Οι νεκροί σιωπούν, οι συγγενείς θρηνούν, εμείς τί κάνουμε είναι το ζήτημα…
Το μικρό αυτό σημείωμα γράφτηκε λίγη ώρα μετά τη συμμετοχή στη φοιτητική πορεία, στην πόλη μας την Πέμπτη 02/03, από τους φοιτητικούς συλλόγους. Η συμμετοχή των φοιτητών ήταν αξιοσημείωτη, σε αντίθεση με την πενιχρότατη της τοπικής κοινωνίας.
Αν κάποιος δικαιωματικά νομιμοποιείται τα εκπροσωπεί το μέλλον, είναι τα νιάτα!! Τα αγωνιζόμενα νιάτα με όλη τη ζέση της ηλικίας τους, με όλο το πάθος του δίκαιού τους, με όλα τα δικαιολογημένα λάθη τους. Το ένστικτό τους δεν λαθεύει, ξέρουν πως δεν ήταν ατύχημα, αλλά ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ στο βωμό του ΚΕΡΔΟΥΣ, τα κροκοδείλια δάκρυα δεν τους ξεγελούν… Τα έγραψαν στα πανό τους και τα βροντοφώναξαν στα συνθήματά τους…
Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από τη σημερινή κινητοποίηση, αλλά και το σύνολο των κοινών μας δράσεων με αυτά τα παιδιά είναι ένας τρόπος να πορευόμαστε, μια συγκεκριμένη πρακτική, μια περπατησιά αξιοπρέπειας και αγώνα. Το νήμα αυτό έχει τη δική του, μικρή, ιστορία στην πόλη, από τη συλλογική κουζίνα για τους μετανάστες το 2020, τις κοινές δράσεις μέσα στο Lock–Down, πολλές εκδηλώσεις και κυρίως το αντιφασιστικό μπλόκο στην επανεμφάνιση του φασισμού και της Χρυσής Αυγής πριν τα Χριστούγεννα.
Αυτή η δράση δίνει το χώρο σε κάθε πολιτική δύναμη, σε κάθε μεμονωμένο άνθρωπο που θέλει να δράσει για τα συγκεκριμένα ζητήματα. Είναι ο τρόπος να μην μείνουμε σπίτι, να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, να μην περιμένουμε τις Εκλογές θεωρώντας πως είναι κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά είναι. Αν υπάρχει ένας δρόμος να αλλάξουν τα πράγματα στην πόλη και γενικά, αυτός θα είναι κάπως έτσι. Ούτε τα ψέματα της εξουσίας, ούτε οι κοινοβουλευτικοί διάδρομοι, ούτε οι προεκλογικές εμφανίσεις σε κοπές πίτας και πανηγύρια μπορούν να αποδώσουν κάτι…
Θρηνούμε για το θάνατο τόσων νέων και απλών ανθρώπων. Η ζωή είναι ένα στατιστικό μπρος στα κέρδη και τις ιδιωτικοποιήσεις. Τέτοια ήταν και του ΟΣΕ, από αυτές που ιδιωτικοποιούν το κερδοφόρο κομμάτι (εισιτήρια) και κρατικοποιούν τα κόστη (συντήρηση). Τα δάκρυα της εξουσίας δεν θολώνουν την κρίση μας, το αίμα τόσων ανθρώπων βαραίνει πολιτικά όσους συμμετέχουν στο δρόμο των ιδιωτικοποιήσεων. Όσοι έσβηναν κεράκια πάνω σε τούρτες γενεθλίων με αναφορά σε ΟΣΕ-ΔΕΗ-Ολυμπιακή, ας μην θλίβονται κατόπιν εορτής…
Όλα είναι αφημένα στην τύχη τους, μας το θυμίζει κάθε φορά κάποιο Σάμινα, κάποια Ρικομέξ, κάποιο Μάτι και δυστυχώς δεν έχει τελειωμό η λίστα… Μοιάζει πως η πάλη για την αξιοπρεπή διαβίωση έχει ταυτιστεί με τον αγώνα για την ίδια τη ζωή…
Τζώτζης Βασίλης
Μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ
