Οι εργατοπατέρες και το εργατικό κίνημα, η περίπτωση του ΕΚΦ

Πριν λίγες μέρες είχε δημοσιευτεί στα τοπικά μέσα της πόλης ένα κείμενο για το συνδικαλισμό των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Το κείμενο υπογράφεται από τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Φλώρινας (ΕΚΦ) και τοποθετείται με εκπληκτική πολιτική καθαρότητα σε πραγματικά ερωτήματα για το συνδικαλιστικό κίνημα. Οι απαντήσεις φυσικά εκφράζουν με ανάλογη καθαρότητα τη γραφειοκρατική σήψη του συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ και των εργατικών κέντρων, όσο και του πολιτικού χώρου της κεντροαριστεράς. Στις λίγες γραμμές που ακολουθούν θα γίνει μια προσπάθεια απάντησης των ιδεολογημάτων, όσο και των αναλυτικών εργαλείων του κ. Σιάκου. Η κριτική θα δίνει και τις βασικές πτυχές για το πώς θα έπρεπε να είναι το εργατικό κίνημα σήμερα. Η παράθεση των απόψεων θα γίνει με τη σειρά παράθεσης των επιχειρημάτων του άρθρου του κ. Σιάκου και όχι με κάποια δική μου ιεράρχηση. Ελπίζω μια τέτοιου τύπου κριτική να είναι πιο δόκιμη από ένα γενικό κείμενο απόψεων – έτοιμων συνταγών για το εργατικό κίνημα. Τέλος η οποιαδήποτε κριτική δεν αφορά τον ίδιο τον άνθρωπο τον οποίο δεν γνωρίζω προσωπικά, αλλά τους αντικειμενικούς ρόλους που διαδραματίζει έξω από την ατομική του βούληση ως φορέας των συγκεκριμένων απόψεων.

Το κείμενο αναφέρει πως το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, ενώ απαιτούνται «μια τολμηρή και πλήρης μεταστροφή των παλιών δομών και πρακτικών αλλά και της συνδικαλιστικής κουλτούρας γενικότερα». Η αλήθεια είναι πως ο συνδικαλισμός που εκπροσωπεί η ηγεσία της ΓΣΕΕ και το ΕΚΦ έχουν εκφυλιστεί πλήρως και απαιτούνται τομές από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Ακολουθούν μερικές τηλεγραφικές παρατηρήσεις πάνω σε βασικές παραδοχές του κειμένου.

• Το εργατικό κίνημα αφορά αποκλειστικά και μόνο το συνδικαλιστικό κίνημα και πολύ περισσότερο αποκλειστικά τις επίσημες δομές.

Αλίμονο όμως το εργατικό κίνημα εκπροσωπεί το κίνημα μια κοινωνικής τάξης με συγκεκριμένο ρόλο στη παραγωγή, όσο και σε όλες τις άλλες σφαίρες τις πολιτικής ζωής. Ο περιορισμός του εργατικού κινήματος στα παζαρέματα με τους εργοδότες είναι χαρακτηριστικό της αντίληψης αυτού του πολιτικού ρεύματος. Η εργατική τάξη δεν έχει πολιτικό κίνημα (όχι κοινοβουλευτικό – ΠΟΛΙΤΙΚΟ), η εργατική τάξη δεν έχει ιδεολογία, η εργατική τάξη δεν παράγει τον δικό της πολιτισμό και αξίες.

Π.χ. σύμφωνα με το άρθρο θα έπρεπε το ΕΚΦ να έχει αποφάσεις και πρακτική για την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, να αναμετρηθεί με τον εθνικισμό που διασπά την εργατική τάξη, για την έμφυλη καταπίεση σε χώρους εργασίας κλπ;

• Υψώνει σινικά τείχη μεταξύ των εργαζόμενων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, αναπαράγοντας το σύνολο των απόψεων του κοινωνικού αυτοματισμού. Η διάσπαση αυτή προκύπτει από την εκμηδένιση πολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης.
• Υιοθετεί αστεία ερμηνευτικά εργαλεία από το οπλοστάσιο της μεγαλοκαπιταλιστικής θεώρησης, αφού θεωρεί μικρές επιχειρήσεις όσες έχουν κάτω από 50 εργαζόμενους! Ειλικρινά σε ποια χώρα ζει ο κ Σιάκος; Αλήθεια αρκεί ένα κριτήριο για την κατάταξη μιας επιχείρησης; Ο κύκλος εργασιών, τα κέρδη, ο βαθμός μονοπώλησης, η εισαγωγή νέων τεχνολογιών, αυτοματοποίηση/ρομποτοποίηση της παραγωγής, παίζουν κάποιο ρόλο;
• Τέλος η αντίληψη της εκπροσώπησης αποτελεί απευθείας αντανάκλαση του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού. Ο συνδικαλιστής είναι ένα είδος συλλογικού δικηγόρου των εργαζομένων, λογοδοτεί σε αυτούς σαν κομματάρχης ή πολιτευτής των συγκεκριμένων τους συμφερόντων και όχι ως πρωτοπόρος αγωνιστής, που με το παράδειγμα και τη στάση του παίζει το ρόλο του σύγχρονου οργανωτή / διανοούμενου της τάξης του.

Στην τέταρτη παράγραφο του κειμένου αναφέρονται τα προβλήματα της συνδικαλιστικής οργάνωσης σήμερα. Πουθενά δεν γίνεται αναφορά στην εργοδοτική τρομοκρατία, στις απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους κ.α. Πόσο δε μάλλον για την επιθετικότητα της εργοδοσίας με όπλο και τις τεχνολογικές εξελίξεις πχ τηλεργασία, εντατικοποίηση, παρακολούθηση των εργαζομένων με κάμερες…

Η συζήτηση παίρνει τραγικό χαρακτήρα όταν ο κ. Σιάκος μιλάει με βάση της δικές του παραστάσεις για τα συνδικαλιστικά προνόμια των εκλεγμένων συνδικαλιστών. Ας πάρουμε μια γεύση:

Συνδικαλιστικές άδειες

«Σύμφωνα με τη νομοθεσία, οι πρόεδροι μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης 2ου ή τα μέλη του ΔΣ 3ου βαθμού δύνανται να κάνουν χρήση της άδειας για όσο διαρκεί η θητεία του. Πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη; Η απάντηση είναι προφανής.»

Κρατικός/θεσμικός συνδικαλισμός

«Δίνοντας νομοθετικά και εφαρμόσιμα κίνητρα στους εργαζόμενους (…) και ένα νέο κανονιστικό πλαίσιο, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι θα αρχίσουν να συμμετέχουν ενεργά στις ανώτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις και να διαμορφώνουν εξελίξεις».

Συνδικαλισμός πληρωμένος από το ΚΡΑΤΟΣ!!!

«…να πείσουν την πολιτεία ώστε να μεριμνήσει για την κάλυψη μέρους του εργατικού κόστους των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα που συνδικαλίζονται στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα ή γιατί όχι και να δώσει φορολογικά κίνητρα στους εργοδότες τους ώστε να ισορροπήσει με αυτόν τον τρόπο την μερική απώλεια της συνεισφοράς του εργαζόμενου στην παραγωγή».

Κάπως έτσι βλέπουν τον εαυτό τους οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές του ΕΚΦ που πρότεινε ο ΑΗΣ Μελίτης να ιδιωτικοποιηθεί και είχαν πρόταση και για συγκεκριμένη κινεζική εταιρεία. Κάπως έτσι βλέπουν τον εαυτό τους οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ που ήταν ΥΠΕΡ του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα.

Αντί επιλόγου δίνω μερικές σκέψεις για τη σύγχρονη εργατική τάξη και τις αναγκαίες τομές στο κίνημά της από προηγούμενες παρεμβάσεις.

Για την καθαρίστρια στην τράπεζα

Για τα παιδιά του ντελίβερι

Η προσωπική μου συνέντευξη σε κανάλι της Κοζάνης από το 19:00 μέχρι και το 25:00

Τζώτζης Βασίλης

μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ