Του χιονιού και της αγάπης

Κι αν αγαπώ το χιόνι πια
είναι γιατί επίγειο σύννεφο αφράτο
καλύπτει απαλά με τη λευκότητά του
τη μυστική μου αγάπη,
αυτή που θάβω μες στη γη βαθιά
στο Άβατο της Φύσης.

Στην πάναγνη του αφή με τ’ ακροδάχτυλα
το όνομά σου να χαράζω
μ’ όλες του κόσμου τις δυσνόητες
κι αμετανόητες γραφές.

Μα πιότερο αγαπώ να βλέπω πάνω του
τα ίχνη από το πέρασμά σου
το όμορφο αποτύπωμα που αφήνει
το ανάλαφρό σου πάτημα στο απαλό το χιόνι.
Αυτό που μένει πίσω σου,
όταν εσύ είσαι μακριά…

Εκεί στις απάτητες της καρδιάς μου κορυφές,
όπου κανείς δεν έχει φτάσει.
Μονάχα Εσύ… το Άβατο διαβαίνεις.
κι έρχεσαι αγέρωχος κι ευφρόσυνος,
πιο Άρχοντας κι από την πάλλευκη
του απάτητου χιονιού την αρχοντιά.

Όλγα Μούσιου Μυλωνά

 Γιατί αυτό που μένει όταν ο άνθρωπος φύγει… είναι το αποτύπωμά του μέσα στον κόσμο «τον μικρό, τον Μέγα…»