Χωσμένη στην άμμο

Μικρές δαντελωτές αγκαλιές

μέσα στον μεγάλο σου κόλπο

από την Καρπασία ως το Κάβο Γκρέκο

σε είπαν όνειρο με φτερά

και πέταξες

σε είπαν παράδεισο

μα έγινες κόλαση

έμεινες με τα δυο χέρια ανοιχτά

να μας περιμένεις βουβή εσύ

χωσμένη στην άμμο σου

πόλη αγαπημένη

πώς σε ρήμαξαν έτσι

άσπονδοι φίλοι και βαρβάροι

ακόμα στέκεις περιφραγμένη

εκεί στην αγορά στο πάρκο

στην χρυσή ακρογιαλιά

πότε θ ανάψουμε τις λαμπρατζιές

της ελευθερίας αφού λάμπεις

αναστημένη τα βράδια στις καρδιές μας

και πεθαίνεις στο ξημέρωμα

της σκληρής πραγματικότητας.