Οι γιορτές μάς θυμίζουν τι έχει πραγματικά αξία: την αγάπη, τη ζεστασιά, την αλληλεγγύη. Στα σπίτια μας, στις γειτονιές μας, στους ανθρώπους γύρω μας. Είναι η στιγμή να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον, να αφουγκραστούμε τον διπλανό μας και να αναλογιστούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να γίνει ο τόπος μας καλύτερος. Για τη Φλώρινα, όμως, αυτές οι μέρες δεν μπορούν να περιορίζονται σε ευχές. Χρειάζονται πράξεις, συνεννόηση και συλλογική προσπάθεια.
Ζούμε σε έναν τόπο που πονά. Το βλέπουμε καθημερινά. Στα σπίτια που αδειάζουν γιατί τα παιδιά έφυγαν. Στα χωριά και τις γειτονιές που γερνούν. Στους ανθρώπους που δουλεύουν σκληρά και παρ’ όλα αυτά δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Στους νέους που αγαπούν τη Φλώρινα αλλά αναγκάζονται να φύγουν για ένα μέλλον που εδώ δεν βρίσκουν. Στις οικογένειες που ανησυχούν για το αύριο των παιδιών τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα της Φλώρινας σήμερα και δεν έχουμε το δικαίωμα να την αγνοήσουμε.
Κι όμως, η ιστορία της Φλώρινας μάς διδάσκει ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο όταν οι άνθρωποι μένουν ενωμένοι. Θυμόμαστε τις δύσκολες δεκαετίες του 1960, όταν πολλοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να φύγουν, να μεταναστεύσουν για να βρουν δουλειά και να στηρίξουν τις οικογένειές τους. Παρ’ όλα αυτά, η κοινωνία μας άντεξε, κράτησε ζωντανό τον τόπο και συνέχισε να μεγαλώνει με αισιοδοξία. Αυτή η αντοχή είναι η καλύτερη απόδειξη ότι μαζί μπορούμε να ξεπεράσουμε και τις σημερινές δυσκολίες.
Τα δικαιώματα των εργαζομένων, η αξιοπρέπεια στη δουλειά, η κοινωνική συνοχή δεν ήρθαν ποτέ από μόνα τους. Ήρθαν όταν οι άνθρωποι στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον. Όταν άφησαν στην άκρη τις διαφορές τους και είπαν «μαζί». Και σε δύσκολες εποχές, πολέμων, φτώχειας και μετανάστευσης, οι τοπικές κοινωνίες άντεξαν γιατί κράτησαν ζωντανό αυτό το «μαζί».
Σήμερα, αυτό ακριβώς μας λείπει περισσότερο. Έχουμε μάθει, δυστυχώς, και στην πολιτική και στην καθημερινότητά μας, ο ένας να επιτίθεται στον άλλον. Να ψάχνουμε ποιος φταίει, ποιος έχει δίκιο, ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις. Όμως αυτή η ώρα δεν το αντέχει αυτό. Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, το τίμημα θα είναι βαρύ: θα χάσουμε το μέλλον.
Όσα μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από όσα μας χωρίζουν. Μας ενώνει η αγωνία, ο φόβος αλλά και η ελπίδα. Μας ενώνει η ανάγκη για δουλειά με αξιοπρέπεια, για μισθούς που να επιτρέπουν ζωή και όχι απλώς επιβίωση. Μας ενώνει η αγάπη για τη Φλώρινα και η βαθιά ανάγκη να μη τη δούμε να μαραζώνει.
Η ενότητα δεν είναι σύνθημα. Είναι καθημερινή πράξη. Είναι να μιλάμε μεταξύ μας. Να ακούμε. Να συνεργαζόμαστε. Να σηκώνουμε όλοι μαζί τα μανίκια, χωρίς μικρότητες, χωρίς να μας νοιάζει ποιος θα πάρει τα εύσημα. Αν έρθει κάτι καλό για τον τόπο, δεν έχει σημασία ποιος το πέτυχε. Σημασία έχει να το ζήσουμε όλοι.
Και σε αυτή την προσπάθεια, κανείς δεν μπορεί να στέκεται απέξω. Ο καθένας μας έχει ευθύνη. Αυτό αφορά και εμάς, το Εργατικό Κέντρο Φλώρινας, που μαθαίνουμε και εργαζόμαστε για να γίνουμε καλύτεροι για τον τόπο μας. Προσπαθούμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να ερθούμε πιο κοντά στην κοινωνία, πιο παρόντες στα προβλήματα των εργαζομένων, πιο ουσιαστικοί στον ρόλο μας, μαθαίνοντας καθημερινά από τις ανάγκες και τις φωνές όλων.
Η μετάβαση που ζούμε μπορεί να γίνει πληγή ή να γίνει ευκαιρία. Το ποιον δρόμο θα πάρουμε εξαρτάται από το αν θα διαλέξουμε τη σύγκρουση ή τη συνεργασία. Τον φόβο ή την ευθύνη.
Η ιστορία μάς διδάσκει ότι τίποτα ουσιαστικό δεν χαρίζεται. Και όπως μας θυμίζει ο Οδυσσέας Ελύτης, «Το μέλλον δεν είναι δώρο. Είναι κατάκτηση.» Και αυτή η κατάκτηση χτίζεται μόνο όταν όλοι μαζί, με σεβασμό και ταπεινότητα, βάζουμε το χέρι μας και προσπαθούμε για τον τόπο μας.
Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι όλοι μαζί, πώς;
Ας κάνουμε αυτές τις γιορτές την αφετηρία για ένα νέο ξεκίνημα. Να μείνουμε άνθρωποι, να μείνουμε μαζί, να δείξουμε ότι η Φλώρινα μπορεί και αξίζει να προχωρήσει.
Εύχομαι σε όλες και όλους υγεία, αγάπη, δύναμη και μια Νέα Χρονιά γεμάτη ενότητα, ανθρωπιά και ελπίδα.
Με εκτίμηση,
Ο Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Φλώρινας
Κωνσταντίνος Σιάκος
