Μια Κυριακή (δίπλα στο ποτάμι)

-Μια Κυριακή δίπλα στο ποτάμι ένας αρθρογράφος ένοιωσε την καρδιά του να «φτερουγίζει», ήταν γιατί την «ξύπνησε» ένα πολύγνωρο πρόσωπο, μίλησε μαζί του! σκέφθηκε ότι το να γράφει είναι εύκολο το δύσκολο είναι να βάζει όρια σε αυτά που γράφει.

-Οι άνθρωποι κάνουν λάθη, άλλοι τα διορθώνουν άλλοι τα κουβαλάν για πάντα, οι άνθρωποι δεν φέρονται πάντα σωστά άλλοι το καταλαβαίνουν άλλοι όχι, η συγνώμη είναι το ζητούμενο σε αυτές τις περιπτώσεις.

-Μια Κυριακή δίπλα στο ποτάμι είχε την ευκαιρία να «μιλήσει» με την συνείδηση του να βρει την δύναμη να ταξιδέψει στο παρελθόν με σκοπό να ξεριζώσει κάθε κακό να αφήσει μόνο το καλό, αυτό που διακρίνει τους ενάρετους «αγαθούς» ανθρώπους.

-Κοιτάζοντας το νερό να ρέει με ορμή στο ατελείωτο μακρινό ταξίδι είπε με περίσσιο πόθο: Αυτή την Κυριακή• εξαγνιστήριο ποτάμι πάρε μαζί σου από την ψυχή μου κάθε τιποτένιο, άφησε μόνο τα σπουδαία… αν υπάρχουν, όσα υπάρχουν.-

Κεντρική ιδέα: Οι άνθρωποι των ΜΜΕ είναι προτιμότερο να ολισθαίνουν με τα πόδια παρά με τα γραφόμενα τους.

Σπύρος Α. Ηλιάδης

Δημοσιογράφος – Εκδότης