι είχα τα ίδια τα παιδιά μου δίπλα μου, σχεδόν συνομήλικοι. Οφείλω λοιπόν τουλάχιστον ονομαστικά να τους ευχαριστήσω και να πω ότι οι γονείς τους πρέπει να είναι υπερήφανοι και χαρούμενοι που έφτιαξαν τέτοιους χρήσιμους και ωραίους ανθρώπους για την κοινωνία μας: Τον κύριο Κώστα Δημάκη, τον κύριο Δαβίδ Τσούκα, τον κύριο Χρήστο Λιαντζάκη, τον κύριο Κυριάκο Ξανθόπουλο, τον κύριο Γιώργο Μαρκόπουλο, και όλες τις ακούραστες νοσηλεύτριες της κάθε βάρδιας.
Υπέροχα παιδιά μου συνεχίστε με την ίδια αγάπη και πίστη το λειτούργημά σας. Ο θεός να σας χαρίζει πάντα οικογενειακή και προσωπική υγεία, δύναμη και ευλογία, να συνεχίσετε το σπουδαίο έργο σας. Η Φλώρινά μας σας χρειάζεται.
Με βαθιά τιμή, σεβασμό και αγάπη,
Παναγιώτης Τουμπαρίδης με την οικογένειά μου
Σαν γονέας ενός από τους γιατρούς, που πολύ συγκινητικά ευχαριστεί ο κ.Τουμπαρίδης,δεν μπορώ παρά να εξάρω την εκδήλωση ευγνωμοσύνης του. Και είμαι σίγουρος,πως τα ίδια θα έχουν να πουν και πολλοί άλλοι συμπολίτες μας, ασχέτως αν δεν τα γράφουν. Για μένα όμως σαν πατέρα και πολίτη, έχει σημασία η πολιτεία να καταλάβει πόσο αδικημένοι είναι όλοι αυτοί οι επιστήμονες, που τους βγάζουν στην πρώτη γραμμή του πολέμου χωρίς αρκετά όπλα…όπως τις ένοπλες δυνάμεις μας, που και αυτοί στέλνονται στην πρώτη γραμμή με ελλιπή και πεπαλαιωμένα όπλα….Κύριοι κυβερνώντες..όλων των χρωμάτων…υποστηρίξτε με όπλα τα παιδιά μας, να κάνουν το καθήκον τους με αποτελεσματικότητα και ασφάλεια….τα λόγια είναι εύκολα….οι πράξεις είναι δύσκολες…μην επαφίεστε στο φιλότιμο τους μόνο….θα έχουμε απώλειες έτσι σε όλα τα επίπεδα. Έχουμε πόλεμο και το σοφό είναι να προετοιμάζεσαι γι αυτόν, όχι να τρέχεις πίσω από τα γεγονότα. Έχοντας γιο και γιατρό και αξιωματικό της αεροπορίας, στέλνω τα παιδιά μου με αγάπη για την πατρίδα στον πόλεμο, αλλά δώστε τους τα όπλα που τους αξίζουν…
Κύριε Τουμπαριδη σας Ευχαριστώ πολύ για τα ωραία αυτά λόγια με έχετε συγκίνηση ….να ξέρετε αυτό το μήνυμα μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα…ειμαι μια από αυτές τις νοσηλεύτριες που αναφέρατε πιο πάνω…σας εύχομαι μόνο υγεία και σύντομα να τελειώσει αυτός ο πόλεμος…
Την αγάπη μας και τις ευχές μας σε γιατρούς και νοσηλευτές-νοσηλεύτριες. Ειστε στην πρώτη γραμμή, μας σώζετε εμας κ τους αγαπημενους μας καθημερινα,με προσωπικο κινδυνο. Ενω ταυτοχρονα “άλλοι” το παιζουν τιμητες και γνωστες και “κυνηγημενοι ηρωες” χωρις να προσφερουν τιποτα.
Δε σας λεμε συχνα ποσο εκτιμουμε τις θυσιες σας, εχουμε συνηθισει να ξεσπαμε πικρες κ κακια στους γιατρους κ νοσηλευτες του δημοσιου. Μια μεγαλη αγκαλια σε ολους σας λοιπον