Από την ταυτότητα του φύλου…. στην ιερότητα του σώματος…
Τώρα πια κόπασε ο θόρυβος, κάθε πλευρά είπε τα δικά της , τοποθετήθηκε, νίκησε, ηττήθηκε, ο νόμος ψηφίστηκε. Μα όμως η ζωή συνεχίζεται, η κοινωνία νιώθει προοδευτική, μόνο επιφανειακά, όσο φτάνουν τα φώτα της δημοσιότητας. Άνθρωποι βιώνουν τον ρατσισμό, την εκμετάλλευση, την βία, την προσβολή του προσώπου τους. Αλλά κάθε κοινωνία αρκείται να είναι προοδευτική, ανεκτική, ευρωπαϊκή μονάχα στα χαρτιά, άσχετα με το πώς ζει, πως συμπεριφέρεται στην καθημερινότητα.
Μίλησαν πολλοί για την αλλαγή της ταυτότητας του φύλου, όσοι ήταν υπερ ανήκαν στο προοδευτικό χωρό, ενώ οι κατά στον συντηριτικό. Μια συζήτηση γύρω από τον εγσυχρονισμό και τα ελληνορθόδοξα ιδεώδη. Ευτυχώς, η εκκλησία, δεν παρασύρθηκε απ’ αυτές της τοποθετήσεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αντέταξε αυτή την φορά, αντί των αφορισμών και των αναθεμάτων, την θεολογία της, την ιερότητα του ανθρωπίνου σώματος, που τιμήθηκε από τον Ίδιο τον Θεό, οποίος το ενδύθηκε κι ήρθε να συναντήσει τον άνθρωπο. Δεν ντράπηκε, ούτε το υποτίμησε, δεν το χώρισε από την ψυχή, αλλά είδε τον άνθρωπο, ως μια ψυχοσωματική οντότητα. Και έδωσε σ’ αυτόν την δυνατότητα να τον δοξάζει και με το σώμα και με την ψυχή.
Και έγινε το σώμα ναός του Αγίου Πνεύματος(Α’ Κορ. 6.19), κατοικητήριο του Θεού. Όχι φυλακή της ψυχής, ούτε ένα σαρκίο κατώτερο αυτής, αλλά έκφραση ζωής. Μ’ αυτό ο άνθρωπος εκφράζεται, εξωτερικεύει τα συναισθήματα του, ότι κρύβει η ψυχή του. Μπορεί να μιλά χωρίς λόγια, να κινείται χωρίς χειρονομίες, να γελά, να κλαίει και να οργίζεται, ν’ αγαπά, να ερωτεύεται. Γι’ αυτό στην εκκλησία δεν υπάρχει ατελής άνθρωπος, αλλά κάθε άνθρωπος είναι μια ακέραιη υπόσταση, εικόνα Θεού, ακόμη κι αν δεν έχει όλες τις αισθήσεις, ή τα μέλη του σωματός του, χρωματίζει ως έτερος, ως πρόσωπο, την δημιουργία του Θεού.
Στην ορθόδοξη θεολογία ο άνθρωπος δεν καλείται απλώς να συμβιβαστεί με το σώμα του, ή απλά να το ανεκτεί, απενατίας μαζί με την ψυχή, άρρηκτα ενωμένος, έχει προορισμό την εξέλιξη την ολοκλήρωση, τον αγιασμό, που οδηγεί στην θέωση ως ζωντανή κοινωνία με τον Θεό.
Συχνά επηρεασμένη από τον Δυτικό Σχολαστικό τρόπο θεώρησης των πραγμάτων, μέσα από το σκοτάδι της Οθωμανικής κυριαρχίας, στην εκκλησία, δεν είναι λίγες οι φορές που υποτιμάται το ανθρώπινο σώμα, υπό το πρίσμα του ασκητισμού, της εγκράτειας που στρεβλά θεωρείται. Ο άνθρωπος μέσα στον κόσμο, όχι ο μοναχός, όταν ζητάται να κόψει το σαρκικό θέλημα, δεν εννοούνται οι φυσικές λειτουργίες του σώματος, αλλά την εγωιστική τάση του, που τον περιστρέφει γύρω από τον εαυτό του και δεν μπορεί ν’ ανοιχθεί στην αγάπη του Θεού και των ανθρώπων που τον περιβάλλουν.
Κανενός ανθρώπου το σώμα δεν είναι ξένο, ούτε φυλακίζει το φύλο του, αλλά είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο, δώρο του Θεού, που προκρίνεται σ’ αυτόν να εξελιχθεί, ν’ ανοιχθεί προς την ετερότητα, όχι απλά την διαφορετικότητα, ως άλλο πρόσωπο. Το μυστήριο του γάμου μεταξύ ανδρός και γυναικός, για την εκκλησία, δεν είναι μια συμβατική υποχρέωση, ούτε παράδοση που ικανοποιεί τους γονείς, αλλά προοπτική που οδηγεί τον άνθρωπο στην θέωση, που τον ολοκληρώνει και που μέσα σ’ αυτήν εντάσσεται και η ενότητα των σωμάτων, δηλαδή η σεξουαλική επαφή. Αυτό εννοείται, δόξα του Θεού και σωματικά, εκτός από την ψυχή.
Όμως, αυτή η θεώρηση της εκκλησία, δεν επιβάλλεται σε κανένα, ελεύθερα επιλέγεται από τον άνθρωπο. Αν εκείνος επιθυμήσει να έχει μια ουσιαστική σχέση με τον Θεό. Αλλά αν αυτός απορρίψει αυτή την σχέση, Εκείνος συνεχίζει να τον αγαπά, η εκκλησία τον βλέπει ως μια πληγωμένη ύπαρξη, που ψάχνει σε λάθος δρόμο το νόημα της ζωής, που δεν είναι άλλο από τον Χριστό, που μέσα στους ανθρώπους, ακόμα και σ’ αυτήν την σχέση της αγάπη και του έρωτα, καλείται ν’ ανακαλύψει τον Χριστό στο πρόσωπο του άλλου.
Πάντοτε θα στέκεται η εκκλησία, ως θεραπευτήριο, να γιατρεύει τα τράυματα του ανθρώπου, χωρίς να τον κρίνει, αλλά μ’ αγάπη ν’ ανοίγει την αγκαλιά της. Πολλές οργανώσεις, σύλλογοι, φορείς, που λαμβάνουν τους ανθρώπους ως μάζα, για να προβληθούν, να πετύχουν οποιονδήποτε σκοπό, θα έχουν κλειστές τις πόρτες, όταν ο άνθρωπος θα πονά, θα νιώθει την αδυναμία για ζωή που έχουν οι επιλογές του. Η εκκλησία, ποτέ δεν θα κλείσει την πόρτα.
Η δική της θεολογία, που είναι η ίδια η ζωή, η απόλυτη ολοκλήρωση του ανθρώπου, μέσα από την σχέση του με τον Θεό και τους άλλους, δεν τον εμποδίζει να πράξει την επιλογή του. Είναι ελεύθερος, αυτή η δύναμη του αυτεξουσίου, τον διαφοροποιεί από την υπόλοιπη δημιουργία. Και μόνον όταν αυτός θελήσει, τότε μπορεί να του προσφέρει αυτή την ζωή, δεν τον αλλάζει μαγικά βιάζοντας την θελησή του, παρά μόνο όταν εκείνος αποφασίσει να γνωρίσει τον Χριστό, μέσα σ’ αυτήν την σχέση ξεκινά η θεραπεία. Ο Χριστός δεν επιβάλλεται, ο άνθρωπος δεν είναι ρομπότ να τον κουρδίσεις, ούτε η εκκλησία μια ιδεολογία που πρέπει με το ζόρυ ν’ ασπαστεί.
Το θλιβερό, είναι ότι για άλλη μια φορά, μια επιλογή ζωής του ανθρώπου, διότι η αλλαγή φύλου, είτε χειρουργική, είτε νομική, δεν έχει μονάχα σεξουαλικές προεκτάσεις, αλλά εκφράζει την συνολική τοποθέτηση του ανθρώπου στην ζωή, αφορά την ύπαρξη του ολόκληρη, γελοιοποιήθηκε, χλευάστηκε, ιδεολογικοποιήθηκε στα τηλεοπτικά πάνελ, πολλές φορές από ανειδίκευτους ανθρώπους.
Επειδή, δεν συζητήθηκε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από το νομικό και πολιτικό κομμάτι, πως νιώθει ο άνθρωπος που κάνει αυτή την επιλογή, πως μπορεί να προστατευτεί σε μια κοινωνία που μόνο στους τύπους φαίνεται ανεκτική. Η ψυχολογία και τα προβλήματα μέσα στην οικογένεια. Έχουμε μάθει ν’ ανεχόμαστε τους ανθρώπους, απλώς να υπάρχουν να μην τους ενοχλούμε και μας ενοχλούν, το δύσκολο είναι να τους αγαπήσουμε, ως ανθρώπους , πέρα από τις επιλογές τους. Άλλωστε ο Χριστός, αγαπά τον καθένα μας, ως πρόσωπο, μοναδικό ιερό και ανεπανάληπτο, τις αμαρτίες, αυτές θέλει να διώξει από μας, την δική μας λανθασμένη τοποθέτηση απέναντι στην ζωή να διορθώσει.
Τρυφωνόπουλος Γεώργιος
Θεολόγος
Αμύνταιο, 53200
