Μια ιστορία ανοχής και προσφοράς

Αξιότιμε κύριε διευθυντά/ Αξιότιμη κυρία διευθύντρια,

Η διάθεσή μου είναι για ιστορίες. Ακολουθεί μια ιστορία ανοχής και προσφοράς που εύχομαι να τη συμπεριλάβετε στην ύλη της εφημερίδας σας.

Έχουμε και λέμε ή βλαχιστί irasnousira (μτφρ: ήταν και δεν είναι, εισαγωγή σε κάθε βλάχικο παραμύθι, ταιριαστή στο προκείμενο).

Τέλη της δεκαετίας του ’50, αρχές του ’60 αποφασίζει η τότε δημοτική αρχή και φυτεύει επί της οδού Καστρισιανάκη πλατάνια. Με σκοπό τον εξωραϊσμό, την αναψυχή, ποιος ξέρει; Θα γνωρίζαμε, αν το επιθυμούσαμε, σίγουρα το πάθαμε.

Τα εν λόγω δέντρα, λοιπόν Γιάννη μου, πάνω- κάτω έξη δεκαετίες ανέχονται. Πιτσιρίκια πάνω τους να βλέπουν τον κόσμο από ψηλά, σκαρφαλώνοντας επιδέξια ή αδέξια. Την κακοποιητική φροντίδα του κατά καιρούς πετσοκοψίματος – κλαδέματος από τη ΔΕΗ, καλώδια υπεράνω γαρ που παραμένουν υπέργεια κλπ κλπ. Ανέχτηκε ένα από αυτά, το είδα με τα μάτια μου, το ασύλληπτο βάρος μιάς γυναίκας με πένθος παιδιού που ακούμπησε για μια στιγμή το χέρι της πάνω του, στη σκιά του.

Σε αυτά που δεν καταλαβαίνουμε, γιατί δεν θέλουμε, είναι ανάμεσα σε πολλά άλλα η εναπόθεση στα δέντρα αρρώστιας, θλίψης, απώλειας, αναστεναγμού, της ανθρώπινης μικρότητας, μ’ ένα άγγιγμα, κατ’ ελάχιστο μ’ ένα βλέμμα. Θα δέσω στο κλαδί το κουρελάκι να φύγει η αρρώστια να πάει σε αυτό. Μωρέ κάτσε εδωνά στον ίσκιο να πούμε δυο κουβέντες. Λεπίδι όχι πάντα κοφτερό θα χαράξει τον κορμό που θα δακρύσει και θα δώσει λύση στο χρόνο και υπόσταση σε έρωτες. Η συμπεριφορά μας απέναντι τους σκιαγραφεί και την ταυτότητά μας.

Ανέχονται τα δέντρα και αυτά τα εναπομείναντα έξη ανέχθηκαν πολλά. Είναι μάλλον στη φύση τους να ανέχονται,έτι μάλλον σε καιρούς καιροφυλακτούντων μετρίων. Και όχι επειδή ανέχονται προσφέρουν. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Προσφέρουν ή πρόσφεραν πολλά κατά πως θα λένε οι δάσκαλοι στο διπλανό σχολείο, οι επαΐοντες της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής, τα μέλη του Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής, οι συντάκτες της άδειας μικρής κλίμακας και να μην ξεχάσω η αρμόδια Υπηρεσία Πρασίνου μέσα σε αυτό των εκ πραγμάτων νεφέλωμα γνώσης, αρμοδιότητας και αναρμοδιότητας, ηχηρών πολιτικών επιλογών άγνοιας με συγκεκριμένα παραδοτέα και ηχητικό εφέ τα αλυσοπρίονα.

Ανέχθηκαν τα πλατάνια της Καστρισιανάκη και πρόσφεραν εξήντα χρόνια και τα ξεφτίλισαν, πρώτα τα λιάνισαν και μετά τα έκοψαν, τα εξαφάνισαν. Γιάννη γιατί το έκοψες το δέντρο;

Είναι μικρό και ανθρώπινο να αναιρείς πρώτο αυτό που αδυνατείς να φτιάξεις. Αγαπητοί κύριοι και κυρίες βεβαίως, δέντρα εξήντα χρόνων δεν μπορούμε να κάμουμε και ας κάνουμε ίσκιο με την βαρύγδουπη αρμόδια γνώση μας και ας σερνόμαστε στα φύλλα των αποτυχιών μας. Ας ξεκουράσουμε το βλέμμα μας στις οθόνες της μοναξιάς και της άγνοιας, αναπνέοντας την απίστευτη καθημερινότητα αυτής της πόλης των καλλιτεχνών, του τουριστικού προορισμού. Στιγμή δεν θα φτιάξουμε! Ανάμνηση και μάλλον μέλλον ούτε λόγος.

Σημειώσεις:

1. Εξήντα χρόνια τα πλατάνια και εκατό χρόνια το σχολείο. Ας μαρτυρήσει ένας περίπτωση ατυχήματος για να λείψουν οι δικαιολογίες.

2. Στενά πεζοδρόμια για πολίτες που δεν περπατούν δεν υπάρχουν. Ανάμεσα στα δέντρα το ΚΑΦΑΟ (αν το γράφω σωστά), η βάση της παρακείμενης στήριξης, κολώνες της ΔΕΗ και η διαφημιστική πινακίδα δεν λες ότι ξεχειλώνουν το πεζοδρόμιο.

3. Τα βαριά πτυχία, η γνώση και οι πολιτικές επιλογές μια λύση να βρουν, να φτιάξουν σωστά πεζοδρόμια, μπροστά σε ένα σχολείο.Δεν σημαίνει τίποτα για τα δέντρα που υπήρξαν αλλά ίσως υπογράμμιζε την γνώμη και την ιδέα μας για τους χώρους και τη λειτουργία της εκπαίδευσης και μιας επιθυμητής παιδείας.

Με κάθε τιμή
Ανδρέας Ν. Τσώκας