Κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας για την Κυριακή Στ΄ Ματθαίου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. θ΄,1-8)

Για το θαύμα του Ιησού Χριστού που μας μιλάει σήμερα το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, μας μίλησε και ο Μάρκος τη δεύτερη Κυριακή των Νηστειών. Και οι δύο με την επιστασία του Αγίου Πνεύματος, μα ο καθένας με το δικό του προσωπικό τρόπο. Αυτό εννοούμε όταν λέμε στην Εκκλησία για θεοπνευστία της Αγίας Γραφής. Ο Θεός χρησιμοποιεί τον άνθρωπο-ευαγγελιστή ως όργανο Του, αλλά δεν το αχρηστεύει. Φωτίζει το νου του, δυναμώνει τη θέληση του, αλλά δεν του αφαιρεί την προσωπικότητα. Η Γραφή είναι γραμμένη από ανθρώπους του Θεού με το φωτισμό και την επιστασία του Παναγίου Πνεύματος. Αυτό σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα δεν υπαγορεύει στους Προφήτες και τους Αποστόλους το πώς θα γράψουν, αλλά το τί θα γράψουν. Το τί θα γράψουν είναι του Θεού. Το πώς θα γράψουν είναι των ανθρώπων.

Η θεοπνευστία δεν είναι υπαγόρευση λέξεων. Είναι το νόημα και το περιεχόμενο.Ειδάλλως, πώς η Π.Δ. μεταφράστηκε από τα εβραϊκά στα ελληνικά από τους Εβδομήκοντα, πώς η Κ.Δ. μεταφράστηκε σχεδόν σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου και πώς τολμούμε να μεταφράσουμε τα ιερά κείμενα στη νεοελληνική γλώσσα;Έτσι δικαιολογούνται και κάποιες διαφορές μεταξύ των διηγήσεων. Αν ταυτίζονταν πλήρως θα λέγανε κάποιοι ότι ο ένας αντέγραψε τον άλλο. Αν ήταν τελείως διαφορετικά θα λέγανε ότι ο καθένας γράφει ό,τι θέλει.

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας είπε τα εξής:

«Ο Ιησούς μπήκε σε πλοίο και πέρασε από την άλλη μεριά και ήλθε στην πόλη Του (Καπερναούμ). Και να, έφεραν μπροστά του έναν παράλυτο κατάκοιτο στο κρεβάτι. Κι ο Ιησούς βλέποντας την πίστη τους είπε στον παράλυτο· θάρρος, παιδί μου. Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου. Και να, μερικοί από τους γραμματείς είπαν από μέσα τους· Αυτός βλασφημεί! Κι ο Ιησούς, που είδε τους λογισμούς τους, είπε· Γιατί εσείς κάνετε πονηρούς λογισμούς μες στα μυαλά σας; Και τι είναι ευκολότερο να πω,συγχωρούνται οι αμαρτίες σου ή να πω, σήκω και περπάτα; Αλλά για να ξέρετε ότι ο υιός του ανθρώπου έχει επάνω στη γη εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες – τότε λέγει στον παράλυτο· σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου. Και σηκώθηκε κι έφυγε στο σπίτι του. Κι όταν είδε ο κόσμος, θαύμασαν και δόξασαν το Θεό, που έδωσε στους ανθρώπους τέτοια εξουσία».

Όταν ο Ιησούς είδε την πίστη των ανθρώπων είπε στον παραλυτικό: «Παιδί μου, είσαι συγχωρεμένος από τις αμαρτίες σου».Ενώ τον φέρουν για να θεραπεύσει την παραλυσία του ο Χριστός του συγχωρεί τις αμαρτίες. Η αμαρτία στον άνθρωπο είναι η πραγματική παραλυσία. Η ασθένεια του σώματος είναι πρόσκαιρη, η ασθένεια του πνεύματος -η αμετανόητη αμαρτία- είναι αιώνια. Εξάλλου πολλοί άνθρωποι έχασαν την υγεία τους και βρήκαν την υγειά τους. Δηλ. με το που ασθένησαν πίστεψαν, μετανόησαν, εξομολογήθηκαν, κοινώνησαν σώμα και αίμα Χριστού και έκλεψαν κυριολεκτικά τον παράδεισο στο τέλος του βίου τους, όπως ο ευγνώμων ληστής.

Η πίστη στον χριστιανισμό είναι πηγή και κέντρο της «ἐν Χριστῷ ζωῆς». Η πίστη υπήρξε προπτωτική και μεταπτωτική αναγκαιότητα. Το πρώτο βασικό που ζήτησε ο Θεός από τους πρωτοπλάστους ήταν να πιστέψουν στο λόγο του, ότι αν φάγουν από το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού θα πεθάνουν. Ο Θεός τους καλούσε, αφ’ ενός να δείξουν εμπιστοσύνη και αφοσίωση σ’Εκείνον και να υπακούσουν και αφ’ ετέρου να θεωρήσουν αληθινό το μη βλεπόμενο τότε φαινόμενο του θανάτου. Ο θάνατος γι’ αυτούς ήταν μια άγνωστη πραγματικότητα.

Μετά την αποτυχία τους να πιστέψουν, ο Θεός επεκτείνει την απαίτηση Του για πίστη στους απογόνους του Αδάμ, Νώε, Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, στο λαό του Ισραήλ που προήλθε απ’ αυτούς, αλλά και στο νέο Ισραήλ που είναι όσοι βαπτίζονται στο όνομα της Αγίας Τριάδος.

Το θαύμα είναι το παιδί της πίστης. Γράφει ο Θεοφάνης ο Κεραμεύς: «Ο Χριστός άλλοτε κάνει το θαύμα βλέποντας την πίστη του αρρώστου π.χ. στην περίπτωση των τυφλών έκανε το θαύμα κατά την πίστη τους (Ματθ. θ΄, 29). Άλλοτε πάλι, όπως στη Χαναναία, στον Ιάειρο, στον εκατόνταρχο και στον σήμερα θεραπευόμενο παραλυτικό, έκανε το θαύμα, όχι για την πίστη των ασθενών, αλλά αυτών που ζητούσαν από το Χριστό να τους κάνει καλά». Αυτών που από αγάπη και φιλανθρωπία βοηθούν, διακονούν και αγωνιούν για τους αδελφούς τους. Γι’ αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να προσευχόμαστε ανελλιπώς για τις ανάγκες των αδελφών μας. Αυτό δηλώνει ότι είμαστε ένα σώμα, μια ύπαρξη και είναι εφαρμογή του Κυριακού λόγου «να αγαπήσεις τον πλησίον όπως τον εαυτό σου». «Δεν πάει χαμένη η προσευχή.Μην απελπίζεσαι!» συμβούλεψε ο άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων την Μόνικα όταν σφάδαζε από πόνο για την κατάντια του Αυγουστίνου.

Μερικοί γραμματείς που άκουσαν τον Χριστό σκέφτηκαν: «Τί βλασφημίες λέγει αυτός; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνο ο Θεός;» .

Δεν έχουν άδικο! Μόνο ο Θεός συγχωρεί αμαρτίες. Μα εκείνοι βλέπουν τον Ιησού μόνο ως άνθρωπο. Αμέσως ο Χριστός κατάλαβε τί συλλογίζονται και τους λέει: «Τί βάζετε τέτοια στο μυαλό σας; Τι είναι ευκολότερο να πεις· σου συγχωρούνται οι αμαρτίες ή να πεις σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα;».

Έτσι και έγινε! Ο παράλυτος σηκώθηκε. Ο Ιησούς αποκαλύπτει και πάλι την θεότητά του. Αφ’ ενός, με το να αποκαλύψει τους λογισμούς των γραμματέων, αφ’ ετέρου με τη θεραπεία του παραλύτου. Άρα, ως Θεός, μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες!

Ο κόσμος που ήταν εκεί δόξασαν το Θεό που έδωσε τέτοια ευλογία στους ανθρώπους. Πάλι για το όφελος και όχι για το ότι ο Θεός είναι ανάμεσά τους.Τί κρίμα! Λέει χαρακτηριστικά ο μακαριστός Μητροπολίτης Κοζάνης κυρός Διονύσιος: «Ο Χριστός δεν ήλθε για να κάμει θαύματα, έκαμε θαύματα για να μας πει ότι ήλθε».

Ας δοξάζουμε κι ας ευλογούμε το Πανάγιο Όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστούπου ήλθε, έγινε κατά φύσιν άνθρωπος για να μας κάνει κατά χάριν θεούς. Ας μη χάσουμε την ευκαιρία. Αμήν.