Στην δύση μας

Απαυγάσματα ιδεών

την στιγμή της σύλληψης

μέχρι την γέννηση τους

όπως ο ήλιος και το φεγγάρι

ανατέλλουν

με το πάθος της κορύφωσης

και την ελπίδα της ανάστασης

καθώς δύουν φχαριστημένα

που έκαναν ό,τί μπορούσαν

να φωτίσουν τις σκέψεις μας

έστω και σαν παραμύθι αφού

όλα έχουν μιαν αρχή κι ένα τέλος

με την ευχή μας

όσο τραγική κι αν είναι η ζωή

τουλάχιστον να μην υποφέρουμε

τί κι αν σαν σήμερα ξεριζωθήκαμε

ποιός άραγε μας θυμάται

αντλούμε από τις αναμνήσεις

για να επιβιώσουμε.

“Να ξέρεις θα γυρίσουμε

πιστοί στην άνοιξη σου

χώσου στην άμμο Αμμόχωστος

σαν σπάνιο κοχύλι…”