Μια Μεσόγειος που διχάζει (Α’)

Δεν πάνε πολλά χρόνια,

θυμούμαι, στην μεταπολεμική

Ελλάδα μιας άλλης κατοχής,

πάλε σήμερα λαλούν

το νερό νεράκι

το ψωμί ψωμάκι

και το αγγουράκι αγγούρι!

Με ένα ” … κουράγιο μικροκόρη μας

που μας εγίνεις μάνα…” του Ρίτσου

δεν ξεπλένεται ο ελληνισμός

μιας ιστορικής συμπαιγνίας

που μας επούλησαν

για να εξαγοράσουν την δημοκρατία

επίπλαστη και υποταγμένη

με δεκανίκια ποτισμένα από το αίμα μας

και ξεχασμένο το ενιαίο αμυντικό δόγμα

με τις φρεγάτες να αλωνίζουν στην Παλαιστίνη

ενισχύοντας την σφαγή

ενώ η Κύπρος κείται μακράν.