Πλάσμα δεν είσαι

Μια οροσειρά είσαι

που σβήνεις και χάνεσαι

στις άκρες μέσα στην θάλασσα

κι όμως όσο πλησιάζεις

βλέπεις τις βουνοκορφές

τον όγκο σου

με τις πευκόφυτες πλαγιές

της Χαλεύκας της Καντάρας

τα απόκρημνα βράχια

φορτωμένα κυκλάμινα στις ράχες

και μονοπάτια που χάραξαν

αγριοκάτσικα

είναι η ιστορία σου που βρίθει

μνημείων κάστρα φρούρια

για να σε προστατεύουν

μοναστήρια εκκλησίες και θεούς

την Παναγία Αφροδίτισσα

για να προσεύχεσαι

και πώς σε χάσαμε σε μια μέρα

Πενταδάκτυλε μου